Actueel
Lyndsey Pfaff heeft een zeer ingrijpend besluit genomen: “Het is voorbij”
Lyndsey Pfaff kiest resoluut voor een leven buiten de schijnwerpers: “Wij doen ons eigen ding, zonder camera’s”
Waar sommige leden van de bekende familie Pfaff zich moeiteloos blijven bewegen in het publieke oog, heeft Lyndsey Pfaff al lang geleden bewust gekozen voor een leven op de achtergrond. De jongste dochter van Jean-Marie en Carmen Pfaff heeft zich volledig toegelegd op een rustig, privéleven — én op een carrière die zich afspeelt ver weg van de spotlights. Een keuze die haar duidelijk goed bevalt.
Geen terugkeer naar De Pfaffs
Een herstart van de iconische realityreeks De Pfaffs? Daar hoeven we Lyndsey niet voor wakker te maken. Terwijl zus Kelly af en toe nog in de media opduikt en mama Carmen graag een gezellig interview weggeeft, heeft Lyndsey altijd al weinig gehad met de camera’s. En ook haar kinderen delen dat gevoel.
“Men heeft het vaak gevraagd,” vertelde Lyndsey daarover in het magazine Nina, een uitspraak die recent opnieuw opdook in Story. “Of ik foto’s wilde delen met mijn gezin, of met mijn ouders. Maar ik heb altijd ‘nee’ gezegd.” Een duidelijk signaal: haar privéleven is heilig. Wat er binnenshuis gebeurt, blijft daar ook.
Van glamour naar kantoorleven
Toch is het niet zo dat Lyndsey Pfaff zich volledig terugtrok uit de maatschappij. Integendeel. Samen met haar man Dave Volders runt ze al jaren het vastgoedkantoor Accént in Brasschaat. Een onderneming die ver afstaat van de glitter en glamour van weleer, maar waarin ze haar werk met evenveel toewijding uitvoert.
Lyndsey neemt de administratie en het klantencontact voor haar rekening. Ze werkt nauwgezet en punctueel, zoals ze dat altijd al deed. Dave focust zich op verkoop en verhuur. Samen hebben ze zo een evenwicht gevonden waarin privé en werk netjes gescheiden blijven, en waarin ze elkaar perfect aanvullen.
“Het is fijn om iets te doen waar ik zelf achter sta,” vertelde Lyndsey daarover in een zeldzaam interview enkele jaren geleden. “Ik hou van de afwisseling en van het contact met mensen, maar vooral van de vrijheid. We hebben zelf alles in handen, dat geeft een rust die ik vroeger nooit voelde toen ik in de media stond.”
Een bewuste keuze
De keuze om het mediacircus achter zich te laten, was voor Lyndsey geen spontane ingeving. Ze groeide op voor de camera’s van De Pfaffs, de realityreeks die haar familie begin deze eeuw tot een van de bekendste van Vlaanderen maakte. Ze genoot van de aandacht, maar merkte ook dat het niet was waar haar hart lag.
Toen de serie na negen seizoenen eindigde, voelde Lyndsey vooral opluchting. “Het was mooi geweest, maar ik wist dat ik verder wilde met mijn eigen leven,” zei ze daarover. Ze ging studeren, werkte een tijdje in de horeca en vond uiteindelijk haar draai in de vastgoedsector. Geen spotlights, geen interviews — gewoon een job waar ze haar energie in kwijt kan.
Rust en stabiliteit thuis
Ook thuis koos Lyndsey voor een rustige, stabiele omgeving. Samen met Dave en hun kinderen, zoon Bruce en dochter Fay, vormt ze een hecht gezin. Geen rode lopers of grote optredens, maar wel huiselijke gezelligheid en veel tijd samen.
Bruce, hun oudste, droomt ervan om ooit profvoetballer te worden, net als zijn beroemde grootvader Jean-Marie. Hij speelt met veel enthousiasme bij K.F.C. Brasschaat, waar hij niet alleen de sport maar ook de teamspirit leert kennen. Fay, de jongste, houdt haar dromen liever voor zichzelf. En dat respecteren haar ouders volledig.
