Actueel
Dit is waar de ruzie tussen Viktor Reinier en Angela Schijf over gaat: ´Dit is best heftig´
De geruchtenmolen draait op volle toeren: Victor Reinier en Angela Schijf zouden flinke ruzie hebben. De twee acteurs, die jarenlang samenwerkten aan Flikken Maastricht, zouden al langere tijd een moeizame relatie hebben. Maar waar gaat deze ruzie eigenlijk over?
Vertrek van Victor Reinier
Recent werd bekend dat Victor Reinier na achttien jaar stopt met Flikken Maastricht. Dit nieuws kwam kort nadat hij werd beschuldigd van wangedrag op de set. Verschillende collega’s zouden niet meer met hem willen samenwerken vanwege zijn woede-uitbarstingen en vrouwonvriendelijk gedrag. Hoewel Victor zelf geen officiële verklaring heeft gegeven, gaan er verhalen rond dat ook Angela Schijf een belangrijke rol speelt in het conflict.
Een jarenlange moeizame relatie
De relatie tussen Victor en Angela zou al jaren op scherp staan. In 2014 gaf Angela in een interview met Privé al toe dat ze vaak botste met haar collega. ,,Victor kan een ontzettende hork zijn en ik soms heel onaardig. Ik vind hem erg grappig, maar ik zou niet met Victor samen kunnen leven,” zei ze destijds. De opmerking leek speels bedoeld, maar insiders beweren dat er meer achter schuilt.
Ruzie om zwangerschap
Volgens bronnen begon de echte wrijving al in 2011, toen Angela bekendmaakte zwanger te zijn van haar derde kind. Victor zou woedend hebben gereageerd op het nieuws, omdat hij bang was dat de opnames van Flikken Maastricht in gevaar zouden komen. ,,Verdomme, hoe moet het dan met de opnamen van het volgende seizoen?!”, zou hij tegen haar hebben geroepen.
Angela reageerde destijds verontwaardigd op zijn uitbarsting. ,,Ik dacht echt: we hebben het hier over een tv-serie en over een nieuw leven! Wat is nu belangrijker?” Hoewel Victor later zijn excuses aanbood, bleef de relatie tussen de twee stroef.
Nieuwe botsingen op de set
In 2018 kwam het opnieuw tot een botsing tussen de twee acteurs. Bij de start van seizoen 13 gaf Victor openlijk toe dat de samenwerking niet altijd soepel verliep. ,,Soms zijn er ergernissen omdat je moe of gestrest bent. We zitten dagenlang op elkaars huid en moeten onder spanning presteren. Ik kan heel dwingend en vervelend zijn, dan wil ik het gewoon mijn kant op dúwen en dan ben ik een beetje een hork. Ik weet dat dat geen goede eigenschap is.”
Einde samenwerking?
Nu Victor zijn vertrek heeft aangekondigd, rijst de vraag of zijn conflict met Angela Schijf hierbij een rol heeft gespeeld. Insiders beweren dat er achter de schermen al langer onrust was en dat de sfeer op de set steeds grimmiger werd. Of Angela opgelucht is door zijn vertrek, is niet bekend, maar feit is dat de chemie tussen de twee al jaren onder druk stond.
Wat betekent dit voor Flikken Maastricht?
Met het vertrek van Victor Reinier verliest Flikken Maastricht een van zijn bekendste gezichten. De serie blijft voorlopig doorgaan, maar hoe de verhaallijn van zijn personage zal eindigen, is nog niet duidelijk. Fans vragen zich af of dit het begin van het einde is voor de populaire misdaadserie of dat er een frisse wind door de cast zal waaien.
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.