Actueel
Vrachtwagenchauffeur verstoort reanimatie: ”Kan mij het verrekken dat hij doodgaat”
Woede en ongeloof: vrachtwagenchauffeur negeert reanimatie en zegt ‘Kan mij het verrekken dat iemand doodgaat’
Incident op de N285 bij Zevenbergen loopt uit de hand
Een verkeerssituatie op de N285 bij Zevenbergen leidde tot verbijstering, boosheid en verdriet. Terwijl hulpdiensten alles op alles zetten om het leven van een man te redden tijdens een reanimatie, toonde een vrachtwagenchauffeur geen greintje begrip. Zijn woorden – “Kan mij het verrekken dat iemand doodgaat” – hebben voor veel ophef gezorgd. Wat begon als een medisch noodgeval, eindigde in een pijnlijk voorbeeld van hoe asociaal gedrag het werk van hulpverleners kan ondermijnen.
Reanimatie op de N285: hulpdiensten direct ter plaatse
De noodsituatie vond plaats op een druk moment in de middag. Een man bevond zich in levensgevaar, en er werd direct een reanimatie gestart. De Handhaving Moerdijk meldde dat zij als eerste ter plaatse waren na de melding. Dankzij het snelle handelen van een burgerhulpverlener werd al begonnen met levensreddende handelingen voordat de professionele hulpdiensten arriveerden.
Niet veel later kwamen ook een ambulance en brandweerwagens aan op de locatie. De samenwerking tussen burgerhulpverleners, handhavers, ambulancepersoneel en brandweerlieden verliep snel en gecoördineerd. De weg werd tijdelijk volledig afgesloten om het slachtoffer veilig en adequaat te kunnen behandelen.
Geen begrip bij vrachtwagenchauffeur: afzetting genegeerd
Helaas verliep het incident niet zonder problemen. Terwijl hulpverleners streden voor het leven van het slachtoffer, weigerde een vrachtwagenchauffeur zich aan de aanwijzingen van de handhavers te houden. De bestuurder negeerde niet alleen de afzetting, maar uitte ook een schokkende uitspraak die diepe indruk maakte op de aanwezigen.
Tegen een Buitengewoon Opsporingsambtenaar (BOA) zou hij gezegd hebben: “Kan mij het verrekken dat iemand doodgaat. Ik moet daarheen.” Deze uitspraak werd breed gedeeld door Handhaving Moerdijk op sociale media en zorgde voor heftige reacties van het publiek.
Nog een weggebruiker negeert aanwijzingen
De vrachtwagenchauffeur was niet de enige die de ernst van de situatie niet leek in te zien. Een tweede bestuurder – dit keer een automobilist – besloot de aanwijzingen van de handhavers eveneens te negeren. Deze persoon reed zelfs in tegengestelde richting een kruising op, waarmee niet alleen zijn eigen veiligheid, maar ook die van anderen ernstig in gevaar werd gebracht.
Beide kentekens zijn genoteerd en de betrokken bestuurders kunnen een fikse boete tegemoetzien. Naast de financiële consequenties krijgen ze mogelijk ook te maken met strafrechtelijke vervolging wegens het in gevaar brengen van een hulpverleningssituatie.
Aanzienlijke gevolgen voor verkeersveiligheid
Dergelijke incidenten tonen hoe belangrijk het is dat weggebruikers de aanwijzingen van hulpverleners serieus nemen. In noodsituaties telt elke seconde. De veiligheid van het slachtoffer, de hulpverleners en andere weggebruikers hangt af van orde, rust en naleving van instructies.
Wanneer iemand opzettelijk ingaat tegen de instructies van handhavers, zoals in dit geval, brengt hij niet alleen levens in gevaar, maar ondermijnt hij ook het vertrouwen in onze gezamenlijke verantwoordelijkheid op de weg.
