Actueel
Sarah Puttemans neemt ingrijpende beslissing over De Verhulstjes: “Ik doe het niet”
Sarah Puttemans reageert op geruchten over haar relatie met Viktor Verhulst: “Mensen zien alleen een fragment, niet ons leven”
De voorbije weken gingen de geruchten over de relatie tussen Sarah Puttemans en Viktor Verhulst weer volop rond. Aanleiding was een luchtige scène in De Verhulstjes, waarin de twee een speelse discussie hadden. Sommige kijkers zagen daar meer in dan een onschuldige woordenwisseling — maar volgens Sarah is dat beeld volledig uit zijn context gehaald.
“Het is grappig dat mensen er meteen iets achter zoeken,” vertelt ze in een open gesprek. “Maar het was gewoon een herkenbare situatie tussen twee mensen die samenleven. Niets meer, niets minder.”
Een fragment dat veel losmaakte
In de bewuste aflevering was te zien hoe Sarah en Viktor kort met elkaar in de clinch gingen over een typisch onderwerp in vele huishoudens: aandacht en tijd. Viktor keek op dat moment naar een sportwedstrijd — de koers — terwijl Sarah iets met hem wilde delen.
“Dat moment is blijven hangen bij veel kijkers,” glimlacht ze. “Maar het ging gewoon over iets kleins. Dat gebeurt overal. Wie samenwoont, weet dat zulke dingen erbij horen.”
Toch ging het fragment snel viraal. Op sociale media doken reacties op waarin mensen zich afvroegen of er “meer speelde” tussen het koppel. Sommigen noemden de sfeer “koel”, anderen hadden medelijden met Sarah.
“Eerlijk?” zegt ze nuchter. “Ik lig daar niet wakker van. Mensen zien maar een paar seconden van ons leven. Ze zien niet wat er daarvoor of daarna gebeurde. En dat is ook niet erg — dat hoort bij televisie.”
“Ik kijk zelf niet naar De Verhulstjes”
Opvallend is dat Sarah zelf niet eens kijkt naar de afleveringen waarin ze te zien is. Niet omdat ze het programma niet leuk vindt, maar omdat ze zichzelf niet graag op televisie ziet.
“Ik vind het gewoon ongemakkelijk om mezelf terug te zien,” geeft ze toe. “Viktor trouwens ook. We weten hoe het was om die momenten te beleven, dus we hoeven het niet per se terug te kijken.”
Voor haar blijft het programma vooral een warm familieproject. De Verhulstjes toont het leven van een bekende, maar ook gewone familie — met humor, gekibbel en liefde.
“Het is televisie, maar het is wél echt,” zegt Sarah. “Er wordt niets gespeeld. Soms is het gezellig, soms wat drukker. Dat is bij iedereen zo.”
De realiteit achter het beeld
Sarah benadrukt dat wat mensen op televisie zien, slechts een fractie is van hun dagelijkse leven.
“We hebben een heel gewone relatie,” vertelt ze. “We werken hard, we zien elkaar niet altijd even veel, en ja — we hebben af en toe een discussie. Maar dat hoort erbij. We zijn gelukkig, en dat is wat telt.”
Ze begrijpt dat kijkers graag meeleven met het programma, maar merkt ook dat sommige mensen te snel conclusies trekken.
“Als Viktor even stil is, dan denken mensen dat hij boos is. Als ik iets zeg, lijkt het ineens alsof ik klaag. Terwijl het in werkelijkheid gewoon een spontaan gesprek is.”
De nuchterheid waarmee ze dit vertelt, verraadt hoe stevig ze in haar schoenen staat.
“Ik weet wat wij aan elkaar hebben,” zegt ze. “Daar heb ik geen televisiefragmenten of meningen van anderen voor nodig.”
Een ander, teder moment: de kleine Sarah op video
Naast de discussies over hun relatie, dook er onlangs een ander fragment op dat de harten van veel fans verwarmde. Op sociale media circuleerde een oude homevideo waarin een jonge Sarah vrolijk danst en meezingt op een klassiek Samson & Gert-liedje.
Voor velen was het een schattige terugblik, maar voor Sarah zelf was het vooral ontroerend om dat beeld terug te zien.
“Ik ben blij dat mijn mama veel video’s en foto’s van vroeger heeft bijgehouden,” vertelt ze. “Het is heerlijk om die herinneringen af en toe terug te zien. Dat doet me beseffen hoe snel de tijd gaat.”
Dat ze als kind danste op de muziek van Samson & Gert, het programma van haar huidige schoonvader Gert Verhulst, maakt het moment extra symbolisch. “Ik had toen natuurlijk geen idee dat ik ooit deel zou worden van die familie,” lacht ze.
