Actueel
Toch nog hoop voor Freek? ”Geef niet op en kijk of je daar nog terecht kan”
Freek Rikkerink, de geliefde zanger van het iconische Nederlandse duo Suzan & Freek, kreeg deze week het verwoestende nieuws dat hij ernstig z!ek is. Bij de 32-jarige Freek is uitgezaaide longk*nker vastgesteld, een diagnose die hij en zijn partner Suzan Stortelder op 27 mei 2025 zelf wereldkundig maakten via een emotioneel bericht op Instagram. De impact van dit nieuws was meteen voelbaar in heel Nederland en ver daarbuiten. Fans, collega’s en vrienden reageerden geschokt en aangeslagen. Het duo, bekend om hun warme, oprechte liedjes en hun diepe verbondenheid, heeft besloten om per direct alle werkzaamheden stil te leggen en de komende tijd volledig aan elkaar en hun aanstaande kindje te wijden.
Freek en Suzan zijn al 18 jaar onafscheidelijk. Ze kennen elkaar sinds hun tienertijd en groeiden niet alleen uit tot een succesvol muzikaal duo, maar ook tot een krachtig liefdeskoppel dat samen het leven en de muziek deelt. Juist daarom komt het nieuws van Freeks z!ekte zo hard binnen. Het duo zat midden in een reeks uitverkochte concerten in de Ziggo Dome toen het bericht naar buiten kwam. In de dagen daarna werd duidelijk dat ze al langer wisten dat er iets mis was, maar dat ze er bewust voor kozen om pas na de laatste show het nieuws te delen. Een keuze die veel respect afdwingt.
In de podcast Strikt Privé speculeert Privé-hoofdredacteur Evert Santegoeds over de tijdlijn van deze verschrikkelijke diagnose. “Zo’n vonnis komt niet na een onderzoek van een uurtje,” zegt hij. “Er gaat vaak een traject van weken aan vooraf, met allerlei onderzoeken, biopten en testen. Dan moet je op een gegeven moment de harde conclusie onder ogen zien: het is ongeneeslijk. Dat is vernietigend nieuws.” Santegoeds benadrukt dat Freek en Suzan waarschijnlijk al minstens twee maanden wisten dat er iets ernstigs aan de hand was. “Ze hebben het heel sober en sec gebracht, en daar heb ik alleen maar diep respect voor,” vervolgt hij. “Ze stonden nog drie keer op het podium in de Ziggo Dome. Dan sta je daar te zingen en te lachen, terwijl je weet dat het onheil op je afkomt. Dat is indrukwekkend.”
Het nieuws dat Freek ongeneeslijk z!ek is, werd door Suzan en Freek zelf naar buiten gebracht in een bericht waarin ook een sprankje hoop en licht verborgen zat: Suzan is zwanger van hun eerste kindje. “Aan het eind van dit jaar hopen we samen ons kindje te mogen verwelkomen,” schreven ze. Een nieuw leven dat groeit, terwijl het leven van Freek zo kwetsbaar is geworden. Het contrast is hartverscheurend en maakt het nieuws voor veel mensen nóg moeilijker te bevatten.
In de podcast geeft Santegoeds een opmerkelijk advies: hij raadt Freek aan om een second opinion te overwegen in Duitsland. “In Frankfurt zit een hele bekende arts die gespecialiseerd is in longk*nker,” legt hij uit. “Misschien kan die nog iets betekenen.” Volgens Santegoeds is het begrijpelijk dat Suzan en Freek zich nu richten op de tijd die ze samen nog hebben, maar hij voegt eraan toe dat het op Freeks leeftijd en met een kindje op komst logisch zou zijn om toch alle opties open te houden. “Als je ‘nee’ hebt, heb je ‘nee’, maar dan heb je er in ieder geval alles aan gedaan,” zegt hij. “Misschien zegt een arts: ‘Laat mij nog eens kijken.’”
Santegoeds merkt daarbij op dat hij de manier waarop Suzan en Freek het nieuws naar buiten brachten, bewonderenswaardig vindt. “Ze hebben het gebracht op een manier die heel waardig en respectvol is,” zegt hij. “Ze hebben geen drama gemaakt, geen tranentrekkerij, gewoon heel eerlijk en puur. Dat is precies wie ze zijn.” Tegelijkertijd benadrukt hij dat het voor Freek en Suzan niet eenvoudig zal zijn om de komende tijd door te komen. “Ze zitten in een rollercoaster. Eerst de diagnose, dan die optredens en nu alles stilleggen om er voor elkaar te zijn. Het is niet te bevatten.”
Ondertussen gaat het gesprek in Nederland verder. Op sociale media regent het steunbetuigingen en lieve woorden voor het stel. Bekende Nederlanders en fans delen massaal berichten om Freek en Suzan een hart onder de riem te steken. Toch zijn er ook enkele negatieve geluiden: mensen die het nieuws koppelen aan complottheorieën of die zich geroepen voelen om te zeggen dat ze nooit fan zijn geweest. Voor veel fans is dat onbegrijpelijk en ongepast. “Waarom kunnen sommige mensen niet gewoon even stil zijn en luisteren, zonder oordeel?” vraagt een volger zich af. Het laat zien hoe het nieuws niet alleen verdriet, maar ook gesprekken over empathie en medeleven op gang brengt.
Freek en Suzan zelf hebben inmiddels laten weten dat ze nu vooral willen genieten van de tijd die ze nog samen hebben en dat ze rust en privacy vragen. “We blijven elkaar vasthouden,” sloten ze hun bericht af. Het zijn woorden die veel zeggen over hun kracht en hun liefde voor elkaar. Ook in deze moeilijke periode blijven ze dicht bij zichzelf en bij wat echt belangrijk is.
Voor veel mensen is het verhaal van Suzan en Freek een harde herinnering aan hoe kwetsbaar het leven kan zijn. De muziek die ze maken, krijgt nu een nog diepere betekenis. Nummers als “Als het avond is” en “Lichtje branden” klinken nu als stille gebeden en hoopvolle liedjes die troost bieden in donkere tijden. De liedjes waarmee ze zoveel harten wisten te raken, worden nu ook een steun voor henzelf en voor iedereen die met hen meeleeft.
Wat de toekomst zal brengen, weet niemand. Maar één ding is zeker: de kracht en liefde van Suzan en Freek zijn onverwoestbaar. Ze laten zien dat je zelfs in de donkerste tijden kunt kiezen voor liefde, voor elkaar en voor het leven. En misschien is dat wel de grootste les die we allemaal kunnen meenemen uit dit hartverscheurende nieuws.
Zoals Santegoeds het verwoordt: “Ze zijn nog jong, ze hebben nog zoveel om voor te leven. Ik hoop dat ze toch nog ergens hoop en kracht vinden. En dat ze weten dat heel Nederland met ze meeleeft.” In een tijd van verdriet en onzekerheid is dat misschien wel het belangrijkste wat we kunnen bieden: steun, respect en medeleven. Want uiteindelijk zijn het die dingen die ons allemaal mens maken – en die laten zien dat we, ook als we niets kunnen doen, toch iets kunnen betekenen voor elkaar.
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”