Actueel
Familie Ahmed niet blij met bijstandsuitkering: ”Veel te weinig”
De familie Ahmed leeft dagelijks met de uitdagingen van een bestaan op bijstandsniveau. Het gezin worstelt om rond te komen en om hun driejarige zoontje een gelukkige en zorgeloze jeugd te bieden. Maar zelfs eenvoudige vreugdes, zoals een uitstapje naar de dierentuin of een ijsje in het park, zijn financieel buiten bereik. “Ik wil werken,” zegt de vader met nadruk. “Maar het is niet zo eenvoudig als mensen denken.”
Leven met beperkingen
Voor het gezin is elke euro belangrijk. Ze wonen in een klein appartement waar alles functioneel is ingericht. Prioriteiten bepalen de uitgaven: eerst wordt de huur betaald, daarna de boodschappen en vervolgens de energierekening. Wat daarna overblijft, is niet genoeg om iets extra’s te doen. “Hoe leg je een kind uit dat een dagje naar de dierentuin niet mogelijk is? Of dat zelfs een ijsje te duur is?” vraagt de moeder zich hardop af.
Ze wil haar zoon een normale jeugd bieden, maar steeds weer ‘nee’ moeten zeggen, doet haar pijn. Vooral tijdens de feestdagen is het contrast pijnlijk. “Op sociale media zie je blije gezichten en feestelijke momenten. Voor ons zijn dat dagen zoals alle anderen. We kunnen niet meedoen, en dat breekt je hart.”
De wil om te werken
De vader, die sterk de behoefte voelt om voor zijn gezin te zorgen, vertelt over zijn frustratie. “Ik wil werken, echt waar. Maar het is moeilijker dan mensen zich voorstellen,” legt hij uit. “Werkgevers zien mijn gebrekkige Nederlands en het feit dat ik weinig werkervaring heb, en dan houdt het op.” Toch geeft hij niet op. Hij volgt een cursus in de hoop zijn kansen op de arbeidsmarkt te vergroten. “Ik wil mijn zoon laten zien dat hard werken belangrijk is en dat het loont. Maar hoe kan ik dat doen als ik vastzit in dit systeem?”
Zijn vrouw knikt instemmend. Ook zij voelt de pijn van hun situatie. “Hij doet echt zijn best, maar het voelt alsof we gevangen zitten in een systeem dat ons niet laat ontsnappen. Mensen denken dat de bijstand makkelijk is, maar dat is echt niet waar. Het is overleven.”
Relatie onder druk
Naast de financiële zorgen brengt de situatie ook emotionele spanning met zich mee. “We hebben vaak woorden over geld,” zegt de moeder. “Niet omdat we elkaar de schuld geven, maar omdat de druk zo groot is. Het voelt alsof je altijd in overlevingsmodus zit. Dat is slopend.”
Toch proberen ze elkaar te steunen. “We willen het beste voor onze zoon. Hij verdient een betere toekomst, en wij doen alles wat we kunnen om dat mogelijk te maken. Het is soms moeilijk om hoop te houden, maar we moeten wel,” zegt ze.
Het gevoel van onrecht
Voor de vader is het niet alleen de financiële krapte die hem frustreert, maar ook de manier waarop hij wordt beoordeeld. “Mensen kijken naar je alsof je lui bent, alsof je niets doet om vooruit te komen. Maar dat klopt niet. Ik wil bewijzen dat ik mijn best doe, niet alleen voor mezelf, maar vooral voor mijn gezin. Het voelt alsof het systeem ons tegenwerkt.”
Hij noemt voorbeelden van regels en bureaucratie die het moeilijk maken om de stap naar werk te zetten. “Als je in de bijstand zit en werk vindt, kun je ineens veel geld verliezen door het terugbetalen van toeslagen. Het voelt alsof je wordt gestraft voor je inspanningen. Dat ontmoedigt enorm.”
Dromen van betere tijden
Ondanks alles blijven ze dromen van een betere toekomst. “Ik hoop dat mijn man zijn cursus afmaakt en een goede baan vindt. Dan kunnen we eindelijk vooruitkijken,” zegt de moeder. Ze fantaseert over simpele dingen, zoals samen een dagje uit of een taart bakken met hun zoon.
De vader deelt die hoop. “Ik wil dat mijn zoon trots kan zijn op ons. Dat hij later kan zeggen: mijn ouders hebben gevochten en het uiteindelijk gered. We willen laten zien dat we nooit hebben opgegeven.”
Toch blijft het een uitdaging om hoopvol te blijven in een systeem dat weinig ruimte biedt voor groei. “We houden vol,” zegt de moeder vastberaden. “Voor onze zoon. Voor ons gezin. We moeten doorgaan, hoe zwaar het ook is.”
