Actueel
Familie Sneijder gaat door nachtmerrie: ”We hebben nog hoop”
De familie Sneijder wordt geconfronteerd met een onvoorstelbaar zware periode. Slechts zes maanden na het 0verlijden van hun moeder, die op 59-jarige leeftijd st!erf, kwam er opnieuw schokkend nieuws: vader Barry Sneijder lijdt aan uitgezaaide longk*nker. De familie probeert met deze nieuwe klap om te gaan, terwijl de broers Wesley en Rodney Sneijder hun vader zo goed mogelijk bijstaan.
Een Zware Tijd voor de Familie Sneijder
In een openhartig interview met De Telegraaf vertelt Wesley Sneijder over de nachtmerrie waarin de familie verkeert. Het verlies van hun moeder, die ondanks aanvankelijke genezing uiteindelijk 0verleed aan de gevolgen van z!ekte, was al moeilijk genoeg. Nu is hun vader geconfronteerd met een ongeneeslijke diagnose, wat de familie opnieuw zwaar op de proef stelt.
Barry kreeg in 2019 voor het eerst te maken met k*nker. “Hij werd getroffen door blaask*nker,” vertelt Wesley. “Na een intensieve behandeling werd hij genezen verklaard. We waren zo opgelucht. Maar toen werd mijn moeder z!ek. Ook zij leek te herstellen, maar uiteindelijk is het haar toch fataal geworden. En nu lijkt het bij mijn vader ook niet goed te gaan.”
Mantelzorg en Familiedynamiek
De diagnose van Barry heeft een grote impact op de dagelijkse levens van de familieleden. Wesley, voormalig topvoetballer, heeft speciaal voor zijn vader besloten terug te verhuizen naar Nederland. Hij neemt een groot deel van de mantelzorg op zich en zorgt samen met zijn broers en andere familieleden dat Barry constant omringd wordt door zorg en liefde.
“Je weet nooit hoe een dag met hem zal verlopen,” legt Wesley uit. “Hoe hij zich voelt, verandert met de dag. Dat komt door de bestraling en de chemo. Het is zwaar voor ons allemaal, maar voor hem is het natuurlijk het allerlastigst.” Ondanks de uitdagingen probeert de familie zich te richten op wat echt belangrijk is: de kwaliteit van leven. “We proberen hem zoveel mogelijk comfort en steun te geven in deze moeilijke tijd.”
Rodney, de jongere broer van Wesley, vult aan: “Sinds dat moment mag hij geen seconde meer alleen zijn. Samen met onze oma, tante en broer Jeffrey hebben we een schema opgesteld. We zorgen ervoor dat er altijd iemand bij hem is. Dit doen we met heel veel liefde, want hij verdient dat.”
Leven in Fase Vier
De diagnose van Barry bevindt zich in fase vier, wat volgens Wesley “de ergste fase” is. Dit is het stadium waarin de z!ekte zich door het lichaam heeft verspreid, en genezing vrijwel uitgesloten lijkt. Toch blijft de familie hoop houden, hoe klein die ook mag zijn.
“De hoogleraren zeggen: de wonderen zijn de wereld nog niet uit,” deelt Wesley. “Misschien komt er over twee, drie maanden een nieuw medicijn. Dat is waar we ons aan vastklampen.”
Rodney spreekt ook over de hoop die hij koestert, ondanks de ernst van de situatie. “Bij mijn moeder moest ik die hoop uiteindelijk opgeven. Ze kon niet meer beter worden, en wat ik bij haar heb gezien, was mensonterend. Op een gegeven moment dacht ik: het is goed zo. Maar nu probeer ik dat anders te benaderen. Voor mijn vader blijf ik hopen op een wonder.”
Kwaliteit van Leven en Familiebanden
De Sneijders benadrukken het belang van een goede kwaliteit van leven voor hun vader. Hoewel de medische behandelingen zwaar zijn en veel van Barry vragen, is het voor de familie essentieel om hem te omringen met liefde, steun en momenten van geluk. Ze zetten alles op alles om zijn dagen zo aangenaam mogelijk te maken.
“Het gaat om het maken van herinneringen en het koesteren van de tijd die we nog samen hebben,” zegt Wesley. “Het is een emotionele rollercoaster, maar we doen dit samen. Als familie staan we sterk, ook al is het soms moeilijk.”
De Impact van Verlies
Het verlies van hun moeder heeft diepe sporen nagelaten in de familie. Wesley en Rodney geven beiden aan dat het 0verlijden van hun moeder een harde leerschool was in omgaan met verlies. Rodney vertelt: “Wat ik bij mijn moeder heb gezien, was verschrikkelijk. Het heeft me geleerd hoe belangrijk het is om de tijd die je hebt met je dierbaren te waarderen. Daarom doe ik er nu alles aan om mijn vader te ondersteunen.”
Ook Wesley blikt terug op de moeilijke periode na het 0verlijden van hun moeder. “Het is een pijnlijk proces om iemand die je liefhebt te zien lijden. Dat doet iets met je als mens. Maar het heeft ons als familie ook dichter bij elkaar gebracht. Dat is iets waar we nu kracht uit halen.”
Steun voor de Familie Sneijder
De situatie van de familie Sneijder roept veel medeleven op bij het publiek. Fans, vrienden en kennissen laten massaal hun steunbetuigingen achter op sociale media en in reacties. Veel mensen spreken hun bewondering uit voor hoe Wesley en Rodney omgaan met de zware verantwoordelijkheid van mantelzorg en hoe ze elkaar blijven steunen in deze moeilijke tijd.
