Actueel
Dochter Martijn Krabbé reageert op ziekte vader: ´Groot verdriet´
In een ontroerend interview met LINDA. deelt Martijn Krabbé voor het eerst openhartig over zijn kankerdiagnose en de impact die het heeft gehad op zijn leven en dat van zijn familie. Samen met zijn dochter Michelle reflecteert hij op de veranderingen die het nieuws met zich meebracht.
Michelle’s Ervaring van het Nieuws
Michelle, Martijn’s dochter, vertelt openhartig over hoe het nieuws haar leven op zijn kop zette. “Ik woon sinds twee jaar op mezelf in Maastricht en had echt de tijd van mijn leven. Ik kwam nog maar weinig thuis en als er familievakanties werden gepland, dacht ik eerlijk gezegd: ik ga liever met mijn vriendinnen op pad. Maar ineens is alles anders geworden.” Het besef dat haar vader ernstig ziek is, veranderde haar perspectief op alles.
Emotionele Beproeving voor Michelle
De eerste weken na de diagnose waren voor Michelle zwaar. Ze voelde zich opgesloten in haar emoties doordat haar ouders het nieuws eerst met familie, vrienden en collega’s deelden. “Papa en Deborah wilden het eerst persoonlijk aan familie, vrienden en collega’s vertellen. Dus hier kwamen twee weken lang drie keer per dag mensen over de vloer. Ik hoorde papa en Deborah elke keer hetzelfde verhaal vertellen, terwijl ik mijn gevoelens intussen met niemand kon delen.”
Schuldgevoelens en Angst voor de Toekomst
Michelle deelt dat het schuldgevoel haar vaak overweldigde. Ze was bang haar vader niet meer te zien bij belangrijke momenten in haar leven: “Ik ben pas twintig en had zo veel leuke dingen op de planning staan. Dan komt een zieke vader heel slecht uit. Waar ik me natuurlijk enorm schuldig over voelde. Omdat ik vond: geniet er nou juist van dat hij er nog wel is.”
De gedachte aan de toekomst maakt haar angstig: “23 september word ik 21, en ik verheug me al jaren op het diner dat ik dan ga organiseren. Intussen krijg ik er stress van om te ver in de toekomst te kijken en me af te vragen welke momenten hij nog gaat meemaken. Dat diner? Mijn bruiloft? Mijn eerste kind?! Het lijkt me verschrikkelijk als mijn kinderen hem niet zullen leren kennen.”
Herstel van de Band Tussen Vader en Dochter
Ondanks het verdriet heeft Michelle ook iets moois ervaren: de herstelde band met haar vader. “Ik heb het zwaar, maar tegelijkertijd geniet ik er extra van hoe close papa en ik weer zijn geworden. Nadat mijn ouders uit elkaar gingen, heb ik me een tijdje tegen hem afgezet, terwijl wij daarvoor een ontzettend sterke band hadden. Die is helemaal terug, maar ik kan nu ook volschieten van alles wat we niet meer samen gaan meemaken.”
Martijn’s Reactie op het Verdriet
Martijn zelf reageert emotioneel op het verdriet van zijn dochter en de situatie waarin zij zich bevindt. “Er is een onuitsprekelijk verdriet dat op je wacht. Ik voel me er heel schuldig over dat ik jullie dit aandoe,” zegt hij. Dit onderstreept de zware emotionele tol die de ziekte niet alleen op hem, maar ook op zijn gezin heeft.
Impact op het Gezin
Het interview benadrukt de ingrijpende veranderingen die de diagnose heeft gebracht voor Martijn, Michelle en hun familie. De ziekte heeft niet alleen fysiek effect, maar beïnvloedt ook de relaties en de manier waarop ze naar de toekomst kijken.
Toekomstige Momenten zonder Martijn
De angst voor de toekomst is niet enkel een privékwestie, maar wordt gedeeld door iedereen die dicht bij Martijn staat. De gedachte dat hij niet bij bepaalde belangrijke momenten zal zijn, is een zwaar besef voor zijn dochter Michelle. Toch probeert ze te genieten van de momenten die ze nog samen kunnen delen, ondanks het onvermijdelijke verdriet dat op hen wacht.
Martijn en Michelle’s openhartige verhaal biedt een unieke kijk in de impact van kanker op een familie, waarbij de liefde en het verdriet hand in hand gaan.
Luc Nilis openhartig over zijn gokverslaving: “Ik ging van hero naar zero, maar ik heb mezelf teruggevonden”
Voormalig topvoetballer Luc Nilis heeft in een aangrijpend interview met Het Laatste Nieuws eerlijk gesproken over de periode waarin hij kampte met een gokverslaving. De 58-jarige ex-Rode Duivel, ooit een van de grootste Belgische voetbaltalenten, vertelt hoe de leegte na het einde van zijn carrière hem in een donkere periode deed belanden — en hoe hij daar met veel moeite weer uit wist te klimmen.
Het zwarte gat na het voetbal
Nilis blikt in het gesprek terug op de periode na zijn vroegtijdige afscheid van het profvoetbal. In 2000 kwam zijn loopbaan abrupt tot stilstand na een zware beenbreuk tijdens zijn tijd bij Aston Villa. Wat volgde, was wat hij zelf omschrijft als “een zwart gat dat in mijn geval héél zwart was.”
