Actueel
Transgender man boos omdat verpleegsters hem verkeerd benoemden na bevalling
Bennett Kaspar-Williams: “Mijn zwangerschap maakt me geen moeder – identiteit verdient respect”
In een tijd waarin respect voor iemands identiteit steeds meer aandacht krijgt, blijkt uit persoonlijke verhalen hoe belangrijk het is om mensen aan te spreken zoals zij zelf dat aangeven. Dit geldt voor iedereen, ongeacht of iemand cisgender, transgender, non-binair of iets anders is. Toch wordt deze basis van erkenning en gelijkwaardigheid nog lang niet overal toegepast.
Een treffend voorbeeld is het verhaal van Bennett Kaspar-Williams (37) uit Los Angeles. In oktober 2020 verwelkomde hij samen met zijn man Malik hun zoon Hudson via een keizersnede. Hoewel Bennett zich destijds identificeerde als man, werd hij in het z!ekenhuis keer op keer aangesproken met “moeder” — tegen zijn wil én tegen de informatie in die hij vooraf had gedeeld met het zorgpersoneel.
“Mijn zwangerschap werd continu verkeerd begrepen”
Bennett startte zijn medische transitie in 2014, drie jaar nadat hij tot het besef kwam dat hij transgender is. Hij gebruikte toen de voornaamwoorden hij/hem, en inmiddels identificeert hij zich als non-binair en gebruikt hij zowel hij/hem als zij/hen. Samen met zijn partner droomde hij ervan een gezin te stichten. Ze wisten dat dit zou betekenen dat Bennett tijdelijk moest stoppen met zijn testosterontherapie om zijn vruchtbaarheid terug te laten keren.
Na grondig nadenken besloot Bennett dat hij zich comfortabel genoeg voelde om zelf zwanger te worden. Dat proces verliep verrassend snel: al kort na de eerste pogingen bleek hij op natuurlijke wijze zwanger. “We hadden verwacht dat het veel langer zou duren,” vertelt hij.
Toch werd die blijdschap al snel overschaduwd door zorgen: net na de positieve test begon in de VS de eerste coronagolf en lockdown. Plots draaide alles om veiligheid — niet alleen voor Bennett, maar ook voor het ongeboren kindje.
Verwarring en onbegrip in het z!ekenhuis
De grootste uitdaging tijdens zijn zwangerschap was niet fysiek, maar sociaal en emotioneel: hoe anderen ermee omgingen. Hoewel hij overal had aangegeven dat hij man is, bleven artsen en verplegend personeel hem steevast “moeder” noemen. “Het enige wat me echt dysforisch maakte aan de zwangerschap, was hoe ik constant verkeerd werd aangesproken door zorgverleners,” zegt hij.
Zelf had hij gehoopt dat het z!ekenhuis zijn identiteit zou respecteren, zeker omdat hij expliciet op de formulieren had aangegeven hoe hij genoemd wilde worden. Maar in de praktijk liep het anders. Steeds opnieuw werd hij geconfronteerd met het hardnekkige idee dat iemand die zwanger is per definitie een vrouw moet zijn — een aanname die zijn identiteit volledig negeerde.
“Moederschap is geen synoniem voor vrouw-zijn”
Voor Bennett was deze ervaring pijnlijk, maar ook verhelderend. In de maanden na de bevalling besloot hij zich in te zetten voor meer bewustwording over genderidentiteit binnen de geboortezorg. In een interview met de New York Post vertelt hij: “De hele zwangerschapszorg in Amerika is doordrenkt met het idee van moederschap. Het draait om het verkopen van een romantisch beeld van ‘de moeder’. Maar dat sluit mensen zoals ik uit.”
Hij benadrukt dat niet iedereen met een baarmoeder zwanger wil of kan worden, en dat niet iedereen die een kind draagt automatisch een moeder is. “Het idee dat vrouwelijkheid gelijkstaat aan moederschap is gewoonweg fout. Het houdt geen rekening met de realiteit van trans- en non-binaire personen, én het doet ook veel vrouwen tekort die geen kinderen kunnen krijgen of dat niet willen.”
Een nieuwe manier van kijken naar zwangerschap
Bennett’s ervaring maakt duidelijk hoe belangrijk het is om fysieke processen — zoals een zwangerschap — niet automatisch te koppelen aan genderidentiteit. “Ik ben zwanger geweest, maar dat maakt mij geen moeder,” zegt hij. “Ik ben vader, en dat verdient respect.”
Zijn keuze om de zwangerschap zelf te dragen, kwam voort uit een diep inzicht in zijn eigen lichaam en identiteit. Door lichamelijke functies los te koppelen van traditionele genderopvattingen, kon hij een bewuste en authentieke keuze maken. “Zwangerschap was voor mij geen conflict met mijn identiteit, totdat de buitenwereld het wél zo maakte,” aldus Bennett.
