Actueel
Net binnen: Gordon is vermist en onvindbaar
Er zijn grote zorgen om Gordon, want hij lijkt van de radar te zijn verdwenen. De bekende presentator heeft zijn Instagram-account verwijderd, wat vragen oproept bij zijn volgers. Kort daarvoor plaatste hij nog een opvallend bericht, wat de speculaties over zijn welzijn alleen maar heeft aangewakkerd.
Plotselinge sluiting van Blushing
Het slechte nieuws voor Gordon kwam recent naar buiten: zijn horecazaak Blushing moet eerder sluiten dan gepland. Aanvankelijk zou de zaak op 1 oktober dichtgaan, maar dit werd plotseling vervroegd. Volgens Gordon kon hij zijn zaak niet langer openhouden vanwege een gebrek aan personeel.
In een verklaring liet hij weten: “We gaan aanstaande zondag al dicht, omdat er echt niemand is om in te roosteren. Een diepe teleurstelling, maar inmiddels zijn mijn tranen opgedroogd en verlaat ik met opgeheven hoofd mijn zaak.” Ondanks de teleurstelling gaf hij aan met trots terug te kijken op de tijd dat hij Blushing runde.
Zorgwekkende Instagram-post en verdwijning
Na de bekendmaking van de sluiting kreeg Gordon waarschijnlijk veel reacties, zowel positief als negatief. Kort daarna deelde hij een cryptische spreuk op zijn Instagram Stories: “Ik huil niet om mensen, ik huil om hoe ik behandeld word, want ik verdien dat niet.” Deze uitspraak riep veel vragen op bij zijn volgers, die zich afvroegen hoe het echt met hem ging.
Niet veel later verwijderde Gordon zijn volledige Instagram-pagina, waardoor zorgen over zijn mentale welzijn toenamen. Fans en bekenden vragen zich af of hij in deze moeilijke periode wel voldoende steun krijgt.
Kritiek op Blushing: hygiëne en service onder vuur
Naast de sluiting van Blushing werd eerder bekend dat de horecazaak regelmatig te maken had met klachten. Met name op het gebied van hygiëne regende het negatieve reacties. Er zouden meldingen zijn binnengekomen over onsmakelijke toestanden in de keuken en slechte service.
Een bron meldde: “Volgers klagen vaker bij ons over de horecazaak van Gordon.” Daarnaast stroomden er foto’s binnen die de gebrekkige hygiëne aantoonden. Klanten beklaagden zich ook over verkeerde bestellingen en personeel dat weinig gastvrij zou zijn. “De bestellingen gingen vaak mis en alles werd door elkaar gehaald. Daarnaast spraken veel personeelsleden alleen Engels en waren ze niet vriendelijk.” Dit versterkte de negatieve publiciteit rondom de zaak.
Fans maken zich zorgen
Gordon heeft zich de afgelopen jaren meerdere keren teruggetrokken van social media in tijden van persoonlijke tegenslag. Toch roept zijn plotselinge verdwijning vragen op. Heeft de sluiting van zijn horecazaak hem zwaarder getroffen dan gedacht? En hoe gaat hij hiermee om? Zijn fans hopen dat hij snel van zich laat horen en zich gesteund voelt door zijn omgeving.
Voor nu blijft het stil rondom Gordon, en blijft het afwachten wanneer hij zijn comeback maakt, zowel op social media als in de entertainmentwereld.
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.