Een onverwacht emotioneel moment bij K3
Die nostalgie kreeg onlangs nog een emotionele dimensie. Sarah woonde de reünieshow van K3 bij, waar ze geraakt werd door een klassieker uit haar jeugd: Oma’s aan de top.
“Dat nummer raakte me echt,” vertelt ze. “Je voelde de spanning in de zaal. Veel mensen hebben dat liedje als kind voor hun oma gezongen, en sommigen hebben hun oma intussen moeten missen. Dat gaf het lied een heel andere betekenis.”
Ze merkte dat niet alleen zij, maar ook veel anderen in het publiek emotioneel werden. “Het was mooi om te zien hoe muziek herinneringen kan losmaken. Iedereen voelde hetzelfde, zelfs al kent niemand elkaars verhaal.”
Over liefde, werk en herkenbare drukte
Ondanks haar jonge leeftijd heeft Sarah intussen haar eigen carrière uitgebouwd als influencer en model, maar ook als ondernemer met een groeiende online aanwezigheid. Dat brengt uiteraard een druk leven met zich mee.
“We werken allebei veel,” vertelt ze over haar relatie met Viktor. “Hij heeft zijn projecten, ik de mijne. Soms lopen onze schema’s totaal door elkaar, en dat is niet altijd makkelijk. Maar we proberen de balans te bewaren.”
Daarbij helpt het volgens haar dat ze elkaars werelden begrijpen. “Viktor weet hoe veeleisend social media kan zijn, en ik weet hoeveel tijd televisie maken kost. We gunnen elkaar die ruimte.”
Toch vinden ze altijd tijd voor kleine dingen. “Samen koken, wandelen, of gewoon niets doen. Dat zijn de momenten waarop je elkaar echt terugvindt.”
“We hoeven niets te bewijzen”
Over de constante publieke aandacht zegt Sarah dat ze er inmiddels aan gewend is. “Zodra je samen iets doet in de media, gaan mensen automatisch van alles invullen. Maar dat hoort erbij.”
Ze benadrukt dat ze en Viktor niet de behoefte voelen om zichzelf te verdedigen. “We hoeven niets te bewijzen. We weten wat we aan elkaar hebben. Als je dat beseft, raakt kritiek je niet.”
De sleutel tot hun relatie is volgens haar simpel: humor en vertrouwen. “We lachen veel. Zelfs als iets misloopt, kunnen we er meestal om lachen. Dat helpt echt.”
Een warme, realistische blik op liefde
Sarah’s verhaal laat zien dat achter de glitter van de showbizz een gewoon koppel schuilt dat met dezelfde dingen worstelt als iedereen. De speelse ruzies, het gemis van tijd samen, de druk van buitenaf — het hoort allemaal bij een moderne relatie.
“Het mooiste is dat je blijft kiezen voor elkaar,” besluit ze. “Liefde is geen film. Het is samen werken aan iets wat echt is.”
Conclusie: liefde in het echte leven
De geruchten mogen dan hardnekkig zijn, Sarah blijft rustig en authentiek. Voor haar draait het niet om wat anderen denken, maar om wat zij en Viktor samen voelen.
“We zijn gelukkig. En als mensen dat niet zien in één aflevering, dan is dat oké. Wij weten hoe het écht zit.”
Een volwassen, nuchtere reactie van iemand die begrijpt dat echte liefde niet leeft van likes of meningen — maar van vertrouwen, humor en het vermogen om samen te groeien.
💬 Wat vind jij van de manier waarop Sarah omgaat met de aandacht rond haar relatie? Begrijp je dat ze niet naar De Verhulstjes kijkt? Deel je mening op onze Facebookpagina!
Actueel
Simon (20), de zoon van Bart De Wever, doet onthutsende bekentenis: ‘Mijn vader is verschrikkelijk’
“Mijn vader is verschrikkelijk”: openhartige woorden van Simon De Wever raken een gevoelige snaar
Het zijn woorden die hard binnenkomen. Niet omdat ze schreeuwerig zijn uitgesproken, maar juist omdat ze doordrenkt lijken van emotie en onmacht. Simon De Wever, de twintigjarige zoon van politicus Bart De Wever, heeft zich in een zeldzaam openhartig moment uitgesproken over de relatie met zijn vader. Zijn uitspraak — “Mijn vader is verschrikkelijk” — veroorzaakte direct opschudding, maar wie verder kijkt dan de letterlijke woorden, ziet vooral een jongvolwassene die worstelt met afstand, verwachtingen en gemis.
Geen politieke aanval, geen publieke afrekening, maar een persoonlijke kreet die veel losmaakt bij mensen die zich herkennen in het gevoel achter de woorden.
