Actueel
Publiekslieveling wint The Tribute: Battle of the Bands 2025 🥁🏆
De Bruno Mars-tributeband Treasure mag zich de grote winnaar noemen van The Tribute: Battle of the Bands 2025. Wat hun overwinning extra bijzonder maakt, is dat de band pas anderhalve week voor de show werd opgericht. Toch wist de achtkoppige formatie vanaf de eerste aflevering indruk te maken op zowel de jury als het publiek.
Met een combinatie van energieke optredens en emotionele ballads wisten ze de harten van de kijkers te veroveren. In de finale kregen ze maar liefst drie tienen van de jury en een 9,1 van het publiek, wat hun overwinning bezegelde.
Overwinningsroes en een nieuw leven
Leadzanger Steve Smits kan het nog nauwelijks geloven. “We stonden allemaal perplex,” vertelt hij enthousiast. “Door de adrenaline hebben we bijna niets van die avond bewust meegemaakt. Het was gewoon een black-out.” Nu de overwinning achter de rug is, maakt de overwinningsroes plaats voor een druk bestaan, waarin de band zich voorbereidt op een reeks optredens.
Sinds hun overwinning is het leven van Steve en zijn bandleden drastisch veranderd. Ze worden op straat herkend en krijgen steeds meer aandacht. “We gingen laatst naar een show van BeeGees Forever (winnaar van vorig jaar, nu MainCourse), en daar moesten we met begeleiding naar binnen en buiten omdat we anders niet wegkwamen,” vertelt Steve.
Naast zijn muzikale carrière werkt Steve als specialistisch begeleider, waar hij mensen helpt die het moeilijk hebben in het leven. De combinatie met zijn opkomende artiestenbestaan wordt steeds lastiger. “Ik probeer de balans te houden, maar het wordt misschien te veel,” zegt hij eerlijk. Toch geniet hij volop van de kansen die Treasure nu krijgt.
Van The Voice naar The Tribute
Steve heeft eerder meegedaan aan The Voice of Holland, in het seizoen dat uiteindelijk werd gecanceld. “Toen heb ik gezegd: ik ga geen tv-shows meer doen,” geeft hij toe. Toch bracht het lot hem bij The Tribute.
“Het contrast met mijn vorige tv-ervaring was gigantisch. Talpa heeft ons geweldig behandeld. We kregen alle vrijheid en mochten helemaal onszelf zijn.”
De inschrijving voor The Tribute begon heel spontaan. Steve besprak met een muzikant het idee om een Bruno Mars-band te starten. Toen hun drummer enthousiast instemde, schreven ze zich in. “De ochtend na de aanmelding werd ik al gebeld door de programmamakers. Ze vroegen of ik mee wilde doen,” vertelt Steve.
Een band vormen in recordtempo
De grootste uitdaging was het vormen van een complete band in slechts anderhalve week. Steve verzamelde muzikanten via via. “Ik heb onder elke rots iemand vandaan getrokken en zo ontstond deze groep,” lacht hij.
Door intensieve repetities stond Treasure in korte tijd als een solide band op het podium. De oorspronkelijk beoogde drummer kon niet meedoen, waarna Steve uitkwam bij Myron. Hij kreeg tijdens de show veel lof van jurylid Cesar Zuiderwijk. “Hij wordt gewoon de beste drummer van Nederland,” prijst Steve hem.
Weet Bruno Mars van hun bestaan?
Voor Steve heeft het werk van Bruno Mars altijd een speciale betekenis gehad. “In de Indonesisch-Molukse cultuur houden we van soul en funk. Bruno Mars past daar perfect in,” legt hij uit. De kans dat de Amerikaanse superster de band kent, is best aanwezig.
“Er is een Bruno Mars-fanpage op Instagram die ons vaak post. De producers van het 24K Magic-album reageren daar ook op. Dus ja, hij zou van ons bestaan kunnen weten.” Als Steve de kans krijgt om Bruno Mars één vraag te stellen, hoeft hij niet lang na te denken: “Mag ik zangles van jou? Dat zou echt supervet zijn.”
Toekomstplannen: eigen muziek en grote podia
De toekomst van Treasure belooft druk en veelbelovend te worden. “We willen eigen muziek maken, maar wel in de stijl van Bruno Mars,” zegt Steve. De komende tijd staat in het teken van een clubtour, een theatertour en een promotietour.
“We willen echt in de grote zalen staan: Gelredome, Ahoy en natuurlijk de Ziggo Dome.”
Een nog grotere droom is een tour in Azië. “We willen laten zien dat wij als Aziatische Nederlanders terugkeren naar onze roots,” zegt Steve gedreven.
Hij heeft ook een boodschap voor andere opkomende bands: “Als je liefde hebt voor een bepaalde artiest, is The Tribute: Battle of the Bands de juiste plek om dat te laten horen.”
De gezondheidstoestand van Bruce Willis blijft de afgelopen tijd verder achteruitgaan, en dat laat diepe sporen na bij zijn familie. Volgens mensen uit zijn directe omgeving is er binnen het gezin een pijnlijk maar eerlijk besef gegroeid: de man die hij ooit was, is langzaam aan het verdwijnen. Zijn dochters hebben daar in stilte al afscheid van genomen – niet van hun vader als persoon, maar van wie hij vroeger was.
