Actueel
Sumaya (18) wil dat er meer rekening gehouden gaat worden met moslims
Moslims ervaren meer discriminatie in Nederland: “We hebben meer begrip nodig”
In Nederland zien moslims zich steeds vaker geconfronteerd met discriminatie en vooroordelen. Dat blijkt uit cijfers van de politie en antidiscriminatiebureaus over 2023, die een duidelijke toename van meldingen laten zien in vergelijking met het voorgaande jaar. Voor veel moslims voelt de samenleving steeds minder als een plek waar ze volledig zichzelf kunnen zijn. Sumaya, een 18-jarige moslima, deelt haar persoonlijke ervaringen en roept op tot meer begrip.
Discriminatie in cijfers
Uit de cijfers blijkt dat moslims het vaakst slachtoffer zijn van discriminatie op basis van godsdienst. Van de 272 meldingen die de politie registreerde in 2023, ging het in 94 procent van de gevallen om discriminatie gericht tegen moslims. Daarnaast registreerden antidiscriminatiebureaus 285 meldingen van moslimdiscriminatie. Deze statistieken tonen aan dat de problematiek diepgeworteld is en niet afneemt, maar juist toeneemt.
Voor velen is dit een zorgwekkende ontwikkeling die vraagt om een bredere maatschappelijke discussie en gerichte actie om de situatie te verbeteren.
Sumaya’s verhaal: “Je voelt je minder thuis”
Sumaya, een jonge moslima van 18 jaar, is een van de velen die zich uitspreekt over de dagelijkse uitdagingen waarmee zij en andere moslims in Nederland te maken hebben. In een interview met de NOS vertelt ze hoe discriminatie en vooroordelen haar leven hebben beïnvloed.
“Het voelt alsof mensen je anders zien of behandelen omdat je moslim bent,” zegt ze. Sumaya beschrijft hoe deze ervaringen haar een gevoel van vervreemding geven. “Door die factoren ga je je steeds minder thuis voelen in Nederland.”
Een incident dat haar bijzonder raakte, was toen iemand aan haar hoofddoek trok. “Je bevriest op zo’n moment,” legt ze uit. “Pas achteraf realiseer je je wat er precies is gebeurd.” Zulke gebeurtenissen hebben haar vertrouwen in de Nederlandse samenleving beschadigd, hoewel ze blijft hopen op een betere toekomst.
Vrijheid van geloofsbeleving onder druk
Een van de meest indringende vragen die Sumaya zichzelf stelt, is of ze haar geloof volledig vrij kan belijden in Nederland. “Het voelt soms alsof er weinig ruimte is om mijn identiteit als moslim volledig tot uitdrukking te brengen,” zegt ze. Dit gevoel van beperking draagt bij aan de vervreemding die veel moslims ervaren.
Sumaya ziet dat het niet alleen gaat om vooroordelen in het dagelijks leven, maar ook om een bredere structurele uitdaging. “Ik vraag me af: kan ik mijn geloof hier wel echt vrij uitoefenen?”
De roep om meer begrip en betrokkenheid
Sumaya benadrukt dat er meer begrip nodig is vanuit de samenleving om een betere band te creëren tussen moslims en andere Nederlanders. Ze merkt op dat beleidsvorming vaak zonder inspraak van moslims plaatsvindt, wat leidt tot maatregelen die hun behoeften niet volledig weerspiegelen.
“Als er beleid wordt gemaakt over moslims, zou ik graag zien dat wij zelf ook aan tafel zitten om mee te praten,” legt Sumaya uit. Dit gebrek aan betrokkenheid voedt het gevoel dat moslims niet volledig worden gezien of gehoord in de Nederlandse samenleving.
Een gedeelde verantwoordelijkheid
De ervaringen van Sumaya en de groeiende discriminatiecijfers roepen de vraag op hoe Nederland kan werken aan een inclusievere samenleving. Experts wijzen op het belang van onderwijs, dialoog en beleid dat gericht is op gelijke kansen en het bestrijden van vooroordelen.
Het gaat niet alleen om grote beleidswijzigingen, maar ook om het vergroten van wederzijds begrip in het dagelijks leven. Sumaya ziet hierin een belangrijke rol voor zowel moslims als niet-moslims: “We moeten met elkaar het gesprek aangaan. Alleen zo kunnen we elkaar echt leren begrijpen en verbinden.”
