Actueel
Afscheid van Manuëla Kemp: “Ze opende ineens haar ogen”
Aan het begin van deze week werd het verdrietige nieuws bekendgemaakt dat Manuëla Kemp (61) met een repatriëringsvlucht naar Nederland is gevlogen om hier haar laatste dagen door te brengen. Dit hartverscheurende moment heeft diepe indruk gemaakt op haar dierbaren en fans. Patty Brard, een goede vriendin van Kemp, kreeg de kans om afscheid te nemen en deelde haar ervaringen in een emotioneel interview.
Een Laatste Kans om Afscheid te Nemen
De man van Manuëla, Tjerk Lammers, heeft enkele mensen uit hun directe kring de mogelijkheid geboden om afscheid te nemen. Patty Brard behoorde tot deze groep en besloot direct naar het z!ekenhuis te gaan waar Kemp op de intensive care ligt. “Het is mooi dat Tjerk ons de kans heeft gegeven om Manuëla nog een laatste keer te zien,” vertelt Brard met zichtbare dankbaarheid.
Een Onvergetelijk Moment
Patty beschrijft het moment waarop ze Manuëla zag als bijzonder. “Ze zag er goed uit, eigenlijk heel mooi op haar eigen manier, met haar haar omhoog en een lichte zwelling,” vertelt ze. Wat volgde, was een onverwacht en ontroerend moment. Volgens Brard opende Manuëla ineens haar ogen. “Ik pakte haar vast en zei: ‘Maan, ik ben het, Patty.’ Het leek alsof ze daar even van schrok, waarna haar mooie blauwe ogen zich weer sloten.”
Hoewel dit moment leek op een teken van leven, benadrukt Brard dat er geen hoop meer is op herstel. “Dit zijn reflexen die horen bij deze situatie. Er is helaas geen kans meer op verbetering,” zegt ze met tranen in haar ogen.
Een Kwetsbaar Moment van Dankbaarheid
Patty is diep dankbaar dat ze de gelegenheid heeft gekregen om afscheid te nemen. Ze bracht ongeveer een kwartier door bij Manuëla en gebruikte die tijd om haar dankbaarheid te uiten. “Ik hoop dat ze iets heeft meegekregen van de liefde en waardering die ik voor haar voel. Ze heeft zoveel voor me betekend in mijn leven.”
Dit moment van afscheid is voor Patty, en voor anderen die Manuëla hebben gekend, een kans om niet alleen hun verdriet te verwerken, maar ook hun dankbaarheid te tonen voor de impact die zij heeft gehad.
De Ongelukkige Gebeurtenissen
Manuëla Kemp’s huidige toestand is het gevolg van een tragisch 0ngeluk op 7 december. Die dag stapte ze in Portugal op haar scooter om kerstinkopen te doen. Toen ze tegen de avond nog steeds niet thuis was, maakte Tjerk zich zorgen en besloot naar de politie te gaan. Daar kreeg hij het verwoestende nieuws dat zijn vrouw een ernstig 0ngeluk had gehad.
Manuëla was tijdens haar rit van de scooter gevallen. De klap was zo hevig dat ze met spoed naar het z!ekenhuis werd gebracht en in c0ma belandde. Sindsdien is haar toestand niet verbeterd. Vorige week werd bekendgemaakt dat het deel van haar hersenen dat essentieel is voor haar identiteit en persoonlijkheid, onherstelbaar beschadigd is.
De Onomkeerbare Realiteit
De boodschap dat Manuëla nooit meer uit haar c0ma zal ontwaken, heeft haar naasten diep geraakt. Tjerk Lammers, haar man, heeft de moeilijke beslissing genomen om haar terug naar Nederland te laten brengen, zodat ze haar laatste dagen in vertrouwde omgeving kan doorbrengen. Voor vrienden en familie was dit een kans om nog afscheid te nemen, hoe pijnlijk dat ook is.
Patty Brard benadrukt dat Manuëla een bijzondere plek in haar leven had. “Ze was altijd zo liefdevol, zo sprankelend. Dit afscheid is niet alleen zwaar, maar ook een moment om stil te staan bij de bijzondere momenten die we samen hebben gedeeld.”
Een Leven dat Velen Raakte
Manuëla Kemp heeft door de jaren heen een indrukwekkend nalatenschap opgebouwd. Als presentatrice en zangeres heeft ze talloze harten weten te raken. Haar warme persoonlijkheid, talent en onvergetelijke glimlach maakten haar tot een geliefd figuur in de Nederlandse mediawereld. Haar vrienden en collega’s herinneren haar als een vrouw met een enorme levenslust en een hart van goud.
De impact van haar tragische situatie laat zien hoe diep ze door anderen wordt gewaardeerd. Op sociale media stromen de steunbetuigingen binnen. Fans, vrienden en bekenden delen herinneringen en foto’s van Manuëla, waarmee ze de liefde en bewondering voor haar uitdrukken.
Dankbaarheid en Verdriet
Het verhaal van Manuëla Kemp is een pijnlijke herinnering aan de fragiliteit van het leven. Terwijl haar vrienden en familie hun verdriet verwerken, vinden ze ook troost in de liefdevolle herinneringen die ze achterlaat. Haar man, Tjerk, speelt hierin een cruciale rol door anderen de ruimte te geven om afscheid te nemen en hun emoties te delen.
Een Laatste Groet
Voor Patty Brard was het bezoek aan het z!ekenhuis een emotioneel, maar belangrijk moment. “Ik ben Tjerk zo dankbaar dat hij dit mogelijk heeft gemaakt. Het was zwaar, maar ook bijzonder om nog even bij haar te kunnen zijn en haar te bedanken voor alles wat ze heeft betekend.”
Manuëla Kemp blijft in de harten van velen voortleven. Haar levenslust, warmte en authenticiteit hebben een blijvende indruk achtergelaten. Terwijl haar naasten zich voorbereiden op een wereld zonder haar, blijft haar nalatenschap een bron van inspiratie en herinnering.
Met dit verhaal willen we niet alleen haar verlies erkennen, maar ook het prachtige leven vieren dat Manuëla heeft geleid. Haar invloed zal nog lang voelbaar blijven, en haar aanwezigheid zal altijd gemist worden.
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.