“Het is hartverwarmend om te zien hoeveel steun we krijgen,” zegt Wesley. “Dat geeft ons kracht om door te gaan. Mijn vader voelt die liefde ook, en dat betekent veel voor hem.”
De Hoop op een Wonder
Ondanks de harde realiteit blijft de familie Sneijder hoopvol. Ze weten dat de kansen klein zijn, maar vasthouden aan een sprankje hoop helpt hen om deze moeilijke tijd door te komen. “Zolang er leven is, is er hoop,” zegt Rodney. “We blijven geloven in mogelijkheden, hoe klein die ook mogen zijn.”
Voor Wesley is het belangrijk om positief te blijven voor zijn vader. “We kunnen niet voorspellen wat de toekomst brengt. Maar zolang we samen zijn, blijven we vechten. Voor hem, voor ons gezin, en voor de herinneringen die we nog kunnen maken.”
Een Inspirerend Voorbeeld
De manier waarop de familie Sneijder met deze moeilijke situatie omgaat, is een inspiratie voor velen. Hun toewijding aan elkaar, hun veerkracht en hun focus op het ondersteunen van hun vader laten zien hoe krachtig familiebanden kunnen zijn, zelfs in de meest uitdagende tijden.
“Het leven is onvoorspelbaar,” concludeert Wesley. “Maar samen komen we erdoorheen. We blijven hopen, geloven en ondersteunen, wat er ook gebeurt.”
Steun de Familie Sneijder
De familie Sneijder beleeft een zware periode waarin ze geconfronteerd worden met verlies, z!ekte en onzekerheid. Laat je steun blijken en wens hen sterkte in deze moeilijke tijd. Samen kunnen we laten zien dat ze er niet alleen voor staan.
De 62-jarige Peter besloot om twee jaar geleden op vakantie te gaan naar Letland. Hij zal deze solotrip echter nooit meer vergeten.
Peter steekt van wal: “Het Oostblok is weer eens wat anders als Spanje, waar veel mensen heengaan. Het leek me ontzettend leuk ergens heen te gaan waar niet zoveel over bekend is.”
De Nederlander vervolgt: “Bovendien zijn vluchten naar Riga ook goedkoop, evenals het verblijf en de kosten in het algemeen.”
“Ik houd van reizen en het liefst alleen, dan hoef je geen rekening te houden met anderen en dan kun je dus ook gewoon je gang gaan”, aldus Peter.
Peter had alles tot in de puntjes gepland. “Via Google had ik al gekeken naar toeristische trekpleisters, zodat ik niet doelloos in het rond zou lopen. Dat doe ik eigenlijk altijd.”
Aangekomen besloot hij om een avondje te gaan stappen, dus trok hij de stad in. Tijdens zijn wandeling werd hij plots aangesproken door een jongedame.
Peter vertelt: “Ze zei dat ze uit Rusland waren en vroeg me of ik ergens een leuk tentje wist waar ze iets zouden kunnen gaan drinken. Ik had geen idee, en vertelde dat ik uit Nederland kom.”
“Daarop vroeg ze me of ik zin had om met haar mee te gaan. Ik zag daar geen kwaad in en we zijn toen samen naar een bar gegaan”, vervolgt Peter.
“Het was supergezellig en de drank vloeide rijkelijk. Ze heette Stefania en was 23 jaar. Aan het einde van de avond vroeg ze of ze mee mocht naar mijn hotel.”
Peter was toen zestig en zegt dat het moeilijk was om een knappe dame van 23 jaar te weigeren. “Ze was heel erg knap en ik had er veel zin in. Toch was ik niet meer helemaal helder en zelfs een beetje duizelig.”
De man legt uit wat er dan gebeurde. “Toen we in mijn hotelkamer kwamen, kon ik nauwelijks meer op mijn benen staan. Het voelde alsof ik teveel gedronken had, maar ook weer niet.”
“Ik ben uiteindelijk in slaap gevallen. Alhoewel, het was meer een soort van knock-out. Toen ik wakker werd was Stefania er niet.”
“Tot mijn grote schrik was mijn portemonnee, waar mijn vakantiegeld van 2.000 euro en bankpas inzaten, er ook niet meer.”
“Ik heb toen mijn bank direct gebeld en gelukkig was er nog niets afgeschreven. De kaarten heb ik laten blokkeren. Mijn cash geld was ik wel kwijt.”
“Dat was nog erg lastig, want ik moest immers nog drie dagen eten en drinken. Ook moest ik de taxirit naar het vliegveld betalen. Zonder geld ben je echt machteloos.”
“Gelukkig had ik mijn paspoort nog en via Western Union heeft een familielid geld naar me overgemaakt. Dat kon ik toen afhalen bij een kantoortje in de stad.”
“In de resterende dagen heb ik Stefania niet meer gezien. Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar ik denk dat ze iets in mijn drinken heeft gedaan.”
“Het klinkt ook te mooi om waar te zijn. Waarom zou een bloedmooie meid van 23 met een man van 60 willen zijn?” Peter heeft zijn lesje nu wel geleerd.
“Het heeft me enorm aangegrepen en als ik nu op vakantie ga, kijk ik wel drie keer uit. Ondanks dat ik zulke verhalen wel had gehoord, ben ik er zelf toch ingetrapt.”