Actueel
Frans Duijts doet schokkende onthulling over Rachel Hazes: “Ze is door en door slecht!” Ben er helemaal klaar mee het zit me tot hier!
Frans Duijts koestert al jarenlang de wens om postuum een duet op te nemen met zijn idool André Hazes. De volkszanger, die ooit begon als Hazes-imitator, ziet dit als een ultieme bekroning op zijn carrière. Helaas lijkt deze droom ver weg, want Rachel Hazes, de weduwe en rechthebbende op de muzikale nalatenschap van André, houdt het plan tegen. Volgens Frans is er simpelweg ‘geen match’ tussen hen.
Een droom die uitblijft
Frans Duijts, die inmiddels twintig jaar actief is in de muziekwereld, ziet het als een eerbetoon om in duet te gaan met de stem van André Hazes. Toch lijkt Rachel Hazes roet in het eten te gooien. “Dat zou nog steeds kunnen, maar ik denk niet dat Rachel dat ooit vrij gaat geven. Nee, dat denk ik niet”, vertelt hij teleurgesteld in een interview met Shownieuws.
Rachel Hazes bepaalt wie toegang krijgt tot de muziek en stem van haar overleden echtgenoot. Haar toestemming is nodig om een postuum duet te realiseren, en die toestemming lijkt niet snel te komen. Frans vindt het bijzonder jammer, omdat hij zich zo verbonden voelt met het repertoire van André. “Er zijn hele albums samen met Dré, en ik had zo de hoop dat ik daar tussen zou zitten, maar helaas. Rachel en Frans zijn geen match. Helaas.”
De invloed van Rachel Hazes
De macht van Rachel Hazes over de muzikale erfenis van André is al langer een punt van discussie. Wie iets wil doen met zijn stem of werk, moet eerst goedkeuring krijgen van haar. Volgens insiders draait het daarbij niet alleen om geld, maar ook om persoonlijke voorkeuren. Rachel moet je simpelweg mogen, en dat lijkt bij Frans niet het geval te zijn.
Frans Duijts begon zijn carrière als Hazes-imitator en bouwde vanuit daar een eigen muzikale loopbaan op. Maar juist dat verleden als imitator zou hem nu parten spelen. Volgens Privé-hoofdredacteur Evert Santegoeds zit daar de kern van het probleem. “Daar begon de schoen toen al te wringen, want Rachel Hazes hield helemaal niet van André Hazes-imitators, want daar verdiende ze niks aan natuurlijk. Daar begon het mee.”
Een mogelijke uitweg
Er is echter nog een sprankje hoop voor Frans. De nalatenschap van André Hazes zou in de toekomst in handen kunnen komen van Roxeanne Hazes, de dochter van André en Rachel. Frans heeft een goede band met haar, wat het scenario mogelijk gunstiger zou maken. Mocht zij de rechten in handen krijgen, dan zou zijn duet alsnog kunnen plaatsvinden.
Frans blijft hoopvol. “Het is jammer, want dat had ik wel graag gedaan. Ik had heel graag op dat album Samen met Dré gezeten en nu nog. Als ik de kans krijg om een liedje met Dré te doen op die manier, dan ga ik vanmiddag de studio nog in.”
Een moeizame relatie
De gespannen relatie tussen Rachel Hazes en diverse artiesten is geen nieuw fenomeen. Ze staat erom bekend niet snel iets bij te leggen of van gedachten te veranderen. Volgens Evert Santegoeds is het dan ook onwaarschijnlijk dat de situatie tussen haar en Frans ooit zal verbeteren. “Rachel legt niet heel veel dingen bij. Dat is wel de reputatie die ze heeft opgebouwd de afgelopen jaren. Als het nu niet goed is, dan komt het ook niet goed.”
Frans heeft dan ook weinig illusies dat Rachel van gedachten zal veranderen. “Het is wat het is. Ik kan er niks aan veranderen. Maar het blijft jammer.”
