Actueel
Viktor Verhulst krijgt erg slecht nieuws te horen: ‘Het is voorbij’
Geen tweede seizoen voor ‘Zonder Sterren’: Viktor Verhulst en Joris Hessels blikken terug op een bijzonder project
Het reisprogramma Zonder Sterren, gepresenteerd door Viktor Verhulst en Joris Hessels, krijgt geen tweede seizoen. De zender Play4 heeft besloten het format niet voort te zetten. Dat nieuws kwam hard binnen bij de makers, al is er ook ruimte voor nuance en reflectie op het avontuur dat zij samen hebben beleefd.
Een bijzonder programma
Zonder Sterren was een uniek programma waarin Viktor en Joris zonder de gebruikelijke glamour van bekende gasten of influencers op pad gingen. Ze reisden samen door bijzondere regio’s en spraken met gewone mensen die een verhaal te vertellen hadden. De charme van het programma lag in de authenticiteit en de persoonlijke insteek van de twee presentatoren.
Voor de fans van Viktor en Joris was het een verademing: geen glitter en glamour, maar echte gesprekken en mooie ontmoetingen. Toch blijkt dat het programma niet genoeg kijkers heeft weten te trekken voor een vervolg.
Reactie van Joris Hessels
Voor Joris Hessels is het stoppen van het programma geen complete verrassing. Hij vertelt in een interview met Het Nieuwsblad dat hij al langer voelde dat er wat haperingen waren. “Ik weet dat er wel wat mankementen waren,” zegt hij eerlijk. Maar ondanks die kritiekpunten zag hij nog steeds veel potentieel in het format. “We hadden al ideeën om het programma een nieuwe richting in te laten slaan,” legt hij uit.
Toch begrijpt Joris ook dat het in de huidige tv-wereld niet makkelijk is om nieuwe programma’s van de grond te krijgen. “Het blijven moeilijke tijden om nieuwe formats aan de man te brengen,” zegt hij met een zekere berusting, al klinkt er ook spijt in zijn stem. “Soms heb je een idee dat prachtig is, maar is het gewoon niet het juiste moment of de juiste plek.”
Ruimte voor groei en verbetering
Volgens Joris waren er plannen om het programma verder te ontwikkelen. “We zagen mogelijkheden om het nog meer diepgang te geven,” zegt hij. “We wilden meer verhalen van gewone mensen vertellen, maar ook de reis zelf nog meer laten spreken.” Voor hem was Zonder Sterren een kans om te laten zien dat televisie meer kan zijn dan alleen amusement: het kan ook verbinden en inspireren.
“Het idee dat mensen echt even de tijd nemen om naar elkaar te luisteren, dat is iets wat me altijd heeft aangesproken,” legt Joris uit. “Daarom vind ik het jammer dat we die kans niet verder krijgen.”
Viktor Verhulst blijft niet bij de pakken neerzitten
Voor Viktor Verhulst is het stopzetten van Zonder Sterren natuurlijk een domper. Maar de jonge ondernemer en dj laat zich niet uit het veld slaan. Viktor is al jarenlang actief op verschillende fronten en blijft zich vol enthousiasme inzetten voor nieuwe projecten.
Naast zijn werk als dj, waarin hij wekelijks optreedt op evenementen en festivals, is Viktor ook actief in de voedingswereld. Met zijn eigen bedrijf ontwikkelt hij nieuwe snacks en gezonde alternatieven voor traditionele tussendoortjes. “Ik hou ervan om nieuwe dingen uit te proberen en te kijken hoe ik mensen kan verrassen,” zegt hij daarover. “Dat is een beetje mijn manier van creativiteit.”
Podcast met zijn vader
Bovendien neemt Viktor wekelijks een podcast op samen met zijn vader, Gert Verhulst. In die podcast praten ze over uiteenlopende onderwerpen: van muziek tot persoonlijke verhalen en actuele gebeurtenissen. De podcast is populair bij fans van het duo en laat een heel andere kant van Viktor zien. “Dat is een fijne manier om even stil te staan bij wat er allemaal gebeurt,” zegt hij. “En het is natuurlijk ook gewoon leuk om dat samen met mijn vader te doen.”
De kracht van experimenteren
Het besluit van Play4 om geen tweede seizoen van Zonder Sterren te maken, laat zien hoe lastig het is om nieuwe formats te laten slagen in een steeds veranderend medialandschap. Toch vinden zowel Viktor als Joris dat het belangrijk is om te blijven experimenteren. “Je leert altijd iets van een project,” zegt Viktor. “Ook als het niet doorgaat, is het nooit voor niets geweest.”
Joris deelt die mening. “We hebben zoveel mooie momenten beleefd tijdens de opnames,” zegt hij. “De gesprekken met mensen die hun verhalen deelden, de plekken die we zagen… dat neem je altijd mee.” Voor hem zijn dat de echte parels van televisie maken: de momenten waarop je even echt contact hebt met iemand.
Waarom het programma bijzonder was
Wat Zonder Sterren bijzonder maakte, was de oprechte nieuwsgierigheid van Viktor en Joris. Ze stelden geen standaardvragen, maar gingen echt in gesprek met de mensen die ze ontmoetten. “We wilden laten zien dat iedereen een verhaal heeft,” zegt Joris. “En dat je daar soms gewoon even de tijd voor moet nemen.”
Dat is volgens hem ook een les voor de televisiewereld. “We zijn gewend geraakt aan snelle fragmenten en veel prikkels,” legt hij uit. “Maar soms zit de schoonheid juist in het vertragen en luisteren.”
Reflectie en trots
Ondanks dat het programma geen vervolg krijgt, kijken Viktor en Joris met trots terug op wat ze hebben neergezet. “Het was een avontuur,” zegt Viktor. “En ik ben blij dat we dat samen hebben kunnen doen.” Voor hem was het een kans om zijn passie voor verhalen en reizen te combineren. “Dat geeft toch altijd een goed gevoel, ongeacht het resultaat.”
Joris is het daarmee eens. “Ik geloof dat het goed is om soms iets te proberen dat buiten de lijntjes kleurt,” zegt hij. “Dan weet je in elk geval dat je het geprobeerd hebt. En dat kan je niemand meer afpakken.”
Wat brengt de toekomst?
Voor Viktor liggen er alweer genoeg nieuwe projecten in het verschiet. Met zijn brede interesses – van muziek tot ondernemen – blijft hij zoeken naar manieren om zijn creativiteit kwijt te kunnen. “Ik probeer altijd te kijken wat ik kan leren van elk project,” zegt hij. “Dat geeft me energie om weer iets nieuws te bedenken.”
Ook Joris blijft actief in de televisie- en theaterwereld. Hij heeft een warm hart voor projecten die mensen samenbrengen en zoekt altijd naar verhalen die nog niet verteld zijn. “Ik geloof dat er altijd plek is voor nieuwe ideeën,” zegt hij. “Misschien niet meteen, maar uiteindelijk komt het wel.”
Een programma dat blijft inspireren
Hoewel Zonder Sterren geen tweede seizoen krijgt, blijft het programma voor veel mensen een mooi voorbeeld van hoe televisie ook kan zijn: puur, menselijk en oprecht. Voor Viktor en Joris is het een herinnering aan de waarde van experimenteren en het belang van blijven zoeken naar verhalen die raken.
“Je weet nooit hoe iets zal lopen,” zegt Viktor. “Maar zolang je het met hart en ziel doet, is het altijd de moeite waard.”
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.