Actueel
Mensen ‘stomverbaasd’ over doel strikje vrouwenslip
Heb je je ooit afgevraagd waarom er vaak een klein strikje aan de voorkant van damesondergoed zit? Het lijkt misschien een puur decoratief detail, maar achter dit schattige lusje schuilt een lange en verrassende geschiedenis. Hoewel de strik tegenwoordig vooral als stijlvol accessoire wordt gezien, had het vroeger een veel praktischere functie.
De oorsprong van het strikje: een knipoog naar het verleden
Hoewel we in de moderne tijd gewend zijn aan elastische taillebanden, was dat vroeger niet het geval. In een tijdperk waarin korsetten en lange rokken de norm waren, had ondergoed niet de rekbaarheid en het gemak van vandaag. In plaats van een elastische band, werd het ondergoed op zijn plek gehouden door een lint of een touwtje dat door kleine oogjes werd geregen.
De strik aan de voorkant was simpelweg de plek waar het lint werd vastgeknoopt. Dit maakte het mogelijk om het ondergoed stevig vast te maken zonder dat het afzakte. Bovendien was de voorkant de meest logische plek om de knoop te binden, aangezien dit het makkelijkste deel van het lichaam is om bij te komen.
In die tijd bestond ondergoed vaak uit twee aparte broekspijpen, die rond de taille bij elkaar werden gehouden met een koord. Door dit koord aan de voorkant te strikken, bleef het ondergoed goed zitten. De strik die we vandaag de dag nog steeds op veel damesondergoed zien, is een overblijfsel van die tijd.
Een hulpmiddel bij het aankleden in het donker
Voordat elektriciteit wijdverspreid werd, moesten mensen zich vaak aankleden bij kaarslicht of in volledige duisternis. Het strikje diende toen een praktisch doel: het hielp vrouwen te bepalen wat de voorkant van hun ondergoed was.
In het donker was het niet altijd gemakkelijk om onderscheid te maken tussen de voor- en achterkant van kledingstukken. De strik fungeerde als een tastbare markering, waardoor vrouwen snel konden voelen welke kant de juiste was.
Zelfs vandaag de dag, in een wereld vol helder verlichte slaapkamers en badkamers, kan het strikje nog steeds een handige indicator zijn. Wanneer je je gehaast aankleedt, is het een subtiele herinnering aan welke kant de voorkant is.
Waarom blijft het strikje bestaan?
Hoewel het functionele nut van het strikje grotendeels is verdwenen met de komst van elastische taillebanden en goed gesneden lingerie, is het detail blijven hangen. Maar waarom?
- Esthetiek en vrouwelijkheid
Het strikje wordt vaak geassocieerd met vrouwelijkheid, zachtheid en romantiek. Het geeft ondergoed een speels en charmant tintje. Veel mensen vinden dat het een vleugje elegantie toevoegt aan een simpel kledingstuk. - Traditie en nostalgie
Net als kant en andere decoratieve details is het strikje een knipoog naar de geschiedenis van mode en ondergoed. Het herinnert ons aan vroegere tijden en voegt een klassiek element toe aan moderne ontwerpen. - Mode-industrie en herkenbaarheid
Voor lingeriemerken is het strikje een herkenbaar en vertrouwd element. Het draagt bij aan een gevoel van luxe en verfijning. Veel merken houden vast aan dit ontwerp, simpelweg omdat het goed verkoopt en door consumenten wordt gewaardeerd. - Marketing en psychologisch effect
Uit onderzoek blijkt dat kleine, decoratieve details bijdragen aan hoe we kledingstukken waarnemen. Het strikje kan een simpel slipje er luxueuzer en aantrekkelijker laten uitzien. Het is een detail dat een onderbewuste associatie oproept met zorgvuldige afwerking en kwaliteit.
Wat zeggen mensen over het strikje?
Het internet staat vol met discussies over de kleine strikjes op damesondergoed. Een nieuwsgierige gebruiker vroeg zich op een online forum af waarom zoveel slipjes een strikje in het midden hebben. De reacties waren een mix van praktische inzichten en humoristische speculaties.
- “Omdat ze geen gulp hebben? Ik heb gelezen dat het strikje bedoeld is om op de tast het verschil tussen de voorkant en de achterkant makkelijker te maken.”
- “Het is schattig, vrouwelijk en roept een gevoel van onschuld op. En daarnaast helpt het als je je snel moet aankleden in het donker.”
- “Het komt van een tijd waarin ondergoed werd vastgeknoopt met een lint. De strik was simpelweg de knoop waarmee alles op zijn plaats werd gehouden.”
Sommige mensen vinden het strikje maar een onnodig detail. “Ik knip ze er altijd af,” bekent iemand. Anderen zien het als een vast onderdeel van lingerie en kunnen zich ondergoed zonder strikje nauwelijks voorstellen.
