Actueel
Julie Van den Steen doet onthullingen over vader van haar ongeboren kind
Julie Van den Steen heeft de voorbije jaren een periode doorgemaakt die haar leven ingrijpend veranderde. In twee openhartige podcasts kijkt ze nu voor het eerst uitgebreid terug op wat er zich toen écht heeft afgespeeld, niet alleen voor de buitenwereld, maar vooral achter gesloten deuren. Waar ze eerder al sprak over het verlies van haar ongeboren kindje, vertelt ze nu ook hoe complex, pijnlijk en verwarrend die periode was op relationeel vlak – en welke rol de vader daarin speelde.
Zwanger op het slechtst denkbare moment
Het begon op een moment waarop Julie emotioneel al op losse schroeven stond. Slechts een week nadat haar relatie was stukgelopen, ontdekte ze dat ze zwanger was. Die timing voelde voor haar bijna onwerkelijk. In plaats van vreugde of hoop overheerste er vooral schaamte en onzekerheid. Ze omschrijft zichzelf in die periode als iemand die het gevoel had compleet te falen in het leven. Alles wat ze dacht op orde te hebben, leek in één klap weg te vallen.
De zwangerschap kwam niet voort uit een stabiele, veilige situatie. Integendeel: de relatiebreuk was nog rauw, onaf en emotioneel. Toch stond Julie al snel voor een levensbepalende keuze. Ondanks haar angst en verdriet besloot ze het kindje te willen houden. Dat besluit nam ze niet lichtzinnig, maar vanuit een diep gevoel dat dit, hoe ingewikkeld ook, haar pad was.
Een onverwachte wending in de relatie
Na enkele gesprekken met haar ex-partner ontstond er voorzichtig iets dat leek op hoop. Hoewel ze geen koppel meer waren, groeide bij hem eveneens het besef dat hij een rol wilde spelen in het leven van het kind. Ze spraken af om samen ouders te worden, zonder de druk of verwachting om opnieuw een romantische relatie aan te gaan. Het was een fragiel compromis, maar op dat moment voelde het als het beste wat ze konden doen.
Die keuze bracht rust, maar ook nieuwe spanningen. Het idee om samen een kind op te voeden terwijl de relatie voorbij was, vroeg om duidelijke grenzen, vertrouwen en emotionele volwassenheid. Toch probeerden ze het, ieder vanuit zijn eigen kwetsbaarheid. Julie beschrijft hoe ze hoopte dat deze nieuwe gezamenlijke verantwoordelijkheid hen misschien dichter bij elkaar zou brengen, al durfde ze die gedachte nauwelijks toe te laten.
Het verlies dat alles veranderde
Toen het uiteindelijk misging en Julie haar baby verloor, kwam de wereld opnieuw tot stilstand. Het verlies was intens, rauw en allesoverheersend. Wat het extra ingewikkeld maakte, was dat ze dit verdriet niet alleen droeg. Ook haar ex-partner rouwde, ieder op zijn eigen manier. Omdat ze dicht bij elkaar woonden, zochten ze elkaar in die periode vaak op. Niet als geliefden, maar als twee mensen die samen iets onvervangbaars hadden verloren.
Julie kijkt verrassend warm terug op die tijd, ondanks de pijn. Ze beschrijft hoe ze elkaar vasthielden, letterlijk en figuurlijk. Er was verdriet, maar ook zorg, aandacht en verbondenheid. In een periode waarin alles donker voelde, was die wederzijdse steun van onschatbare waarde. Ze benadrukt dat het een van de meest intense, maar ook meest menselijke fases uit haar leven was.
Samen, maar toch apart
In de maanden daarna bleven ze elkaars leven kruisen. Er werd gepraat, verhuisd, opnieuw geprobeerd om een vorm te vinden waarin ze verder konden. Soms leek het alsof ze dichter naar elkaar toe groeiden, dan weer leek alles definitief voorbij. Het was een emotionele achtbaan, waarin hoop en realiteit elkaar voortdurend afwisselden.
