Actueel
Veulentje valt door vuurwerkknal, hulp komt te laat
Een hartverscheurend incident: Veulen van zeven maanden ingeslapen na paniek door vuurwerk
In het rustige dorpje Berghem, nabij Oss, heeft zich een tragische gebeurtenis voorgedaan. Afgelopen weekend moest een dierenarts een zeven maanden oud veulen laten inslapen na ernstige verwondingen die het dier opliep toen het in paniek raakte door afgestoken vuurwerk. Het veulen, een kruising tussen een tinker en een trekpaard, was nog jong en stond aan het begin van zijn leven. Het verlies laat de eigenaresse en vele anderen in diepe rouw achter.
Een schokkend moment
De eigenaresse van het veulen, Marianne van de Weert, deelde haar emotionele verhaal met Hart van Nederland. Een paar dagen voor het overlijden van het dier zorgde vuurwerk ervoor dat het veulen in paniek raakte. In die verwarring kwam het ten val en raakte ernstig gewond. “Het was duidelijk dat het niet goed ging,” vertelt Van de Weert. “De dierenarts kwam zo snel mogelijk ter plaatse, maar de verwondingen waren te ernstig om te herstellen.”
De dierenarts schakelde hulp in om het zwaar gewonde dier te verplaatsen. Tot Marianne’s verrassing kwamen er binnen korte tijd meerdere bekenden en buurtbewoners naar de wei om te helpen. “Plots stonden er allemaal mensen in mijn wei om te helpen,” herinnert ze zich. “Dat was hartverwarmend, maar helaas konden we niets meer doen om hem te redden.”
De impact van vuurwerk op dieren
Voor Van de Weert is het verdriet groot. Haar veulen was niet alleen een dier, maar een geliefd onderdeel van haar leven. Hoewel ze weet dat ze het dier niet terug kan krijgen, doet ze een oproep om meer aandacht te vragen voor de impact van vuurwerk op dieren.
“Als degene die dat vuurwerk afstak, ergens anders was gaan staan, waar geen dieren in de buurt zijn, dan hadden we ons veulen nu nog gehad,” schrijft ze in een emotioneel bericht op Facebook. Het bericht raakte een snaar bij veel mensen en werd binnen een dag meer dan vijfduizend keer gedeeld.
Herhaalde incidenten
Helaas is dit incident niet de eerste keer dat Marianne geconfronteerd wordt met vuurwerk in de buurt van haar dieren. Ze vertelt dat jongeren vaker vuurwerk afsteken, soms zelfs terwijl ze op de fiets voorbijrijden. Dit zorgt regelmatig voor stressvolle situaties voor haar en haar dieren.
Met betrekking tot de daders die verantwoordelijk zijn voor het afsteken van het vuurwerk dat haar veulen fataal werd, heeft Marianne weinig hoop op gerechtigheid. De beschikbare camerabeelden tonen alleen het vuurwerk zelf en niet de persoon die het heeft afgestoken. “Het is frustrerend, want ik weet niet wie verantwoordelijk is. Maar ik hoop dat mensen begrijpen wat de gevolgen kunnen zijn van zo’n actie,” zegt ze.
Een oproep tot bewustwording
Marianne hoopt dat haar verhaal bijdraagt aan bewustwording over de gevaren van vuurwerk, vooral voor dieren. Ze roept ouders op om met hun kinderen te praten over de mogelijke gevolgen van vuurwerk. “Kinderen en jongeren begrijpen vaak niet wat voor schade en verdriet ze kunnen veroorzaken. Een onschuldige knal kan levens verwoesten.”
Ze benadrukt dat het niet alleen om haar eigen verdriet gaat, maar om een breder probleem. Veel dieren raken jaarlijks gewond of sterven zelfs door vuurwerk. Ook huisdieren zoals honden en katten lijden enorm onder de stress die door vuurwerk wordt veroorzaakt.
Reacties uit de gemeenschap
Het verhaal van Marianne en haar veulen heeft veel reacties losgemaakt. Op sociale media uiten mensen hun steun en delen ze vergelijkbare ervaringen. Sommigen pleiten zelfs voor een volledig verbod op consumentenvuurwerk, terwijl anderen oproepen tot strengere handhaving van de regels.
