Actueel
Ronald (72): “Ik verlang terug naar het Nederland van vroeger.”
Ronald (72) mist het Nederland van vroeger: “Het was een tijd van rust, respect en saamhorigheid”
De wereld verandert snel, en niet iedereen ervaart die verandering als positief. Voor Ronald (72) roept de huidige samenleving gevoelens van nostalgie op. Hij verlangt terug naar een tijd waarin Nederland volgens hem eenvoudiger, veiliger en vooral hechter was. Terwijl hij door oude fotoalbums bladert, voelt hij de weemoed naar vervlogen dagen. “Nederland was toen nog écht Nederland,” verzucht hij.
Een tijd van saamhorigheid en vertrouwen
Ronald groeide op in een dorp waar iedereen elkaar kende. De bakker, de melkboer en de postbode waren vertrouwde gezichten in het straatbeeld. “We hoefden de deur niet op slot te doen. Iedereen vertrouwde elkaar, en als er iets was, stond de hele buurt klaar om te helpen,” herinnert hij zich.
Tegenwoordig is dat gevoel van verbondenheid grotendeels verdwenen. “Mensen kennen hun buren niet meer, en iedereen lijkt gehaast,” zegt hij met spijt. “Vroeger maakte je een praatje in de supermarkt, nu kijkt iedereen op zijn telefoon.”
Ronald ziet met lede ogen aan hoe de individualisering in Nederland toeneemt. Sociale media hebben gesprekken vervangen, en kinderen spelen steeds minder buiten. “Wij bouwden hutten in het bos en speelden tot het donker werd. Tegenwoordig zitten ze binnen achter een scherm,” zegt hij hoofdschuddend.
Veranderingen in de samenleving: niet alles is beter
Ronald begrijpt dat de wereld niet stil kan blijven staan. Technologie heeft veel mogelijk gemaakt, en de economie is gegroeid. Toch vindt hij dat bepaalde traditionele waarden verloren zijn gegaan. “Respect voor ouderen was vroeger vanzelfsprekend,” zegt hij. “Kinderen stonden op in de bus en hielpen met boodschappen dragen. Nu lijken sommige jongeren amper oog te hebben voor anderen.”
Hij wijst ook op de manier waarop mensen met elkaar omgaan. Discussies lopen snel uit de hand, en online haat lijkt eerder regel dan uitzondering. “Mensen durven elkaar in het echt niets meer te zeggen, maar op het internet is het ineens normaal om elkaar uit te schelden,” merkt hij op.
Ronald denkt dat de komst van globalisering en digitalisering een grote invloed heeft gehad op de Nederlandse cultuur. “Vroeger wist je wat je aan elkaar had. Er was een bepaalde Nederlandse mentaliteit: hard werken, eerlijk zijn en elkaar helpen. Nu lijkt alles alleen maar om geld en status te draaien.”
De stad is veranderd: van dorpsgevoel naar betonnen jungle
Ronald woonde jarenlang in een gezellige stad die steeds drukker werd. Waar vroeger open velden waren, staan nu torenhoge flats en kille kantoorpanden. “Mijn oude buurt is niet meer te herkennen. Alles draait om efficiëntie en winst, niet om leefbaarheid,” zegt hij.
De zaterdagmarkt, ooit het bruisende hart van de stad, is niet meer zoals vroeger. “Vroeger had je kraampjes met verse groenten, kaasboeren die je lieten proeven en marktlui die je bij naam kenden. Nu is het een gehaaste bedoening met self-checkouts en weinig persoonlijk contact.”
Hij vindt het jammer dat veel kleine winkels zijn verdwenen. “De slager en de bakker hebben plaatsgemaakt voor grote ketens zonder ziel. Je krijgt een bonnetje in plaats van een praatje.”
Ronalds kritiek op de moderne samenleving
Een ander groot pijnpunt voor Ronald is de enorme hoeveelheid regelgeving en bureaucratie. “Vroeger regelde je dingen gewoon onderling. Nu moet je voor alles een vergunning aanvragen of eindeloos in de wacht staan bij een klantenservice,” zegt hij gefrustreerd.
Daarnaast maakt hij zich zorgen over de enorme prijsstijgingen en de koopkracht van gewone mensen. “Huizen waren betaalbaar, en je kon met een gemiddeld salaris een gezin onderhouden. Nu moeten jongeren keihard werken om een klein appartement te kunnen huren,” legt hij uit.