Samen, zolang het kan
Tijdens de feestdagen probeert de uitgebreide familie Willis zo veel mogelijk samen te zijn. Dat betekent: Demi Moore met dochters Rumer, Scout en Tallulah, én Bruce’ huidige vrouw Emma Heming met hun dochters Mabel en Evelyn. De samenstelling is bijzonder, maar de band is hecht. Alles draait om nabijheid, rust en het maken van herinneringen – hoe klein die momenten soms ook zijn.
Binnen de familie leeft het besef dat elke kerst, elk gezamenlijk etentje of simpel samenzijn extra betekenis heeft gekregen. Niet vanuit angst, maar vanuit waardering. Niemand weet hoe de toekomst eruitziet, maar iedereen voelt dat het nu telt.
Een bron vertelt: “De feestdagen waren altijd al belangrijk voor deze familie. Juist nu willen ze die momenten koesteren. Ze voelen zich dankbaar dat Bruce er nog is en dat ze hem kunnen omringen met liefde.”
Afscheid in fases
Het woord ‘afscheid’ krijgt in dit verhaal een andere lading. Het gaat niet om een plots einde, maar om een proces dat zich langzaam ontvouwt. De z!ekte waarmee Bruce te maken heeft, is onomkeerbaar. Dat betekent dat zijn dochters hebben moeten leren loslaten, stap voor stap, terwijl hij fysiek nog bij hen is.
Dat afscheid is niet luid of publiek. Het gebeurt in kleine momenten: wanneer hij hen niet meer herkent, wanneer een gesprek niet meer lukt, of wanneer een herinnering alleen nog bij hen leeft. Het is r0uw in lagen – zonder duidelijke einddatum.
Rumer Willis sprak daar onlangs openhartig over. Ze vertelde dat haar vader haar soms niet meer herkent, maar dat ze daar niet verbitterd over is. “Ik ben vooral dankbaar dat ik hem nog kan vasthouden, hem kan knuffelen. Dat gevoel blijft.”
Leven met een veranderend contact
Bruce heeft intensieve zorg nodig, dag en nacht. Zijn z!ekte beïnvloedt vooral zijn cognitieve vermogens en communicatie. Voor zijn omgeving was die verandering in het begin beangstigend. Emma Heming beschreef dat eerder als confronterend: “Hij was niet meer de warme, open Bruce die iedereen kende. Dat was moeilijk om te zien.”
Toch heeft de familie een nieuw evenwicht gevonden. Door professionele begeleiding, structuur en veel geduld hebben ze geleerd om op andere manieren contact te maken. Communicatie verloopt niet meer via woorden, maar via aanraking, gezichtsuitdrukking en aanwezigheid.
“We hebben een manier gevonden om met hem te zijn,” vertelde Emma. “Niet zoals vroeger, maar op een nieuwe manier die werkt.”
De kracht van nabijheid
Wat opvalt in de verhalen van mensen rond Bruce Willis, is de nadruk op liefde en rust. Er is geen strijd tegen wat niet meer kan. In plaats daarvan wordt er gekeken naar wat er nog wél is: momenten van herkenning, een glimlach, een hand vasthouden, samen in stilte zijn.
Voor zijn dochters is dat een leerproces geweest. Ze hebben moeten accepteren dat hun rol verandert: van kind naar verzorger, van herinneringen ophalen naar nieuwe rituelen creëren. Het vraagt volwassenheid, maar ook zachtheid.
Die houding wordt door velen als bewonderenswaardig gezien. Op sociale media spreken fans hun respect uit voor de manier waarop de familie met de situatie omgaat. Zonder drama, zonder publieke uitbarstingen – maar met openheid en menselijkheid.
Geen grote woorden, wel betekenis
Wat dit verhaal zo aangrijpend maakt, is juist het ontbreken van grote uitspraken. Niemand probeert de situatie mooier te maken dan hij is. Tegelijkertijd is er geen wanhoop. Het is een verhaal over aanpassen, over leven met wat er is, en over liefde die niet verdwijnt, ook als herkenning dat soms wel doet.
Bruce Willis was jarenlang een icoon op het scherm: sterk, charismatisch, onverzettelijk. In deze fase van zijn leven is hij dat op een andere manier geworden – als middelpunt van een familie die laat zien wat zorg, trouw en verbondenheid betekenen.
Een ander soort nalatenschap
Voor zijn dochters zal hun vader altijd meer zijn dan de z!ekte die hem nu beperkt. Hij blijft de man van hun jeugd, van films, van herinneringen die niemand hen kan afnemen. Tegelijk leren ze hem opnieuw kennen, in stilte, in kwetsbaarheid.
Die dubbele werkelijkheid is zwaar, maar ook verbindend. Het dwingt tot vertraging, tot aanwezig zijn in het moment. En misschien is dat wel de grootste les die deze periode met zich meebrengt.
Zoals een familievriend het verwoordt: “Ze r0uwen niet alleen om wat verdwijnt, maar vieren ook wat er nog is.”
Liefde zonder voorwaarden
In alles wat naar buiten komt over Bruce Willis en zijn familie, staat één ding centraal: liefde zonder voorwaarden. Niet afhankelijk van woorden, prestaties of herkenning. Gewoon er zijn, samen.
En misschien is dat, los van roem en carrière, uiteindelijk de meest menselijke rol die iemand kan spelen.