“Fay moet helemaal niks,” vertelt Lyndsey daarover. “We willen dat onze kinderen gelukkig zijn, dat is alles. Of dat nu op een voetbalveld is, of in een creatieve hobby, of iets helemaal anders — als zij zich er goed bij voelen, dan zijn wij tevreden.”
Ver weg van de camera’s
De Pfaffs zijn in Vlaanderen nog altijd een begrip. Bij elke reünie of speciale gelegenheid duiken de camera’s steevast weer op. Maar Lyndsey laat dat graag aan zich voorbijgaan. Terwijl haar ouders en zus Kelly geregeld nog eens in een showbizzrubriek verschijnen, houdt zij zich liever op de achtergrond.
“Ik ben niet iemand die dat mist,” zegt ze. “Sommigen vinden het leuk, die aandacht. Maar ik heb dat nooit echt gevoeld. Ik ben blij als ik gewoon kan werken en thuis kan zijn met mijn gezin. Dat is voor mij meer waard dan eender welke spotlights.”
Een eigen weg, zonder poespas
Dat betekent niet dat Lyndsey Pfaff haar familie de rug toekeerde. Integendeel: ze blijft hecht met haar ouders, met Kelly en Debby. Maar ze bewandelt wel duidelijk haar eigen pad. Een pad dat haar geen grootse evenementen of televisiecamera’s oplevert, maar wel iets anders: gemoedsrust.
Haar vastgoedkantoor Accént is daar het perfecte voorbeeld van. “We hebben geen personeel,” legt Lyndsey uit. “We doen alles zelf. Dat is hard werken, maar het geeft ook een enorme voldoening. We weten wat er speelt, we hebben alles in handen. En dat past bij mij.”
De kracht van een eigen leven
De Pfaffs waren ooit een van de grootste families op televisie. Iedereen kende hen, iedereen volgde hun leven. Maar tijden veranderen, en ook de familie Pfaff veranderde mee. Terwijl anderen de schijnwerpers blijven opzoeken, heeft Lyndsey een manier gevonden om gelukkig te zijn buiten dat alles.
En dat geluk straalt af op haar gezin. Wie haar vandaag ziet, ziet een vrouw die precies weet wat ze wil: een leven zonder franje, waarin de essentie telt. Hard werken, genieten van de kleine dingen en tijd maken voor wie er écht toe doet. Dáár ligt voor haar de rijkdom.
Geen reality-tv, wel échte verhalen
Voor de fans die hopen op een terugkeer van De Pfaffs heeft Lyndsey dus duidelijk antwoord: nee, bedankt. Ze wil geen herhaling van het verleden, geen nieuw seizoen waarin haar gezin weer centraal zou staan. “Wij zijn gelukkig zoals het nu is,” zegt ze daarover. “En dat is genoeg.”
En misschien zit daar net de mooiste les in. Terwijl de camera’s altijd op zoek zijn naar het volgende grote verhaal, laat Lyndsey zien dat het soms net de kleine, stille verhalen zijn die het meest tellen. De verhalen van gewone mensen die keuzes maken, trouw blijven aan zichzelf en het geluk vinden in het alledaagse.
De kracht van nee zeggen
Het is misschien wel de krachtigste boodschap die Lyndsey Pfaff uitstraalt: je mag altijd ‘nee’ zeggen. Ook als mensen aandringen, als de wereld om je heen blijft roepen dat je ‘meer’ moet willen, of ‘hoger’ moet mikken. Lyndsey bewijst dat je ook heel gelukkig kunt zijn door gewoon jezelf te blijven.
Haar leven is er het stille bewijs van. Geen grootse headlines, geen mediastormen. Wel een warme thuis, een eigen zaak waar ze trots op is, en kinderen die ze alle kansen geeft om hun eigen pad te vinden. En dat is misschien wel het mooiste succesverhaal van allemaal.
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
