Actueel
Samantha Steenwijk kapot van verdriet: ´Je was nog maar 42´
Samantha Steenwijk heeft haar volgers een verdrietig bericht gedeeld via sociale media. De zangeres, die eerder dit jaar zelf in het ziekenhuis lag, vertelde dat ze afscheid heeft moeten nemen van haar goede vriend Philip. Tijdens de emotionele uitvaart zong Samantha een lied ter ere van hem.
Een emotioneel afscheid
“Vandaag heb ik het moeilijkste optreden van mijn leven moeten geven,” schreef Samantha in haar Instagram Stories. Ondanks de zwaarte deed ze dit uit liefde voor Philip en zijn familie. De vriend van Samantha was pas 42 jaar oud. “We hebben zoveel mooie feestjes meegemaakt waarin we jou al snel in onze harten sloten. Altijd blij, altijd positief en altijd aardig voor iedereen.”
Blijmoedig tot het einde
Samantha beschreef hoe Philip, ondanks zijn ziekte, altijd met een glimlach bleef zeggen dat het goed met hem ging. Zijn positieve instelling maakte een diepe indruk op haar. “Hoe ziek je ook was, je bleef maar zeggen dat het goed met je ging en dat altijd met die vriendelijke glimlach op je gezicht. We gaan je hier missen fijne gozer. Tot ooit,” sloot ze haar bericht af.
Persoonlijk verdriet
Het overlijden van Philip is niet het enige verlies dat Samantha dit jaar heeft moeten verwerken. Eerder deelde ze dat haar veulentje Bobby afgelopen zomer is overleden. Het jonge dier stierf op nog maar een paar maanden oud aan een “zware en hardnekkige longontsteking.” Het verdriet om Bobby liet een diepe indruk achter bij Samantha en haar gezin.
Moeilijke tijden voor Samantha
Deze verliezen markeren een zware periode in het leven van Samantha. Het afscheid nemen van een dierbare vriend en een geliefd dier brengt veel emoties met zich mee. Toch blijft ze sterk en deelt ze haar gevoelens openlijk met haar fans, die haar steunen in deze moeilijke tijden.
Het leven vieren ondanks verdriet
Ondanks het verdriet blijft Samantha zich richten op het positieve in het leven. De herinneringen aan Philip en Bobby blijven een belangrijke plek in haar hart innemen. Haar eerbetoon tijdens de uitvaart van Philip was een laatste, liefdevolle groet aan een dierbare vriend.
Blik op de toekomst
Voor Samantha is het nu tijd om langzaam de draad weer op te pakken. Hoewel het gemis groot is, blijft ze zich richten op haar muziek en optredens. Haar veerkracht en openheid in moeilijke tijden dienen als inspiratie voor velen.
Steun van fans en volgers
Samantha’s oprechte en persoonlijke verhalen raken haar volgers. De steunbetuigingen stromen binnen op sociale media, waar fans hun medeleven tonen en Samantha een hart onder de riem steken. Het laat zien hoe geliefd en gewaardeerd ze is, niet alleen als artiest, maar ook als mens.
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.