Actueel
Moeder met tatoeages krijgt geen kans op werk: ‘Ze beoordelen mij op mijn uiterlijk’
In een tijd waarin persoonlijke expressie steeds belangrijker wordt, lopen sommige mensen toch nog tegen grenzen aan. Zo ook Melissa Sloan, een moeder uit het Verenigd Koninkrijk met een opvallende passie: tatoeages. Met meer dan 800 tatoeages op haar lichaam is ze niet te missen. Maar waar haar liefde voor lichaamskunst voor haarzelf betekenisvol is, blijkt het in de praktijk lastig om daarmee geaccepteerd te worden. Vooral op de arbeidsmarkt ondervindt Melissa veel weerstand. Toch blijft ze strijdbaar.
Liefde voor lichaamskunst
Melissa begon rond haar twintigste met het zetten van tatoeages. Wat begon met één ontwerp, groeide al snel uit tot een levensstijl. Inmiddels telt haar lichaam honderden tatoeages, variërend van spinnenwebben tot symbolische teksten en religieuze kruizen. Veel daarvan zijn gezet door haar partner, in een stijl die ze zelf omschrijft als ‘huis-tuin-en-keuken’. Ze zegt: “Ik laat er meestal drie per week zetten. Het is mijn manier van mezelf zijn.”
Voor Melissa zijn tatoeages geen modeverschijnsel, maar een uiting van haar identiteit. Ze ziet haar lichaam als een canvas waarop ze haar leven, gevoelens en overtuigingen laat vastleggen. “Iedere tatoeage heeft een betekenis. Ze vertellen mijn verhaal,” legt ze uit.
Moeite met het vinden van werk
Ondanks haar positieve instelling merkt Melissa dat haar uiterlijk vaak een obstakel vormt in het dagelijks leven. Vooral op het gebied van werk vindt ze weinig begrip. In de afgelopen jaren heeft ze meerdere keren gesolliciteerd, onder andere voor banen als schoonmaker of medewerker in de openbare ruimte. Toch krijgt ze keer op keer nul op het rekest.
“Ik wil werken. Echt waar. Maar telkens als ik ergens op gesprek kom, merk ik dat mijn uiterlijk een probleem is. Ze zeggen het niet met zoveel woorden, maar ik zie het aan hun blik,” zegt Melissa. Ze vermoedt dat werkgevers haar niet vinden passen binnen het imago dat zij willen uitstralen. En dat frustreert haar enorm.
“Ik ben bereid hard te werken en elk werk te doen. Maar ik krijg niet eens de kans om dat te bewijzen,” vervolgt ze. Volgens Melissa zouden werkgevers voorbij haar uiterlijk moeten kijken en haar beoordelen op inzet, niet op verschijning.
Uitsluiting in het dagelijks leven
Niet alleen in haar zoektocht naar werk merkt Melissa de gevolgen van haar uiterlijk. Ook in haar sociale leven ondervindt ze tegenwerking. Een voor haar emotioneel moment was de kerstvoorstelling van haar kinderen. Melissa werd gevraagd om niet binnen te komen, maar vanaf de buitenkant te kijken. Haar uiterlijk zou volgens de schoolleiding ‘te opvallend’ zijn geweest.
“Ik stond buiten op het schoolplein, kijkend door het raam. Ik voelde me buitengesloten. Dat deed echt pijn,” vertelt ze. Ze geeft aan dat dit soort ervaringen haar soms onzeker maken, maar ze weigert zich aan te passen om ergens bij te horen.
Publieke opinie verdeeld
Melissa’s situatie roept gemengde reacties op. Sommigen vinden dat iedereen zichzelf moet kunnen zijn en steunen haar strijd voor acceptatie. Anderen begrijpen dat werkgevers en instellingen terughoudend zijn als het gaat om uiterlijke kenmerken die veel aandacht trekken.
Toch is de boodschap van Melissa helder: “Ik verwacht niet dat iedereen me mooi vindt. Maar ik wil wel met respect behandeld worden. Laat mij gewoon mezelf zijn.”
Voorstanders van meer inclusie wijzen op het belang van diversiteit op de werkvloer. Ze stellen dat authenticiteit en inzet belangrijker zijn dan uiterlijk. “De wereld verandert. Tijd dat oude vooroordelen plaatsmaken voor openheid,” aldus een van haar volgers op sociale media.
Een bredere maatschappelijke vraag
Het verhaal van Melissa gaat verder dan alleen haar persoonlijke situatie. Het werpt een belangrijke vraag op over de mate waarin we als samenleving bereid zijn om echt iedereen te accepteren. In een tijd waarin inclusie en diversiteit hoog op de agenda staan, is het opvallend dat uiterlijke kenmerken als tatoeages nog steeds voor veel discussie zorgen.
