Actueel
Pijnlijke beelden: Optreden Wendy van Hout eindigt in groot drama, zangeres verlaat het podium
Wendy van Hout krijgt kritiek na optreden: “Dan zakt de moed je in de schoenen”
Wendy van Hout, de vriendin van realityster en ondernemer Peter Gillis, heeft de afgelopen tijd haar droom nagestreefd als zangeres. Maar het pad naar het podium blijkt niet altijd even makkelijk. Een fragment uit het programma Massa is Kassa laat zien hoe Wendy tijdens een optreden te maken kreeg met een onverwachte reactie uit het publiek. Het moment zorgt voor veel gesprek online én bij Wendy zelf.
Een muzikale droom
Sinds vorig jaar richt Wendy zich op een zangcarrière. Hoewel ze van huis uit geen ervaring had met optreden of zingen, besloot ze de sprong te wagen. Met grote bewondering voor artiesten als Céline Dion werkte ze aan haar stem, podiumprésence en durf. Ze kreeg zelfs de kans om op te treden tijdens het Mega Piraten Festijn — een bijzonder moment voor iemand die pas net in de muziekwereld actief is.
Dat optreden smaakte voor haar duidelijk naar meer. “Als dit het begin is, waar eindigt het dan?” zei ze destijds hoopvol. Wendy had haar zinnen gezet op een plek in het Nederlandse feestcircuit, en Peter Gillis stond vierkant achter haar muzikale ambitie.
Een lastig moment
Toch blijkt het artiestenbestaan niet altijd over rozen te gaan. Tijdens een recent festival, waar Wendy opnieuw mocht optreden in het kader van Massa is Kassa, liep het anders dan gehoopt. SBS6 deelde een fragment waarin te zien is dat Wendy wordt aangekondigd met enthousiasme, maar het publiek reageert lauw en zelfs afkeurend.
In het fragment is te horen hoe er boegeroep klinkt op het moment dat Wendy en Peter opkomen. Peter steekt nog zijn armen omhoog in afwachting van applaus, maar dat blijft uit. Voor Wendy was het een pijnlijke gewaarwording, zoals ze zelf ook toegeeft in het programma.
“Dat doet echt iets met je”
Wendy reageert zichtbaar aangeslagen op het incident. “Dat is echt rot als je dat al hoort vóór je begint,” vertelt ze openhartig. “Dan zakt de moed je al in de schoenen en wordt het ineens veel moeilijker om gewoon je ding te doen.” Ze verwijst naar de spanning en druk die je als artiest voelt wanneer het publiek niet meewerkt.
“Volwassen kerels, en dan meteen zo negatief reageren… Dan denk ik: waar is je verstand gebleven?” zegt ze oprecht verbaasd. Wendy benadrukt dat het vooral lastig is om te begrijpen waarom mensen haar zo streng beoordelen nog vóór ze überhaupt begonnen is met zingen.
Reacties verdeeld
Op social media wordt volop gereageerd op het fragment. Sommige kijkers uiten begrip voor Wendy’s teleurstelling, anderen vinden dat het optreden minder professioneel was dan ze van een artiest verwachten. Toch zijn er ook mensen die haar moed bewonderen: ze staat immers tóch op dat podium, ondanks alle kritiek.
Een aantal fans wijst op het feit dat Wendy haar passie volgt en zichzelf durft te laten zien — iets wat niet iedereen aandurft. “Ze probeert tenminste iets, dat verdient respect,” schrijft iemand op Instagram.
Muzikale plannen op pauze?
Of dit moment gevolgen heeft voor Wendy’s muzikale ambities, is nog niet duidelijk. In eerdere interviews liet ze weten dat muziek voor haar een vorm van zelfexpressie is, iets wat haar veel energie geeft. Ze zong niet alleen voor publiek, maar ook voor zichzelf — als manier om kracht te vinden na moeilijke periodes in haar leven.
Haar reactie op het boegeroep laat echter zien dat het niet altijd makkelijk is om kwetsbaar te zijn op het podium. “Als mensen je al afschrijven voor je eerste noot hebt gezongen, voelt dat oneerlijk,” zei ze eerder in een interview.
Peter Gillis blijft trouw supporter
Peter Gillis, zelf ook niet onbekend met kritiek, blijft zijn partner onvoorwaardelijk steunen. In het programma is te zien hoe hij haar blijft aanmoedigen, ook als het tegenzit. “Iedereen heeft zijn mening,” zei hij recent. “Maar als je in iets gelooft, moet je ervoor gaan.”