Ondertussen blijft Frans verder bouwen aan zijn eigen carrière, maar het blijft knagen dat een eerbetoon aan zijn grote idool voorlopig buiten bereik blijft. “Ik heb zoveel respect voor André, zijn muziek heeft me gevormd. Ik zou het fantastisch vinden om dat op een mooie manier te kunnen eren, maar helaas ligt dat nu niet in mijn handen.”
Of er ooit verandering in de situatie komt, is onzeker. Maar één ding is duidelijk: zolang Rachel Hazes de touwtjes in handen heeft, zal Frans Duijts zijn droom nog even in de ijskast moeten zetten.
Herman Brusselmans had het zelf nooit meer verwacht. “Ik heb 35 jaar niet gereden.” Het is een zin die blijft hangen, zeker als ze uit de mond komt van iemand die jarenlang bekendstond om zijn afkeer van autorijden, zijn scherpe observaties en zijn compromisloze eerlijkheid. Toch zit er vandaag opnieuw een autosleutel in zijn jaszak. Sinds kort rijdt Brusselmans weer rond in Vlaanderen, achter het stuur van een Alfa Romeo. Een beslissing die hij tot voor kort zelf nog als ondenkbaar bestempelde.
Het is een opvallende wending in het leven van de schrijver, die decennialang zonder auto door het leven ging. Niet uit luxe of gemak, maar uit noodzaak. Of beter: uit angst. De reden voor zijn lange pauze achter het stuur is duidelijk en hij draait er niet omheen. “Dat had te maken met alcoholisme en paniekaanvallen,” vertelt hij openlijk. “Ik was altijd bang in de auto.” Voor Brusselmans was autorijden jarenlang geen optie. Het idee alleen al zorgde voor spanning en onrust.
Angst en afstand van het stuur
Die angst bepaalde lange tijd zijn bewegingsvrijheid. Waar voor velen een auto symbool staat voor vrijheid, voelde het voor hem als een risico dat hij niet kon of wilde nemen. De combinatie van paniekaanvallen en een verleden waarin alcohol een grote rol speelde, maakte autorijden simpelweg onmogelijk. Brusselmans koos ervoor om die realiteit te aanvaarden en paste zijn leven daarop aan. Treinen, taxi’s en te voet: zo verplaatste hij zich door Vlaanderen.
Die situatie bleef jarenlang onveranderd. Tot er iets fundamenteels in zijn leven verschoof. Geen plotse therapie, geen spectaculaire doorbraak, maar een stille, ingrijpende verandering: hij werd vader.
Het vaderschap als kantelpunt
Sinds de komst van zijn zoontje Roman ziet het dagelijkse leven van Brusselmans er totaal anders uit. Dingen die vroeger geen rol speelden, staan nu plots centraal. Uitstappen, kinderactiviteiten en gezinsmomenten zijn geen abstracte ideeën meer, maar concrete plannen. “We moeten met de kleine naar de speeltuin, de Efteling, Plopsaland, enzovoort,” vertelt hij. Het zijn zinnen die je niet meteen associeert met de schrijver zoals het publiek hem jarenlang kende.
Aanvankelijk probeerde hij die nieuwe realiteit te combineren met zijn vertrouwde manier van leven. Maar al snel bleek dat niet haalbaar. “Met de trein is dat allemaal niet te doen met de kinderwagen,” legt hij uit. “En dan ook nog eens een hond erbij.” De praktische bezwaren stapelden zich op. Wat vroeger nog werkbaar was, werd nu een bron van frustratie.
De conclusie drong zich op, hoe onwennig die ook voelde. “Er zat dus niets anders op dan een auto te kopen.” Het was geen impulsieve beslissing, maar een rationele keuze, ingegeven door verantwoordelijkheid en zorg. Niet voor zichzelf, maar voor zijn gezin.
