Actueel
Sarah (37) mag haar ramen niet op zondag wassen van de buurman: “Zondag is een rustdag”
Ruzie met de buurman: mag je ramen wassen op zondag?
Elke zondagmiddag, rond een uur of één, pakt Sarah haar spons en emmer om de ramen te wassen. Voor haar is het een vast moment in de week, een gewoonte die niet alleen haar huis opfrist, maar ook zorgt voor een ontspannen gevoel. Ze geniet van de frisse lucht en het resultaat van haar harde werk. Haar buren lijken er nooit een probleem van te maken – behalve één persoon: meneer De Vries.
Een buurman met vaste principes
Meneer De Vries is een vriendelijke maar uitgesproken man van ergens in de zeventig. Hij woont al meer dan veertig jaar in de straat en voelt zich verantwoordelijk voor het naleven van wat hij ‘de buurtregels’ noemt. Een van zijn grootste principes? Op zondag wordt er niet gewerkt. En voor hem valt ramen wassen daar ook onder.
Hij gelooft sterk in het idee dat zondag een rustdag is, waarop mensen moeten ontspannen en zich niet bezig moeten houden met huishoudelijke klusjes. In zijn ogen hoort het wassen van ramen niet bij een ontspannen zondag, maar eerder bij de doordeweekse dagen waarop men werkt en zijn verantwoordelijkheden vervult. Dit principe heeft hij jarenlang nageleefd en hij verwacht eigenlijk dat anderen in de straat dat ook doen.
De eerste confrontatie
De eerste keer dat hij Sarah erop aansprak, dacht ze dat hij een grapje maakte. Terwijl ze op haar keukentrapje stond, emmer in de ene hand en spons in de andere, hoorde ze hem vanuit zijn voortuin roepen:
“Sarah, moet dat nou? Het is zondag, een dag van rust.”
Sarah glimlachte en antwoordde luchtig: “Oh, maar ik vind dit ontspannend!” en ging door met haar ramen. Meneer De Vries schudde zijn hoofd en liep weg, maar bleef haar nog even observeren met een afkeurende blik.
Voor Sarah voelde dit ongemakkelijk. Ze begreep dat sommige mensen de zondag als een heilige dag beschouwen, maar voor haar betekende het iets anders. Het was een vrije dag waarop ze eindelijk tijd had om haar huis op orde te brengen en de dingen te doen die door de week bleven liggen. Ze had het druk doordeweeks en vond het juist fijn om haar zondagen nuttig te besteden.
De spanning loopt op
Een week later, op zondag, stond meneer De Vries aan haar deur. Dit keer was zijn toon serieuzer. “Ik wil niet onbeleefd zijn, maar zondag is een rustdag. Het stoort me als ik mensen zie werken. Zou je je ramen niet op een andere dag kunnen doen?”
Sarah wist niet goed wat ze moest zeggen. Ze vond het eerlijk gezegd een beetje overdreven. We leven in een vrij land, toch? Ze respecteert zijn overtuiging, maar deelt hem niet. Voor haar is zondag gewoon een dag als alle andere. Maar ze wil ook geen ruzie met haar buurman. Hij is verder een aardige man, brengt haar weleens appels uit zijn tuin en houdt een oogje in het zeil als ze een paar dagen weg is.
De situatie zette haar aan het denken. Ze wilde geen burenruzie, maar ze wilde ook niet het gevoel hebben dat ze gecontroleerd werd. Waarom zou ze haar routine aanpassen aan de wensen van iemand anders? Was dat nodig om de vrede te bewaren, of moest ze vasthouden aan haar eigen manier van leven?
Wat zegt de wet over werken op zondag?
In Nederland is er geen wet die het werken op zondag verbiedt. Wel is er in sommige beroepen een zondagsrust vastgelegd, zoals in de detailhandel of andere sectoren waarin een collectieve rustdag geldt. Maar voor huishoudelijke klusjes als ramen wassen, gras maaien of auto’s wassen is er geen juridische regel die bepaalt dat dit niet mag.
Toch zijn er nog veel buurten waar tradities en sociale normen invloed hebben op wat als ‘gepast’ wordt gezien op zondag. In dorpen of streng religieuze gemeenschappen wordt er nog steeds waarde gehecht aan de zondagsrust, maar in stedelijke gebieden is dat steeds minder het geval. Iedereen mag zelf bepalen hoe hij of zij de zondag invult, zolang het geen overlast veroorzaakt.
