Actueel
Roxeanne en André Hazes reageren op heftig nieuws over Rachel Hazes: ´Ontzettend blij!´
Het is inmiddels officieel: Rachel Hazes zal niet aanwezig zijn bij de komende editie van Holland Zingt Hazes. Terwijl we eerder al wisten dat ze niet aanwezig zou zijn, maakte ze donderdag bekend dat ze zich helemaal terugtrekt van het evenement. Deze drastische beslissing roept reacties op van haar kinderen, André en Roxeanne, die ieder op hun eigen manier hun mening geven over haar keuze. Wat vinden zij van haar beslissing om haar handen definitief van het evenement af te trekken?
André Hazes: ‘Positieve ontwikkeling’
André Hazes reageerde via zijn management tegenover RTL Boulevard. Hij lijkt het besluit van zijn moeder met gemengde gevoelens te benaderen, maar is in ieder geval blij met de “volledige verantwoording” die nu ligt bij de organisatie MediaLane.
“Wij werken heel graag samen met deze partij. Zij hebben deze stap zelf gezet, daar staan wij verder los van,” aldus André. Het lijkt erop dat hij de keuze van zijn moeder niet volledig afwijst, maar ook niet echt stelling neemt in het conflict. “We zien het wel als een positieve ontwikkeling,” voegt hij er aan toe. Hoewel de situatie ongetwijfeld persoonlijk voor hem is, lijkt hij zich nu vooral op de toekomst te richten en te hopen op een goede samenwerking met de organisatie.
Roxeanne Hazes: ‘Even laten bezinken’
Roxeanne Hazes, die in haar eigen carrière ook regelmatig in de schijnwerpers staat, gaf eveneens een reactie. Ze vertelde dat ze “even [moest] laten bezinken” wat haar moeder had besloten.
Toch lijkt Roxeanne de keuze van Rachel met enige nuance te bekijken. “Maar ik denk dat het goed nieuws is voor de fans, artiesten en medewerkers van dit mooie evenement en ik wens iedereen die dit jaar gaat weer een mooie editie toe,” zei ze. Het lijkt erop dat Roxeanne haar moeder’s beslissing niet direct veroordeelt, maar wel haar eigen ruimte neemt om het nieuws te verwerken. Het is opvallend dat Roxeanne pas de dag dat het nieuws naar buiten kwam, zelf op de hoogte werd gesteld van Rachel’s keuze.
Wolter Kroes over Rachel Hazes
In de uitzending van Shownieuws van woensdag werd Wolter Kroes uitgenodigd om zijn mening te geven over het evenement en de situatie rondom Rachel Hazes. Kroes sprak zijn waardering uit voor het evenement, maar maakte ook duidelijk dat hij zelf geen behoefte had om zich in de situatie te mengen. Het is duidelijk dat het besluit van Rachel, hoewel een persoonlijke keuze, tot verdeeldheid leidt in de muziekindustrie.
Jeroen van der Boom: Breken met de Hazes-familie is niet makkelijk
Jeroen van der Boom, die al jaren een goede band heeft met Rachel Hazes en altijd meedoet aan Holland Zingt Hazes, sprak ook zijn mening uit over de situatie. Ondanks de kritiek die hij ontvangt vanwege zijn loyaliteit aan de Hazes-familie, geeft Jeroen aan dat breken met de Hazes-familie een moeilijke stap is. “Het is niet zomaar iets,” aldus de zanger. Deze opmerking benadrukt hoe ingewikkeld het kan zijn om persoonlijke en professionele relaties te combineren, vooral wanneer het gaat om zo’n iconische familie als de Hazes-familie.
De gevolgen voor Holland Zingt Hazes
Rachel Hazes’ beslissing heeft gevolgen voor Holland Zingt Hazes, een evenement dat al jarenlang een groot succes is. De afwezigheid van Rachel zal ongetwijfeld een impact hebben op de sfeer en de dynamiek van het evenement. Voor de fans, artiesten en medewerkers betekent dit dat het evenement in een andere vorm zal doorgaan, met de focus waarschijnlijk meer op André en Roxeanne. Hoewel Rachel een belangrijk gezicht was voor de organisatie, lijkt het erop dat de show doorgaat, ondanks haar beslissing om zich terug te trekken.
Wat nu?
Voor nu lijkt het erop dat Holland Zingt Hazes doorgaat zonder de aanwezigheid van Rachel Hazes, maar het blijft afwachten hoe haar afwezigheid het evenement zal beïnvloeden.
André en Roxeanne hebben beide hun reacties gedeeld, maar het lijkt erop dat ze hun focus vooral richten op de positieve kant van de situatie: voor de fans, artiesten en medewerkers die betrokken zijn bij het evenement. Of dit echt een “positieve ontwikkeling” is, zal de tijd moeten uitwijzen, maar het is duidelijk dat de Hazes-familie de komende editie van Holland Zingt Hazes op hun eigen manier tegemoet zal treden.
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”
Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.
“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”
Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”
De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.
Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.