Connect with us

Actueel

Expert: Zoveel fooi moet je geven op het terras of in een restaurant

Avatar foto

Published

on

Fooi geven: een traditie die steeds meer verdwijnt

Waar het vroeger vanzelfsprekend was om een fooi achter te laten in de horeca, is dat tegenwoordig allerminst het geval. Steeds minder mensen geven een extraatje na een drankje op het terras of een etentje in een restaurant. Maar wat ligt hieraan ten grondslag? Waarom lijken we afscheid te nemen van deze traditie?


De dalende trend van fooi geven

Het aantal mensen dat nog fooi geeft, neemt al jaren gestaag af. Dat komt door meerdere factoren, waaronder een verschuiving in de manier waarop we betalen. In een tijd waarin contant geld steeds minder vaak wordt gebruikt, lijkt de traditionele manier van een paar muntjes op tafel leggen langzaam uit te sterven. Tegenwoordig rekent de overgrote meerderheid van de horecabezoekers af met een pinpas of zelfs via een QR-code. Dit lijkt een directe impact te hebben op het aantal fooien.

Een poging om dit probleem op te lossen, was de introductie van een ‘fooifunctie’ op pinapparaten. Deze functie stelt klanten in staat om bij het betalen van de rekening eenvoudig een bedrag voor fooi aan te tikken. Hoewel dit bedoeld was om het geven van een fooi makkelijker te maken, heeft het vaak het tegenovergestelde effect. Klanten vinden de functie opdringerig en voelen zich soms zelfs onder druk gezet om meer te betalen. In plaats van de gewenste positieve impact, lijkt het juist weerstand op te roepen.


Wantrouwen over digitale fooien

Naast de technische veranderingen is er ook sprake van een groeiend wantrouwen over wat er met digitale fooien gebeurt. Wanneer iemand contant geld op tafel laat liggen, weet je zeker dat dit rechtstreeks naar het personeel gaat. Bij een digitale fooi via een pinapparaat is dat veel minder duidelijk. Veel mensen hebben het idee dat deze fooien niet bij de werknemers belanden, maar in plaats daarvan in de zak van de ondernemer verdwijnen. Dit idee maakt mensen huiverig om digitaal een extraatje te geven.

Daarnaast is er kritiek op het systeem zelf. Sommigen vinden dat fooien niet zouden moeten bestaan in een moderne werkomgeving, omdat het personeel gewoon een fatsoenlijk salaris hoort te krijgen. “Als je in een restaurant werkt, zou je een eerlijk loon moeten ontvangen zonder afhankelijk te zijn van fooien,” klinkt het vaak.


Discussie over het horecasysteem

Niet iedereen heeft begrip voor de traditie van fooi geven. Irene, een criticus van het systeem, legt haar standpunt uit: “Je krijgt een menukaart met prijzen, maar eigenlijk ben je bijna verplicht om 30 procent meer te betalen voor het loon van de medewerkers.” Zij pleit voor een andere aanpak: “Waarom verhoog je de prijzen niet gewoon en betaal je je personeel een normaal salaris?”

Aan de andere kant staat Henk, die juist boos reageert op mensen die in de horeca klagen over een gebrek aan fooien. “Die horecamedewerkers moeten maar gaan klagen bij hun baas in plaats van bij de klant. Wij betalen al genoeg voor een drankje, en dan durven ze ook nog te zeuren dat ze geen fooi krijgen.”

De discussie over fooien roept duidelijk heftige emoties op, zowel bij horecamedewerkers als bij consumenten.


Wat is de etiquette rondom fooi geven?

Om wat meer duidelijkheid te scheppen, legt Anne-Marie van Leggelo, directeur van het Etiquette Bureau, de ongeschreven regels uit. Volgens haar zijn er bepaalde normen die mensen kunnen hanteren bij het geven van fooien. “In een restaurant is een fooi van 5 tot 10 procent van de rekening gebruikelijk,” legt ze uit. “Op een terras is het naar boven afronden al voldoende.”