Hoewel tatoeages vandaag de dag breed geaccepteerd zijn in de mode en popcultuur, blijft het in meer traditionele sectoren een gevoelig onderwerp. Veel organisaties hebben (vaak onbewust) nog een voorkeur voor een ‘neutrale’ uitstraling. Dat botst met het recht van mensen om zichzelf te uiten op de manier die bij hen past.
Strijd voor acceptatie
Melissa laat zich echter niet ontmoedigen. Ze blijft solliciteren en vertelt haar verhaal in de media om aandacht te vragen voor wat zij ziet als ongelijkheid. Ze gelooft dat er een plek is voor iedereen – ook voor mensen die buiten het standaardplaatje vallen.
“Ik wil gewoon een kans. Ik ben moeder, ik werk graag, en ik heb liefde voor mijn kinderen. Dat is toch wat telt?” zegt ze. Haar verhaal raakt bij veel mensen een gevoelige snaar. Het toont hoe uiterlijk – hoe persoonlijk ook – nog steeds invloed heeft op hoe iemand behandeld wordt.
Positieve bewegingen in zicht?
Toch is er hoop. Steeds meer bedrijven laten in hun beleid ruimte voor diversiteit in uitstraling. Vooral in de creatieve sectoren, horeca en technologiebranche wordt minder waarde gehecht aan uiterlijke conformiteit. Daar gaat het vaker om wie je bent, wat je kunt en hoe je bijdraagt aan een positieve werksfeer.
Voor Melissa en mensen met soortgelijke ervaringen is dit een bemoedigende ontwikkeling. Het biedt perspectief op een toekomst waarin mensen worden beoordeeld op hun daden en niet op hun looks.
Tot slot
Het verhaal van Melissa Sloan is meer dan een persoonlijk relaas. Het is een oproep aan de samenleving om met andere ogen te kijken naar diversiteit. Tatoeages, piercings of andere uiterlijke kenmerken zeggen niets over iemands inzet, karakter of vermogen om goed werk te leveren.
Melissa’s boodschap is krachtig: “Beoordeel mij op wie ik ben, niet op hoe ik eruitzie.” In een tijd waarin we steeds vaker praten over gelijkheid, verdient haar verhaal een plek in dat gesprek.
De volgende keer dat iemand solliciteert met een opvallend uiterlijk, laten we dan vooral kijken naar hun motivatie, energie en potentieel. Want zoals Melissa zegt: “Iedereen verdient een kans om zich te bewijzen.”
Enschede verbiedt als eerste Nederlandse stad fatbikes in de binnenstad: “Onveilig, gevaarlijk en vaak opgevoerd”
Waar de landelijke politiek nog twijfelt over regelgeving rond fatbikes, neemt de gemeente Enschede het voortouw. De stad voert per 1 januari 2026 een verbod in op het gebruik van fatbikes in de binnenstad. De beslissing is het gevolg van toenemende zorgen over verkeersveiligheid, overlast en het gedrag van veelal jonge bestuurders.
Fatbike-overlast: van hip naar hinderlijk
Fatbikes zijn in korte tijd enorm populair geworden onder jongeren. De stoere e-bikes met brede banden en krachtige motoren zijn niet alleen opvallend, maar ook vaak opgevoerd. Waar ze oorspronkelijk bedoeld zijn voor off-road gebruik in bijvoorbeeld zand of sneeuw, rijden ze tegenwoordig massaal op stoepen, fietspaden en winkelstraten – met snelheden die kunnen oplopen tot boven de 40 kilometer per uur.
In Enschede leidde dit tot een groeiend aantal klachten van burgers en ondernemers. Bewoners voelen zich niet langer veilig in het centrum, en winkeliers spreken van “asociaal gedrag en gevaarlijke verkeerssituaties”. De gemeenteraad vond het genoeg geweest en nam een historisch besluit: een verbod op fatbikes in het hart van de stad.
Waarom Enschede ingrijpt
De motie voor het verbod kwam van Rachel Denneboom, fractievoorzitter van de VVD in Enschede. Zij kreeg bijval van partijen als Volt, CDA en Burgerbelangen Enschede. “Fatbikes zien eruit als fietsen, maar gedragen zich als scooters,” aldus Denneboom. “De snelheid is vaak te hoog, de controle ontbreekt en de bestuurders zijn vaak erg jong.”
Het voorstel werd met een meerderheid aangenomen. Het verbod zal worden opgenomen in de Algemene Plaatselijke Verordening (APV), waarin nu al staat dat scooters verboden zijn in het centrum. Volgens Denneboom is het een logische volgende stap om ook fatbikes onder die categorie te scharen.