Een reactie op Marianne’s Facebookbericht leest: “Dit is precies waarom vuurwerk niet zomaar overal afgestoken moet worden. Het is niet alleen gevaarlijk voor mensen, maar ook voor de dieren die we liefhebben.”
Een ander schrijft: “Wat een hartverscheurend verhaal. Ik hoop dat de verantwoordelijke(n) dit lezen en beseffen wat ze hebben aangericht.”
Een pleidooi voor verandering
In Nederland woedt al langer een debat over de regulering van vuurwerk. Terwijl sommigen vinden dat het een traditie is die behouden moet blijven, wijzen anderen op de schadelijke gevolgen voor mens en dier. Incidenten zoals die in Berghem versterken de oproepen tot verandering.
Marianne hoopt dat haar oproep bijdraagt aan een veiliger en meer verantwoord gebruik van vuurwerk. “Ik begrijp dat mensen willen genieten van de feestdagen, maar dat kan ook op een manier die geen schade aanricht. Laten we rekening houden met elkaar, en vooral met de dieren die geen stem hebben om zich te verdedigen,” zegt ze.
Conclusie
Het tragische verlies van Marianne’s veulen is een schrijnend voorbeeld van de impact die onbezonnen vuurwerkgebruik kan hebben. Terwijl de gemeenschap rouwt om het jonge dier, hoopt Marianne dat dit incident anderen aanzet tot nadenken en verandering.
Haar oproep is simpel maar krachtig: laten we samen verantwoordelijkheid nemen en ervoor zorgen dat dergelijke tragedies in de toekomst voorkomen kunnen worden. Want zoals Marianne zegt: “Het leven van mijn veulen is onherstelbaar verloren, maar misschien kan zijn dood anderen redden.”
Familie in shock na tragedie met Klaas Bijl, Jeffrey en Emma: ‘Niet te bevatten’
Het familiedrama rond de vermissing van Jeffrey (10) en Emma (8), die samen met hun vader Klaas Bijl d00d werden aangetroffen in een auto in Winschoten, heeft diepe sporen nagelaten binnen de familiekring. De pijn, het ongeloof en de vragen die achterblijven, maken duidelijk hoe intens het verdriet is.
Een ondenkbare wending
In gesprek met Hart van Nederland doet Mariska, de voormalige stiefdochter van Klaas Bijl, voor het eerst haar verhaal. Terwijl de emoties zichtbaar op haar gezicht staan geschreven, spreekt ze over de verwarring, het verdriet en de verwoesting die deze gebeurtenis heeft veroorzaakt.
“Dat je jezelf iets aandoet, is al moeilijk te begrijpen. Maar dat je ook nog je eigen kinderen meeneemt… dat snap ik écht niet,” zegt ze, zichtbaar aangedaan. “Ongelooflijk. Het grijpt me bij de keel.”
Klaas Bijl had in het verleden een relatie met Mariska’s moeder. “Hij was ooit mijn stiefvader. Mijn moeder is inmiddels bijna twaalf jaar geleden overleden.” Ze kende hem dus door en door, en toch had ze dit nooit aan zien komen. “Ik vind dit echt heel heftig. Dat hij zoiets zou doen? Nooit verwacht. Echt totaal niet.”
Klaas in het verleden: drank en egoïsme
Mariska vertelt dat de relatie van haar moeder met Klaas niet altijd eenvoudig was. “Hij was een egoïstische man. Altijd met zichzelf bezig. Dat hij dronk, ja, dat speelde zeker mee.” Volgens haar stelde Klaas zijn eigen noden vaak boven die van anderen. Het schetst een beeld van iemand die al langere tijd worstelde met persoonlijke demonen, al blijft het moeilijk te verklaren wat hem uiteindelijk tot deze daad heeft gebracht.
Wat Klaas bezielde om deze fatale beslissing te nemen, blijft onduidelijk. Wel geeft Mariska aan dat hij eerder dreigde met het ondernemen van drastische stappen. “Hij heeft vaker dingen gezegd. Achteraf denk je: we hadden alarm moeten slaan. Maar het is zo lastig. Je denkt toch: hij meent het niet, het zijn woorden in een boze bui.”