Of Wendy op korte termijn nog optredens op de planning heeft staan, is nog niet bekendgemaakt. Wel blijft ze regelmatig actief op sociale media, waar ze updates deelt over haar leven, muziek en de opnames van Massa is Kassa.
Een leerzame ervaring
Het incident op het festival is zonder twijfel een harde les geweest voor Wendy van Hout. Maar het is ook een moment dat laat zien hoe kwetsbaar artiesten zijn wanneer ze zich op het podium blootstellen aan het oordeel van het publiek.
Toch is er ook ruimte voor groei en doorzettingsvermogen. Of Wendy haar zangcarrière voortzet of tijdelijk op pauze zet, ze heeft in ieder geval laten zien dat ze haar dromen durft na te jagen — met vallen en opstaan.
Wat de toekomst brengt voor Wendy als zangeres, zal moeten blijken. Maar één ding is zeker: met haar openheid, veerkracht en steun van haar omgeving, is dit zeker niet het laatste dat we van haar hebben gehoord.
Na het verliezen van haar vijfjarige dochter aan kanker, besluit een rouwende moeder eindelijk om een ander kind te adopteren. Maar wanneer een geheim van haar vervreemde man opduikt, moet ze een moeilijke situatie onder ogen zien. In het gedempte licht van haar woonkamer slaakte Eleanor een kreet en gooide haar Chinees afhaalmaaltijd ergens achter haar neer, zonder zich erom te bekommeren. Het geluid doorbrak de stilte die haar eens levendige huis tegenwoordig kenmerkte.
Na het verliezen van haar dochter, Ava, aan leukemie vijf jaar geleden en het jaar daarop scheiden van haar man Joseph, had Eleanor haar passie voor alles verloren, inclusief haar carrière in de kunstfotografie. Hoewel zij en Joseph hadden besproken om het weer te proberen, wilde Eleanor vooral weer moeder zijn. Het afgelopen jaar had ze uren op adoptiewebsites doorgebracht.
Haar kreet van vreugde kwam door het ontdekken van een kind, Charlotte, die het evenbeeld van Ava was. Eleanor klikte om meer foto’s van Grace Adoptiediensten te bekijken en pakte na een paar minuten haar telefoon. “Hallo, dit is Grace Adoptiediensten. Ik ben Samantha. Hoe kan ik u vandaag helpen?” klonk een warme stem aan de andere kant.
“Mijn naam is Eleanor. Ik hoop te adopteren, en een meisje op uw website heeft mijn aandacht getrokken,” zei ze, terwijl ze aan haar hoofd krabde. Samantha reageerde zacht. “We zullen een afspraak maken zodat u ons kunt ontmoeten. Het is altijd het beste om dit persoonlijk te doen.”
Eleanor stemde te snel in. “Ik ben klaar om die stap te zetten,” verklaarde ze. “Ik wil een verschil maken in het leven van een kind.” De dag van de afspraak kwam, en Eleanor zat nerveus te wachten in het kantoor van Samantha. “Het is geweldig om u persoonlijk te ontmoeten,” begroette Samantha haar hartelijk. “Ik heb uw aanvraag gelezen en ik kan nu al zeggen dat u een geweldige ouder zou zijn.”
De twee vrouwen bespraken Eleanor’s achtergrond, haar redenen voor adoptie en haar hoop voor de toekomst. Eleanor’s ogen dwaalden vaak af naar een familiefoto op Samantha’s bureau. “Ah, u hebt dat al een tijdje bekeken,” merkte Samantha op, terwijl ze haar twee dochters, Mary Ellen en Macy May, introduceerde. Eleanor zei: “Ik wil dat terug.”
Samantha knikte maar schraapte haar keel. Na een diepe ademhaling vroeg ze: “Kunt u me iets vertellen over uw man? Het is belangrijk dat kinderen in een tweeoudergezin worden geadopteerd.” Eleanor legde hun scheiding uit vanwege het verlies van hun dochter en haar hoop op verzoening. “Ik heb hem nog niet verteld over mijn adoptieplannen, maar dat zal ik doen,” onthulde ze.
Samantha stelde voor dat Eleanor de adoptie met Joseph zou bespreken en hoopte hem te ontmoeten als hij het goed zou vinden. Ze stemde in en vroeg om het dossier van het meisje dat ze op de website had gezien. Haar naam was Charlotte. “Ze lijkt een geweldig meisje,” zei Eleanor, terwijl ze de tranen uit haar ogen veegde. “Ik voel een band met haar. Het is alsof ze voorbestemd is om deel van mijn leven te zijn.”