Een scooter vermomd als fiets
“Wat je ziet, is dat deze fatbikes zich net als scooters gedragen: ze racen door voetgangerszones, veroorzaken gevaarlijke situaties en negeren verkeersregels,” licht Denneboom toe. “Alleen hebben ze het uiterlijk van een fiets, waardoor ze lastig te handhaven zijn met de huidige regels.”
Ze vervolgt: “Als het verbod er eenmaal is, kunnen handhavers effectiever optreden. We hebben dat eerder gezien bij het scooterverbod: in het begin was er veel discussie, maar uiteindelijk heeft het geleid tot een rustiger en veiliger stadscentrum.”
Wanneer gaat het fatbikeverbod in?
Het geplande verbod gaat op 1 januari 2026 in. Tot die tijd wordt gewerkt aan de juridische onderbouwing en de aanpassing van de APV. Ook zal de gemeente inzetten op voorlichting en communicatie richting inwoners, scholen en ouders.
De handhaving zal vergelijkbaar zijn met eerdere maatregelen tegen scooters: waarschuwingen in het begin, gevolgd door boetes en mogelijk inbeslagname van voertuigen bij herhaaldelijke overtreding. Er wordt verwacht dat het straatbeeld in de binnenstad van Enschede hierdoor drastisch zal veranderen.
Wethouder: “Geen makkelijke opgave”
Hoewel het voorstel brede steun kreeg, zijn er ook kritische geluiden. Wethouder Marc Teutelink steunde het initiatief, maar benadrukte de complexiteit: “Een juridisch waterdicht verbod op fatbikes is niet eenvoudig. Dit plan is vooral een aanzet tot verdere analyse van de verkeersveiligheid.”
Hij wees erop dat landelijke regelgeving wenselijk is, maar zolang die uitblijft, wil Enschede lokaal verantwoordelijkheid nemen. “We kunnen niet blijven wachten. De veiligheid van onze inwoners staat voorop.”
Politieke verdeeldheid: niet iedereen is overtuigd
Niet alle raadsleden zijn enthousiast over het verbod. Robin Wessels van GroenLinks noemde het plan “laakbaar” en vergeleek het met “stukken rood vlees voor de bühne in de arena”. Hij betwijfelt of een lokaal verbod juridisch standhoudt en vraagt zich af of er niet effectievere manieren zijn om de overlast aan te pakken.
“Wij willen ook iets doen aan de onveiligheid,” zei Wessels. “Maar dit is niet de manier. Je moet niet alleen verbieden, maar ook investeren in gedragscorrectie, toezicht en technische aanpassingen van voertuigen.”
Enschede als voorbeeld voor andere steden?
Met deze maatregel is Enschede de eerste stad in Nederland die daadwerkelijk een stap verder gaat dan alleen handhaving en voorlichting. De kans is groot dat andere gemeenten het voorbeeld zullen volgen, zeker als blijkt dat het verbod daadwerkelijk effect heeft op verkeersveiligheid en overlast.
Steeds meer steden worstelen namelijk met hetzelfde probleem: jongeren die met hoge snelheid op fatbikes door drukke straten scheuren, zonder verlichting of helm, en vaak op voertuigen die niet meer als reguliere fietsen gezien kunnen worden.
Wat betekent dit voor fatbikegebruikers?
Voor fatbikebezitters die regelmatig in het centrum van Enschede komen, betekent dit verbod dat zij hun vervoermiddel daar straks niet meer mogen gebruiken. Alternatieven zijn fietsenstallingen aan de rand van het centrum, of gebruik van reguliere fietsen die wel aan de regels voldoen.
Het verbod geldt in eerste instantie alleen voor het afgebakende stadscentrum. Of het later wordt uitgebreid naar andere delen van de stad, hangt af van het succes van de maatregel en het aantal overtredingen.
Wat zegt de landelijke politiek?
Op landelijk niveau is er nog altijd veel discussie over de status van fatbikes. Moeten ze worden geclassificeerd als bromfietsen? Moet er een helmplicht komen? Of volstaat betere handhaving?
Ministeries buigen zich momenteel over deze vragen, en er wordt gewerkt aan een aanpassing van de verkeerswetgeving die voertuigen zoals fatbikes beter moet reguleren. Tot die tijd nemen steeds meer gemeenten het heft in eigen handen.
Bekijk de video hieronder:
Conclusie: een duidelijke koerswijziging
Met het verbod op fatbikes in de binnenstad laat Enschede zien dat het veiligheid en leefbaarheid boven gemak en populariteit stelt. Hoewel de maatregel tot discussie leidt, is de boodschap helder: de stad kiest voor een veilig centrum, waarin voetgangers, fietsers en ondernemers zich prettig voelen.
Of dit initiatief navolging krijgt in andere steden, zal de komende jaren blijken. Maar duidelijk is dat de maat vol is: fatbikes zijn welkom, maar alleen als ze verantwoord worden gebruikt.