Nauwe band met het gezin
De afgelopen dagen stond Mariska dicht bij het getroffen gezin. Haar zoon heeft veel contact met de familie van Jeffrey en Emma. “We waren hier gisteravond nog. Mijn zoon is er vaak, dus ik ken ze ook goed. Wat er is gebeurd, raakt ons allemaal.”
De impact op de familie is enorm. “Ze zijn kapot van verdriet. Dat is logisch. Dit is zoiets afschuwelijks. Je kan het niet bevatten. Dit komt zo hard binnen, bij iedereen.”
De plek van de vondst: een litteken in het landschap
Dat de auto met de lichamen van Klaas en zijn kinderen werd gevonden aan de Renselweg in Winschoten, maakt diepe indruk. Voor Mariska is het een plek geworden die voor altijd beladen zal blijven. “Het is nu een gekke plek. Een plek van verdriet, van ongeloof. Ik wil het niet geloven, maar het is helaas wel echt gebeurd.”
Volgens haar kende Klaas de omgeving goed. “Hij kwam hier vaker. Het is typisch dat hij juist hier is heen gegaan. Misschien heeft hij het allemaal van tevoren bedacht. Die gedachte maakt het extra wrang.”
Reconstructie van een tragedie
De afgelopen dagen werd steeds duidelijker dat er tekenen waren die wezen op een zorgwekkende toestand van Klaas Bijl. De dag vóór de verdwijning stuurde hij verontrustende berichten naar de moeder van de kinderen, waarin hij schreef dat er ‘iets zou gaan gebeuren’ en dat ze het ‘wel te boven zou komen’. De moeder nam deze signalen serieus en schakelde de p0litie in.
Agenten bezochten het huis van Klaas, maar zagen destijds geen directe aanleiding om de kinderen bij hem weg te halen. De volgende dag nam Klaas de kinderen mee in zijn grijze Toyota Avensis, met de belofte dat ze naar McDonald’s zouden gaan. Tegen een vriendin, Mirka, zei hij echter dat ze ‘naar het paradijs’ gingen.
Later op zondag belde Klaas nog kort met een kennis, om te zeggen dat het goed ging met de kinderen en dat ze aardappelen en schnitzel hadden gegeten. Het bleek het enige en laatste teken van leven.
De brief en de vondst
Op dinsdagochtend maakte de p0litie bekend dat er een handgeschreven brief van Klaas was gevonden. De inhoud riep ernstige zorgen op. Er stonden aanwijzingen in dat hij zichzelf en zijn kinderen van het leven wilde beroven. Het was een dramatische wending in een zaak die het hele land in de greep hield.
Diezelfde avond werd de auto van Klaas gevonden in het water bij de Renselweg in Winschoten. Forensisch onderzoek bevestigde later dat zich meerdere lichamen in het voertuig bevonden. Daarmee kwam een tragisch einde aan de dagenlange zoekactie, waarin honderden mensen hadden meegezocht.
Verbijstering in de gemeenschap
In Beerta en Winschoten heerst diepe rouw. Scholen, sportclubs en buren zijn geraakt door het verlies van twee jonge kinderen. “Iedereen kende ze wel een beetje,” zegt een buurtbewoner. “Altijd vrolijk, altijd samen.” Er worden herdenkingsmomenten voorbereid en er is een stroom van bloemen neergelegd op plekken waar het gezin werd gezien.
Reflectie en vragen
De tragedie roept, naast intens verdriet, ook fundamentele vragen op. Hoe kon dit gebeuren, ondanks de signalen? Wat kunnen we leren over omgangsregelingen, conflicten na scheiding, en de signalering van psychische nood?
Mariska is daar duidelijk over. “Er moeten betere manieren komen om in te grijpen als er zulke duidelijke signalen zijn. Want dit mag nooit meer gebeuren. Geen enkel kind verdient dit. Geen enkele familie verdient dit.”
Voor nu overheerst de stilte, de r0uw en de poging om te begrijpen. Wat rest is een familie die zich door een onvoorstelbare tragedie moet worstelen — en een samenleving die achterblijft met de opdracht om te waken, beschermen en leren van het ondenkbare.