Actueel
Transgender man boos omdat verpleegsters hem verkeerd benoemden na bevalling
Bennett Kaspar-Williams: “Mijn zwangerschap maakt me geen moeder – identiteit verdient respect”
In een tijd waarin respect voor iemands identiteit steeds meer aandacht krijgt, blijkt uit persoonlijke verhalen hoe belangrijk het is om mensen aan te spreken zoals zij zelf dat aangeven. Dit geldt voor iedereen, ongeacht of iemand cisgender, transgender, non-binair of iets anders is. Toch wordt deze basis van erkenning en gelijkwaardigheid nog lang niet overal toegepast.
Een treffend voorbeeld is het verhaal van Bennett Kaspar-Williams (37) uit Los Angeles. In oktober 2020 verwelkomde hij samen met zijn man Malik hun zoon Hudson via een keizersnede. Hoewel Bennett zich destijds identificeerde als man, werd hij in het z!ekenhuis keer op keer aangesproken met “moeder” — tegen zijn wil én tegen de informatie in die hij vooraf had gedeeld met het zorgpersoneel.
“Mijn zwangerschap werd continu verkeerd begrepen”
Bennett startte zijn medische transitie in 2014, drie jaar nadat hij tot het besef kwam dat hij transgender is. Hij gebruikte toen de voornaamwoorden hij/hem, en inmiddels identificeert hij zich als non-binair en gebruikt hij zowel hij/hem als zij/hen. Samen met zijn partner droomde hij ervan een gezin te stichten. Ze wisten dat dit zou betekenen dat Bennett tijdelijk moest stoppen met zijn testosterontherapie om zijn vruchtbaarheid terug te laten keren.
Na grondig nadenken besloot Bennett dat hij zich comfortabel genoeg voelde om zelf zwanger te worden. Dat proces verliep verrassend snel: al kort na de eerste pogingen bleek hij op natuurlijke wijze zwanger. “We hadden verwacht dat het veel langer zou duren,” vertelt hij.
Toch werd die blijdschap al snel overschaduwd door zorgen: net na de positieve test begon in de VS de eerste coronagolf en lockdown. Plots draaide alles om veiligheid — niet alleen voor Bennett, maar ook voor het ongeboren kindje.
Verwarring en onbegrip in het z!ekenhuis
De grootste uitdaging tijdens zijn zwangerschap was niet fysiek, maar sociaal en emotioneel: hoe anderen ermee omgingen. Hoewel hij overal had aangegeven dat hij man is, bleven artsen en verplegend personeel hem steevast “moeder” noemen. “Het enige wat me echt dysforisch maakte aan de zwangerschap, was hoe ik constant verkeerd werd aangesproken door zorgverleners,” zegt hij.
Zelf had hij gehoopt dat het z!ekenhuis zijn identiteit zou respecteren, zeker omdat hij expliciet op de formulieren had aangegeven hoe hij genoemd wilde worden. Maar in de praktijk liep het anders. Steeds opnieuw werd hij geconfronteerd met het hardnekkige idee dat iemand die zwanger is per definitie een vrouw moet zijn — een aanname die zijn identiteit volledig negeerde.
“Moederschap is geen synoniem voor vrouw-zijn”
Voor Bennett was deze ervaring pijnlijk, maar ook verhelderend. In de maanden na de bevalling besloot hij zich in te zetten voor meer bewustwording over genderidentiteit binnen de geboortezorg. In een interview met de New York Post vertelt hij: “De hele zwangerschapszorg in Amerika is doordrenkt met het idee van moederschap. Het draait om het verkopen van een romantisch beeld van ‘de moeder’. Maar dat sluit mensen zoals ik uit.”
Hij benadrukt dat niet iedereen met een baarmoeder zwanger wil of kan worden, en dat niet iedereen die een kind draagt automatisch een moeder is. “Het idee dat vrouwelijkheid gelijkstaat aan moederschap is gewoonweg fout. Het houdt geen rekening met de realiteit van trans- en non-binaire personen, én het doet ook veel vrouwen tekort die geen kinderen kunnen krijgen of dat niet willen.”
Een nieuwe manier van kijken naar zwangerschap
Bennett’s ervaring maakt duidelijk hoe belangrijk het is om fysieke processen — zoals een zwangerschap — niet automatisch te koppelen aan genderidentiteit. “Ik ben zwanger geweest, maar dat maakt mij geen moeder,” zegt hij. “Ik ben vader, en dat verdient respect.”
Zijn keuze om de zwangerschap zelf te dragen, kwam voort uit een diep inzicht in zijn eigen lichaam en identiteit. Door lichamelijke functies los te koppelen van traditionele genderopvattingen, kon hij een bewuste en authentieke keuze maken. “Zwangerschap was voor mij geen conflict met mijn identiteit, totdat de buitenwereld het wél zo maakte,” aldus Bennett.
Positieve verandering begint met taal
De kern van zijn boodschap? Respect begint bij taal. Door simpelweg iemands gekozen voornaamwoorden en aanspreekvorm te gebruiken, erken je hun mens-zijn. Het gaat niet om politieke correctheid, maar om basisrespect en empathie.