Geen beschuldiging, maar een uiting van gemis
Mensen uit de omgeving van Simon benadrukken dat zijn uitspraak niet bedoeld was als een veroordeling van zijn vader als persoon. Integendeel. Het ging volgens hen om het benoemen van een gevoel dat al langer sluimerde: emotionele afstand binnen een vader-zoonrelatie die onder druk staat door verantwoordelijkheden, agenda’s en een leven in de schijnwerpers.
Een familievriend verwoordt
het voorzichtig:
“Hij bedoelt niet dat zijn
vader slecht is. Hij bedoelt dat hij hem mist.”
Dat onderscheid is cruciaal. De uitspraak krijgt pas betekenis wanneer ze wordt gelezen als een uiting van pijn, niet van verwijt.
Opgroeien in de schaduw van een publiek figuur
Simon groeide op met een vader die niet alleen vader was, maar ook een van de meest invloedrijke politici van Vlaanderen. Dat betekent leven met camera’s, commentaar, publieke verwachtingen — en een agenda die zelden leeg is. Voor een kind kan dat verwarrend zijn.
Volgens mensen die Simon goed kennen, voelde hij zich soms letterlijk en figuurlijk op de tweede plaats komen. Niet uit onwil van zijn vader, maar door de realiteit van een leven dat grotendeels in het teken staat van publieke verantwoordelijkheid.
“Als je vader altijd bezig is met het land, vraag je je af waar jij past,” zou Simon hebben gezegd.
Die gedachte is pijnlijk herkenbaar voor kinderen van ouders met veeleisende beroepen, of dat nu in de politiek, zorg, het bedrijfsleven of de media is.
Een poging tot verzoening die strandde
Volgens bronnen dicht bij het gezin zou er recent een poging zijn geweest om de relatie te herstellen of in elk geval te verdiepen. Er werd een gesprek gepland waarin alles uitgesproken zou worden. Verwachtingen waren hoog, maar de uitkomst bleek teleurstellend.
“Ze spraken langs elkaar heen,” aldus een
betrokkene.
“Simon zocht nabijheid en
erkenning. Bart zocht oplossingen en structuur.”
Het gesprek eindigde zonder ruzie, maar ook zonder het gevoel dat er echt verbinding was ontstaan. Juist die leegte kan soms meer pijn doen dan een open conflict.
Publieke reacties: verdeeld maar betrokken
De uitspraak van Simon leidde tot een golf aan reacties in Vlaanderen en daarbuiten. Op sociale media, in opinies en gesprekken aan de keukentafel werd de situatie breed besproken. De meningen lopen uiteen, maar de toon blijft opvallend vaak empathisch.
Veel mensen herkennen zichzelf in Simons woorden:
-
“Dit gaat niet over politiek, dit gaat over vaderschap.”
-
“Een zoon mag zijn gevoel uiten, ook als dat ongemakkelijk is.”
-
“Dit is geen aanval, dit is een noodkreet.”
Tegelijk zijn er ook stemmen die vinden dat zulke zaken privé hadden moeten blijven, los van media-aandacht. Die spanning tussen openheid en privacy is precies wat dit verhaal zo complex maakt.
Stilte van Bart De Wever zegt ook iets
Van de kant van Bart De Wever is er geen publieke reactie gekomen. Voor wie hem kent, is dat niet verrassend. Hij staat erom bekend privézaken buiten de openbaarheid te houden en conflicten liever binnenskamers te bespreken.
Insiders suggereren dat hij het gesprek met zijn zoon niet via de media wil voeren, maar op een moment en plek die rust en veiligheid bieden. Of en wanneer dat gebeurt, is onbekend.
Wat wel duidelijk is: zwijgen betekent niet per se onverschilligheid. Soms is stilte een poging om escalatie te vermijden.
Een breder gesprek over emotionele beschikbaarheid
Wat deze situatie overstijgt, is het grotere thema dat ermee wordt aangeraakt: emotionele beschikbaarheid van ouders, vooral vaders, in een wereld die steeds meer vraagt. Succes, verantwoordelijkheid en maatschappelijke druk kunnen onbedoeld afstand creëren binnen gezinnen.
Simons verhaal raakt een snaar omdat het universeel is. Het gaat over gezien willen worden, gehoord willen worden, en het gevoel dat liefde soms verloren gaat in praktische drukte.
Geen schandaal, maar een kwetsbaar moment
Wie dit verhaal leest als sensatie, mist de kern. Dit is geen rel, geen politieke kwestie, geen aanval. Het is een moment van kwetsbaarheid, uitgesproken door iemand die nog zoekt naar zijn plek — als zoon, als individu, los van de rol van zijn vader.
De
woorden “mijn vader is
verschrikkelijk” klinken hard, maar wie tussen de regels
leest, hoort iets heel anders:
een zoon die zijn vader nodig heeft.
En misschien is dat, in alle rumoer, de meest menselijke boodschap van allemaal.