Twijfel na de aankoop
Toch was de stap niet zonder twijfel. Integendeel. Toen de auto eenmaal gekocht was, sloeg de onzekerheid toe. “Toen ik hem gekocht had, dacht ik: waar ben ik aan begonnen? Ik heb zo lang niet gereden.” Die gedachte kwam niet uit het niets. Na 35 jaar zonder autorijden voelde het idee om opnieuw het verkeer in te gaan bijna surrealistisch.
Maar wat volgde, verraste hemzelf misschien nog het meest. De angst bleef uit. Of toch grotendeels. “Het bevalt mij,” zegt hij. “Ik vind het leuk.” Het zijn woorden die veel zeggen, juist omdat ze zo eenvoudig zijn. Geen grootse verklaringen, geen heroïek. Gewoon: het gaat beter dan verwacht.
En de plannen bleven niet theoretisch. Ze werden meteen concreet. “Straks rijden we naar Eindhoven en volgende week naar Amsterdam.” Voor iemand die zo lang niet gereden had, zijn dat geen kleine ritjes. Het toont aan dat het vertrouwen, hoe voorzichtig ook, groeit.
Media-aandacht voor een onverwachte comeback
De opmerkelijke terugkeer van Brusselmans achter het stuur bleef niet onopgemerkt. In de media werd er met lichte verbazing op gereageerd. Op Radio 2 noemde Ruben Van Gucht het zelfs “de primeur van de eeuw”. Een uitspraak met een knipoog, maar ze onderstreept wel hoe onverwacht deze wending is.
Voor het publiek past het in een bredere evolutie die velen bij Brusselmans opmerken. De scherpe schrijver blijft wie hij is, maar er is ook een andere laag zichtbaar geworden. Zachter, praktischer, misschien zelfs huiselijker. Het vaderschap lijkt daarin een sleutelrol te spelen.
Toch vaak met de taxi
Opmerkelijk genoeg betekent de aankoop van een auto niet dat Brusselmans voortaan alles zelf rijdt. Zeker niet in Gent, waar hij woont. De stad blijkt allesbehalve autovriendelijk voor zijn dagelijkse routine. “Als je van de auto van mijn huis naar school moet, moet je heel de ring van Gent doen, en die is opgebroken,” legt hij uit. Het verkeer, de werken en de omwegen maken autorijden daar vaak omslachtig.
Fietsen ziet hij evenmin als een aantrekkelijk alternatief. “Met die fiets vind ik het te koud, en te gevaarlijk aan de Zuid.” Die combinatie van kou, drukte en verkeerssituaties schrikt hem af. Het resultaat is een pragmatische oplossing die perfect bij hem past.
“Dus bel ik taxi Pancho,” vertelt hij droog, “en vraag ik aan hem om mij te brengen en de kleine te gaan ophalen.” Het klinkt bijna komisch, maar het werkt. Zijn vriendin Lena bevestigt dat hij Roman bijna dagelijks zo ophaalt. En zij heeft er zo haar mening over. “Van mij mag hij de auto toch wel een beetje meer gebruiken.”
Geen heroïsche overwinning, wel vooruitgang
Wat dit verhaal zo bijzonder maakt, is dat het geen heroïsch succesverhaal is. Brusselmans presenteert zijn terugkeer achter het stuur niet als een overwinning op zijn angsten, maar als een praktische stap in een veranderd leven. Hij blijft eerlijk over wat moeilijk is en wat hij liever vermijdt. Tegelijk laat hij zien dat verandering mogelijk is, zelfs na tientallen jaren.
De Alfa Romeo staat symbool voor meer dan alleen vervoer. Het is een teken van aanpassing, van verantwoordelijkheid en van een leven dat zich, soms onverwacht, opnieuw uitvindt. Niet omdat het moet, maar omdat het nodig is.
En misschien is dat wel de kern van dit verhaal. Niet dat Herman Brusselmans na 35 jaar weer rijdt. Maar dat hij laat zien dat zelfs vastgeroeste patronen kunnen verschuiven, als het leven daarom vraagt. Zonder groot drama. Zonder spektakel. Gewoon, stap voor stap, de weg op.