Actueel
Xess Xava zegt haar opa Barry Sneijder vaarwel: ´Emotionele beelden´
Het was een emotioneel moment voor Xess Xava en zijn familie. Yolanthe Cabau deelde op Instagram ontroerende beelden waarop haar zoon afscheid neemt van zijn opa Barry Sneijder. De foto, die in haar Stories verscheen, laat zien hoe de jonge Xess zijn hand op de kist van zijn opa legt, omringd door roze, rode en witte rozen.
Een aangrijpend afscheid
Het verlies van Barry Sneijder heeft een diepe indruk achtergelaten op de familie. Voor Xess, de zoon van Wesley Sneijder en Yolanthe Cabau, is het een hartverscheurend moment. Het jongetje, dat opgroeit in een bekende voetbal- en showbizzfamilie, moest op jonge leeftijd al afscheid nemen van een geliefde opa. Yolanthe’s boodschap bij de foto was kort maar krachtig: “Dag lieve opa.”
Overlijden na een lange strijd
Barry Sneijder overleed aan de gevolgen van k@nker. Hij had te maken met uitgezaaide l0ng0ntsteking en eerder werd al bekend dat hij niet meer zou genezen. Zijn overlijden kwam niet onverwacht, maar dat maakt het verdriet er niet minder om. Wesley Sneijder deelde eerder al een emotioneel bericht op Instagram: “Bedankt voor alles pa. Rust in vrede en vergeet mama niet de groeten te doen. Grote kus voor haar.”
Familie deelt liefdevolle berichten
Niet alleen Wesley, maar ook zijn broer Rodney stond stil bij het overlijden van hun vader. Op Instagram deelde hij een ontroerende boodschap waarin hij sprak over de oneerlijke strijd die Barry moest voeren. “Mijn ouwe, mijn vriend. Je hebt gevochten als een leeuw, maar helaas was dit een oneerlijke strijd,” schreef hij. “Bedankt voor alles, geef mama een dikke kus daar boven. Rust zacht en tot ooit ouwe.”
Een groot gemis voor de familie
Het overlijden van Barry laat een grote leegte achter in de familie Sneijder. Hij was niet alleen vader van Wesley en Rodney, maar ook een geliefde opa voor Xess Xava. De sterke band tussen Barry en zijn familie was duidelijk zichtbaar in de berichten die zij na zijn overlijden deelden. Het verdriet is groot, maar de herinneringen aan hem blijven voortleven.
Steun voor Wesley en Yolanthe
Op sociale media kregen Wesley en Yolanthe veel steunbetuigingen. Fans en vrienden reageerden massaal op hun berichten en wensten hen sterkte in deze moeilijke tijd. Vooral de foto van Xess die afscheid neemt van zijn opa raakte velen. Het beeld symboliseert het diepe gemis, maar ook de liefde die de familie voor Barry voelde.
Een eerbetoon aan Barry
Voor Wesley en Rodney is het belangrijk dat hun vader herinnerd wordt als een sterke en liefdevolle man. In hun berichten benadrukken ze zijn vechtersmentaliteit en de liefde die hij gaf. “Rust zacht en tot ooit,” schreef Rodney, waarmee hij uitdrukte dat Barry voor altijd in hun harten zal blijven.
Herinneringen blijven voortleven
Hoewel Barry niet meer fysiek aanwezig is, leeft hij voort in de herinneringen van zijn familie. Voor Xess Xava zal hij altijd de lieve opa blijven die hem met open armen ontving. En voor Wesley en Rodney blijft hij hun vader, hun steun en toeverlaat. Zijn overlijden is een groot verlies, maar zijn nalatenschap zal altijd voortleven in de harten van zijn dierbaren.
De gezondheidstoestand van Bruce Willis blijft de afgelopen tijd verder achteruitgaan, en dat laat diepe sporen na bij zijn familie. Volgens mensen uit zijn directe omgeving is er binnen het gezin een pijnlijk maar eerlijk besef gegroeid: de man die hij ooit was, is langzaam aan het verdwijnen. Zijn dochters hebben daar in stilte al afscheid van genomen – niet van hun vader als persoon, maar van wie hij vroeger was.
Samen, zolang het kan
Tijdens de feestdagen probeert de uitgebreide familie Willis zo veel mogelijk samen te zijn. Dat betekent: Demi Moore met dochters Rumer, Scout en Tallulah, én Bruce’ huidige vrouw Emma Heming met hun dochters Mabel en Evelyn. De samenstelling is bijzonder, maar de band is hecht. Alles draait om nabijheid, rust en het maken van herinneringen – hoe klein die momenten soms ook zijn.
