Actueel
Ingeborg heeft groot nieuws te melden
Ingeborg heeft een beslissing genomen die voor haar persoonlijk veel gewicht draagt. In een openhartig gesprek met Dag Allemaal vertelt ze dat ze een huis heeft gekocht in het buitenland. Een droom die al jaren in haar hoofd zat, maar die ze nu pas stap voor stap durft te realiseren. Toch is het geen breuk met haar leven hier, benadrukt ze meteen. Wie denkt dat ze België definitief de rug toekeert, heeft het mis.
Voor Ingeborg draait deze nieuwe stap niet om vluchten of alles achterlaten, maar om ruimte maken. Ruimte voor rust, reflectie en het langzaam invullen van een wens die altijd op de achtergrond aanwezig was. “Het is absoluut niet de bedoeling om daar fulltime te gaan wonen,” zegt ze resoluut. “Dit is geen afscheid van hier.”
Een droom die tijd nodig heeft
De beslissing om een woning in het buitenland te kopen kwam niet impulsief tot stand. Integendeel: Ingeborg vertelt dat het idee al lange tijd met haar meereisde, maar dat ze bewust heeft gewacht tot het juiste moment. Niet omdat het moest, maar omdat het mocht. “We gaan dat geleidelijk laten groeien,” legt ze uit. “Zoals met alles in mijn leven tegenwoordig.”
In het begin blijft het bij korte verblijven. Een paar weken per jaar, even proeven van een andere omgeving, een ander ritme. Pas later, als het goed voelt, kunnen die periodes eventueel wat langer worden. “Het eerste jaar gaan we misschien een paar weken, het jaar daarna wat langer,” zegt ze. Zonder druk, zonder vastomlijnde plannen.
Die aanpak typeert haar huidige levenshouding. Grote sprongen maken heeft plaatsgemaakt voor kleine, bewuste stappen. Niet alles hoeft meteen vast te liggen, niet alles hoeft een eindpunt te hebben. Het mag groeien, veranderen en zich aanpassen aan wat het leven op dat moment vraagt.
Geen afscheid van België
Hoewel het nieuws over een huis in het buitenland bij sommigen meteen de gedachte oproept aan een definitieve verhuis, wil Ingeborg dat beeld graag nuanceren. België blijft haar basis. Niet alleen emotioneel, maar ook praktisch.
“Dat heeft veel te maken met de familie hier,” vertelt ze. Haar leven is diep verankerd in de mensen rondom haar. Haar partner Roland speelt daarin een belangrijke rol. “Dat Roland ouder is, weegt natuurlijk mee.” Maar ook anderen houden haar hier: Rolands mama, haar eigen vader, haar zoon Robin en haar kleinkinderen. Het zijn banden die ze niet zomaar kan of wil loslaten.
Daarnaast blijft haar werk een belangrijk ankerpunt. Ingeborg heeft doorheen de jaren een veelzijdige carrière opgebouwd, waarin muziek, televisie en andere projecten elkaar afwisselden. Dat professionele leven is nog altijd verbonden met België. Het nieuwe huis in het buitenland is daarom geen vervanging, maar een aanvulling.
Leven met evenwicht
Wat opvalt in haar verhaal, is de rust waarmee ze deze keuze benadert. Er is geen haast, geen gevoel dat alles nu moet. “We zitten helemaal op schema volgens onze leeftijd,” zegt ze met een glimlach. Het klinkt bijna nuchter, maar verraadt een groot inzicht: het besef dat het leven niet bestaat uit grote breuklijnen, maar uit fases die in elkaar overlopen.
Ingeborg spreekt over deze periode als een moment van oogsten. Niet in de zin van stoppen, maar in de zin van bewust kiezen. Kiezen voor wat energie geeft, voor wat voedt in plaats van uitput. “Geleidelijk verwezenlijken we onze dromen,” zegt ze. Geen vlucht vooruit, geen drastische ommezwaai, maar een evenwichtige beweging tussen hier en daar.
Een ander tempo
De aankoop van het huis symboliseert voor haar ook een ander tempo. Weg van de constante druk, weg van het gevoel altijd ‘aan’ te moeten staan. Het is een plek waar ze kan vertragen, waar dagen niet worden ingedeeld door verplichtingen maar door gevoel. Toch blijft het tijdelijk, voorlopig. Dat geeft haar de vrijheid om te komen en te gaan zonder schuldgevoel.