Julie vertelt hoe moeilijk het was om afscheid te nemen van het idee van een gezamenlijke toekomst. Niet alleen van de relatie, maar ook van het leven dat ze zich had voorgesteld met hun kind. Elk afscheid voelde als een nieuw verlies. Toch kwam er langzaam het besef dat vasthouden aan iets wat er niet meer was, haar alleen maar verder zou breken.
De stilte na de storm
Uiteindelijk doofde het contact uit. Niet met ruzie of drama, maar met stilte. De gesprekken werden minder, de ontmoetingen stopten. Wat overbleef, was acceptatie. Julie benadrukt dat dit geen bitter einde was, maar een noodzakelijk besluit om verder te kunnen. Soms is loslaten de enige manier om te overleven.
Ze zegt nu, met afstand en reflectie, dat ze vrede heeft met het feit dat ze geen contact meer hebben. Het hoofdstuk is afgesloten, hoe pijnlijk dat ook was. Wat blijft, is de herinnering aan een periode die haar gevormd heeft, haar grenzen heeft laten zien en haar uiteindelijk sterker maakte.
Een verhaal dat blijft resoneren
Door haar verhaal te delen, hoopt Julie niet alleen zichzelf te helen, maar ook anderen te bereiken die zich herkennen in verlies, complexe relaties en rouw die niet altijd zichtbaar is voor de buitenwereld. Ze laat zien dat verdriet vele vormen kent en dat liefde soms blijft bestaan, zelfs wanneer een relatie eindigt.
Haar openheid maakt duidelijk dat sommige levenslessen niet voortkomen uit succes of geluk, maar uit momenten waarop alles instort. En dat juist daar, in die kwetsbaarheid, ruimte kan ontstaan voor groei, zelfinzicht en uiteindelijk rust.
Julie Van den Steen sluit dit hoofdstuk niet af met grote woorden of definitieve conclusies. Ze laat het bestaan zoals het is: een deel van haar leven dat pijn deed, maar ook betekenis gaf. En soms is dat precies genoeg.
De feestdagen staan traditioneel in het teken van warmte, familie en samenzijn. Maar voor Christiaan Bauer voelt deze kerst anders dan alle voorgaande. De zoon van Frans Bauer laat weten dat hij deze periode doorkomt met gemengde gevoelens. De reden is pijnlijk en persoonlijk: zijn relatie met Kim Weijers, met wie hij ruim vier en een half jaar samen was, is recent beëindigd.
Het nieuws kwam voor veel fans onverwacht. Zeker omdat Kim jarenlang een vertrouwd gezicht was binnen de familie Bauer en ook regelmatig te zien was in de populaire realityserie De Bauers. Toch blijkt achter de schermen al enige tijd duidelijk dat hun wegen uiteen zijn gegaan. Voor Christiaan betekent dat zijn eerste kerst zonder vriendin sinds zijn vroege studententijd.
Een kerst met een leegte
De familie Bauer deelde onlangs een gezellige kerstfoto op sociale media. De sfeer was warm, de glimlachen oprecht. Maar wie goed keek, merkte al snel dat er iemand ontbrak. Kim stond niet langer op de foto. In gesprek met RTL Boulevard bevestigde Christiaan wat velen al vermoedden: de relatie is voorbij.
“Kim en ik zijn helaas uit elkaar,” vertelde hij openhartig. “Ik ben nu vrijgezel. Dat maakt deze kerst echt anders. Het is voor het eerst in 4,5 jaar dat ik de feestdagen zonder vriendin meemaak.”
Voor iemand die gewend was om deze periode samen te vieren — bij zijn ouders, met familie, tradities en gezamenlijke herinneringen — voelt dat onvermijdelijk leeg. Kerst is immers bij uitstek een moment waarop veranderingen extra hard binnenkomen.
Geen ruzie, wel een realiteit
Wat opvalt in Christiaans verhaal, is de volwassen manier waarop hij terugkijkt op de breuk. Er is geen sprake van ruzie, verwijten of drama. Integendeel: hij benadrukt dat zij als vrienden uit elkaar zijn gegaan. Toch maakt dat het afscheid niet minder zwaar.
