Actueel
Steenrijk, Straatarm-kijkers stomverbaasd: ”Meen je dit”
Steenrijk, Straatarm stuit op discussie: is 120 euro per week écht straatarm?
In de nieuwste aflevering van het populaire programma Steenrijk, Straatarm draaide het deze week om twee oudere koppels die voor even van leven ruilen. Aan de ene kant: Marco en Caroline, een stel dat inmiddels een luxe leven leidt in het zonnige Kroatië. Aan de andere kant: Han en Norma uit Rijswijk, die moeten rondkomen van een bescheiden AOW-uitkering. Hun verhaal roept bij veel kijkers gemengde gevoelens op, zeker als het aankomt op hun wekelijkse budget.
Geen onbekenden van financiële zorgen
Hoewel Marco en Caroline nu genieten van een comfortabel leven onder de Kroatische zon, is dat lang niet altijd zo geweest. “We hebben ook onze moeilijke periodes gekend,” vertellen ze in de aflevering. “Toen we nog maar drie jaar samenwoonden, stonden er ineens deurwaarders op de stoep. We weten dus hoe het is om met financiële problemen te leven.”
Tegenwoordig hoeven ze zich daar geen zorgen meer over te maken. Ze runnen hun eigen bedrijf en kunnen zich wekelijks een bestedingsbudget van ongeveer 1.200 euro veroorloven. Toch blijven ze nuchter over hun situatie: “We beseffen dat we geluk hebben gehad, maar dat hadden we net zo goed niet kunnen hebben.”
Schulden en tegenslagen
Voor Han en Norma is de situatie een stuk minder rooskleurig. Zij wonen in een eenvoudig appartement in Rijswijk en leven van hun AOW. Han werkte jarenlang via een uitzendbureau, maar raakte financieel in de knel toen zijn toenmalige werkgever fouten maakte met de belastingafdracht. Die fouten resulteerden in een torenhoge schuld van maar liefst 25.000 euro.
Alsof dat nog niet genoeg was, bleek later dat er ook nooit pensioenpremies voor Han zijn afgedragen. “Dat was een harde klap,” vertelt hij. “Je werkt jarenlang, doet alles wat je kunt, en dan blijkt je toekomst niet veiliggesteld.”
120 euro per week: ‘Is dat straatarm?’
Han en Norma hebben wekelijks 120 euro te besteden. Voor velen een schijntje, maar sommige kijkers van Steenrijk, Straatarm zetten vraagtekens bij die kwalificatie. Op sociale media ontstond al snel een discussie over wat nu écht als ‘straatarm’ wordt beschouwd.
“Dat is toch niet weinig?” reageert iemand op X (voorheen Twitter). “Ik moet het met minder doen.” Een ander schrijft: “Ik zou willen dat ik 120 euro per week had. Dan kon ik tenminste eens een keer wat leuks doen.” En weer een ander stelt: “Het valt eigenlijk nog wel mee. Natuurlijk is het geen vetpot, maar het is ook niet niks.”
De reacties laten zien hoe relatief armoede is en hoe verschillend mensen hun eigen situatie beoordelen ten opzichte van die van anderen. Voor het ene gezin is 120 euro een uitkomst, voor een ander is het nauwelijks genoeg voor de dagelijkse boodschappen.
Op bezoek in het andere leven
Zoals gebruikelijk in het programma wisselen de koppels van huis, leven en uitgavenpatroon. Marco en Caroline trekken in bij Han en Norma en proberen zich aan te passen aan hun sobere levensstijl. Hun eerste indruk is opvallend positief. “Wat een ruime keuken!” roept Caroline uit. “En kijk die koelkast eens… die is groter dan die van ons.”
Toch komt er ook wat verwondering. “Ik had een veel kleinere woning verwacht,” zegt Marco. “Ze hebben het hier eigenlijk nog best netjes.”
Maar ondanks de bewondering voor de ruimte en inrichting, merken Marco en Caroline al snel hoe lastig het is om met 120 euro per week rond te komen. Wanneer ze boodschappen doen, beseffen ze dat elke euro telt. Toch is er ook ruimte voor plezier: als Marco in de koelkast een pak frikandellen ontdekt, licht zijn gezicht op. “Al 2,5 jaar niet gegeten!”
Toch blijven ze kritisch op het eetpatroon. “Er zit veel bewerkt voedsel in het menu. Dat is natuurlijk makkelijk en goedkoop, maar niet per se gezond.”
Wederzijds begrip
Aan de andere kant genieten Han en Norma even van een leven in luxe. In Kroatië mogen ze zich tegoed doen aan uitgebreide diners, adembenemende uitzichten en een huis met alle comfort. Maar ondanks de weelde blijven ze met beide benen op de grond. “Je went er snel aan,” zegt Han. “Maar het maakt je ook dankbaar voor wat je hebt, hoe klein het ook is.”