Ze benadrukt dat ze zichzelf niet wil vastpinnen op verwachtingen. Niet die van anderen, maar ook niet haar eigen vroegere ideeën over hoe het leven ‘zou moeten zijn’. Alles mag mee-evolueren. Wat vandaag klopt, kan morgen veranderen. En dat is precies wat haar rust geeft.
Geen radicale keuzes, wel bewuste
In een wereld waarin grote aankondigingen vaak gepaard gaan met radicale beslissingen, valt Ingeborgs verhaal op door zijn nuance. Ze kiest niet voor alles of niets. Ze kiest voor én-én. Én België, én een plek in het buitenland. Én werk, én rust. Én familie, én ruimte voor zichzelf.
Die balans lijkt voor haar de sleutel. Niet toegeven aan verwachtingen, maar luisteren naar wat op dit moment klopt. “Het mag groeien,” herhaalt ze. En dat is misschien wel de kern van haar verhaal: niet alles moet nu, niet alles moet groot. Soms is het genoeg om een deur op een kier te zetten en te kijken wat er binnenkomt.
Een fase van mildheid
Ingeborg klinkt mild wanneer ze over haar leven spreekt. Mild voor zichzelf, mild voor de keuzes die ze maakt. Ze kijkt niet achterom met spijt, maar vooruit met nieuwsgierigheid. De toekomst hoeft niet vast te liggen om waardevol te zijn.
Met haar beslissing laat ze zien dat dromen geen houdbaarheidsdatum hebben. Dat je ook later in het leven nog nieuwe plannen mag maken, zolang ze passen binnen het geheel dat je hebt opgebouwd. Niet ten koste van wat belangrijk is, maar in harmonie ermee.
Het huis in het buitenland is geen eindpunt, maar een nieuw hoofdstuk dat voorzichtig wordt opengeslagen. En precies dat maakt het voor haar zo betekenisvol.
De feestdagen staan traditioneel in het teken van warmte, familie en samenzijn. Maar voor Christiaan Bauer voelt deze kerst anders dan alle voorgaande. De zoon van Frans Bauer laat weten dat hij deze periode doorkomt met gemengde gevoelens. De reden is pijnlijk en persoonlijk: zijn relatie met Kim Weijers, met wie hij ruim vier en een half jaar samen was, is recent beëindigd.
Het nieuws kwam voor veel fans onverwacht. Zeker omdat Kim jarenlang een vertrouwd gezicht was binnen de familie Bauer en ook regelmatig te zien was in de populaire realityserie De Bauers. Toch blijkt achter de schermen al enige tijd duidelijk dat hun wegen uiteen zijn gegaan. Voor Christiaan betekent dat zijn eerste kerst zonder vriendin sinds zijn vroege studententijd.
Een kerst met een leegte
De familie Bauer deelde onlangs een gezellige kerstfoto op sociale media. De sfeer was warm, de glimlachen oprecht. Maar wie goed keek, merkte al snel dat er iemand ontbrak. Kim stond niet langer op de foto. In gesprek met RTL Boulevard bevestigde Christiaan wat velen al vermoedden: de relatie is voorbij.
“Kim en ik zijn helaas uit elkaar,” vertelde hij openhartig. “Ik ben nu vrijgezel. Dat maakt deze kerst echt anders. Het is voor het eerst in 4,5 jaar dat ik de feestdagen zonder vriendin meemaak.”
Voor iemand die gewend was om deze periode samen te vieren — bij zijn ouders, met familie, tradities en gezamenlijke herinneringen — voelt dat onvermijdelijk leeg. Kerst is immers bij uitstek een moment waarop veranderingen extra hard binnenkomen.
Geen ruzie, wel een realiteit
Wat opvalt in Christiaans verhaal, is de volwassen manier waarop hij terugkijkt op de breuk. Er is geen sprake van ruzie, verwijten of drama. Integendeel: hij benadrukt dat zij als vrienden uit elkaar zijn gegaan. Toch maakt dat het afscheid niet minder zwaar.
