Actueel
Groot drama voor zangeres Marga Bult
Zware maanden voor Marga Bult: partner Ludo krijgt ingrijpende diagnose
Voor zangeres Marga Bult breekt opnieuw een intens emotionele periode aan. Samen met haar partner Ludo Voeten heeft zij de afgelopen maanden in grote onzekerheid geleefd, nadat bij hem een ernstige aandoening werd vastgesteld. Wat begon als een routinematige controle, groeide uit tot een traject vol spanning, onderzoeken en emotionele confrontaties. Nu deelt Marga openhartig hoe deze periode hen beiden heeft geraakt – en wat hen op de been houdt.
Een alarmerende uitslag
Omdat Ludo in het verleden al vaker te maken had met gezondheidsproblemen, wordt zijn bloed regelmatig gecontroleerd. Tijdens zo’n controle viel de arts iets op: de PSA-waarde, een belangrijke indicator bij prostaatonderzoek, bleek verhoogd. In eerste instantie werd besloten om het nog even aan te kijken.
Drie maanden later volgde een nieuwe meting, maar die bood geen geruststelling. Integendeel: de waarde was verder gestegen. Voor Marga, die zelf een medische achtergrond heeft en ooit als verpleegkundige werkte, was het meteen duidelijk dat dit geen toeval was. Toch blijft het moment waarop de arts het definitieve nieuws brengt, ook voor iemand met ervaring, een enorme schok.
De harde werkelijkheid onder ogen zien
Toen de uroloog bevestigde dat er sprake was van prostaatk*nker, kwam dat bij Marga en Ludo keihard binnen. “Je weet rationeel dat dit kan gebeuren,” vertelt Marga, “maar als het daadwerkelijk wordt uitgesproken, voelt het alsof de grond even onder je voeten wegzakt.”
Voor Marga was het extra confronterend omdat zij vier jaar geleden al afscheid moest nemen van haar ex-man Jan van Ingen, die werd getroffen door lymfklierk*nker. Die eerdere ervaring maakt het nieuws niet makkelijker. “Mijn eerste gedachte was: het gaat toch niet weer gebeuren? Niet opnieuw,” zegt ze eerlijk. “Maar daarna besef je dat paniek je niet helpt. Je kunt alleen stap voor stap verder.”
Een periode van wachten en onderzoeken
Na de diagnose volgde een intensief medisch traject. Uit de onderzoeken bleek dat Ludo meerdere tumoren in de prostaat had, waaronder één grotere. De markers gaven verhoogde waarden aan, wat verdere scans noodzakelijk maakte. De belangrijkste vraag was of de aandoening zich had uitgebreid naar andere delen van het lichaam.
Die weken van wachten waren zwaar. “Je leeft in een soort tussenwereld,” legt Marga uit. “Je probeert door te gaan met je dagelijkse leven, maar in je hoofd is het continu aanwezig.” Elke telefoonmelding, elk afspraakbriefje kan dan voelen als een nieuw kantelpunt.
Opluchting na spannende weken
Na lange tijd kwam er gelukkig ook positief nieuws. De artsen konden vaststellen dat er geen uitzaaiingen waren. Dat moment bracht een enorme opluchting. “We waren zó blij,” vertelt Marga. “Je houdt je vast aan verhalen van mensen bij wie het goed is afgelopen, maar je weet ook dat het anders kan lopen. Daarom durf je eigenlijk pas opgelucht te ademhalen als je het echt hoort.”
Volgens de behandelend specialisten is de kans op genezing groot, mits het behandeltraject zorgvuldig wordt gevolgd. Dat vooruitzicht geeft Marga en Ludo hoop en houvast in een periode die verder vooral wordt gekenmerkt door onzekerheid.
Leven met realisme én hoop
Marga benadrukt dat ze bewust probeert niet te ver vooruit te denken. “Ik heb geleerd dat je jezelf daar alleen maar mee kwelt. Je kunt niet alles controleren. Wat je wel kunt doen, is aanwezig zijn, luisteren en elkaar steunen.”
Die houding helpt haar om overeind te blijven, ook op momenten waarop de angst onverwacht toeslaat. “Soms komt het ineens binnen,” zegt ze. “Dan zie je iemand anders op straat, of hoor je een bepaald liedje, en dan denk je: waarom wij? Maar dat gevoel laat ik er zijn, en daarna ga ik weer door.”
De kracht van samen
Wat in deze periode vooral duidelijk is geworden, is hoe sterk de band tussen Marga en Ludo is. Ze proberen open te blijven communiceren en elkaar ruimte te geven voor emoties. “De ene dag is Ludo de sterke, de andere dag ben ik dat,” vertelt Marga. “En soms zijn we het allebei even niet.”
Die wederzijdse steun is essentieel, zeker omdat z!ekte niet alleen het lichaam raakt, maar ook mentaal veel vraagt. “Je wereld wordt kleiner,” zegt Marga. “Je plannen worden voorzichtiger. Maar tegelijk ga je ook anders kijken naar wat echt belangrijk is.”
Publieke steun en persoonlijke grenzen
Hoewel Marga een bekend gezicht is, kiest ze er bewust voor om niet alles te delen. “Sommige dingen zijn van ons,” zegt ze. Tegelijkertijd voelt ze zich gesteund door de vele warme reacties die ze ontvangt. “Dat doet echt iets met je. Het geeft het gevoel dat je er niet alleen voor staat.”
Ze hoopt met haar openheid ook anderen te bereiken die in een vergelijkbare situatie zitten. “Als mensen zich herkennen en zich daardoor minder alleen voelen, dan is dat waardevol.”
Voorzichtig vooruitkijken
De komende tijd staat in het teken van behandeling en herstel. Wat dat precies inhoudt, willen Marga en Ludo stap voor stap bekijken. “We proberen niet verder vooruit te kijken dan nodig,” zegt Marga. “Vandaag is vandaag. Morgen zien we dan wel weer.”
Wat vaststaat, is dat deze periode hen heeft geleerd hoe kwetsbaar het leven is – en hoe belangrijk het is om momenten van rust en verbondenheid te koesteren. “Je beseft opnieuw dat niets vanzelfsprekend is,” besluit Marga. “En juist daarom probeer je elke goede dag te waarderen.”
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