Norma voegt eraan toe: “Het is een wereld van verschil. Maar ik mis ook gewoon m’n eigen huisje. Alles is hier zo perfect, maar het voelt niet als thuis.”
Waardevolle les
Het programma laat opnieuw zien dat rijkdom en armoede veel meer zijn dan alleen cijfers op een bankrekening. Het draait om perspectief, verwachtingen, gezondheid en geluk. De uitwisseling tussen Marco, Caroline, Han en Norma zorgt niet alleen voor emotionele momenten, maar ook voor een breder maatschappelijk gesprek.
Dat gesprek laait op social media nog steeds voort. De ene groep kijkers voelt mee met de schrijnende situatie van Han en Norma. De ander vindt dat 120 euro per week nog best meevalt en dat het etiket ‘straatarm’ wellicht wat overdreven is.
Toch is er één conclusie die iedereen lijkt te delen: iedereen verdient een veilige en zekere oude dag. En dat is, helaas, lang niet voor iedereen vanzelfsprekend.
Wil je zelf een bijdrage leveren aan het armoededebat of meer informatie over hulpinstanties in Nederland? Bezoek dan de websites van organisaties zoals het Nibud of het Armoedefonds.
Je vergeet 3 honden. Ongelooflijk weinig geld en ern overdosis aan honden.
— Wessel Lugtenborg (@WesselWl) May 21, 2025
Voor twee personen is 120 euro per week echt wel te doen hoor. Zo weinig is dat niet. #steenrijkstraatarm
— Mars (@Marschaaaaake) May 21, 2025
Oude beelden van Marco Borsato en familie Thielen duiken op: “Ze hadden een warme band”
De rechtszaak rond Marco Borsato heeft een nieuwe dimensie gekregen nu er steeds meer oude videofragmenten en geluidsopnames opduiken die laten zien hoe hecht de band vroeger was tussen de zanger en de familie Thielen. De beelden, die inmiddels veel gedeeld worden op sociale media, tonen een ontspannen en vriendelijke sfeer tussen Borsato en de mensen die nu tegenover hem staan in de rechtbank.
De video’s roepen gemengde reacties op: sommigen zien er een herinnering in aan een tijd waarin Marco dichtbij zijn fans stond, terwijl anderen ze vooral confronterend vinden gezien de huidige situatie.
Een vrolijke videoboodschap voor Asmara
Een van de meest besproken fragmenten is een video uit begin 2009, waarin Marco Borsato een persoonlijke boodschap inspreekt voor Asmara Thielen, die destijds nog maar negen jaar oud was.
De zanger had toen intensief contact met zijn fans via een actieve fansite waar hij wekelijks iemand in het zonnetje zette. Asmara was dat jaar uitgeroepen tot ‘weblog van de week’, omdat ze enthousiast schreef over haar hobby’s, waaronder paardrijden.
In de video verschijnt Marco met een grote glimlach, een cowboyhoed op zijn hoofd en een speelgoedpaard in zijn handen. Met een knipoog begint hij zijn boodschap:
“Jij denkt dat ik Marco ben, maar ik ben eigenlijk cowboy Jimmy,” zegt hij lachend in de camera.
Hij vervolgt speels:
“Ik heb gehoord dat jij fantastisch kunt paardrijden. Dat vind ik echt bijzonder. Dus ik wil op je weblog een filmpje zien waarin jij aan het paardrijden bent.”
De toon van de video is luchtig en humoristisch, precies zoals fans Marco destijds kenden: vriendelijk, toegankelijk en met oog voor zijn jonge achterban.
“Jij bent mijn grote vriendin”
Naarmate de video vordert, wordt de boodschap iets persoonlijker. Borsato blijft in zijn rol als cowboy en kijkt lachend naar het speelgoedpaard in zijn hand:
“Ik zal dit paardje maar niet verder uitlaten, want die zegt nooit zoveel terug,” grapt hij.
Daarna voegt hij toe:
“Ik wil even dat iedereen weet dat jij mijn grote vriendin bent.”
Tot slot zegt hij met een warme glimlach:
“Wie weet — heel misschien ooit een keertje — gaan we samen paardrijden. Of nee, ik kom gewoon kijken, dat lijkt me beter. Ik val er namelijk gauw af. Nou Asmara, heel veel groetjes. Ik weet zeker dat heel veel mensen op je blog gaan reageren!”
De video eindigt zoals hij begon: speels en vriendelijk. De beelden laten zien hoe Marco destijds op persoonlijke wijze contact onderhield met zijn fans, iets wat hem jarenlang typeerde als artiest die zijn publiek dichtbij zich hield.
