Actueel
Jutta Leerdam stelt fans teleur met opmerkelijke actie 😱
Jutta Leerdam heeft kort voor de start van het NK afstanden in Heerenveen een onverwachte beslissing genomen. De schaatsster stond ingeschreven voor drie afstanden – de 500 meter, 1000 meter en 1500 meter – maar besloot zich vlak voor het toernooi terug te trekken uit de 1500 meter. De exacte reden voor haar keuze is nog niet officieel bekendgemaakt. Opvallend is dat Leerdam onlangs tijd doorbracht met haar vriend, Jake Paul, in Puerto Rico.
Last-minute beslissing van Leerdam
Tijdens de laatste World Cup in de Verenigde Staten gaf Leerdam nog aan dat ze naast haar specialiteit op de 500 en 1000 meter ook de 1500 meter wilde rijden. Haar naam verscheen op de deelnemerslijst voor die afstand, maar een dag voor de start van het toernooi kwam het nieuws naar buiten dat ze zich had teruggetrokken. Haar focus blijft volledig op de 500 en 1000 meter, die nog wel op haar programma staan.
Leerdam heeft haar schaatstechniek de afgelopen maanden verder geoptimaliseerd en rijdt sinds twee World Cups weer op haar oude, zachtere schaatsschoenen. Deze schoenen zijn volgens haar het meest geschikt voor de 1000 meter, haar favoriete afstand. Dit betekent echter dat ze op de 500 meter wat snelheid inlevert en dat haar kansen op een sterke prestatie op de 1500 meter minder zeker waren. Mogelijk heeft deze overweging bijgedragen aan haar besluit om zich op de kortere afstanden te concentreren.
Lieke Hoogendoorn vervangt Leerdam op de 1500 meter
Door de terugtrekking van Leerdam krijgt de jonge Lieke Hoogendoorn (18) de kans om zich te bewijzen op de 1500 meter. Hoogendoorn, die op zondag haar negentiende verjaardag viert, stond al op de deelnemerslijst voor de 1000 meter, maar mag nu ook dit onderdeel aan haar programma toevoegen.
Haar zus Chloe Hoogendoorn (20) eindigde dit seizoen als derde bij het NK sprint, en Lieke zelf heeft haar persoonlijk record op de 1500 meter al meerdere keren aangescherpt. Haar snelste tijd staat momenteel op 2.02,58. De extra race biedt haar een mooie kans om zich verder te ontwikkelen en ervaring op te doen op nationaal niveau.
Suzanne Schulting maakt ook keuzes
Niet alleen Leerdam, maar ook Suzanne Schulting heeft besloten om niet deel te nemen aan de 1500 meter. In een interview met Sportnieuws.nl licht ze haar beslissing toe:
“Dat was een optie, ja, maar ik heb dit seizoen maar één keer de 1500 meter gereden en in de afgelopen tien jaar in totaal maar drie keer. Ik wil volgend seizoen zeker kijken naar de mogelijkheden om de 1500 meter erbij te pakken, maar op dit moment moet ik de focus houden op de 500 en 1000 meter.”
Het laat zien dat meerdere topschaatsers zorgvuldig afwegen welke afstanden het best aansluiten bij hun vorm en doelen.
Jutta Leerdam en Jake Paul: privéleven en topsport
Naast haar drukke wedstrijdschema maakte Leerdam onlangs tijd vrij om haar vriend, de Amerikaanse bokser Jake Paul, te verrassen in Puerto Rico. Paul had geen idee dat Leerdam zou langskomen, omdat ze had aangegeven dat ze in voorbereiding was op een wedstrijd. Toch vloog ze onverwacht naar hem toe, om vervolgens 48 uur later alweer te vertrekken richting Nederland voor het NK afstanden.
De combinatie van een topsportcarrière en een relatie met een internationaal bekende sporter brengt ongetwijfeld uitdagingen met zich mee. Leerdam lijkt echter een balans te vinden tussen haar professionele ambities en haar privéleven.
Wat staat er op het spel bij het NK afstanden?
Het NK afstanden wordt gehouden van vrijdag tot en met zondag in Thialf, waar de nationale kampioenen in verschillende disciplines worden gekroond. Daarnaast kunnen schaatsers zich hier plaatsen voor de WK afstanden, die medio maart in Hamar, Noorwegen, worden gehouden.
De keuze van Leerdam om zich te richten op haar sterkste afstanden kan haar kansen op een titel vergroten. Met de 500 en 1000 meter nog steeds op haar schema, is de verwachting dat ze zich volledig zal focussen op deze disciplines.
De beslissing om de 1500 meter te laten schieten roept vragen op, maar toont ook aan dat Leerdam haar carrière zorgvuldig managet. Fans zullen uitkijken naar haar prestaties op de kortere afstanden en hopen op een nieuwe topklassering.
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.