Het strikje in moderne lingerieontwerpen
Ondanks de veranderende modetrends blijft het strikje een geliefd detail in lingeriecollecties. Moderne lingeriemerken gebruiken het strikje vaak in combinatie met kant, satijn of pareltjes om een verfijnde uitstraling te creëren.
Bij sommige ontwerpen heeft het strikje zelfs weer een functionele rol gekregen. Denk bijvoorbeeld aan slipjes met een verstelbaar lint aan de zijkanten, waarbij de strik niet alleen decoratief is, maar ook dient als sluiting.
Daarnaast wordt het strikje ook gebruikt om accenten te leggen. Bij bijvoorbeeld push-up beha’s of jarretelgordels wordt het vaak geplaatst op plekken die de aandacht trekken naar bepaalde delen van het ontwerp.
Conclusie: een detail met een rijke geschiedenis
Wat begon als een puur functioneel element in een tijdperk zonder elastische taillebanden, is uitgegroeid tot een stijlvol en tijdloos detail in lingerie. Het strikje op damesondergoed is een combinatie van nostalgie, vrouwelijkheid en subtiele esthetiek.
Hoewel de praktische functie inmiddels grotendeels verdwenen is, blijft het strikje populair door zijn sierlijke en herkenbare uitstraling. Voor de een is het een overbodige versiering, voor de ander een onmisbaar detail dat lingerie nét dat beetje extra charme geeft.
Dus de volgende keer dat je een slipje met een strikje in je handen hebt, weet je dat dit kleine detail een lange geschiedenis heeft. Wat begon als een manier om ondergoed vast te maken en de voorkant te markeren, is vandaag de dag een subtiel eerbetoon aan mode en traditie.
Wat vind jij van het strikje op damesondergoed? Pure decoratie of een tijdloos detail? Laat het weten in de reacties!
Angela de Jong reageert fel op vrijspraak Marco Borsato: “Ik zet zijn muziek niet meer op”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in heel Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Waar sommigen opgelucht ademhaalden, klonken er ook veel kritische geluiden. Een van de meest uitgesproken reacties kwam van Angela de Jong, die in RTL Tonight uitgebreid stilstond bij de uitspraak én bij haar persoonlijke gevoel bij de zaak.
De Jong, die de laatste tijd opvallend vaak aanschuift bij het programma, gebruikte de studio opnieuw als plek om haar scherpe analyses en stevige standpunten te delen. Dat is opvallend, omdat ze RTL Tonight in eerdere jaren juist geregeld kritisch beoordeelde in haar columns. Toch lijkt ze in deze fase de talkshow bewust te gebruiken om haar visie op gevoelige maatschappelijke thema’s te duiden.
“Geen bewijs, maar dat maakt het niet minder pijnlijk”
Angela de Jong opende haar betoog met een duidelijke nuancering: zij respecteert de uitspraak en het functioneren van de Nederlandse rechtsstaat.
“Natuurlijk, we hebben een rechtsstaat en die functioneert,” zei ze. “Dat moeten we altijd vooropstellen.”
Maar onmiddellijk daarna maakte ze duidelijk dat het juridische oordeel volgens haar niet betekent dat de zaak emotioneel of moreel ineens eenvoudig wordt.
Ze wijst op een bredere zorg die zij al langer heeft: slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag lopen vaak vast in het juridische systeem.
“Uiteindelijk is het netto uitlekgewicht dat je als vermeend slacht0ffer, man of vrouw, altijd aan het kortste eind trekt. Je hebt gewoon geen poot om op te staan.”
De Jong benadrukt dat dit probleem niet uniek is voor deze zaak, maar structureel is binnen situaties waarin bewijs ontbreekt.
Volgens haar komen veel incidenten voor in omstandigheden waar geen getuigen aanwezig zijn en waar communicatie via berichten of mondeling contact plaatsvindt.
“Het komt altijd neer op jouw woord tegen dat van de ander,” stelt ze. Dat maakt de drempel voor slacht0ffers hoog, en de kans op juridische erkenning laag.
“De verklaring ging door merg en been”
De opiniedeskundige verwijst vervolgens naar de inhoud van de aangifte en de verklaring van de aangeefster, die tijdens de rechtszaak voorgelezen werd.
“Het ging door merg en been, vond ik,” zegt ze.
Volgens Angela legde de jonge vrouw helder, consistent en indringend uit welke emotionele gevolgen grensoverschrijdend gedrag kan hebben.
“Ze legt precies uit wat een slacht0ffer van zulk gedrag allemaal doormaakt. Die schaamte, dat schuldgevoel, die angst… dat kwam allemaal heel dichtbij.”