Een boodschap aan de moeder: Nathalie Thielen
Naast de boodschap voor Asmara is er ook een tweede video opgedoken, waarin Marco zich rechtstreeks richt tot Nathalie Thielen, de moeder van Asmara. Zij was destijds actief binnen de officiële fanclub van de zanger en speelde een grote rol in de online gemeenschap rond zijn muziek.
In de video prijst Marco haar inzet voor de fansite en noemt haar met een glimlach “de moeder van alle fans”.
“Nathalie, jij bent deze week niet alleen weblog van de week, maar ook weblog van de maand,” zegt Marco enthousiast. “Je schrijft persoonlijk, je schrijft lang, je schrijft veel, en je gebruikt prachtige foto’s.”
Daarna vervolgt hij met een warme boodschap:
“Wij houden van je — ik niet alleen, maar alle fans. En dat wil ik een keer heel duidelijk maken.”
Borsato benadrukt dat haar bijdrage aan de fancommunity door veel mensen werd gewaardeerd.
“Doordat jij weblog van de maand bent, kan iedereen zien hoe belangrijk je bent. Maar dat ben jij voor mij eigenlijk het hele jaar door.”
De beelden laten een zanger zien die duidelijk oprecht betrokken was bij zijn fanclub, iets wat destijds een groot deel van zijn imago vormde.
De context van die tijd
De videoboodschappen stammen uit een periode waarin Marco Borsato op het hoogtepunt van zijn carrière stond. Zijn albums verkochten honderdduizenden exemplaren, hij vulde stadions, en zijn fanclub was een van de actiefste van Nederland.
Het was de tijd van persoonlijke videoboodschappen, gesigneerde foto’s en vaste fanbijeenkomsten. Borsato stond bekend als een artiest die zijn fans bij naam kende en ze vaak persoonlijk bedankte voor hun steun.
Asmara en haar moeder Nathalie behoorden jarenlang tot de vaste kern van zijn fanclub. Volgens oude forumberichten hielp Nathalie met het beheer van de website, het plaatsen van updates en het organiseren van fanactiviteiten.
Die hechte band maakt de huidige situatie — waarin de families tegenover elkaar staan in een rechtszaal — des te opmerkelijker.
Reacties op sociale media
De herontdekte video’s hebben inmiddels duizenden reacties opgeroepen. Op sociale media delen mensen uiteenlopende gevoelens: verwondering, nostalgie, maar ook ongemak.
Een veelgelezen reactie luidt:
“Wat een bizarre beelden om nu terug te zien. Je ziet een vrolijke Marco met die mensen, en nu staan ze lijnrecht tegenover elkaar.”
Anderen benadrukken dat de video’s vooral iets zeggen over de sfeer van vroeger:
“Hij had toen met veel fans contact op deze manier. Dit was gewoon hoe Marco toen met zijn community omging.”
Er zijn ook mensen die vinden dat de beelden nu onterecht in een ander daglicht worden gezet.
“Als je deze fragmenten uit hun tijd haalt en bekijkt met de kennis van nu, lijkt alles verdacht. Maar destijds was dit heel normaal in fanland.”
Symboliek en tijdsbeeld
De opnames roepen vragen op over hoe dichtbij artiesten vroeger konden komen bij hun fans, zeker in een tijd zonder sociale media zoals we die nu kennen. Het persoonlijke contact tussen artiest en fan was toen juist een van de charmes van de muziekindustrie.
Media-analist Sanne Hendriks legt uit:
“Marco was een van de eerste artiesten in Nederland die actief gebruikmaakte van internet om fans persoonlijk te bereiken. Hij deed dat met humor en warmte. In de context van die tijd werd dat gezien als iets unieks en verbindends.”
Volgens haar moeten we die beelden niet los zien van het tijdsbeeld.
“Wat toen als onschuldig en charmant werd beschouwd, wordt nu met heel andere ogen bekeken. Dat maakt deze oude video’s zo beladen.”
https://www.youtube.com/watch?v=lYhyiapjKoc
Een herinnering aan een andere tijd
Of de beelden nog invloed zullen hebben op de lopende rechtszaak is niet duidelijk. Juridisch gezien lijken ze geen directe rol te spelen, maar ze bieden wel een blik in het verleden — een tijd waarin Borsato en de familie Thielen ogenschijnlijk in vriendschappelijke harmonie met elkaar omgingen.
De video’s tonen een zanger die met zijn fans lachte, grapte en genoot van de interactie. Wat ooit bedoeld was als vrolijk contactmoment, voelt nu voor velen als een herinnering aan een verloren tijdperk — een tijd waarin alles simpeler leek en onschuldiger aanvoelde.