Actueel
Gisteren werd ik benaderd door een dakloze man in nood
Herontmoeting met een oude vriend op straat onthult de willekeur van het leven
Op een doorsnee dag, terwijl ik door de drukke straten liep, werd mijn aandacht gevangen door een man wiens voorkomen het harde leven op straat weerspiegelde.
Zijn gescheurde kleren en het gebrek aan schoenen waren duidelijke tekenen van zijn ontberingen. Toen hij mij naderde met een bescheiden verzoek om 20 euro, verhoogde ik dit bedrag instinctief naar 50 euro, geraakt door zijn situatie.
Zijn dankbaarheid was oprecht, maar het was zijn volgende vraag die me diep raakte. “Herken je me niet?” Hij bleek Ross te zijn, een oude klasgenoot.
Deze ontdekking bracht een stroom van jeugdherinneringen terug, gevuld met zowel conflict als kameraadschap.
Ross vertelde me over zijn afdaling in een reeks van destructieve keuzes, variërend van criminele betrokkenheid tot persoonlijke tragedies, waaronder het verlies van contact met zijn eigen kinderen en gedachten aan zelfmoord. Ondanks deze beproevingen, deelde hij een boodschap van hoop en het belang van zelfzorg.
Deze confrontatie met Ross zette me aan tot nadenken over de impact van opvoeding en de kansen die we krijgen. Mijn eigen opvoeding, vol liefde, discipline, en structuur, stond in schril contrast met de onzekerheden die Ross had ervaren.
Dit besef bracht een diepe dankbaarheid in me naar boven voor de leiding die ik van mijn ouders heb ontvangen.
Deze ervaring onderstreepte het belang van een ondersteunende opvoeding en het creëren van kansen voor jongeren. Het toonde de essentiële rol van onderwijs en gemeenschapssteun in het vormgeven aan de toekomst van onze jeugd en het aanpakken van bredere maatschappelijke uitdagingen.
Kernpunten uit deze ontmoeting zijn de kracht van persoonlijke connecties, de invloed van onze jeugd op onze toekomstige levenspaden, en het belang van ouderlijke invloed en gemeenschapssteun.
Laten we ons inzetten om onze jongeren de middelen, kennis, en liefde te bieden die ze nodig hebben om te slagen en een toekomst op te bouwen waarin iedereen zijn potentieel kan bereiken.
Siska Schoeters, bekend van haar veelzijdige werkzaamheden in de media, deelt in een openhartig interview met Story dat ze jarenlang haar gezondheid had verwaarloosd door haar hectische werkagenda. Het combineren van verschillende projecten, zonder pauze, bracht haar op een punt waar haar lichaam haar dwong om in te grijpen. “Het scheelde niet veel,” vertelt ze, verwijzend naar een periode waarin ze gevaarlijk dicht bij een burn-out zat.
Gevaarlijk dicht bij een burn-out
Siska beschrijft een tijd waarin haar gezondheid ernstig onder druk stond en haar lichaam letterlijk “de handrem” aantrok. De stress van haar drukke werkleven, waarbij ze constant verschillende rollen en verplichtingen combineerde, had haar bijna tot het uiterste gebracht. “Alles kwam tegelijk op me af,” zegt ze. De gevolgen van die overbelasting waren onmiskenbaar, en uiteindelijk kon ze niet anders dan stoppen. Gelukkig had ze de mogelijkheid om zich tijdelijk terug te trekken, gesteund door mensen die haar serieus namen. Dit werd volgens haar een cruciaal moment om even stil te staan en te luisteren naar de signalen van haar lichaam.
Hoewel Siska niet spreekt van een volledige burn-out, erkent ze dat ze er zeer dicht bij was. Die ervaring heeft haar aan het denken gezet over de manier waarop ze haar leven en werk in de toekomst wil inrichten. Ze beseft nu dat ze de grenzen van haar fysieke en mentale gezondheid niet langer kan negeren, en dat het belangrijk is om tijdig te stoppen voordat het te laat is.
Rust en eenvoud
Tijdens haar rustperiode besloot Siska de drukte van het werk los te laten en te kiezen voor eenvoud. Ze luisterde veel naar Klara, wat haar hielp om langzaam haar energie weer op te bouwen. “Het is belangrijk om de rust te nemen die je nodig hebt,” zegt ze, “en om niet te wachten tot het te laat is.” De tijd voor zelfzorg heeft haar geholpen om haar herstel niet uit te stellen, wat ze als een belangrijk leerpunt beschouwt.
Reacties van buitenaf
Wat Siska het meeste raakte tijdens deze periode van herstel, waren de reacties van de buitenwereld. “Sommige mensen wuifden het weg, noemden het ‘gewoon moe zijn,’ en dat deed pijn,” vertelt ze. Ze benadrukt dat er vaak te snel geoordeeld wordt over mensen die moeite hebben met hun gezondheid, terwijl het belangrijker is om te luisteren en begrip te tonen.
Siska pleit voor meer empathie en minder oordeel, omdat zulke ervaringen een diepgaande impact kunnen hebben op iemand’s welzijn.
Met haar openhartigheid hoopt ze anderen aan te moedigen om beter naar zichzelf te luisteren en tijdig in te grijpen wanneer ze zich overweldigd voelen. Siska wil vooral dat mensen begrijpen dat het nemen van een stap terug een teken van kracht is, geen zwakte. “Ik ben dankbaar dat ik de tijd heb genomen om mijn herstel niet uit te stellen,” zegt ze. Ze kijkt met vertrouwen naar de toekomst, met de les dat het belangrijk is om niet alleen fysiek, maar ook mentaal goed voor jezelf te zorgen.