Actueel
Stephan van Baarle stapt per direct op bij DENK en dit is de heftige reden
Onrust binnen DENK: lijsttrekker Stephan van Baarle stapt onverwacht op
Binnen de politieke partij DENK is deze week een verrassende wending ontstaan. Stephan van Baarle, die tot voor kort lijsttrekker was, heeft aangekondigd dat hij per direct zijn functie neerlegt. In een korte verklaring liet hij doorschemeren dat er spanningen zijn tussen hem en het partijbestuur, zonder daarbij concrete details te geven.
Een besluit met “pijn in het hart”
Van Baarle omschreef zijn beslissing als emotioneel zwaar. “Het handelen van het partijbestuur heeft mijn rol als lijsttrekker ondermijnd en onmogelijk gemaakt. Dat dwingt mij tot deze stap,” aldus de politicus. Hoewel hij niet expliciet benoemt wat er precies is voorgevallen, benadrukte hij dat zijn vertrek in het belang van de partij is. “DENK verdient rust. De partij is groter dan ons allemaal.”
De voormalig lijsttrekker gaf verder aan geen aanvullende toelichting te willen geven. Daarmee blijft het gissen naar de exacte aanleiding van de breuk, maar duidelijk is dat het besluit diep heeft ingegrepen in de interne verhoudingen binnen de partij.
Openlijke steun van partijgenoten
Van Baarle hoeft zijn beslissing niet alleen te dragen. Twee collega-Tweede Kamerleden, Ismail el Abassi en Dogukan Ergin, spraken zich direct na het nieuws uit op sociale media. Zij zijn van mening dat niet Van Baarle, maar het partijbestuur zou moeten opstappen.
Op platform X (voorheen Twitter) schreven zij: “Onacceptabel dat voorzitter Köse onze politiek leider op grove en vernederende wijze heeft ondermijnd en hem tot deze stap heeft gedwongen. Wij staan volledig achter Stephan van Baarle. Er is maar één optie: hij is de enige echte lijsttrekker en daarom moet het bestuur per direct opstappen.”
Deze felle woorden laten zien dat de steun voor Van Baarle binnen een deel van de partij groot is, maar ook dat de spanningen inmiddels publiek zichtbaar zijn geworden.
Stilte vanuit het partijbestuur
Het partijbestuur, bestaande uit voorzitter Ejder Köse, Fazli Kafa en Abdul Maroof, heeft vooralsnog niet gereageerd op de uitspraken van Van Baarle en de oproep van zijn partijgenoten. Of er in de komende dagen een officiële verklaring volgt, is onbekend.
De afwezigheid van een reactie zorgt voor veel speculatie binnen en buiten de partij. Politieke analisten wijzen erop dat dit soort interne conflicten het imago van een partij kan schaden, zeker in de aanloop naar verkiezingen.
Mogelijke gevolgen voor de toekomst van DENK
Het vertrek van een lijsttrekker vlak voor een verkiezingsperiode is voor elke partij een uitdaging. Niet alleen moet er mogelijk op korte termijn een nieuwe kandidaat worden aangewezen, ook moet de partij werken aan het herstellen van vertrouwen bij zowel leden als kiezers.
Voor Van Baarle zelf blijft de vraag open of hij actief blijft binnen de Tweede Kamer en op welke manier hij zijn politieke loopbaan wil voortzetten. Zijn collega’s hebben laten weten dat zij hem het liefst op zijn oude positie zien, maar of dat realistisch is, hangt af van de ontwikkelingen binnen het partijbestuur.
Politieke betekenis
Conflicten tussen lijsttrekkers en partijbesturen komen vaker voor in de politiek, maar zelden worden ze zo openlijk besproken door andere prominente leden. Dat El Abassi en Ergin publiekelijk het bestuur oproepen om op te stappen, is een teken dat de interne verdeeldheid groot is.
Volgens kenners kan de manier waarop dit conflict wordt opgelost bepalend zijn voor de toekomst van DENK. Een langdurige interne strijd zou de partij kunnen verzwakken, terwijl een snelle en transparante oplossing het vertrouwen juist kan herstellen.
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