Burgerhulpverleners en omstanders als helden
Waar sommigen geen begrip toonden, waren anderen juist het toonbeeld van menselijkheid. Meerdere omstanders en burgerhulpverleners aarzelden geen moment. Ze belden direct met 112, begonnen met reanimeren en werkten actief samen met de professionele hulpdiensten.
De Handhaving Moerdijk sprak via hun kanalen expliciet hun waardering uit voor deze betrokken burgers. In noodsituaties zijn burgerhulpverleners vaak van onschatbare waarde, zeker in de kritieke minuten voordat professionele hulp arriveert.
Emoties lopen hoog op: maatschappelijke verontwaardiging
Het bericht van de handhavers ging viraal en leidde tot honderden reacties op sociale media. Veel mensen spraken hun onbegrip, boosheid en verdriet uit over het gedrag van de vrachtwagenchauffeur. Anderen deelden hun steun aan de hulpverleners en de burgerhulpverleners die snel en adequaat handelden.
Het incident laat duidelijk zien hoe kwetsbaar een medische noodsituatie in het verkeer kan zijn – en hoe belangrijk het is dat we als samenleving blijven werken aan bewustwording en respect voor hulpverleners.
Boetes en mogelijke vervolging voor de overtreders
Hoewel de exacte hoogte van de boetes nog niet bekend is, kunnen de betrokken bestuurders rekenen op forse sancties. Het negeren van een afzetting, het niet opvolgen van instructies van een opsporingsambtenaar, en het gevaarlijk rijgedrag zijn ernstige overtredingen.
In sommige gevallen kan ook vervolging plaatsvinden op basis van het in gevaar brengen van de openbare orde en veiligheid. Dergelijke maatregelen zijn bedoeld om de ernst van dit soort gedragingen te onderstrepen en herhaling te voorkomen.
Hoe gaat het met het slachtoffer?
Op het moment van schrijven is nog niet bekend of de reanimatie succesvol is geweest. De toestand van het slachtoffer is niet officieel gedeeld door de autoriteiten. Wel spreekt de handhaving de hoop uit dat de man het zal overleven, mede dankzij de snelle inzet van hulpverleners en betrokken burgers.
Het incident benadrukt hoe kwetsbaar het leven is en hoe snel situaties kunnen omslaan. Elke seconde telt bij een reanimatie, en het is dankzij de inzet van hulpdiensten dat het slachtoffer überhaupt nog een kans had.
Wat kunnen we leren van deze situatie?
Dit incident is helaas niet uniek. Steeds vaker komt het voor dat hulpdiensten worden gehinderd door ongeduldige of onverschillige weggebruikers. Het roept de vraag op: wat is er nodig om het respect voor hulpverleners te herstellen?
Bewustwording, striktere handhaving en zwaardere straffen voor wangedrag kunnen bijdragen aan een veiliger werkklimaat voor hulpdiensten. Maar minstens zo belangrijk is de maatschappelijke dialoog over solidariteit, empathie en fatsoen op de weg.
Samen verantwoordelijk voor veiligheid
Iedereen kan op een dag zelf hulp nodig hebben. Dan wil je dat anderen ruimte geven, helpen en respect tonen. Het is die wederkerigheid die onze samenleving draaiende houdt. Door dit soort incidenten te bespreken en te veroordelen, zetten we als maatschappij stappen richting meer respect voor degenen die dagelijks het verschil maken tussen leven en dood.
Conclusie
Het incident op de N285 bij Zevenbergen is een confronterend voorbeeld van hoe gebrek aan respect en empathie het werk van hulpverleners ernstig kan belemmeren. Terwijl een mensenleven op het spel stond, waren er weggebruikers die hun eigen belang vooropstelden. Gelukkig waren er ook velen die wel direct en doortastend handelden.
Dit voorval benadrukt hoe belangrijk het is om aanwijzingen van hulpdiensten op te volgen en oog te hebben voor de kwetsbaarheid van anderen. De samenleving heeft niets aan egoïsme, maar des te meer aan samenwerking, begrip en solidariteit – zeker op momenten die er écht toe doen.
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”