Actueel
Frans Duijts doet schokkende onthulling over Rachel Hazes: “Ze is door en door slecht!” Ben er helemaal klaar mee het zit me tot hier!
Frans Duijts koestert al jarenlang de wens om postuum een duet op te nemen met zijn idool André Hazes. De volkszanger, die ooit begon als Hazes-imitator, ziet dit als een ultieme bekroning op zijn carrière. Helaas lijkt deze droom ver weg, want Rachel Hazes, de weduwe en rechthebbende op de muzikale nalatenschap van André, houdt het plan tegen. Volgens Frans is er simpelweg ‘geen match’ tussen hen.
Een droom die uitblijft
Frans Duijts, die inmiddels twintig jaar actief is in de muziekwereld, ziet het als een eerbetoon om in duet te gaan met de stem van André Hazes. Toch lijkt Rachel Hazes roet in het eten te gooien. “Dat zou nog steeds kunnen, maar ik denk niet dat Rachel dat ooit vrij gaat geven. Nee, dat denk ik niet”, vertelt hij teleurgesteld in een interview met Shownieuws.
Rachel Hazes bepaalt wie toegang krijgt tot de muziek en stem van haar overleden echtgenoot. Haar toestemming is nodig om een postuum duet te realiseren, en die toestemming lijkt niet snel te komen. Frans vindt het bijzonder jammer, omdat hij zich zo verbonden voelt met het repertoire van André. “Er zijn hele albums samen met Dré, en ik had zo de hoop dat ik daar tussen zou zitten, maar helaas. Rachel en Frans zijn geen match. Helaas.”
De invloed van Rachel Hazes
De macht van Rachel Hazes over de muzikale erfenis van André is al langer een punt van discussie. Wie iets wil doen met zijn stem of werk, moet eerst goedkeuring krijgen van haar. Volgens insiders draait het daarbij niet alleen om geld, maar ook om persoonlijke voorkeuren. Rachel moet je simpelweg mogen, en dat lijkt bij Frans niet het geval te zijn.
Frans Duijts begon zijn carrière als Hazes-imitator en bouwde vanuit daar een eigen muzikale loopbaan op. Maar juist dat verleden als imitator zou hem nu parten spelen. Volgens Privé-hoofdredacteur Evert Santegoeds zit daar de kern van het probleem. “Daar begon de schoen toen al te wringen, want Rachel Hazes hield helemaal niet van André Hazes-imitators, want daar verdiende ze niks aan natuurlijk. Daar begon het mee.”
Een mogelijke uitweg
Er is echter nog een sprankje hoop voor Frans. De nalatenschap van André Hazes zou in de toekomst in handen kunnen komen van Roxeanne Hazes, de dochter van André en Rachel. Frans heeft een goede band met haar, wat het scenario mogelijk gunstiger zou maken. Mocht zij de rechten in handen krijgen, dan zou zijn duet alsnog kunnen plaatsvinden.
Frans blijft hoopvol. “Het is jammer, want dat had ik wel graag gedaan. Ik had heel graag op dat album Samen met Dré gezeten en nu nog. Als ik de kans krijg om een liedje met Dré te doen op die manier, dan ga ik vanmiddag de studio nog in.”
Een moeizame relatie
De gespannen relatie tussen Rachel Hazes en diverse artiesten is geen nieuw fenomeen. Ze staat erom bekend niet snel iets bij te leggen of van gedachten te veranderen. Volgens Evert Santegoeds is het dan ook onwaarschijnlijk dat de situatie tussen haar en Frans ooit zal verbeteren. “Rachel legt niet heel veel dingen bij. Dat is wel de reputatie die ze heeft opgebouwd de afgelopen jaren. Als het nu niet goed is, dan komt het ook niet goed.”
Frans heeft dan ook weinig illusies dat Rachel van gedachten zal veranderen. “Het is wat het is. Ik kan er niks aan veranderen. Maar het blijft jammer.”
Ondertussen blijft Frans verder bouwen aan zijn eigen carrière, maar het blijft knagen dat een eerbetoon aan zijn grote idool voorlopig buiten bereik blijft. “Ik heb zoveel respect voor André, zijn muziek heeft me gevormd. Ik zou het fantastisch vinden om dat op een mooie manier te kunnen eren, maar helaas ligt dat nu niet in mijn handen.”
Of er ooit verandering in de situatie komt, is onzeker. Maar één ding is duidelijk: zolang Rachel Hazes de touwtjes in handen heeft, zal Frans Duijts zijn droom nog even in de ijskast moeten zetten.
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”
Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.
“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”
Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”
De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.
Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.