Eleanor verliet het bureau een uur later, gevuld met hoop. Ze bracht de volgende weken door met het voorbereiden van haar huis voor een kind, waarbij ze de logeerkamer in een uitnodigende ruimte veranderde. Tijdens deze tijd bleef Eleanor in contact met Samantha, maar aarzelde om Joseph over de adoptie te vertellen. Toen Samantha ernaar vroeg, gaf ze haar aarzeling toe.
“Oké,” verzekerde Samantha haar, “u bent nog steeds een zeer sterke kandidaat. Alleenstaand zijn is niet per se een breekpunt. Dit zijn tenslotte moderne tijden.” Een paar dagen later belde Samantha met geweldig nieuws. Ze hadden een officiële ontmoeting voor Eleanor met Charlotte gepland in een park. Ze bereidde zich voor op de ontmoeting door kleurboeken en stiften als cadeau voor het jonge meisje te kopen.
De speciale dag brak aan en Eleanor was er vroeg, zittend op een bankje met Charlotte’s cadeau in haar hand. Haar ogen speurden het groen af naar Samantha en Charlotte. Al snel zag ze hen. Charlotte, met haar donkere haar in een paardenstaart, leek verlegen en terughoudend. Eleanor begroette hen hartelijk. “Goed om je weer te zien,” zei ze, terwijl ze Samantha’s hand schudde.
“En jij ook. Dit is Charlotte,” antwoordde Samantha. “Hallo,” sprak Eleanor zacht, terwijl ze een beetje voorover boog. Charlotte mompelde verlegen iets terug, terwijl ze Eleanor kort aankeek. Wederom trof de gelijkenis met Ava haar. Ze liepen rond in het park en settelden zich bij de vijver. Ze gaf Charlotte haar cadeau. “Ik dacht dat we dit konden gebruiken om te tekenen of over onze dag te schrijven,” stelde ze voor.
Charlotte nam het cadeau aan met een zachte “Dank je wel.” Terwijl ze samen tekenden, begon er een band tussen hen te ontstaan. Het meisje opende zich langzaam en vertelde stukjes over haar leven in pleegzorg. Charlotte’s creativiteit en geest raakten Eleanor. Later, tijdens een picknicklunch, besprak Samantha de juridische aspecten en ondersteuningssystemen voor Charlotte’s adoptie. Maar ze gingen allemaal hoopvol uit elkaar dat dit zou lukken.
In de daaropvolgende weken bouwden zij en Charlotte een diepere band op, waarbij Charlotte Eleanor’s huis bezocht, haar nieuwe slaapkamer verkende en samen maaltijden deelde. Eindelijk belde Eleanor Joseph. “Ellie,” begroette hij haar warm. “Ik heb aan je gedacht.”
Eleanor antwoordde: “Ik heb groot nieuws om te delen. Kunnen we morgen afspreken?” De volgende dag, tijdens een kop koffie, legde Eleanor de adoptie aan Joseph uit. Hij luisterde stil, en sprak daarna bedachtzaam. “Ik zie dat dit veel voor je betekent. Het is goed om je weer zo levendig te zien.”
Ze was opgelucht door zijn begrip. “Ik kan niet toestaan dat verdriet me verteert,” zei ze. “Wij kunnen niet toestaan dat verdriet ons verteert.” Joseph knikte, begrijpende haar diepere betekenis. Eleanor en Charlotte bleven een band opbouwen, met logeerpartijtjes en zelfs diners met Joseph, die steeds vaker langs kwam.
Op een avond, terwijl Eleanor haar een verhaaltje voorlas, opende Charlotte zich. “Ik heb nooit een moeder zoals jij gehad. Ik wil niet terug naar pleegzorg.” Eleanor’s stem werd dik terwijl ze haar geruststelde. “Je hoeft dat ook niet, lieverd. Ik zal voor altijd je moeder zijn.” De dag van de officiële adoptiezitting was een belangrijke mijlpaal voor Eleanor en Charlotte. Eleanor had goede vrienden en familie, inclusief Joseph, uitgenodigd om dit bijzondere moment bij te wonen.
Bij de zitting stonden Eleanor en Charlotte hand in hand voor de rechter terwijl hij de adoptie afrondde; haar ogen vulden zich met vreugdetranen terwijl ze naar Charlotte keek en besefte welk nieuw hoofdstuk ze samen begonnen. Buiten de rechtbank nodigde Eleanor Joseph uit om met hen mee te gaan voor het avondeten. “Kom vanavond bij ons eten, Joe. Je bent ook deel van deze viering,” stelde ze voor.
