Actueel
Martijn Krabbé behandeld met immunotherapie: wat is dat en waarom wordt longkanker vaak pas laat ontdekt?
Het nieuws dat Martijn Krabbé wordt behandeld met immunotherapie na een diagnose van longk*nker, heeft diepe indruk gemaakt op het publiek. De geliefde presentator heeft openheid gegeven over zijn medische situatie, wat niet alleen steun heeft opgeroepen, maar ook vragen heeft doen rijzen over de aard van zijn behandeling en de kenmerken van longk*nker. In dit artikel verkennen we wat immunotherapie precies inhoudt en waarom longk*nker vaak pas in een laat stadium wordt ontdekt.

Wat is Immunotherapie?
Immunotherapie is een relatief nieuwe behandelmethode die gebruikmaakt van het eigen immuunsysteem om k*nker te bestrijden. In plaats van direct de tumorcellen aan te vallen, zoals bij chemotherapie of bestraling, versterkt immunotherapie het immuunsysteem zodat het k*nkercellen kan herkennen en vernietigen. Dit gebeurt via verschillende mechanismen, zoals:
- Checkpoint-remmers: Deze medicijnen helpen het immuunsysteem om k*nkercellen te herkennen en aan te vallen door de ‘remmen’ van immuuncellen los te maken.
- Vaccins: Sommige immunotherapieën stimuleren het immuunsysteem door middel van vaccins die gericht zijn tegen specifieke k*nkercellen.
- Monoklonale antilichamen: Deze eiwitten binden zich aan k*nkercellen en maken ze zichtbaar voor het immuunsysteem.

Bij Martijn Krabbé wordt vermoedelijk een van deze technieken ingezet om de k*nker onder controle te houden. Immunotherapie heeft in de afgelopen jaren aanzienlijke vooruitgang geboekt, vooral bij de behandeling van longk*nker.
Waarom is Longk*nker Zo Moeilijk Te Detecteren?
Een van de grootste uitdagingen bij longk*nker is dat de z!ekte vaak pas in een laat stadium wordt ontdekt. Dit komt door verschillende factoren:
- Weinig of Geen Vroege Symptomen: In de vroege stadia van longk*nker zijn de symptomen vaak vaag of volledig afwezig. Dit kan variëren van een lichte hoest tot vermoeidheid, klachten die vaak worden genegeerd of toegeschreven aan andere oorzaken.
- Specifieke Risicogroepen: Longk*nker wordt vaak geassocieerd met roken, maar ook niet-r0kers kunnen de z!ekte ontwikkelen, bijvoorbeeld door blootstelling aan fijnstof of genetische aanleg. Dit maakt het moeilijk om op basis van risicoprofielen vroege screening uit te voeren.
- Lokalisatie: Longen hebben geen zenuwuiteinden die pijn kunnen signaleren. Hierdoor kunnen tumoren lang groeien zonder dat ze fysieke klachten veroorzaken.

Deze combinatie van factoren betekent dat veel mensen pas een diagnose krijgen wanneer de k*nker al is uitgezaaid, zoals bij Martijn Krabbé.
De Impact van Immunotherapie op Longk*nker
Vooruitgang in immunotherapie heeft de vooruitzichten voor veel longk*nkerpatiënten aanzienlijk verbeterd. Waar traditionele behandelingen vaak beperkt succes hadden bij uitgezaaide longk*nker, biedt immunotherapie nieuwe hoop. Enkele voordelen van deze aanpak zijn:
- Langdurige Controle: Immunotherapie kan in sommige gevallen zorgen voor langdurige remissie, zelfs bij gevorderde k*nkers.
- Minder Bijwerkingen: Hoewel immunotherapie ook bijwerkingen heeft, zoals vermoeidheid en ontstekingen, zijn deze vaak minder zwaar dan bij chemotherapie.
- Aanpasbaarheid: Immunotherapie kan worden gecombineerd met andere behandelingen, zoals chemotherapie of bestraling, om de effectiviteit te vergroten.

Bij Martijn Krabbé lijkt immunotherapie een belangrijke rol te spelen in zijn strijd tegen de z!ekte. Het is een behandeling die hoop biedt, maar ook een proces dat geduld en doorzettingsvermogen vereist.
Hoe Wordt Longk*nker Vastgesteld?
Diagnose van longk*nker omvat meestal een combinatie van medische geschiedenis, beeldvormend onderzoek en weefselonderzoek:
- Beeldvorming: Röntgenfoto’s en CT-scans worden gebruikt om afwijkingen in de longen te detecteren.
- Biopsie: Bij een verdacht gebied wordt vaak een stukje weefsel verwijderd voor nader onderzoek.
- PET-scan: Deze scan toont de verspreiding van de k*nker naar andere delen van het lichaam.
Bij een vroege diagnose kan longk*nker vaak worden behandeld met chirurgie of bestraling. In gevorderde stadia wordt meestal gekozen voor chemotherapie, immunotherapie of een combinatie hiervan.

Het Belang van Vroege Opsporing
Hoewel longk*nker vaak pas laat wordt ontdekt, zijn er initiatieven om de z!ekte eerder op te sporen. Periodieke screening met een lage-dosis CT-scan wordt steeds vaker toegepast bij mensen met een hoog risico, zoals langdurige r0kers. Onderzoek toont aan dat dit de sterfte aan longk*nker kan verminderen.
Bewustwording van symptomen zoals aanhoudende hoest, bl0ed ophoesten, onverklaarbaar gewichtsverlies of kortademigheid is cruciaal. Het tijdig consulteren van een arts kan levens redden.

De Kracht van Openheid
Martijn Krabbé’s beslissing om open te zijn over zijn z!ekte heeft niet alleen geleid tot een golf van steunbetuigingen, maar heeft ook de aandacht gevestigd op longk*nker en de vooruitgang in behandelingen. Zijn verhaal benadrukt hoe belangrijk het is om hoop te houden, zelfs in de moeilijkste omstandigheden.
Zijn openheid heeft anderen aangemoedigd om bewust om te gaan met hun gezondheid en om symptomen serieus te nemen. Daarnaast werpt het een licht op de mogelijkheden die immunotherapie biedt, wat voor velen nog een relatief onbekende behandeling is.

Conclusie
Martijn Krabbé wordt behandeld met immunotherapie, een veelbelovende techniek die het immuunsysteem gebruikt om k*nker te bestrijden. Longk*nker blijft echter een uitdagende z!ekte vanwege de late diagnose, het gebrek aan vroege symptomen en de snelle verspreiding. Vooruitgang in technologie en behandelingen, zoals immunotherapie, biedt hoop voor patiënten over de hele wereld.
Het verhaal van Martijn is een krachtige herinnering aan de waarde van medische innovatie, vroegtijdige detectie en het belang van openheid. Zijn moed en vastberadenheid inspireren niet alleen zijn naasten, maar ook een breder publiek om de strijd tegen k*nker met een positieve instelling tegemoet te treden.
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”

Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.

“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”

Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”

De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.

Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.