Positieve verandering begint met taal
De kern van zijn boodschap? Respect begint bij taal. Door simpelweg iemands gekozen voornaamwoorden en aanspreekvorm te gebruiken, erken je hun mens-zijn. Het gaat niet om politieke correctheid, maar om basisrespect en empathie.
In zijn pleidooi pleit Bennett voor meer inclusieve zorgverlening. Hij roept z!ekenhuizen en medische instellingen op om zorgprofessionals beter te trainen in genderinclusieve communicatie. Dat gaat verder dan taal: het betekent ook openstaan voor diverse gezinsvormen en ervaringen, zonder aannames.
“Mijn identiteit doet ertoe — net als die van jou”
Vandaag deelt Bennett zijn verhaal in de hoop dat het iets in beweging zet. Zijn zwangerschap en bevalling waren een bijzondere ervaring, maar ook een confronterende spiegel voor hoe weinig ruimte er nog is voor genderdiversiteit in de zorg.
Dat hij nu openlijk spreekt over die periode, laat zien hoe krachtig persoonlijke verhalen kunnen zijn in het vergroten van begrip. “Ik wil dat mijn zoon opgroeit in een wereld waarin hij leert dat iedereen zichzelf mag zijn — en dat ouderschap er in vele vormen is.”
Zijn verhaal raakt daarmee niet alleen aan het thema transgender ouderschap, maar ook aan bredere kwesties over wie erbij hoort, wie gezien wordt en wie ruimte krijgt om zichzelf te zijn.
Meer dan alleen een persoonlijk verhaal
Bennett’s reis laat zien hoe belangrijk het is om maatschappelijke structuren — zoals de gezondheidszorg — kritisch onder de loep te nemen. Voor wie nooit is buitengesloten op basis van identiteit, lijkt het misschien een klein detail of een ‘verspreking’. Maar voor mensen als Bennett zijn die woorden en aannames dagelijkse confrontaties met het feit dat hun bestaan niet altijd erkend wordt.
Zijn ervaring staat niet op zichzelf. Over de hele wereld vertellen trans- en non-binaire personen hoe ze in de gezondheidszorg, op school of in sociale situaties telkens opnieuw moeten uitleggen wie ze zijn — of erger: worden genegeerd.
Tot slot
Of je nu vader, moeder, papa, mama of iets anders bent: jouw identiteit verdient erkenning. En zolang we blijven luisteren naar verhalen zoals die van Bennett Kaspar-Williams, kunnen we samen bouwen aan een inclusievere samenleving. Een samenleving waarin iedereen zich welkom voelt — ook tijdens de meest intieme, kwetsbare momenten van het leven.
Wat vind jij van Bennett’s verhaal? Laat het weten in de reacties en deel jouw mening over hoe we samen kunnen zorgen voor meer respect en gelijkwaardigheid.
Laatste aflevering van Kopen Zonder Kijken: Mike en Eliza ruilen hun ruime woning in voor een compact droomhuis
Vanavond zendt RTL alweer de laatste aflevering van dit seizoen van Kopen Zonder Kijken uit, en het belooft een bijzonder slotstuk te worden. Geen jong gezin dat groter wil wonen, maar juist een ouder stel dat bewust kiest voor kleiner — en praktischer. Mike en Eliza staan centraal, en hun aflevering geeft een verrassende, verfrissende twist aan het bekende format van het populaire programma.
Bewust kleiner gaan wonen
Mike en Eliza zijn een stel dat al wat ouder is en inmiddels een levensfase bereikt heeft waarin de kinderen uit huis zijn. Hun huidige woning is dan ook veel te groot geworden. Geen eindeloze trap, geen overbodige kamers: ze willen een plek waar eenvoud en comfort vooropstaan.
Hun wens? Een levensloopbestendige woning, met alles op de begane grond. Geen trappen meer en zeker geen onderhoudsintensieve tuin. Maar ook hun hobby’s spelen een grote rol in de zoektocht. Eliza is dol op keramiek en heeft behoefte aan een atelier, terwijl Mike z’n vrije tijd graag doorbrengt met het besturen van flightsimulators. Kortom, een woning die klein is, maar wel veel moet kunnen.
Een lastig wensenlijstje
Voor makelaar Alex en bouwkundige Bob is het dan ook geen makkelijke opgave. Het stel blijkt meer wensen te hebben dan in eerste instantie werd aangegeven — en die wensen zijn ook nog eens behoorlijk flexibel, of juist helemaal niet.
