Actueel
Veulentje valt door vuurwerkknal, hulp komt te laat
Een hartverscheurend incident: Veulen van zeven maanden ingeslapen na paniek door vuurwerk
In het rustige dorpje Berghem, nabij Oss, heeft zich een tragische gebeurtenis voorgedaan. Afgelopen weekend moest een dierenarts een zeven maanden oud veulen laten inslapen na ernstige verwondingen die het dier opliep toen het in paniek raakte door afgestoken vuurwerk. Het veulen, een kruising tussen een tinker en een trekpaard, was nog jong en stond aan het begin van zijn leven. Het verlies laat de eigenaresse en vele anderen in diepe rouw achter.
Een schokkend moment
De eigenaresse van het veulen, Marianne van de Weert, deelde haar emotionele verhaal met Hart van Nederland. Een paar dagen voor het overlijden van het dier zorgde vuurwerk ervoor dat het veulen in paniek raakte. In die verwarring kwam het ten val en raakte ernstig gewond. “Het was duidelijk dat het niet goed ging,” vertelt Van de Weert. “De dierenarts kwam zo snel mogelijk ter plaatse, maar de verwondingen waren te ernstig om te herstellen.”
De dierenarts schakelde hulp in om het zwaar gewonde dier te verplaatsen. Tot Marianne’s verrassing kwamen er binnen korte tijd meerdere bekenden en buurtbewoners naar de wei om te helpen. “Plots stonden er allemaal mensen in mijn wei om te helpen,” herinnert ze zich. “Dat was hartverwarmend, maar helaas konden we niets meer doen om hem te redden.”
De impact van vuurwerk op dieren
Voor Van de Weert is het verdriet groot. Haar veulen was niet alleen een dier, maar een geliefd onderdeel van haar leven. Hoewel ze weet dat ze het dier niet terug kan krijgen, doet ze een oproep om meer aandacht te vragen voor de impact van vuurwerk op dieren.
“Als degene die dat vuurwerk afstak, ergens anders was gaan staan, waar geen dieren in de buurt zijn, dan hadden we ons veulen nu nog gehad,” schrijft ze in een emotioneel bericht op Facebook. Het bericht raakte een snaar bij veel mensen en werd binnen een dag meer dan vijfduizend keer gedeeld.
Herhaalde incidenten
Helaas is dit incident niet de eerste keer dat Marianne geconfronteerd wordt met vuurwerk in de buurt van haar dieren. Ze vertelt dat jongeren vaker vuurwerk afsteken, soms zelfs terwijl ze op de fiets voorbijrijden. Dit zorgt regelmatig voor stressvolle situaties voor haar en haar dieren.
Met betrekking tot de daders die verantwoordelijk zijn voor het afsteken van het vuurwerk dat haar veulen fataal werd, heeft Marianne weinig hoop op gerechtigheid. De beschikbare camerabeelden tonen alleen het vuurwerk zelf en niet de persoon die het heeft afgestoken. “Het is frustrerend, want ik weet niet wie verantwoordelijk is. Maar ik hoop dat mensen begrijpen wat de gevolgen kunnen zijn van zo’n actie,” zegt ze.
Een oproep tot bewustwording
Marianne hoopt dat haar verhaal bijdraagt aan bewustwording over de gevaren van vuurwerk, vooral voor dieren. Ze roept ouders op om met hun kinderen te praten over de mogelijke gevolgen van vuurwerk. “Kinderen en jongeren begrijpen vaak niet wat voor schade en verdriet ze kunnen veroorzaken. Een onschuldige knal kan levens verwoesten.”
Ze benadrukt dat het niet alleen om haar eigen verdriet gaat, maar om een breder probleem. Veel dieren raken jaarlijks gewond of sterven zelfs door vuurwerk. Ook huisdieren zoals honden en katten lijden enorm onder de stress die door vuurwerk wordt veroorzaakt.
Reacties uit de gemeenschap
Het verhaal van Marianne en haar veulen heeft veel reacties losgemaakt. Op sociale media uiten mensen hun steun en delen ze vergelijkbare ervaringen. Sommigen pleiten zelfs voor een volledig verbod op consumentenvuurwerk, terwijl anderen oproepen tot strengere handhaving van de regels.
Een reactie op Marianne’s Facebookbericht leest: “Dit is precies waarom vuurwerk niet zomaar overal afgestoken moet worden. Het is niet alleen gevaarlijk voor mensen, maar ook voor de dieren die we liefhebben.”
Een ander schrijft: “Wat een hartverscheurend verhaal. Ik hoop dat de verantwoordelijke(n) dit lezen en beseffen wat ze hebben aangericht.”
Een pleidooi voor verandering
In Nederland woedt al langer een debat over de regulering van vuurwerk. Terwijl sommigen vinden dat het een traditie is die behouden moet blijven, wijzen anderen op de schadelijke gevolgen voor mens en dier. Incidenten zoals die in Berghem versterken de oproepen tot verandering.
Marianne hoopt dat haar oproep bijdraagt aan een veiliger en meer verantwoord gebruik van vuurwerk. “Ik begrijp dat mensen willen genieten van de feestdagen, maar dat kan ook op een manier die geen schade aanricht. Laten we rekening houden met elkaar, en vooral met de dieren die geen stem hebben om zich te verdedigen,” zegt ze.
Conclusie
Het tragische verlies van Marianne’s veulen is een schrijnend voorbeeld van de impact die onbezonnen vuurwerkgebruik kan hebben. Terwijl de gemeenschap rouwt om het jonge dier, hoopt Marianne dat dit incident anderen aanzet tot nadenken en verandering.
Haar oproep is simpel maar krachtig: laten we samen verantwoordelijkheid nemen en ervoor zorgen dat dergelijke tragedies in de toekomst voorkomen kunnen worden. Want zoals Marianne zegt: “Het leven van mijn veulen is onherstelbaar verloren, maar misschien kan zijn dood anderen redden.”
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.