Deze regels lijken echter minder breed gedragen te worden. Waar sommige mensen nog trouw de etiquette volgen, zien anderen de stijgende prijzen in de horeca als reden om geen extraatje meer te geven. Toch benadrukt Van Leggelo dat het personeel in de horeca vaak hun uiterste best doet om gasten een fijne ervaring te geven, en dat een fooi een blijk van waardering is.

Deskundige Reinildis van Ditzhuyzen voegt hieraan toe dat mensen “niet krenterig” moeten zijn als ze besluiten een fooi te geven. “Als je fooi geeft, doe het dan goed,” zegt ze. “Je geeft niet een paar losse centen of vraagt wisselgeld terug als je een biljet hebt overhandigd. Dat is niet netjes.”


Waarom geven we steeds minder fooi?

Naast de praktische veranderingen in hoe we betalen, speelt ook de economische realiteit een rol. Voor veel mensen worden uit eten gaan of een drankje doen steeds duurder, mede door inflatie en hogere kosten in de horeca. Dit zorgt ervoor dat consumenten kritischer kijken naar hun uitgaven. Waar een fooi vroeger een vanzelfsprekendheid was, is het nu eerder een afweging.

Daarnaast lijkt er een generatiewisseling plaats te vinden. Jongere generaties lijken minder waarde te hechten aan het geven van fooien dan oudere generaties. Voor hen voelt het eerder als een vrijwillige keuze dan een sociale verplichting.


Hoe reageert de horeca op het dalende aantal fooien?

Horecamedewerkers voelen de gevolgen van het dalende aantal fooien direct in hun portemonnee. Voor veel medewerkers zijn fooien een belangrijk onderdeel van hun inkomsten. Toch lijkt het horecapersoneel begrip te hebben voor de veranderende tijdgeest.

Sommige horecabedrijven proberen het systeem aan te passen. Zo experimenteren sommige restaurants met het opnemen van een servicetoeslag in de rekening, waardoor klanten niet meer expliciet om een fooi worden gevraagd. Dit systeem wordt in andere landen, zoals de Verenigde Staten, al langer gehanteerd.

Een cultuurverschil

Het debat rondom fooien is niet uniek voor Nederland. In sommige landen, zoals Japan, wordt fooi geven zelfs als beledigend beschouwd, terwijl het in andere landen, zoals de Verenigde Staten, juist als een sociale norm wordt gezien. De Nederlandse cultuur lijkt ergens tussenin te zitten.

Aan de ene kant waarderen Nederlanders goede service en laten ze dat graag blijken met een fooi. Aan de andere kant hechten ze ook veel waarde aan gelijkheid en vinden ze dat een goede beloning voor horecapersoneel niet afhankelijk zou moeten zijn van de klant.


Wat nu? De toekomst van fooien

De vraag of fooi geven een traditie is die langzaam zal verdwijnen, blijft voorlopig onbeantwoord. Met de opkomst van digitale betalingen en een veranderende houding onder consumenten, lijkt het in ieder geval minder vanzelfsprekend te worden.

Wat wel duidelijk is, is dat het onderwerp veel discussie oproept. Terwijl sommige mensen trouw een extraatje blijven geven, zien anderen het als een achterhaald concept dat niet meer past in de moderne tijd.


Praat mee: geef jij fooi?

De meningen over fooi geven lopen uiteen. Ben jij iemand die altijd een fooi geeft, of kies je er juist bewust voor om dat niet te doen? Deel je mening en ervaringen over dit onderwerp. Het blijft een discussie die relevant is voor iedereen die van tijd tot tijd een terrasje pakt of uit eten gaat.

Actueel

Mark Gillis maakt vreselijk nieuws bekend: ”Ik ben voor het leven getekend”

Avatar foto

Published

on

Mark Gillis openhartig na ingrijpende rechtszaak: “Ik leef dagelijks met angst”

Ruim drieënhalf jaar na een gew*lddadige woninginbra*k spreekt Mark Gillis, zoon van ondernemer en realityster Peter Gillis, zich opnieuw uit over de blijvende impact van die traumatische nacht. Tijdens het hoger beroep van één van de verd*chten kon hij zijn emoties nauwelijks bedwingen. “Ik ben getekend voor het leven,” aldus Mark, die nog altijd worstelt met de gevolgen van wat er gebeurde in november 2021.