De Jong benadrukt dat een vrijspraak níet automatisch betekent dat iemand fantasie heeft, overdrijft of niets heeft meegemaakt.
“Zij wilde erkenning,” zegt Angela, “en ze staat nu weer met lege handen.”
Hoewel de uitspraak juridisch gezien helder is, laat ze zien dat morele en emotionele perspectieven veel ingewikkelder kunnen zijn.
Muziek van Borsato? “Voor mij niet meer”
Toen presentator Humberto Tan haar vroeg of zij na de vrijspraak nog naar de muziek van Marco Borsato kan luisteren, kwam er geen moment van twijfel.
“Nee.”
Ze licht haar antwoord toe met een duidelijke persoonlijke grens.
“Hij is vrijgesproken voor ontucht,” zegt ze, “maar alles wat hij wél heeft toegegeven over wat zich in dat gezin heeft afgespeeld, én de appjes die gestuurd werden door een man van vijftig naar een meisje van zestien of zeventien… dat vond ik echt om te kotsen.”
Ze zegt erbij dat ze jarenlang met plezier naar zijn muziek luisterde, maar dat haar gevoel nu veranderd is.
“Hoe leuk ik zijn muziek ook vind, ik zal het zelf niet meer opzetten.”
Het is een persoonlijk besluit, maar wel een dat past bij Angela’s rol: iemand die haar mening niet alleen vormt, maar ook uitspreekt, ook als die meningen kritiek oproepen.
Een bredere discussie over grensoverschrijdend gedrag
Wat Angela de Jong zegt, gaat verder dan één zaak of één artiest. Ze spreekt een bredere zorg uit die al jaren door de entertainmentwereld en de media zweeft.
De afgelopen jaren kwamen er meerdere dossiers aan het licht waarbij meldingen van ongewenst gedrag centraal stonden. Elke keer weer laait dezelfde discussie op:
-
Hoe bewijs je iets dat vaak achter gesloten deuren gebeurt?
-
Hoe werkt het rechtssysteem in situaties zonder getuigen?
-
Wat betekent een vrijspraak voor het gevoel van slacht0ffers?
-
Hoe scheidt het publiek iemands werk van iemands privégedrag?
Angela de Jong blijft een uitgesproken stem in dat debat. Niet omdat ze zichzelf boven de feiten plaatst, maar omdat ze vanuit haar perspectief spreekt namens een groep mensen die zich herkent in wat vaak verborgen blijft.
Reacties in de studio en daarbuiten
De sfeer tijdens de uitzending was voelbaar gespannen. Humberto Tan luisterde aandachtig en stelde vragen die ruimte boden voor nuance. Co-hosts keken zichtbaar alert toe hoe Angela haar verhaal deed.
Ook op sociale media leidde haar optreden tot duizenden reacties:
-
Sommigen prezen haar voor haar empathie en moed.
-
Anderen vonden dat ze te hard oordeelt over iemand die juridisch onschuldig is verklaard.
-
Weer anderen benadrukten dat beide perspectieven naast elkaar kunnen bestaan: een juridische vrijspraak én moreel ongemak.
In talkshows, podcastfragmenten en opiniestukken keerde haar uitspraak regelmatig terug. Niet alleen omdat zij een bekende naam is, maar vooral omdat haar boodschap aansluit op discussies die al langer spelen rondom machtsdynamiek, vertrouwen en veilige werkomgevingen.
De spanning tussen recht en gevoel
Angela’s woorden herinneren eraan dat het juridische systeem werkt volgens strikte regels, terwijl menselijke emoties veel complexer zijn.
In de rechtszaal draait het om
bewijs.
In het dagelijks leven draait het om vertrouwen, intuïtie en
persoonlijke grenzen.
Daarom kunnen mensen verschillend reageren op dezelfde uitspraak:
-
Voor sommigen betekent een vrijspraak letterlijk: onschuldig.
-
Voor anderen betekent een vrijspraak vooral: niet bewezen.
En in dat grijze gebied vindt Angela haar standpunt.
Een heldere conclusie: respect voor het recht, maar geen ruimte in haar playlist
Angela sluit haar betoog af zoals ze begon: met respect voor de rechterlijke beslissing, maar ook met een scherpe persoonlijke grens.
Voor haar is dit geen kwestie van muziek alleen. Het gaat over waardigheid, bescherming van kwetsbare mensen en de gevoeligheid van situaties waarin machtsverschillen een rol spelen.
“Ik zal het zelf niet meer
opzetten,” zegt ze nog eens.
Niet kwaad, niet schreeuwend, maar vastberaden.
Het gesprek dat daarop volgt, laat zien dat Nederland voorlopig nog niet klaar is met de discussie rond deze zaak — juridisch, emotioneel en maatschappelijk.