“Toen we iets kregen, waren we nog heel jong,” legt hij uit. “We zaten nog in onze studententijd. Je groeit dan samen op, maar soms groei je ook uit elkaar. Op een gegeven moment kom je erachter dat het niet meer helemaal matcht. Dan kun je beter eerlijk zijn en op een goede manier uit elkaar gaan.”
Die woorden klinken rationeel, maar achter die nuchterheid schuilt duidelijk verdriet. Want hoe volwassen een beslissing ook is, gevoelens laten zich niet zomaar wegredeneren.
Het afscheid van een vaste plek in het gezin
Wat deze breuk extra pijnlijk maakt, is de rol die Kim jarenlang speelde binnen de familie Bauer. Ze was niet zomaar “de vriendin van”, maar maakte echt deel uit van het gezin. Ze vierde feestdagen mee, was aanwezig bij belangrijke momenten en groeide mee met de familie.
“Ik vind het nog steeds moeilijk,” geeft Christiaan toe. “Ze is lang hier thuis geweest en heeft veel meegemaakt met ons. Dan neem je niet alleen afscheid van een relatie, maar ook van iemand die een vaste plek had in je leven.”
Juist binnen een hechte familie als die van de Bauers, waar verbondenheid en samenzijn centraal staan, voelt zo’n afscheid extra definitief. Het is niet alleen het verlies van een partner, maar ook van een vertrouwd gezicht aan tafel.
Liefdesverdriet in een publieke familie
Liefdesverdriet is voor niemand makkelijk, maar wanneer je opgroeit in een bekende familie, krijgt het een extra laag. Christiaan is opgegroeid met camera’s in de buurt, met publieke belangstelling en met mensen die het gevoel hebben hem te kennen.
Toch kiest hij ervoor om zijn verhaal rustig en respectvol te delen. Geen details, geen drama. Alleen de erkenning dat het pijn doet en dat hij tijd nodig heeft om dat een plek te geven.
Die houding wordt door veel fans gewaardeerd. Op sociale media spreken mensen hun steun uit en wensen hem sterkte tijdens deze periode. Het laat zien dat eerlijkheid, zonder sensatie, juist kan verbinden.
Tegelijkertijd ook lichtpuntjes in huize Bauer
Hoewel Christiaan deze kerst met een gebroken hart ingaat, is er binnen de familie Bauer ook veel vreugde. Zijn jongere broer Frans Bauer Jr. deelde onlangs dat hij een nieuwe liefde heeft gevonden. Dat nieuws kwam via moeder Mariska Bauer, die het trots deelde op Instagram.
Daarnaast was er nóg heuglijker nieuws: zoon Jan Bauer en zijn vriendin Danique verwachten volgend jaar hun eerste kindje. Daarmee worden Frans en Mariska voor het eerst opa en oma — een mijlpaal die binnen de familie voor zichtbaar geluk zorgt.
Mariska deelde onlangs zelfs een foto van de echo, wat door fans massaal werd ontvangen met felicitaties en warme reacties.
Een familie die ruimte biedt voor alles
Het contrast binnen de familie Bauer is treffend: verdriet en vreugde bestaan naast elkaar. En juist dat tekent de realiteit van veel gezinnen. Niet elk feestmoment is zorgeloos, niet elk verdriet staat los van geluk elders.
Voor Christiaan betekent dit dat hij zijn emoties mag voelen, terwijl hij tegelijkertijd deel uitmaakt van een familie waarin ook nieuwe hoofdstukken beginnen. Die combinatie is niet eenvoudig, maar misschien juist ook helend.
Vooruitkijken zonder haast
Voorlopig richt Christiaan zich vooral op zichzelf, zijn familie en het verwerken van de breuk. Er zijn geen grote uitspraken over nieuwe liefde of toekomstplannen. En dat hoeft ook niet.
Soms is het genoeg om te erkennen dat iets pijn doet. Om te accepteren dat afscheid nemen tijd kost. En om te weten dat ook moeilijke kerstperiodes weer voorbijgaan.
Wat blijft, is de steun van zijn familie, de warmte van thuis en de wetenschap dat hij niet alleen staat. En misschien is dat, juist nu, het grootste cadeau dat hij zich kan wensen.