Hij noemt ook de manier waarop ouderen soms aan hun lot worden overgelaten. “Er zijn steeds minder verzorgingstehuizen, en ouderen moeten langer zelfstandig blijven wonen. Maar wie helpt ze als ze het niet meer redden?”
Waarom hij hoopvol blijft
Ondanks zijn zorgen blijft Ronald hoop houden op een betere toekomst. Hij gelooft dat veel mensen zich realiseren dat we weer naar een samenleving moeten waarin saamhorigheid centraal staat. “Ik zie steeds vaker dat mensen lokaal kopen, dat buurten weer activiteiten organiseren en dat jongeren interesse tonen in ambachten en tradities.”
Hij gelooft dat de generatie van zijn kleinkinderen een nieuwe balans zal vinden tussen technologie en menselijke interactie. “Ze zijn opgegroeid met internet, maar ik merk dat ze ook waarde hechten aan echt contact. Ze zoeken naar betekenis in plaats van alleen naar geld en succes.”
Zijn bijdrage aan een warmere samenleving
Ronald blijft zich inzetten voor zijn buurt. Hij organiseert bijeenkomsten en nodigt buren uit voor een barbecue. “Als we wachten op de overheid of grote bedrijven, verandert er niets. Het begint bij onszelf.”
Hij moedigt jongere generaties aan om tijd te maken voor familie, buren en vrienden. “We moeten ons niet laten opslokken door schermen en haast. Het leven is te kort om altijd maar druk te zijn.”
Zijn boodschap aan Nederland? “Kijk om je heen. Zie de mensen in je buurt. Zeg eens gedag tegen een vreemde, help iemand zonder iets terug te verwachten. Dat maakt het leven mooier.”
Conclusie: een les uit het verleden voor de toekomst
Ronald mist het Nederland van vroeger, maar hij weet ook dat stilstand geen optie is. Hij pleit voor een samenleving waarin respect, behulpzaamheid en persoonlijk contact weer centraal staan.
Zijn nostalgie is geen pure afwijzing van moderniteit, maar een herinnering aan wat écht waardevol is. Door zijn verhaal te delen, hoopt hij anderen te inspireren om bewustere keuzes te maken.
De vraag blijft: kunnen we als samenleving een balans vinden tussen vooruitgang en het behouden van onze kernwaarden? Voor Ronald is het antwoord duidelijk: “We moeten niet vergeten waar we vandaan komen, zodat we weten waar we naartoe gaan.”
Met deze krachtige boodschap blijft hij zich inzetten voor een betere toekomst. “Verandering begint klein,” zegt hij, “maar samen kunnen we Nederland weer een beetje warmer maken.”
Yolanthe Cabau beschermt zoon Xess Xava tegen online haat: “Hij mag gewoon zichzelf zijn”
Yolanthe Cabau kennen we als actrice, ondernemer en televisiepersoonlijkheid, maar achter haar publieke imago schuilt ook een krachtige en liefdevolle moeder. In een recent interview met het vrouwenplatform VROUW vertelt Yolanthe openhartig over haar moederschap en hoe ze haar zoon Xess Xava – inmiddels 9 jaar – probeert te laten opgroeien tot een zelfverzekerde en vrije jongen, ondanks de soms harde buitenwereld.
De weg naar zelfacceptatie en bescherming tegen ongevraagde meningen is lang niet altijd eenvoudig, erkent Yolanthe. Zeker in een tijd waarin social media overal aanwezig zijn en meningen vaak ongefilterd gedeeld worden, is het als ouder een uitdaging om je kind te beschermen tegen negativiteit.
Een moeder met een missie
Voor Yolanthe staat één ding vast: haar zoon moet kunnen opgroeien in een omgeving waar hij zichzelf mag zijn. Vrij van oordelen, verwachtingen en stereotiepe opvattingen. “Ik wil dat hij zich veilig voelt in zijn keuzes,” vertelt ze. “Zijn identiteit hoort bij hem, niet bij wat anderen ervan vinden.”
Het gaat Yolanthe niet alleen om uiterlijke kenmerken, maar om de bredere boodschap: kinderen zouden de ruimte moeten krijgen om hun eigen pad te bewandelen, zonder dat ze daarbij in hokjes worden geplaatst.