“Toen we iets kregen, waren we nog heel jong,” legt hij uit. “We zaten nog in onze studententijd. Je groeit dan samen op, maar soms groei je ook uit elkaar. Op een gegeven moment kom je erachter dat het niet meer helemaal matcht. Dan kun je beter eerlijk zijn en op een goede manier uit elkaar gaan.”
Die woorden klinken rationeel, maar achter die nuchterheid schuilt duidelijk verdriet. Want hoe volwassen een beslissing ook is, gevoelens laten zich niet zomaar wegredeneren.
Het afscheid van een vaste plek in het gezin
Wat deze breuk extra pijnlijk maakt, is de rol die Kim jarenlang speelde binnen de familie Bauer. Ze was niet zomaar “de vriendin van”, maar maakte echt deel uit van het gezin. Ze vierde feestdagen mee, was aanwezig bij belangrijke momenten en groeide mee met de familie.
“Ik vind het nog steeds moeilijk,” geeft Christiaan toe. “Ze is lang hier thuis geweest en heeft veel meegemaakt met ons. Dan neem je niet alleen afscheid van een relatie, maar ook van iemand die een vaste plek had in je leven.”
Juist binnen een hechte familie als die van de Bauers, waar verbondenheid en samenzijn centraal staan, voelt zo’n afscheid extra definitief. Het is niet alleen het verlies van een partner, maar ook van een vertrouwd gezicht aan tafel.
Liefdesverdriet in een publieke familie
Liefdesverdriet is voor niemand makkelijk, maar wanneer je opgroeit in een bekende familie, krijgt het een extra laag. Christiaan is opgegroeid met camera’s in de buurt, met publieke belangstelling en met mensen die het gevoel hebben hem te kennen.
Toch kiest hij ervoor om zijn verhaal rustig en respectvol te delen. Geen details, geen drama. Alleen de erkenning dat het pijn doet en dat hij tijd nodig heeft om dat een plek te geven.
Die houding wordt door veel fans gewaardeerd. Op sociale media spreken mensen hun steun uit en wensen hem sterkte tijdens deze periode. Het laat zien dat eerlijkheid, zonder sensatie, juist kan verbinden.
Tegelijkertijd ook lichtpuntjes in huize Bauer
Hoewel Christiaan deze kerst met een gebroken hart ingaat, is er binnen de familie Bauer ook veel vreugde. Zijn jongere broer Frans Bauer Jr. deelde onlangs dat hij een nieuwe liefde heeft gevonden. Dat nieuws kwam via moeder Mariska Bauer, die het trots deelde op Instagram.
Daarnaast was er nóg heuglijker nieuws: zoon Jan Bauer en zijn vriendin Danique verwachten volgend jaar hun eerste kindje. Daarmee worden Frans en Mariska voor het eerst opa en oma — een mijlpaal die binnen de familie voor zichtbaar geluk zorgt.
Mariska deelde onlangs zelfs een foto van de echo, wat door fans massaal werd ontvangen met felicitaties en warme reacties.
Een familie die ruimte biedt voor alles
Het contrast binnen de familie Bauer is treffend: verdriet en vreugde bestaan naast elkaar. En juist dat tekent de realiteit van veel gezinnen. Niet elk feestmoment is zorgeloos, niet elk verdriet staat los van geluk elders.
Voor Christiaan betekent dit dat hij zijn emoties mag voelen, terwijl hij tegelijkertijd deel uitmaakt van een familie waarin ook nieuwe hoofdstukken beginnen. Die combinatie is niet eenvoudig, maar misschien juist ook helend.
Vooruitkijken zonder haast
Voorlopig richt Christiaan zich vooral op zichzelf, zijn familie en het verwerken van de breuk. Er zijn geen grote uitspraken over nieuwe liefde of toekomstplannen. En dat hoeft ook niet.
Soms is het genoeg om te erkennen dat iets pijn doet. Om te accepteren dat afscheid nemen tijd kost. En om te weten dat ook moeilijke kerstperiodes weer voorbijgaan.
Wat blijft, is de steun van zijn familie, de warmte van thuis en de wetenschap dat hij niet alleen staat. En misschien is dat, juist nu, het grootste cadeau dat hij zich kan wensen.