“Dat zou ik graag doen, El,” antwoordde Joseph. In de volgende weken begonnen Eleanor, Joseph en Charlotte hun levens samen te voegen. Ze volgden therapiesessies, waarin ze hun verdriet en de uitdagingen waar ze voor stonden bespraken. Na een sessie vonden ze zichzelf in een hartverwarmend gesprek. “Joseph, ik weet dat dit niet is wat we gepland hadden, maar het is de weg die ik moet volgen,” zei Eleanor, terwijl het voelde alsof ze een misdaad bekende.
“Ik hou van je en wil hier echt deel van uitmaken met jou,” antwoordde Joseph, terwijl hij zijn keel schraapte. Na verloop van tijd bloeide Charlotte op in haar nieuwe omgeving. Ze herinnerde hen aan de liefde die ze verloren hadden en alles wat ze nog te geven hadden. Echter, Samantha belde op een dag, en haar toon gaf Eleanor direct koude rillingen.
“Eleanor, Charlotte’s biologische moeder heeft contact met me opgenomen,” onthulde de eigenaar van het adoptiebureau. “Ze beweerde dat Joseph Charlotte’s biologische vader was.” “Wat? Charlotte zou Ava’s halfzus kunnen zijn?” fluisterde Eleanor. Maar Samantha vertelde haar dat ze snel bevestiging nodig hadden. “We moeten Joseph hiermee confronteren,” adviseerde Samantha. “Als hij het ontkent, kan een vaderschapstest nodig zijn.”
“Waarom maakt het uit als ze het kind heeft afgestaan?” “Ze zei dat de affaire kort was, maar als de biologische vader plotseling in beeld wil komen, kan ze de adoptie willen aanvechten,” legde Samantha serieus uit. “Ik wil gewoon zeker weten dat niets Charlotte’s geluk in de weg kan staan.” Na het ophangen ging Eleanor naar buiten, waar Joseph aan het tuinieren was. Ze floepte eruit wat Samantha had gezegd en vroeg hem om de waarheid.
In het begin waren zijn ogen wild en verward, maar toen, liet hij zijn hoofd hangen en gaf toe aan een korte affaire met iemand in een steungroep voor rouwende ouders waar hij na Ava’s d00d en hun scheiding was bij aangesloten. “Het was een verschrikkelijke fout,” bekende hij met ogen die ver weg leken.
“Je bedoelt dat je dan misschien Charlotte’s vader bent als deze vrouw haar heeft afgestaan voor adoptie?” vroeg Eleanor met wijdopen mond van afschuw. “Ik verliet de groep kort nadat ze me vertelde dat ze zwanger was. Maar misschien heeft ze het kind voor adoptie afgestaan,” knikte Joseph, terwijl hij zijn ogen samenkneep.
Eleanor, overweldigd, knikte gewoon, terwijl ze haar handen in haar zij zette. Toen ze vroeg over een vaderschapstest, stemde Joseph zonder aarzelen in, “Dat zal ik doen. Ik zal dit helemaal toegeven.” Ze deden de test zo snel mogelijk, maar het zou dagen duren om de resultaten te krijgen. Eleanor twijfelde of ze Charlotte moest vertellen, maar besloot het niet te doen totdat ze de waarheid ontdekten en de juridische aspecten hadden opgelost.
Ze sprak ook voortdurend met Samantha. “In de meeste rechtsgebieden, zodra een adoptie voltooid is, is deze over het algemeen onomkeerbaar,” legde haar inmiddels vriend zachtjes uit. De resultaten kwamen per e-mail een paar dagen later, wat de meest zenuwslopende en angstige dagen van Eleanor’s leven waren sinds Ava’s overlijden. Zij en Joseph hadden het over al hun mogelijkheden tijdens therapie gehad en wat dit voor hen zou betekenen.
Maar niets kon besloten worden totdat ze de waarheid ontdekten. Samantha was hen aan het bezoeken toen de e-mail in Eleanor’s inbox verscheen. Ze las het langzaam voor, “Joseph is…niet Charlotte’s vader! Godzijdank!” Een paar dagen later kon Samantha bevestigen dat de biologische moeder had besloten niet verder te gaan aangezien Joseph niet Charlotte’s biologische vader was.
Met dit nieuws zag Eleanor Charlotte’s gelijkenis met Ava als een wonderbaarlijk toeval en een tweede kans voor haar familie. Haar 0verleden dochter zou altijd een deel van hen zijn, vooral omdat ze nu wisten hoe belangrijk elk moment was.