Binnen de familie leeft het besef dat elke kerst, elk gezamenlijk etentje of simpel samenzijn extra betekenis heeft gekregen. Niet vanuit angst, maar vanuit waardering. Niemand weet hoe de toekomst eruitziet, maar iedereen voelt dat het nu telt.
Een bron vertelt: “De feestdagen waren altijd al belangrijk voor deze familie. Juist nu willen ze die momenten koesteren. Ze voelen zich dankbaar dat Bruce er nog is en dat ze hem kunnen omringen met liefde.”
Afscheid in fases
Het woord ‘afscheid’ krijgt in dit verhaal een andere lading. Het gaat niet om een plots einde, maar om een proces dat zich langzaam ontvouwt. De z!ekte waarmee Bruce te maken heeft, is onomkeerbaar. Dat betekent dat zijn dochters hebben moeten leren loslaten, stap voor stap, terwijl hij fysiek nog bij hen is.
Dat afscheid is niet luid of publiek. Het gebeurt in kleine momenten: wanneer hij hen niet meer herkent, wanneer een gesprek niet meer lukt, of wanneer een herinnering alleen nog bij hen leeft. Het is r0uw in lagen – zonder duidelijke einddatum.
Rumer Willis sprak daar onlangs openhartig over. Ze vertelde dat haar vader haar soms niet meer herkent, maar dat ze daar niet verbitterd over is. “Ik ben vooral dankbaar dat ik hem nog kan vasthouden, hem kan knuffelen. Dat gevoel blijft.”
Leven met een veranderend contact
Bruce heeft intensieve zorg nodig, dag en nacht. Zijn z!ekte beïnvloedt vooral zijn cognitieve vermogens en communicatie. Voor zijn omgeving was die verandering in het begin beangstigend. Emma Heming beschreef dat eerder als confronterend: “Hij was niet meer de warme, open Bruce die iedereen kende. Dat was moeilijk om te zien.”
Toch heeft de familie een nieuw evenwicht gevonden. Door professionele begeleiding, structuur en veel geduld hebben ze geleerd om op andere manieren contact te maken. Communicatie verloopt niet meer via woorden, maar via aanraking, gezichtsuitdrukking en aanwezigheid.
“We hebben een manier gevonden om met hem te zijn,” vertelde Emma. “Niet zoals vroeger, maar op een nieuwe manier die werkt.”
De kracht van nabijheid
Wat opvalt in de verhalen van mensen rond Bruce Willis, is de nadruk op liefde en rust. Er is geen strijd tegen wat niet meer kan. In plaats daarvan wordt er gekeken naar wat er nog wél is: momenten van herkenning, een glimlach, een hand vasthouden, samen in stilte zijn.
Voor zijn dochters is dat een leerproces geweest. Ze hebben moeten accepteren dat hun rol verandert: van kind naar verzorger, van herinneringen ophalen naar nieuwe rituelen creëren. Het vraagt volwassenheid, maar ook zachtheid.
Die houding wordt door velen als bewonderenswaardig gezien. Op sociale media spreken fans hun respect uit voor de manier waarop de familie met de situatie omgaat. Zonder drama, zonder publieke uitbarstingen – maar met openheid en menselijkheid.
Geen grote woorden, wel betekenis
Wat dit verhaal zo aangrijpend maakt, is juist het ontbreken van grote uitspraken. Niemand probeert de situatie mooier te maken dan hij is. Tegelijkertijd is er geen wanhoop. Het is een verhaal over aanpassen, over leven met wat er is, en over liefde die niet verdwijnt, ook als herkenning dat soms wel doet.
Bruce Willis was jarenlang een icoon op het scherm: sterk, charismatisch, onverzettelijk. In deze fase van zijn leven is hij dat op een andere manier geworden – als middelpunt van een familie die laat zien wat zorg, trouw en verbondenheid betekenen.
Een ander soort nalatenschap
Voor zijn dochters zal hun vader altijd meer zijn dan de z!ekte die hem nu beperkt. Hij blijft de man van hun jeugd, van films, van herinneringen die niemand hen kan afnemen. Tegelijk leren ze hem opnieuw kennen, in stilte, in kwetsbaarheid.
Die dubbele werkelijkheid is zwaar, maar ook verbindend. Het dwingt tot vertraging, tot aanwezig zijn in het moment. En misschien is dat wel de grootste les die deze periode met zich meebrengt.
Zoals een familievriend het verwoordt: “Ze r0uwen niet alleen om wat verdwijnt, maar vieren ook wat er nog is.”
Liefde zonder voorwaarden
In alles wat naar buiten komt over Bruce Willis en zijn familie, staat één ding centraal: liefde zonder voorwaarden. Niet afhankelijk van woorden, prestaties of herkenning. Gewoon er zijn, samen.
En misschien is dat, los van roem en carrière, uiteindelijk de meest menselijke rol die iemand kan spelen.