Actueel
Rachel Hazes opvallend close met Hans Klok bij uitvaart: Is er meer aan de hand?”
Rachel Hazes was gisteren aanwezig bij de uitvaart van artiestenmanager John van Katwijk, een gebeurtenis die veel bekende Nederlanders samenbracht. Ondanks de vele kritiek en controverse die haar naam tegenwoordig omringen, blijkt Rachel nog altijd vrienden te hebben in de BN’er-wereld. Hans Klok, die haar vergezeld had, sprak lovend over haar: “Ze is een geweldige vrouw.”
Rachel Hazes aanwezig op bijzondere uitvaart
De uitvaart van John van Katwijk, een geliefde artiestenmanager, bracht talloze prominenten samen om hem de laatste eer te bewijzen. Onder de aanwezigen was ook Rachel Hazes, die vanuit Spanje naar Nederland was gevlogen speciaal voor deze gelegenheid. De weduwe van André Hazes Sr. blijft een controversieel figuur, met heftige reacties uit het publiek op vrijwel elke publieke verschijning.
De avond voor de uitvaart was Rachel al gespot bij De Vrienden van Amstel Live, waar ze meezong met het nummer Leef, een lied van haar zoon André Hazes jr. Dat zorgde voor opgetrokken wenkbrauwen, vooral vanwege de gespannen relatie tussen moeder en zoon.
Met Hans Klok en Gerard Joling
Rachel arriveerde bij de uitvaart in gezelschap van Hans Klok en Gerard Joling, met wie ze ook in de zaal zat. Hoewel ze bij eerdere gelegenheden vaak het middelpunt van de aandacht was, koos Rachel dit keer voor stilte. Volgens Bart Ettekoven van Shownieuws liet Rachel zich niet verleiden tot een interview. “We hebben haar uiteraard geprobeerd wat vragen te stellen, maar Rachel wilde ons absoluut niet te woord staan,” vertelde hij.
René Mioch vond dat begrijpelijk. “Een uitvaart is gewoon niet de plek om iemand aan te spreken. Het is een moment van afscheid, geen rode loper,” benadrukte hij. Bart beaamde dat en voegde eraan toe: “Dit is niet het moment om door te blijven vragen. Dat doe je misschien bij een première, maar niet hier.”
Hans Klok spreekt lovend over Rachel
Hans Klok, die samen met Rachel de uitvaart bijwoonde, was wél bereid om met de media te praten. Hij sprak warme woorden over haar en benadrukte hun vriendschap. “Rachel is speciaal voor deze plechtigheid uit Spanje overgekomen. Dat zegt iets over haar betrokkenheid,” zei hij.
Volgens Hans heeft Rachel nog steeds een bijzondere band met de mensen om haar heen. “Ze is een geweldige vrouw, een echte onderneemster, en ik vond het superfijn dat ze er was. Ja, wij zijn close.”
Hans vertelde dat hij na de uitvaart met Rachel ging dineren. Zijn woorden zorgden voor gemengde reacties, vooral gezien de controverse rondom Rachel’s relatie met haar zoon André.
Complexe familiebanden
Toen Hans gevraagd werd naar de problemen tussen Rachel en André, gaf hij een diplomatiek antwoord. “Ik hoop dat het allemaal een keer goedkomt. Het is een bloedband, en uiteindelijk denk ik dat dat sterker is dan alles. Maar er is ook de koude kant, en dat kan soms dingen ingewikkelder maken.”
De term ‘koude kant’ wekte enige verbazing bij René Mioch. “Hoor ik dat nou goed? Zegt hij dat de kinderen de koude kant zijn?” vroeg René. Bart Ettekoven verduidelijkte dat Hans waarschijnlijk bedoelde dat de partners van de kinderen mogelijk een rol spelen in het conflict. “We weten dat Monique Westenberg, de ex van André jr., vanaf het begin een problematische relatie had met Rachel,” legde Bart uit.
Bart voegde er een persoonlijke noot aan toe: “Soms is het beter om iemand uit je leven te bannen als de relatie te veel pijn doet. Ik weet niet of ik nog hoop dat het tussen André en Rachel goedkomt. Voor sommige mensen is afstand nemen gezonder.”
Publieke reacties op Rachel’s gedrag
Rachel’s aanwezigheid bij de uitvaart en haar eerdere optreden bij De Vrienden van Amstel Live zorgden wederom voor kritiek. Veel mensen vinden het opvallend dat Rachel zich op deze manier profileert, terwijl haar relatie met André jr. onder enorme druk staat. Haar meezingen met Leef werd door sommigen als provocerend ervaren, gezien de context van hun familieproblemen.
Een bewogen afscheid
Ondanks de controverse rondom Rachel, draaide de uitvaart uiteindelijk om het afscheid van John van Katwijk. De artiestenmanager was een gerespecteerde figuur in de entertainmentindustrie, en de grote opkomst onderstreepte zijn impact op het vakgebied.
Voor Rachel Hazes blijft de publieke opinie verdeeld. Waar sommigen haar acties veroordelen, zien anderen haar nog steeds als een sterke vrouw die ondanks alle tegenwind overeind blijft. Hans Klok’s woorden geven in ieder geval aan dat ze niet alleen staat: “Rachel is een geweldige vrouw, en ik ben blij dat ze erbij was.”
De vraag blijft of de breuk tussen Rachel en André ooit zal helen. Zoals Hans het formuleerde: “Het is een bloedband. Uiteindelijk komt het goed, hoop ik.” Maar of die hoop realistisch is, valt nog te bezien.
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”
Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.
“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”
Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”
De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.
Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.