Hoop voor de toekomst
Ondanks haar ervaringen blijft Sumaya optimistisch over de toekomst. Ze gelooft in de kracht van dialoog en samenwerking. “Ik wil blijven praten met mensen, ook al is het soms moeilijk. Alleen door elkaar te leren kennen, kunnen we bouwen aan een samenleving waarin iedereen zich thuis voelt.”
Sumaya’s hoop en positiviteit staan symbool voor de veerkracht van veel moslims in Nederland. Ze roept de samenleving op om verder te kijken dan verschillen en te werken aan een gedeelde toekomst waarin iedereen, ongeacht geloof of achtergrond, zich gewaardeerd voelt.
NOS: "Moslimjongeren over discriminatie: 'Bespuugd vanwege mijn hoofddoek'" https://t.co/3il5elDHCW
— GeenStijl (@geenstijl) May 3, 2024
Een oproep tot actie
De cijfers over moslimdiscriminatie en de verhalen van mensen zoals Sumaya onderstrepen de noodzaak van actie. Het is een gedeelde verantwoordelijkheid van individuen, organisaties en de overheid om een inclusieve samenleving te bevorderen. Initiatieven zoals educatieve programma’s, bewustwordingscampagnes en platforms voor dialoog kunnen een belangrijke rol spelen in het tegengaan van vooroordelen en het bevorderen van begrip.
Sumaya’s verhaal is een herinnering dat achter elke statistiek een mens schuilt met eigen ervaringen en emoties. Haar oproep om moslims een stem te geven in beslissingen die hen aangaan, is een belangrijke stap richting een meer rechtvaardige samenleving.
Laten we deze kans aangrijpen om te reflecteren en samen te werken aan een toekomst waarin iedereen, ongeacht geloof of achtergrond, zich geaccepteerd en welkom voelt.
Familie in shock na tragedie met Klaas Bijl, Jeffrey en Emma: ‘Niet te bevatten’
Het familiedrama rond de vermissing van Jeffrey (10) en Emma (8), die samen met hun vader Klaas Bijl d00d werden aangetroffen in een auto in Winschoten, heeft diepe sporen nagelaten binnen de familiekring. De pijn, het ongeloof en de vragen die achterblijven, maken duidelijk hoe intens het verdriet is.
Een ondenkbare wending
In gesprek met Hart van Nederland doet Mariska, de voormalige stiefdochter van Klaas Bijl, voor het eerst haar verhaal. Terwijl de emoties zichtbaar op haar gezicht staan geschreven, spreekt ze over de verwarring, het verdriet en de verwoesting die deze gebeurtenis heeft veroorzaakt.
“Dat je jezelf iets aandoet, is al moeilijk te begrijpen. Maar dat je ook nog je eigen kinderen meeneemt… dat snap ik écht niet,” zegt ze, zichtbaar aangedaan. “Ongelooflijk. Het grijpt me bij de keel.”
Klaas Bijl had in het verleden een relatie met Mariska’s moeder. “Hij was ooit mijn stiefvader. Mijn moeder is inmiddels bijna twaalf jaar geleden overleden.” Ze kende hem dus door en door, en toch had ze dit nooit aan zien komen. “Ik vind dit echt heel heftig. Dat hij zoiets zou doen? Nooit verwacht. Echt totaal niet.”
Klaas in het verleden: drank en egoïsme
Mariska vertelt dat de relatie van haar moeder met Klaas niet altijd eenvoudig was. “Hij was een egoïstische man. Altijd met zichzelf bezig. Dat hij dronk, ja, dat speelde zeker mee.” Volgens haar stelde Klaas zijn eigen noden vaak boven die van anderen. Het schetst een beeld van iemand die al langere tijd worstelde met persoonlijke demonen, al blijft het moeilijk te verklaren wat hem uiteindelijk tot deze daad heeft gebracht.
Wat Klaas bezielde om deze fatale beslissing te nemen, blijft onduidelijk. Wel geeft Mariska aan dat hij eerder dreigde met het ondernemen van drastische stappen. “Hij heeft vaker dingen gezegd. Achteraf denk je: we hadden alarm moeten slaan. Maar het is zo lastig. Je denkt toch: hij meent het niet, het zijn woorden in een boze bui.”