De behoefte aan verandering
De situatie van de familie Ahmed laat zien hoe kwetsbaar gezinnen in de bijstand zijn en hoe moeilijk het is om te ontsnappen aan de vicieuze cirkel van armoede. Het verhaal benadrukt de noodzaak van een eerlijker systeem, dat mensen niet ontmoedigt om stappen te zetten richting werk, maar hen juist ondersteunt.
Voor gezinnen zoals de Ahmeds is hoop niet genoeg. Ze hebben concrete veranderingen nodig: betere begeleiding naar werk, meer mogelijkheden om bij te verdienen zonder meteen toeslagen kwijt te raken en ondersteuning om een betere toekomst op te bouwen.
Een boodschap van kracht
Ondanks de dagelijkse strijd blijft de familie Ahmed vechten. Ze dromen van betere tijden, van stabiliteit en kansen. Hun verhaal is er een van doorzettingsvermogen en hoop, zelfs in de moeilijkste omstandigheden. Het herinnert ons eraan dat achter de cijfers en statistieken over armoede echte mensen schuilen met dromen, verlangens en de wil om te verbeteren.
“Het is zwaar, maar we geven niet op,” besluit de vader. “We willen een betere toekomst voor ons gezin. En op een dag, dat weet ik zeker, zal het ons lukken.”
In een verrassend openhartig gesprek met Het Laatste Nieuws heeft Cath Luyten de reden achter haar breuk met voetbalcommentator Frank Raes gedeeld. De onthullingen over hun relatie geven een nieuwe blik op het einde van hun huwelijk, waarbij Luyten duidelijk maakt dat er geen sprake was van liefde die vervaagde. Integendeel, hun scheiding werd gedreven door een verschil in levensritme en persoonlijke verlangens, wat uiteindelijk de aanleiding was voor hun beslissing om uit elkaar te gaan.
“Niet dat de liefde op was, dat is ze nog steeds niet”
Cath benadrukte dat de liefde tussen haar en Frank absoluut niet op was. “Dat is ze nog steeds niet,” zegt ze met warmte. De breuk had dan ook niets te maken met gevoelens die vervaagden, maar met het feit dat hun levens op een ander spoor belandden. Frank verlangde naar meer rust en stabiliteit, terwijl Cath juist voelde dat haar leven vol mogelijkheden zat en dat er nog zoveel was wat ze wilde doen. Dit verschil in tempo en richting begon haar te benauwen, wat uiteindelijk leidde tot hun beslissing om ieder hun eigen weg te gaan.
“Fantastische vriend”
Toch is de scheiding niet het einde van hun band. Cath en Frank blijven goede vrienden en hebben een warme relatie, ondanks dat ze geen koppel meer zijn. Frank is nog steeds aanwezig bij belangrijke momenten in Cath’s leven, zoals familiefeesten en verjaardagen, en wordt door haar zoon Jools als “nonkel Frank” beschouwd. Cath vertelt met plezier dat ze nog regelmatig samen langs het voetbalveld staan om hun zoon Bill aan te moedigen, en dat deze vriendschap haar oprecht gelukkig maakt.
De impact van de scheiding
Cath erkent echter dat de breuk emotioneel zwaar was. “Toen ik scheidde van Frank, heb ik diep gezeten,” vertelt ze eerlijk. De scheiding was een moeilijke tijd voor haar, met dagen van verdriet en pijn, maar ze heeft geleerd dat verdriet niet voor altijd blijft. Langzaam maar zeker werd het lichter, en nu kijkt ze terug met respect voor wat geweest is. De pijn van het afscheid is aan de oppervlakte gekomen, maar het verlies heeft haar ook iets waardevols gebracht: een hechte vriendschap en een gedeeld verleden.
“Ik zou willen dat ik mensen geen verdriet had moeten aandoen”
Hoewel de scheiding in harmonie plaatsvond, blijft het voor Cath moeilijk om te dragen dat sommige mensen in haar omgeving zich verrast voelden door de breuk.
“Ik zou willen dat ik mensen geen verdriet had moeten aandoen,” zegt ze, waarbij ze aangeeft dat ze achteraf misschien opener had moeten zijn over haar gevoelens en de situatie. Dit blijft een gedachte die haar bezighoudt, ondanks de warme en respectvolle manier waarop ze de breuk uiteindelijk heeft afgehandeld.
Kijken naar de toekomst
Ondanks de pijn en de moeilijke momenten die de scheiding met zich meebracht, kijkt Cath nu vooruit. Ze heeft geleerd om met de situatie om te gaan, met dankbaarheid voor wat gebleven is en het besef dat sommige relaties, hoewel ze veranderen, nog steeds waardevol kunnen zijn. Het is duidelijk dat Cath en Frank hun relatie op hun eigen manier hebben geherdefinieerd, van man en vrouw naar goede vrienden, en dat ze beiden een nieuwe weg inslaan, terwijl ze de band die ze altijd hebben gedeeld, blijven koesteren.