Actueel
Humberto Tan woest en laat zich van slechtste kant zien: ´Idioot´
Humberto Tan is allesbehalve te spreken over de beslissingen binnen de NOS en Studio Sport. Vooral de achtergestelde positie van vrouwen bij de omroep steekt de presentator. In een recent interview op de radio uitte hij scherpe kritiek, specifiek over de situatie rond zijn voormalige collega Dione de Graaff.
Waarom niet Dione de Graaff?
Volgens Humberto Tan is het onbegrijpelijk dat Dione de Graaff niet de prestigieuze zondagavondpositie kreeg bij Studio Sport, na het vertrek van Tom Egbers. “Dione is veruit de meest ervaren presentator,” stelde hij onomwonden. “Het is belachelijk dat zij die kans niet heeft gekregen. Dit toont aan hoe conservatief de organisatie nog steeds is.”
Hoewel Humberto niet letterlijk bevestigde of hij met Dione heeft gesproken over haar ambities, liet hij doorschemeren dat zij de rol graag zou hebben vervuld. “Ik weet zeker dat ze dat wil. Het slaat echt nergens op dat dit haar is ontzegd,” aldus een woedende Humberto.
Kritiek op de NPO-top
De problemen bij Studio Sport zijn volgens Humberto structureel. Hij wees op het gebrek aan vooruitgang binnen de organisatie, bijvoorbeeld op het gebied van diversiteit. “Een vrouwelijke voetbalcommentator wordt hier gevierd alsof het een revolutionaire mijlpaal is, terwijl de BBC daar al veertig jaar geleden mee begon,” zei hij spottend.
Humberto over de liefde
Naast zijn harde woorden over de NOS, stond Humberto ook stil bij zijn persoonlijke leven. De presentator, die openstaat voor een nieuwe relatie, nam het onderwerp luchtig. Toen hij verwees naar Sylvie Meis en haar opmerkelijke aanpak van daten – een ‘militaire operatie’ – grapte hij: “Misschien moet ik bij haar in de leer.”
Een breder signaal
Humberto’s uitspraken raken aan een dieper probleem binnen de Nederlandse media. Zijn kritiek op de NOS laat zien dat er nog een lange weg te gaan is op het gebied van gelijkheid en diversiteit. Ondertussen blijft hij een van de weinigen die dit openlijk durft aan te kaarten. Of zijn woorden impact zullen hebben, is nog maar de vraag.
Het was een ogenschijnlijk normale ochtend toen Tori, slechts vijftien jaar oud, haar ouders in allerijl hun koffers zag pakken. Haar vader, met een ernstige blik in zijn ogen, kondigde aan: “We hebben de kinderbescherming gebeld, zij zullen komen om je op te halen.”
Deze woorden markeerden het begin van een abrupte en hartverscheurende scheiding. Tori en haar jongere broers, Lucas en Ben, werden plotseling uit hun vertrouwde omgeving gerukt en overgeleverd aan het onbekende.
Hun wereld werd gekanteld; wat volgde was een reeks overplaatsingen naar verschillende pleeggezinnen, waarbij elk kind geïsoleerd raakte van de anderen. Dit was het begin van een moeizame reis door een systeem dat zowel onpersoonlijk als onvoorspelbaar was.
Strijd
Gescheiden van haar broers en zonder duidelijke uitleg of toekomst, begon Tori’s strijd tegen de omstandigheden. Haar leven veranderde van een zorgeloze kindertijd naar een strijd om te overleven.
De pleeggezinnen waarin ze terechtkwam varieerden van onverschillig tot koud, waardoor ze zich vaak ongewenst en alleen voelde. Deze emotionele en fysieke isolatie dwong Tori om op jonge leeftijd volwassen te worden, terwijl ze leerde navigeren door een leven vol onzekerheden.
Haar pad werd gekenmerkt door momenten van diepe eenzaamheid en strijd, maar ook door een groeiend gevoel van zelfstandigheid en veerkracht.
Doorzettingsvermogen
Ondanks de ontberingen leerde Tori zichzelf te onderhouden door te werken in verschillende bijbaantjes. Van het schoonmaken van auto’s tot het assisteren in restaurants, elke job bracht haar een stap dichter bij zelfvoorziening.
Deze periode van haar leven was gevuld met kleine overwinningen en grote verliezen, maar haar drijfveer bleef hetzelfde: het herenigen met haar broers en het opbouwen van een stabiele toekomst. Haar vastberadenheid leidde ertoe dat ze genoeg spaarde om te investeren in haar opleiding, een pad dat ze hoopte dat uiteindelijk zou leiden naar een beter leven voor zowel haarzelf als haar broers.
Hereniging
Jaren nadat ze het pleegzorgsysteem had verlaten en een carrière in de retail had opgebouwd, kwam er een onverwachte wending. Op een dag, net toen ze zich comfortabel voelde in haar nieuwe rol als winkelmanager en in haar recent betrokken appartement, klopten haar ouders aan haar deur.
Hun plotselinge verschijning, met koffers en glimlachen alsof er nooit iets was voorgevallen, confronteerde Tori met een verleden dat ze had geprobeerd achter zich te laten. Hun verzoek om onderdak, alsof ze het recht hadden om haar leven binnen te dringen na zoveel jaren van afwezigheid, bracht een stortvloed aan onopgeloste gevoelens naar boven.
Toekomst
De beslissing van Tori om haar ouders de deur te wijzen was niet alleen een daad van zelfbehoud, maar ook een symbolische afsluiting van een hoofdstuk dat haar jarenlang had achtervolgd.
Deze daad van afwijzing gaf haar de ruimte om zich volledig te richten op het vinden van haar broers en het opbouwen van een leven dat vrij was van het verleden. Het was een moment van bevrijding en empowerment, een bevestiging dat ze ondanks alle tegenslagen haar eigen pad kon kiezen.