Nauwe band met het gezin
De afgelopen dagen stond Mariska dicht bij het getroffen gezin. Haar zoon heeft veel contact met de familie van Jeffrey en Emma. “We waren hier gisteravond nog. Mijn zoon is er vaak, dus ik ken ze ook goed. Wat er is gebeurd, raakt ons allemaal.”
De impact op de familie is enorm. “Ze zijn kapot van verdriet. Dat is logisch. Dit is zoiets afschuwelijks. Je kan het niet bevatten. Dit komt zo hard binnen, bij iedereen.”
De plek van de vondst: een litteken in het landschap
Dat de auto met de lichamen van Klaas en zijn kinderen werd gevonden aan de Renselweg in Winschoten, maakt diepe indruk. Voor Mariska is het een plek geworden die voor altijd beladen zal blijven. “Het is nu een gekke plek. Een plek van verdriet, van ongeloof. Ik wil het niet geloven, maar het is helaas wel echt gebeurd.”
Volgens haar kende Klaas de omgeving goed. “Hij kwam hier vaker. Het is typisch dat hij juist hier is heen gegaan. Misschien heeft hij het allemaal van tevoren bedacht. Die gedachte maakt het extra wrang.”
Reconstructie van een tragedie
De afgelopen dagen werd steeds duidelijker dat er tekenen waren die wezen op een zorgwekkende toestand van Klaas Bijl. De dag vóór de verdwijning stuurde hij verontrustende berichten naar de moeder van de kinderen, waarin hij schreef dat er ‘iets zou gaan gebeuren’ en dat ze het ‘wel te boven zou komen’. De moeder nam deze signalen serieus en schakelde de p0litie in.
Agenten bezochten het huis van Klaas, maar zagen destijds geen directe aanleiding om de kinderen bij hem weg te halen. De volgende dag nam Klaas de kinderen mee in zijn grijze Toyota Avensis, met de belofte dat ze naar McDonald’s zouden gaan. Tegen een vriendin, Mirka, zei hij echter dat ze ‘naar het paradijs’ gingen.
Later op zondag belde Klaas nog kort met een kennis, om te zeggen dat het goed ging met de kinderen en dat ze aardappelen en schnitzel hadden gegeten. Het bleek het enige en laatste teken van leven.
De brief en de vondst
Op dinsdagochtend maakte de p0litie bekend dat er een handgeschreven brief van Klaas was gevonden. De inhoud riep ernstige zorgen op. Er stonden aanwijzingen in dat hij zichzelf en zijn kinderen van het leven wilde beroven. Het was een dramatische wending in een zaak die het hele land in de greep hield.
Diezelfde avond werd de auto van Klaas gevonden in het water bij de Renselweg in Winschoten. Forensisch onderzoek bevestigde later dat zich meerdere lichamen in het voertuig bevonden. Daarmee kwam een tragisch einde aan de dagenlange zoekactie, waarin honderden mensen hadden meegezocht.
Verbijstering in de gemeenschap
In Beerta en Winschoten heerst diepe rouw. Scholen, sportclubs en buren zijn geraakt door het verlies van twee jonge kinderen. “Iedereen kende ze wel een beetje,” zegt een buurtbewoner. “Altijd vrolijk, altijd samen.” Er worden herdenkingsmomenten voorbereid en er is een stroom van bloemen neergelegd op plekken waar het gezin werd gezien.
Reflectie en vragen
De tragedie roept, naast intens verdriet, ook fundamentele vragen op. Hoe kon dit gebeuren, ondanks de signalen? Wat kunnen we leren over omgangsregelingen, conflicten na scheiding, en de signalering van psychische nood?
Mariska is daar duidelijk over. “Er moeten betere manieren komen om in te grijpen als er zulke duidelijke signalen zijn. Want dit mag nooit meer gebeuren. Geen enkel kind verdient dit. Geen enkele familie verdient dit.”
Voor nu overheerst de stilte, de r0uw en de poging om te begrijpen. Wat rest is een familie die zich door een onvoorstelbare tragedie moet worstelen — en een samenleving die achterblijft met de opdracht om te waken, beschermen en leren van het ondenkbare.