In zijn pleidooi pleit Bennett voor meer inclusieve zorgverlening. Hij roept z!ekenhuizen en medische instellingen op om zorgprofessionals beter te trainen in genderinclusieve communicatie. Dat gaat verder dan taal: het betekent ook openstaan voor diverse gezinsvormen en ervaringen, zonder aannames.
“Mijn identiteit doet ertoe — net als die van jou”
Vandaag deelt Bennett zijn verhaal in de hoop dat het iets in beweging zet. Zijn zwangerschap en bevalling waren een bijzondere ervaring, maar ook een confronterende spiegel voor hoe weinig ruimte er nog is voor genderdiversiteit in de zorg.
Dat hij nu openlijk spreekt over die periode, laat zien hoe krachtig persoonlijke verhalen kunnen zijn in het vergroten van begrip. “Ik wil dat mijn zoon opgroeit in een wereld waarin hij leert dat iedereen zichzelf mag zijn — en dat ouderschap er in vele vormen is.”
Zijn verhaal raakt daarmee niet alleen aan het thema transgender ouderschap, maar ook aan bredere kwesties over wie erbij hoort, wie gezien wordt en wie ruimte krijgt om zichzelf te zijn.
Meer dan alleen een persoonlijk verhaal
Bennett’s reis laat zien hoe belangrijk het is om maatschappelijke structuren — zoals de gezondheidszorg — kritisch onder de loep te nemen. Voor wie nooit is buitengesloten op basis van identiteit, lijkt het misschien een klein detail of een ‘verspreking’. Maar voor mensen als Bennett zijn die woorden en aannames dagelijkse confrontaties met het feit dat hun bestaan niet altijd erkend wordt.
Zijn ervaring staat niet op zichzelf. Over de hele wereld vertellen trans- en non-binaire personen hoe ze in de gezondheidszorg, op school of in sociale situaties telkens opnieuw moeten uitleggen wie ze zijn — of erger: worden genegeerd.
Tot slot
Of je nu vader, moeder, papa, mama of iets anders bent: jouw identiteit verdient erkenning. En zolang we blijven luisteren naar verhalen zoals die van Bennett Kaspar-Williams, kunnen we samen bouwen aan een inclusievere samenleving. Een samenleving waarin iedereen zich welkom voelt — ook tijdens de meest intieme, kwetsbare momenten van het leven.
Wat vind jij van Bennett’s verhaal? Laat het weten in de reacties en deel jouw mening over hoe we samen kunnen zorgen voor meer respect en gelijkwaardigheid.
De carrière van Pommelien Thijs blijft in een razend tempo omhoogschieten. Naast haar eerdere successen, won ze recent voor de tweede keer de titel van ‘Zomerhit’. Toch blijven de meningen over haar overwinning verdeeld. Nu mengt ook Pat Krimson, bekend van de 2 Fabiola-hits, zich in het debat over haar zomersucces.
Kritiek op ‘Atlas’ als zomerhit
In een interview met Het Laatste Nieuws, uitte Pat Krimson zijn mening over Pommelien Thijs’ winnende nummer ‘Atlas’. “Ik vind ‘Atlas’ geen echte zomerhit,” zegt hij eerlijk. De reden? Het nummer is al sinds februari uit, wat volgens Krimson niet past bij de typische zomerse vibe die een zomerhit moet uitstralen.
Krimson verwijst daarbij naar andere nummers die volgens hem meer in lijn liggen met het genre van de zomerhit. ‘Vuurwerk’ van Camille, ‘She’s after my piano’ van 2 Fabiola, en vooral ‘Als het weer zomer wordt’ van Gert & James beschouwt hij als echte zomerhits. Deze tracks hebben volgens hem het typische zomergevoel, iets wat ‘Atlas’ volgens hem minder uitstraalt.
Toch lof voor Pommelien Thijs
Hoewel Krimson zijn bedenkingen heeft over de keuze van ‘Atlas’ als zomerhit, heeft hij wel respect voor Pommelien Thijs’ prestaties.
“Los daarvan is ze goed bezig,” zegt hij. Hij erkent haar indrukwekkende prestaties, vooral het feit dat ‘Atlas’ maandenlang op nummer één heeft gestaan. In dat opzicht vindt hij haar overwinning zeker verdiend.
Krimson vergelijkt Pommelien zelfs met de legendarische Koen Wauters van Clouseau uit de jaren ‘90. “Net als bij Koen smelt ook iedereen weg bij Pommelien,” voegt hij eraan toe. Dit duidt op de brede aantrekkingskracht van de zangeres, die bij veel mensen in de smaak valt, ondanks de kritiek op de zomerhit.
Samenvatting
Pommelien Thijs blijft het gesprek van de dag, zowel positief als negatief. Terwijl Pat Krimson kritiek levert op de keuze van ‘Atlas’ als zomerhit, heeft hij bewondering voor haar succes. Hij vergelijkt haar zelfs met Koen Wauters en noemt haar carrière een fenomenaal succes. De meningen blijven verdeeld, maar één ding is zeker: Pommelien blijft de zomer van 2025 domineren met haar muziek en charisme.