Actueel
Renze Klamer ontmaskert Miljuschka: ‘Wat een vals en sluw mens, ze had haar collega moeten steunen!’
Renze Klamer vindt het opvallend en misschien zelfs vals dat Miljuschka Witzenhausen haar collega Eveline Stallaart publiekelijk heeft afgevallen aan de desk van RTL Boulevard. Volgens hem had Miljuschka juist voor haar collega kunnen opkomen in plaats van haar kritisch te bejegenen. “Ze had je ook gewoon even kunnen steunen, toch?” merkte Renze op tijdens zijn talkshow.
Playboy-debuut van Eveline
Eveline Stallaart is de afgelopen tijd veel in het nieuws geweest vanwege haar Playboy-shoot. Wat begon als een prikkelende aankondiging van haar deelname, leidde uiteindelijk tot een stevige discussie in de media. Eerst hintte ze erop dat ze een sensuele fotoshoot zou doen, daarna verdedigde ze haar keuze door te stellen dat het niet seksueel, maar juist sensueel zou worden. Vervolgens klaagde ze over de preutsheid van Nederland en liet ze weten dat ze door de ophef had besloten om grotendeels aangekleed in het blad te verschijnen.
Niet wat mensen verwachtten
De uiteindelijke fotoreportage van Eveline in de Playboy lijkt dan ook eerder een reclame voor wintermode dan een uitdagende shoot, zoveel kleren heeft ze aan. Naast de foto’s vertelt ze uitgebreid over de landelijke discussie die rondom haar keuze ontstond. “Er waren mensen die zeiden: wat cool dat je dit durft, maar er waren ook veel mensen die riepen: dat doe je toch niet”, vertelt Eveline.
Ze vervolgt: “Verschillende bedrijven waarmee ik samenwerk vroegen me wat mijn bedoeling was. Ze vonden het niet relaxed. Dat was voor mij de reden om de sensuele foto’s terug te fluiten.”
Miljuschka’s kritiek
Waar Eveline het meest van baalde, was de reactie van haar RTL Boulevard-collega Miljuschka Witzenhausen. Miljuschka liet tijdens de uitzending van RTL Boulevard weten dat ze zich afvroeg of de Playboy nog wel van deze tijd is. Eveline vond dat hard. “Het viel me tegen dat ze er zo fel inging,” zegt ze. “Ze vroeg zich openlijk af of Playboy nog wel relevant is.”
Voor Eveline voelde dit als een vorm van verraad. “Ik vond het jammer dat Miljuschka zich zo uitliet. Zeker als collega’s onder elkaar. Als medevrouw had ik dat nooit zo gedaan.”
Renze wakkert de discussie aan
Renze Klamer las Evelines interview zorgvuldig en wist waar haar pijnpunt lag. Tijdens zijn talkshow besloot hij het onderwerp aan te snijden en confronteerde hij Eveline ermee. “Dat mag ze vinden. Dat is heel goed,” reageerde Eveline in eerste instantie neutraal.
Maar Renze liet het er niet bij zitten en haalde zelf uit naar Miljuschka: “Dat mag ze vinden, maar ze had je ook gewoon even kunnen steunen, toch?”
Eveline blijft diplomatiek
Hoewel Eveline zich eerder fel had uitgelaten over Miljuschka’s kritiek, hield ze zich in Renze’s talkshow in. “Ja, ach, nou ja, ieder z’n ding. Prima dat zij dit vond. Maar ja, ze had ook niet de volledige informatie. Ze wist blijkbaar niet dat ik daar niet met m’n poes in sta, dus niet naakt. Ik had er natuurlijk heel goed over nagedacht.”
Eveline baalt vooral van de media-aandacht en de manier waarop haar keuze werd besproken. “Het werd terloops bij Vandaag Inside genoemd en toen waren er toch veel mensen, zoals Miljuschka, die eigenlijk reageerden met: ‘Hoezo?!’ Maar zonder de volledige kennis van hoe ik het bedoeld had. Het was natuurlijk ook een beetje om te prikkelen en te kijken hoe de mensen zouden reageren.”
‘Als je prikkelt, moet je tegen kritiek kunnen’
Als je iets doet om te prikkelen, moet je toch ook tegen de reacties kunnen die loskomen? “Ja, maar ik vond het jammer dat dat de tendens was,” erkent Eveline.
Nicolette Kluijver, die naast Eveline aan tafel zat, gaf toe dat ze zelf een heel andere Playboy-ervaring had gehad. “Ja, met m’n volledige tet. Nicolette met d’r tet. Ja, want ik wist niet dat je aangekleed in de Playboy kon.”
Ook Nikkie Plessen gaf haar mening in RTL Boulevard: “Ik vind het hele mooie foto’s, maar goed, ik trek dit ook aan als ik naar een restaurant ga.”
Blijvende discussie
De discussie over Evelines Playboy-shoot lijkt voorlopig niet te verstommen. Enerzijds is er respect voor haar keuze om een andere invulling aan de Playboy-shoot te geven, anderzijds blijft er kritiek op haar houding in de media. Terwijl Eveline had gehoopt op een open gesprek over sensualiteit versus seksualiteit, is de aandacht vooral gericht op haar klachten over de reacties die ze ontving.
De vraag blijft of de Playboy in Nederland nog toekomst heeft in zijn traditionele vorm, of dat het tijd is voor een nieuwe benadering. Eveline lijkt in ieder geval niet van plan om zich verder in deze discussie te mengen. “Ik heb gedaan wat ik wilde doen, en ik sta daar nog steeds achter.”
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
