Actueel
Lichaam vermiste Ahmed (58) in Amersfoort gevonden 💔
Na elf dagen van intensieve zoekacties heeft de politie van Amersfoort bevestigd dat het lichaam van de vermiste Ahmed Oulad Sedik is gevonden. Het lichaam werd vanochtend aangetroffen in een bosrijk gebied in Amersfoort, waar grootschalig naar de 58-jarige man werd gezocht. De bevestiging kwam enkele uren na de vondst, tot groot verdriet van de familie en de betrokken vrijwilligers.
Achtergrond van de verdwijning
Ahmed Oulad Sedik, een 58-jarige inwoner van Amersfoort, verdween op 23 december 2024. Hij werd die dag na zijn dagbesteding thuisgebracht, maar raakte vervolgens spoorloos. Zijn dochter Souhailla, die hem wilde ophalen, trof een lege woning aan; zijn jas en schoenen waren verdwenen. Vanaf dat moment begon een zenuwslopende zoektocht naar de man, die zowel de familie als de gemeenschap in de greep hield.
Sedik leed aan meerdere gezondheidsproblemen. Hij was verstandelijk beperkt, dementerend, en volgens zijn dochter psychotisch. Daarnaast had hij diabetes en had hij zijn benodigde medicijnen niet bij zich op het moment van zijn verdwijning. Deze omstandigheden maakten de zoektocht extra urgent en emotioneel zwaar.
Grootschalige zoekactie
De afgelopen dagen werden talloze middelen ingezet om Sedik te vinden. Vrijwilligers verspreidden flyers door de stad, en familieleden riepen via sociale media op om mee te zoeken. Er werden helikopters en sonarboten gebruikt, en het gebied rondom Amersfoort werd systematisch afgezocht. Broer Abdeslam Oulad Sedik bleef hoopvol en deelde vanochtend nog een bericht op Facebook: “De zon schijnt. Inshallah vinden we onze geliefde broeder Ahmed.”
Tragische vondst
Rond 10.00 uur vanochtend werd in een bosgebied in Amersfoort een lichaam gevonden. Kort daarna bevestigde de politie dat het om Ahmed Oulad Sedik gaat. Het gebied waar de vondst werd gedaan, is inmiddels afgezet voor een grootschalig onderzoek. Forensische experts zijn ter plaatse om te achterhalen wat er precies is gebeurd.
Omstanders worden op afstand gehouden om de politie haar werk te laten doen. De familie van Sedik is ter plaatse en heeft verzocht om hun privacy te respecteren zolang het onderzoek gaande is.
De impact op familie en gemeenschap
De verdwijning van Sedik bracht de gemeenschap van Amersfoort samen. Vrijwilligers, vrienden en familieleden deden er alles aan om hem te vinden. Het verdriet is groot nu het lot van Ahmed duidelijk is geworden. Zijn familie heeft via een woordvoerder laten weten dankbaar te zijn voor de inzet van iedereen die heeft geholpen, maar vraagt om rust om dit verlies te verwerken.
Abdeslam, Ahmeds broer, deelde eerder zijn dankbaarheid op sociale media. “De hulp van de gemeenschap is hartverwarmend geweest. We hebben samen alles gedaan wat mogelijk was om Ahmed te vinden.”
Politieonderzoek
De politie heeft aangegeven dat er op dit moment geen aanwijzingen zijn voor een misdrijf, maar benadrukt dat alle opties nog worden onderzocht. Het onderzoek ter plaatse richt zich op het vaststellen van de exacte omstandigheden rondom Sediks overlijden. Forensische experts nemen monsters en verzamelen bewijs om een helder beeld te krijgen.
Zorgwekkende omstandigheden
Ahmeds gezondheidsproblemen maakten zijn vermissing extra zorgelijk. Zijn verstandelijke beperking, psychoses, en gebrek aan medicijnen zorgden ervoor dat hij bijzonder kwetsbaar was. De politie en hulpdiensten hebben vanaf het begin benadrukt dat tijd een cruciale factor was in de zoektocht.
De situatie roept ook bredere vragen op over hoe mensen met complexe zorgbehoeften beter beschermd kunnen worden. Experts op het gebied van zorg en veiligheid pleiten voor meer structurele ondersteuning om dergelijke tragedies te voorkomen.
Steunbetuigingen en rouw
De dood van Ahmed Oulad Sedik heeft niet alleen zijn familie, maar ook de bredere gemeenschap diep geraakt. Op sociale media stromen steunbetuigingen binnen. Mensen spreken hun medeleven uit en prijzen de inzet van de hulpdiensten en vrijwilligers.
“Ahmed zal gemist worden,” schrijft een vriend van de familie. “Hij was een vriendelijke ziel, ondanks de uitdagingen die hij in zijn leven moest doorstaan.”
Ook de gemeente Amersfoort heeft een reactie gegeven. In een korte verklaring spreekt burgemeester Lucas Bolsius zijn medeleven uit aan de familie en vrienden van Ahmed. “Onze gedachten zijn bij de familie. We zullen hen waar mogelijk blijven steunen in deze moeilijke tijd.”
Een oproep tot waakzaamheid
De tragische afloop van deze zoektocht heeft bij velen de discussie aangewakkerd over hoe kwetsbare mensen beter beschermd kunnen worden. Er wordt gepleit voor meer samenwerking tussen zorginstanties, politie, en families om vergelijkbare situaties in de toekomst te voorkomen.
“Dit mag nooit meer gebeuren,” zegt een buurtbewoner. “We moeten ervoor zorgen dat mensen zoals Ahmed niet zomaar uit het zicht kunnen verdwijnen zonder dat er meteen alarm wordt geslagen.”
De vermiste 58-jarige Ahmed is donderdag 2 januari overleden aangetroffen in #Amersfoort. Een misdrijf is uitgesloten. Wij wensen de familie veel sterkte. https://t.co/0rxSgIwJvH
— Politie Utrecht (@POL_Utrecht) January 2, 2025
Nalatenschap van Ahmed
Hoewel Ahmed Oulad Sedik niet meer bij zijn familie kan zijn, laat hij een nalatenschap van liefde en gemeenschap achter. Zijn familie en vrienden zullen hem herinneren als een warm en vriendelijk persoon die, ondanks zijn beperkingen, altijd genegenheid uitstraalde.
De tragische gebeurtenis herinnert ons eraan hoe belangrijk het is om kwetsbare mensen te beschermen en om als gemeenschap samen te komen in tijden van nood.
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.