Actueel
Patty Brard haalt fel uit naar fans die afhaken om Glennis Grace: ‘Blijf lekker thuis!’
Patty Brard heeft een stortvloed aan kritiek gekregen vanwege haar beslissing om Glennis Grace uit te nodigen voor Patty’s Panter Party, haar grootse verjaardagsevenement in de Ziggo Dome. Veel fans voelen zich in de steek gelaten door de keuze om de zangeres, die haar imago ernstig beschadigde door het incident in een Jumbo-supermarkt, een podium te geven.
Glennis Grace: van comeback naar kritiek
Glennis Grace is al een tijd bezig met het herstellen van haar carrière, maar de recente deelname aan Ranking the Stars heeft haar reputatie geen goed gedaan. In plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor haar acties, gaf ze de media de schuld van haar ingestorte populariteit. Dit viel bij veel kijkers verkeerd, en nu lijkt haar optreden bij Patty’s evenement de situatie verder te verergeren.
Tijdens de opnames van Ranking the Stars nodigde Patty Glennis uit voor haar feestje, vertelt ze enthousiast. “Toen ik Glennis zag, heb ik haar spontaan gevraagd of ze op mijn verjaardagsfeestje wilde komen zingen, en ze was meteen enthousiast.” Maar deze beslissing heeft haar fans flink tegen de borst gestuit.
Felle reacties van fans
Op social media stroomden negatieve reacties binnen na de aankondiging dat Glennis Grace aanwezig zal zijn bij Patty’s Panter Party. Een van de fans, Annie, reageerde teleurgesteld: “Nou, geweldig. Bij deze twaalf kaartjes te koop.”
In plaats van begrip te tonen, reageerde Patty scherp: “Veel plezier thuis! 🙏🏾🙏🏾🙏🏾” Deze reactie schoot bij velen in het verkeerde keelgat. Edith, een andere fan, liet weten dat ze Patty daarom niet meer volgt: “En Patty heeft een volger minder in 3, 2, 1.” Patty’s reactie? “Doei.”
Zorg over associatie met Glennis
De kritiek gaat verder dan alleen de aanwezigheid van Glennis. Fans vragen zich openlijk af waarom Patty zich met de zangeres wil associëren. Harold schrijft: “Van topartiest tot welzijnswerker. Voor zo’n fake vrouw die zichzelf als slachtoffer ziet en het leed van haar slachtoffers bagatelliseert.”
Patty gaf aan geen energie in dergelijke kritiek te willen steken: “Ik kan deze vooringenomen analyse betwisten, maar denk dat ik er geen moeite in ga stoppen! 🙏🏾🙏🏾🙏🏾”
Monica vroeg zich af: “Lieve Patty, waarom zou je je met haar willen associëren? Doodzonde.” Weer een andere volger voegde eraan toe: “Nepper kan niet.”
Een imagofout van Patty?
Volgens mediacriticus Victor Vlam heeft Patty zich flink vergaloppeerd. Hij denkt dat haar keuze voor Glennis Grace een smet werpt op het evenement. “Patty Brard dacht: ik ga Glennis Grace rehabiliteren. De reacties daarop waren massaal negatief,” zegt hij in de podcast De Communicado’s. “Op Patty’s eigen socials zie je dat heel veel volgers zeggen: dit is niet wat ik wil, hier zit ik niet op te wachten.”
Victor benadrukt dat Patty met deze keuze haar evenement in een negatief daglicht heeft gezet. “Wat je ziet, is dat deze associatie met Glennis Grace niet wordt gewaardeerd door haar trouwe publiek.”
Een onverstoorbare Patty
Ondanks de stortvloed aan kritiek lijkt Patty zich nergens iets van aan te trekken. Ze blijft vol vertrouwen achter haar beslissing staan. Op haar bekende directe wijze blijft ze reageren op de opmerkingen, wat sommigen bewonderen maar anderen als “bloedordinair” bestempelen.
Voor nu lijkt het erop dat Patty haar weg heeft gekozen en zich niet laat afleiden door de kritiek. Of deze beslissing invloed zal hebben op de opkomst bij haar evenement in de Ziggo Dome, zal de tijd leren. Eén ding is zeker: Patty’s Panter Party zal voorlopig het gesprek van de dag blijven.
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”
Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.
“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”
Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”
De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.
Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.