Een kind van 9 zonder sociale media, maar niet zonder impact
Xess Xava is pas 9 jaar oud en heeft geen eigen socialmedia-account – iets wat Yolanthe bewust zo houdt. “Het is maar goed ook,” zegt ze. “Hij hoeft niet te zien wat er soms over hem wordt gezegd.” Want ondanks zijn jonge leeftijd krijgt de zoon van Yolanthe en voetballer Wesley Sneijder soms te maken met online commentaren die allesbehalve vriendelijk zijn.
De aanleiding? Iets ogenschijnlijk onschuldigs: zijn lange haar. Xess draagt zijn haar zoals hij dat mooi vindt, geïnspireerd door bekende voetballers en vloggers. Maar online zorgt dat bij sommigen voor onbegrip – en helaas soms ook voor harde uitspraken.
Harde woorden en digitale onverschilligheid
Yolanthe vertelt dat de opmerkingen variëren van flauw tot ronduit kwetsend. “Er worden dingen geschreven als: ‘Waarom ziet hij eruit als een meisje?’ of ‘Dit is allemaal maar voor de show.’”
Hoewel ze zich er in het begin persoonlijk door geraakt voelde, heeft Yolanthe geleerd om afstand te nemen. “Het is verspilde energie,” zegt ze. “Ik kies ervoor om die energie te steken in mijn kind, in liefde en in positieve dingen.”
Wat haar het meest raakt, is de hardheid waarmee sommige mensen zich uitlaten. “Er worden soms dingen gezegd die je niemand toewenst. Dan denk ik: hoe kun je zoiets over een kind schrijven?”
Zelfvertrouwen in plaats van schaamte
Toch is Yolanthe niet van plan om haar zoon te veranderen omwille van anderen. Integendeel, ze moedigt hem juist aan om trots te zijn op wie hij is. “In mijn nieuwe realityserie op Netflix zie je hoe ik hem vrijlaat in zijn keuzes. Hij voelt zich goed bij zijn haar, net als de jongens waar hij tegenop kijkt.”
Het doel is duidelijk: Xess Xava moet zich nooit hoeven schamen voor wie hij is of hoe hij eruitziet. Yolanthe creëert thuis een veilige omgeving waarin hij die vrijheid ook daadwerkelijk ervaart.
“Zelfvertrouwen begint thuis,” stelt ze. “Als je kind zich daar al moet aanpassen, wat blijft er dan over in de buitenwereld?”
Oprechte reacties en onverwachte steun
Ondanks de negatieve berichten zijn er gelukkig ook veel mensen die steun betuigen. Dat merkt Yolanthe niet alleen online, maar ook in het dagelijks leven. “Laatst hoorde hij via via iets vervelends,” vertelt ze. “Maar toen hij met zijn broer voetbalde in Utrecht, zei iemand tegen hem: ‘Trek je maar niets aan van wat mensen zeggen, je haar is mooi!’”
Voor Xess was die opmerking even verwarrend. “Hij dacht: oh, blijkbaar vinden mensen er iets van.” En dat is precies wat Yolanthe probeert te voorkomen: dat hij het gevoel krijgt dat zijn uiterlijk ter discussie staat.
Toch koestert ze zulke momenten van vriendelijkheid. “Een oprechte, positieve opmerking van een onbekende kan enorm veel betekenen. Het helpt hem begrijpen dat er ook veel mensen zijn die gewoon respect hebben voor iemands keuzes.”
De rol van social media: zegen en vloek
Het interview met VROUW werpt ook een bredere blik op het spanningsveld tussen het publieke leven en ouderschap. Voor veel bekende Nederlanders is het balanceren tussen zichtbaarheid en privacy een dagelijks terugkerende uitdaging. Yolanthe beseft dat ze haar zoon niet eeuwig af kan schermen van de online wereld, maar probeert wel de juiste basis mee te geven.
“We leven in een tijd waarin kinderen al op jonge leeftijd worden geconfronteerd met meningen van vreemden. Daarom vind ik het belangrijk dat hij weet dat zijn eigenwaarde niet afhangt van die meningen.”
Ze hoopt dat meer ouders bewust omgaan met de digitale aanwezigheid van hun kinderen. “Je wil als moeder het beste voor je kind. En dat betekent ook: grenzen stellen en beschermen waar nodig.”
Een bericht gedeeld door Y O L A N T H E C A B A U (@yolanthecabau)