“Ik was vijftien jaar lang gewend aan de adrenaline van het voetbal,” vertelt hij. “Elke dag stond in het teken van competitie, spanning en discipline. Toen dat plots wegviel, viel ik in een leegte. De energie en focus die ik altijd in het voetbal stak, moesten ergens anders naartoe — en dat is misgelopen.”
Van spelplezier naar verslaving
Volgens Nilis begon zijn relatie met gokken onschuldig. “Als speler kaartte ik graag, en af en toe ging ik naar een casino,” zegt hij. “Dat was toen geen probleem. Het was ontspanning, een beetje plezier met de ploegmaats.”
Maar na zijn carrière veranderde dat volledig. De spanning van het spel werd een surrogaat voor de adrenaline van het voetbal. “Vroeger speelde ik snooker, en opeens zat ik te pokeren in donkere zaaltjes achterin cafés,” vertelt hij open. “Wat begon als een tijdverdrijf, werd langzaam iets wat mijn leven ging beheersen.”
De ex-aanvaller, die in zijn hoogtijdagen schitterde bij PSV en de Rode Duivels, beschrijft hoe het spel zijn gedachten overnam. “Het ging niet meer om plezier of winnen. Het ging om ontsnappen aan dat lege gevoel. En dat is het gevaarlijke aan verslaving: je denkt dat je de controle hebt, terwijl het spel met jou speelt.”
De moeilijke weg naar herstel
Pas toen hij professionele hulp zocht, besefte Luc Nilis hoe diep hij zat. “Ik kwam terecht in een afkickkliniek, en daar is het besef echt doorgedrongen. In het begin voelde ik me totaal verloren. Ik ging van hero naar zero,” zegt hij eerlijk.
De eerste dagen in de kliniek waren loodzwaar. “De eerste tien dagen heb ik elke avond liggen wenen. Ik voelde me schuldig, zwak en teleurgesteld in mezelf. Maar de gesprekken met therapeuten en lotgenoten hebben mijn ogen geopend. Daar leerde ik stap voor stap weer mezelf te zijn.”
Nilis beschrijft die periode als een emotionele reset. “De therapie bracht me terug naar de waarden waarmee ik ben opgevoed: eerlijkheid, discipline en respect. Toen ik buitenkwam, voelde ik me alsof ik opnieuw begonnen was.”
Leven met alertheid
Vandaag heeft Nilis zijn leven weer op de rails, maar hij blijft voorzichtig. “Ik weet nu waar het gevaar loert,” zegt hij. “Dat is iets wat altijd in mij zal blijven, dus ik mijd elke vorm van risico.”
Hij vertelt dat hij zelfs kleine weddenschappen vermijdt, hoe onschuldig ze ook lijken. “Als er op een babyborrel wordt gegokt over het geslacht van het kindje, doe ik niet mee. Als journalisten mij vragen wie de Champions League-finale gaat winnen, geef ik geen voorspelling. Dat zijn voor mij triggers die ik liever uit de weg ga.”
Zijn strategie is duidelijk: afstand houden van situaties die kunnen leiden tot verleiding. “Ik weet wat het met me doet, en dat wil ik nooit meer meemaken.”
Een leven met nieuwe waarden
Vandaag richt Nilis zich op zijn familie, zijn werk als voetbalanalist en zijn persoonlijke groei. Hij spreekt met rust en overtuiging over zijn herstel. “Ik heb geleerd dat geluk niet in spanning zit, maar in evenwicht,” zegt hij. “Ik heb veel verloren, maar ik heb ook mezelf teruggevonden. En dat is onbetaalbaar.”
De oud-voetballer benadrukt dat openheid essentieel is om een verslaving te doorbreken. “Zolang je het probleem verbergt, blijf je erin vastzitten. Eerlijkheid — tegenover jezelf en tegenover anderen — is de enige manier om eruit te komen.”
Erkenning en steun
Sinds zijn verhaal bekend werd, ontving Nilis veel steun van fans en collega’s. Zijn eerlijkheid wordt gewaardeerd, juist omdat hij zijn verleden niet verdoezelt. “Ik ben niet trots op wat er gebeurd is, maar ik schaam me er ook niet meer voor,” zegt hij. “Iedereen kan fouten maken. Belangrijk is wat je ermee doet.”
Ook binnen de sportwereld groeit het besef dat verslaving vaker voorkomt dan mensen denken. Het wegvallen van structuur na een topsportcarrière kan leiden tot leegte, stress en risicogedrag. Nilis wil daar open over blijven praten, zodat anderen zich durven uit te spreken.
“Als mijn verhaal iemand kan helpen om op tijd hulp te zoeken, dan is het niet voor niets geweest,” zegt hij.
Van val naar veerkracht
Wat Luc Nilis meemaakte, is voor velen een herkenbaar verhaal: de moeilijke overgang van een leven vol adrenaline naar een rustiger bestaan. Maar zijn herstel is ook een getuigenis van veerkracht.
De ex-Rode Duivel zegt nu met trots dat hij de controle over zijn leven terug heeft. “Ik leef weer bewust, met respect voor mezelf. Ik wil niet meer geleefd worden door wat ik doe, maar kiezen wat ik doe.”
Zijn nuchtere conclusie vat het mooi samen: “Het zwarte gat was diep, maar ik heb het licht weer gevonden. En dat is waar ik me vandaag op focus: licht, rust en dankbaarheid.”