Hoe gaan anderen hiermee om?
Sarah besloot haar dilemma eens voor te leggen aan vrienden en familie. Ze kreeg gemengde reacties.
Haar moeder vond dat ze gewoon moest doen waar ze zin in had. “Het is jouw huis, jouw ramen. Meneer De Vries mag best zijn mening hebben, maar dat betekent niet dat jij je eraan moet houden.”
Een vriendin die in een klein dorp woont, had een andere kijk op de zaak: “Bij ons zou dit echt niet kunnen. Je wilt geen slechte naam krijgen in de buurt. Soms is het beter om gewoon de lieve vrede te bewaren.”
Op een forum waar Sarah het probleem deelde, kreeg ze nog meer uiteenlopende reacties. Sommige mensen vonden het onzin dat ze zich überhaupt druk maakte en moedigden haar aan om gewoon door te gaan. Anderen vonden dat ze rekening moest houden met oudere generaties die nog hechten aan bepaalde normen en waarden.
De twijfel slaat toe
Moet ze toegeven aan zijn verzoek en haar ramen op een andere dag wassen om de vrede te bewaren? Of moet ze vasthouden aan haar eigen vrijheid en haar routine blijven volgen, ook al stoort het hem?
Ze merkt dat ze op zondagen steeds vaker uit het raam kijkt om te zien of meneer De Vries haar in de gaten houdt. Soms voelt ze zich zelfs schuldig, en dat irriteert haar misschien nog wel het meest.
Maar ergens vindt ze ook dat haar buurman zijn mening niet zou moeten opleggen aan anderen. Zolang ze geen lawaai maakt of overlast veroorzaakt, doet ze toch niets verkeerd? Iedereen heeft zijn eigen manier van leven, en het zou mooi zijn als mensen elkaar daarin kunnen respecteren.
Wat zou jij doen?
Sarah blijft met haar dilemma zitten. Ze wil geen ruzie, maar ze wil zich ook niet laten dwingen om haar gewoontes aan te passen.
Wat zou jij doen in haar situatie? Zou je uit beleefdheid toegeven en de ramen op een andere dag wassen? Of zou je gewoon doorgaan met je eigen gewoontes en hopen dat meneer De Vries zich er uiteindelijk overheen zet?
Laat het weten!
Familie in shock na tragedie met Klaas Bijl, Jeffrey en Emma: ‘Niet te bevatten’
Het familiedrama rond de vermissing van Jeffrey (10) en Emma (8), die samen met hun vader Klaas Bijl d00d werden aangetroffen in een auto in Winschoten, heeft diepe sporen nagelaten binnen de familiekring. De pijn, het ongeloof en de vragen die achterblijven, maken duidelijk hoe intens het verdriet is.
Een ondenkbare wending
In gesprek met Hart van Nederland doet Mariska, de voormalige stiefdochter van Klaas Bijl, voor het eerst haar verhaal. Terwijl de emoties zichtbaar op haar gezicht staan geschreven, spreekt ze over de verwarring, het verdriet en de verwoesting die deze gebeurtenis heeft veroorzaakt.
“Dat je jezelf iets aandoet, is al moeilijk te begrijpen. Maar dat je ook nog je eigen kinderen meeneemt… dat snap ik écht niet,” zegt ze, zichtbaar aangedaan. “Ongelooflijk. Het grijpt me bij de keel.”
Klaas Bijl had in het verleden een relatie met Mariska’s moeder. “Hij was ooit mijn stiefvader. Mijn moeder is inmiddels bijna twaalf jaar geleden overleden.” Ze kende hem dus door en door, en toch had ze dit nooit aan zien komen. “Ik vind dit echt heel heftig. Dat hij zoiets zou doen? Nooit verwacht. Echt totaal niet.”
Klaas in het verleden: drank en egoïsme
Mariska vertelt dat de relatie van haar moeder met Klaas niet altijd eenvoudig was. “Hij was een egoïstische man. Altijd met zichzelf bezig. Dat hij dronk, ja, dat speelde zeker mee.” Volgens haar stelde Klaas zijn eigen noden vaak boven die van anderen. Het schetst een beeld van iemand die al langere tijd worstelde met persoonlijke demonen, al blijft het moeilijk te verklaren wat hem uiteindelijk tot deze daad heeft gebracht.
