Actueel
Bart De Wever emotioneel over gezondheid van zijn vrouw: ‘Wist niet of ze nog wakker zou worden’
Premier Bart De Wever en zijn vrouw Veerle Hegge hebben de afgelopen jaren een bijzonder moeilijke periode doorgemaakt. In haar nieuwste boek, dat een rauwe en eerlijke weergave is van haar leven, vertelt Veerle over haar langdurige strijd tegen anorexia nervosa, een ziekte die niet alleen haar leven maar ook dat van haar gezin in haar greep hield. Het schrijven van het boek was voor haar geen ambitie, maar een noodzaak om haar verhaal te delen.
Boek uit noodzaak
In een openhartige verklaring legt Veerle uit waarom ze besloot haar persoonlijke strijd te publiceren. “Ik wilde vooral iets meedelen,” zegt ze. “Ik hoefde niet per se een boek te schrijven, maar ik wilde het vertellen zoals het is. Mensen weten vaak niet dat anorexia een manier is om om te gaan met bepaalde problemen. Het is niet zomaar dat ik geen vol-au-vent gegeten heb, ik lust dat graag.
Het is belangrijk om dat begrip te verhogen.” Haar doel is niet enkel haar eigen verhaal te delen, maar om de misverstanden rond eetstoornissen te verhelderen. Voor Veerle was dit boek een manier om meer bewustzijn te creëren over anorexia en om de complexiteit van deze ziekte beter te begrijpen.
Een gevaarlijk pad
Veerle deelt in haar boek hoe dicht ze tijdens haar ziekte bij de dood is gekomen. Deze periode was niet alleen zwaar voor haar, maar ook voor haar gezin. Het constante gevecht en de onzekerheid over haar leven heeft diepe sporen nagelaten. De eerlijke getuigenis heeft als doel meer bewustzijn te creëren, niet alleen bij de bredere samenleving maar ook bij familieleden en vrienden van mensen die met eetstoornissen worstelen.
Reactie van Bart De Wever
Premier Bart De Wever reageerde op de publicatie van zijn vrouw’s boek in Dag Allemaal. Hij benadrukte dat eetstoornissen vaak verkeerd begrepen worden. “Een lichamelijke ziekte, zoals kanker, is voor iedereen duidelijk,” vertelt hij. “Maar een eetstoornis zit in je hoofd. De reflex van een ‘gezond’ iemand is om te zeggen: ‘Neem de juiste beslissing en stop gewoon met dat gedrag’. Was het maar zo simpel.” De Wever beschrijft de diepe pijn en de constante bezorgdheid die hij voelde tijdens deze periode. “We gingen soms slapen zonder dat ik zeker was dat ze de volgende ochtend nog zou ontwaken,” zegt hij. Dit geeft een inkijkje in de zware, emotionele belasting die de ziekte op hun gezin legde.
Een bredere oproep tot begrip
Veerle Hegge hoopt met haar boek niet alleen haar eigen ervaring te delen, maar ook anderen in soortgelijke situaties te helpen. Ze wil hen moed geven en erkenning bieden. Tegelijkertijd wil ze een breder signaal afgeven over de noodzaak van meer kennis en begrip over eetstoornissen. Deze aandoeningen blijven vaak onzichtbaar voor de buitenwereld, maar hebben een enorme impact op de mensen die ermee worstelen en hun geliefden.
Een boodschap van hoop en erkenning
Door haar rauwe en eerlijke getuigenis hoopt Veerle dat er meer aandacht komt voor de complexe aard van eetstoornissen. Haar boek is een krachtig middel om de dialoog open te stellen en het taboe rond dergelijke mentale en lichamelijke ziekten te doorbreken. Het is een oproep voor meer empathie, begrip en vooral voor geduld in het omgaan met mensen die lijden aan eetstoornissen.
In de toekomst hoopt ze dat haar verhaal anderen zal helpen hun eigen strijd te begrijpen en steun te zoeken, zodat eetstoornissen niet langer in stilte blijven voortbestaan.
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