Bob verwoordt het treffend: “Er zijn heel veel harde eisen, die eigenlijk helemaal geen harde eisen zijn. En er is een groot zoekgebied, maar eigenlijk ook weer niet. De vraagprijs is vast, maar toch niet helemaal. Weet jij wat we zoeken?” vraagt hij zich hardop af richting Alex.
Toch weten de experts van het programma — zoals we inmiddels gewend zijn — ook dit keer de weg te vinden in het wirwar van wensen, eisen en twijfels.
Een parel in Hengelo
Na het nodige overleg en een stevig concessiegesprek weet Alex uiteindelijk een bijzonder pand te vinden in Hengelo. Geen standaard rijtjeshuis, maar een soort woonboerderij met een verrassend ruim tuinhuis. De plek heeft charme, potentie en vooral: veel mogelijkheden.
In Amsterdam zou zo’n woning misschien ruimte bieden aan tien studenten, maar Mike en Eliza krijgen het helemaal voor zichzelf. Het hoofdgebouw ondergaat een grondige transformatie. De oude keuken verdwijnt en wordt elders in het huis opnieuw ingericht, en ook de badkamer en slaapkamer worden volledig verplaatst om het huis beter aan te laten sluiten op de tuin. De nieuwe indeling is niet alleen praktischer, maar ook verrassend stijlvol.
Eén opvallend detail
Opmerkelijk is wel dat de wens voor een volledig gelijkvloerse woning niet helemaal ingewilligd lijkt. Er is namelijk gewoon een bovenverdieping aanwezig, al wordt die in de aflevering niet in beeld gebracht. Kijkers op social media hebben dit ook opgemerkt en vragen zich af waarom dat deel is weggelaten. Of het nou bewust is gedaan of simpelweg niet relevant werd geacht, het blijft een opvallend gemis.
Hartverwarmende reacties op social media
In tegenstelling tot sommige eerdere afleveringen, waarin kritiek op de keuzes van de deelnemers of het team niet van de lucht was, valt dit slotstuk in bijzonder goede aarde bij het publiek. Op social media regent het warme reacties. Kijkers zijn enthousiast over de rustige, bedachtzame aanpak van Mike en Eliza en vinden het verfrissend om eens een ouder koppel centraal te zien staan.
“Eindelijk eens mensen die wéten wat ze willen en realistisch zijn,” schrijft iemand op X (voorheen Twitter). Een ander merkt op: “Leuk om te zien dat ook mensen zonder kinderen nog dromen en stappen durven zetten.”
Een sterk seizoenseinde
Het huis in Hengelo blijkt uiteindelijk een schot in de roos. Mike en Eliza zijn zichtbaar onder de indruk van de metamorfose en raken ontroerd door het eindresultaat. Alles klopt: de ruimtes voelen logisch, er is plek voor hun hobby’s, en het geheel straalt rust en kwaliteit uit.
Wat misschien nog wel het meest raakt, is hoe nuchter en dankbaar Mike en Eliza reageren. Geen overdreven tranen of hysterische kreten, maar oprechte waardering voor het werk dat Bob en zijn team hebben geleverd.
Ook stylist Roos krijgt lovende woorden. Met haar kenmerkende gevoel voor licht, kleur en indeling heeft ze het geheel niet alleen functioneel, maar ook huiselijk weten te maken. Het eindresultaat is een woning die voelt als een nieuw begin — precies wat Mike en Eliza nodig hadden.
Terugblik op een seizoen vol emoties
Met de aflevering van vanavond komt er een einde aan een seizoen waarin weer veel voorbij is gekomen: stellen met torenhoge eisen, gezinnen in nood, verbouwingen die tegenvielen, maar ook verrassingen die verwachtingen overtroffen. Kopen Zonder Kijken blijft populair, juist omdat het zo’n herkenbare mix van emotie, bouwstress en menselijke verhalen biedt.
De aflevering met Mike en Eliza vormt een waardige afsluiter. Het verhaal is anders dan de gebruikelijke formatlijnen, en daardoor des te boeiender. Geen jonge kinderen, geen drukte of chaos, maar twee mensen die bewust kiezen voor rust, eenvoud en kwaliteit. Het is een verhaal dat raakt — misschien juist omdat het zo normaal is.
Wat brengt de toekomst?
Of er een nieuw seizoen komt, is op het moment van schrijven nog niet officieel bevestigd, maar gezien de kijkcijfers en de aanhoudende populariteit lijkt dat slechts een formaliteit. De vraag is alleen: wie durft volgend jaar het avontuur aan? En weten Bob, Alex, Roos en Martijn dan opnieuw te verrassen met creatieve oplossingen en emotionele huistransformaties?