Wat Klaas bezielde om deze fatale beslissing te nemen, blijft onduidelijk. Wel geeft Mariska aan dat hij eerder dreigde met het ondernemen van drastische stappen. “Hij heeft vaker dingen gezegd. Achteraf denk je: we hadden alarm moeten slaan. Maar het is zo lastig. Je denkt toch: hij meent het niet, het zijn woorden in een boze bui.”
Nauwe band met het gezin
De afgelopen dagen stond Mariska dicht bij het getroffen gezin. Haar zoon heeft veel contact met de familie van Jeffrey en Emma. “We waren hier gisteravond nog. Mijn zoon is er vaak, dus ik ken ze ook goed. Wat er is gebeurd, raakt ons allemaal.”
De impact op de familie is enorm. “Ze zijn kapot van verdriet. Dat is logisch. Dit is zoiets afschuwelijks. Je kan het niet bevatten. Dit komt zo hard binnen, bij iedereen.”
De plek van de vondst: een litteken in het landschap
Dat de auto met de lichamen van Klaas en zijn kinderen werd gevonden aan de Renselweg in Winschoten, maakt diepe indruk. Voor Mariska is het een plek geworden die voor altijd beladen zal blijven. “Het is nu een gekke plek. Een plek van verdriet, van ongeloof. Ik wil het niet geloven, maar het is helaas wel echt gebeurd.”
Volgens haar kende Klaas de omgeving goed. “Hij kwam hier vaker. Het is typisch dat hij juist hier is heen gegaan. Misschien heeft hij het allemaal van tevoren bedacht. Die gedachte maakt het extra wrang.”
Reconstructie van een tragedie
De afgelopen dagen werd steeds duidelijker dat er tekenen waren die wezen op een zorgwekkende toestand van Klaas Bijl. De dag vóór de verdwijning stuurde hij verontrustende berichten naar de moeder van de kinderen, waarin hij schreef dat er ‘iets zou gaan gebeuren’ en dat ze het ‘wel te boven zou komen’. De moeder nam deze signalen serieus en schakelde de p0litie in.
Agenten bezochten het huis van Klaas, maar zagen destijds geen directe aanleiding om de kinderen bij hem weg te halen. De volgende dag nam Klaas de kinderen mee in zijn grijze Toyota Avensis, met de belofte dat ze naar McDonald’s zouden gaan. Tegen een vriendin, Mirka, zei hij echter dat ze ‘naar het paradijs’ gingen.
Later op zondag belde Klaas nog kort met een kennis, om te zeggen dat het goed ging met de kinderen en dat ze aardappelen en schnitzel hadden gegeten. Het bleek het enige en laatste teken van leven.
De brief en de vondst
Op dinsdagochtend maakte de p0litie bekend dat er een handgeschreven brief van Klaas was gevonden. De inhoud riep ernstige zorgen op. Er stonden aanwijzingen in dat hij zichzelf en zijn kinderen van het leven wilde beroven. Het was een dramatische wending in een zaak die het hele land in de greep hield.
Diezelfde avond werd de auto van Klaas gevonden in het water bij de Renselweg in Winschoten. Forensisch onderzoek bevestigde later dat zich meerdere lichamen in het voertuig bevonden. Daarmee kwam een tragisch einde aan de dagenlange zoekactie, waarin honderden mensen hadden meegezocht.
Verbijstering in de gemeenschap
In Beerta en Winschoten heerst diepe rouw. Scholen, sportclubs en buren zijn geraakt door het verlies van twee jonge kinderen. “Iedereen kende ze wel een beetje,” zegt een buurtbewoner. “Altijd vrolijk, altijd samen.” Er worden herdenkingsmomenten voorbereid en er is een stroom van bloemen neergelegd op plekken waar het gezin werd gezien.
Reflectie en vragen
De tragedie roept, naast intens verdriet, ook fundamentele vragen op. Hoe kon dit gebeuren, ondanks de signalen? Wat kunnen we leren over omgangsregelingen, conflicten na scheiding, en de signalering van psychische nood?
Mariska is daar duidelijk over. “Er moeten betere manieren komen om in te grijpen als er zulke duidelijke signalen zijn. Want dit mag nooit meer gebeuren. Geen enkel kind verdient dit. Geen enkele familie verdient dit.”
Voor nu overheerst de stilte, de r0uw en de poging om te begrijpen. Wat rest is een familie die zich door een onvoorstelbare tragedie moet worstelen — en een samenleving die achterblijft met de opdracht om te waken, beschermen en leren van het ondenkbare.