Een avond die alles veranderde

Op een herfstige avond in november werd Mark Gillis bij aankomst in zijn chalet op vakantiepark Prinsenmeer op brute wijze overvallen. Wat begon als een normale thuiskomst, ontaardde in een nachtmerrie. Mark werd opgewacht door drie gemaskerde mannen die hem onmiddellijk aanvielen. Met pepperspr*y in zijn gezicht, harde trappen, slagen en zelfs het gebruik van een stroomstootw*pen, werd hij volledig overmeesterd.

Na de fysieke aanval bonden de 0vervallers hem vast met tiewraps, ducttape en een telefoonkabel. Hun doel was duidelijk: ze waren op zoek naar een kluis. De situatie escaleerde snel, en de dreiging was levensgroot. Volgens Mark werd hem verteld dat hij in zijn rug zou worden gestoken als hij geen medewerking verleende. Uiteindelijk gaf hij toe dat er contant geld in een lade in de keuken lag, waarna de daders vertrokken.

Hoewel het gew*ld voorbij was, begon de psychologische nasleep voor Mark pas net.

Een leven in constante alertheid

De gebeurtenis veranderde Mark’s leven op een diepgaande manier. Tijdens het hoger beroep van één van de betrokken daders gaf hij aan nog dagelijks te worstelen met gevoelens van onveiligheid. “Ik rijd soms wel drie keer rond mijn huis voordat ik uitstap,” vertelde hij zichtbaar geëmotioneerd in de rechtszaal. “Op onbekende plekken ga ik altijd met mijn rug tegen de muur zitten, zodat ik zicht heb op de uitgangen. En ik controleer obsessief of deuren vergrendeld zijn en het alarm ingeschakeld is.”

Mark beschrijft zijn situatie als een constante staat van waakzaamheid. “Een mens hoort zonder angst te kunnen leven,” zegt hij. “Die vrijheid is mij voor altijd afgenomen.”

Zijn verklaring maakte diepe indruk op aanwezigen in de rechtbank. De rechter besloot de straf van de verd*chte te verhogen, mede op basis van de ernst van het delict en de blijvende impact op het slacht0ffer.

Een langdurig juridisch proces

De rechtsgang rondom de overval is inmiddels al jaren gaande. Drie mannen werden opgepakt in verband met het gew*ldsincident. In eerdere rechtszaken werden al celstr*ffen opgelegd, maar één van de daders ging in hoger beroep. Dat leidde tot de zitting van deze week, waar Mark opnieuw geconfronteerd werd met zijn belager.

Hoewel de uitspraak enige vorm van gerechtigheid biedt, is er voor Mark geen sprake van afsluiting. De angst is blijvend, het trauma diepgeworteld. “Het is moeilijk om écht rust te vinden als je weet dat dit je kan overkomen in je eigen huis, op een plek waar je je veilig zou moeten voelen,” verklaarde hij eerder in een interview.

Ondernemer en bekend gezicht

Mark Gillis is niet alleen bekend als zoon van Peter Gillis, oprichter van de Oostappen Groep, maar ook als ondernemer met ambities binnen het familiebedrijf. De vakantieparken van de familie zijn al jarenlang onderwerp van gesprek in de media, mede door de realityserie Familie Gillis: Massa is Kassa. In deze serie is Mark regelmatig te zien als rechterhand van zijn vader.

Toch blijkt het runnen van een familiebedrijf niet zonder uitdagingen. Naast het emotionele herstel van de overval, is Mark de afgelopen tijd ook verwikkeld geraakt in andere juridische kwesties.

Aangifte tegen Mark door gemeente Valkenburg

Onlangs werd bekend dat de gemeente Valkenburg aangifte heeft gedaan tegen Mark Gillis wegens mogelijke valsheid in geschrifte. Dit zou zijn gebeurd in het kader van een zogenaamde Bibob-procedure, die wordt ingezet bij de overname van vastgoed om crim*nele invloeden te weren. In 2022 wilde Mark een camping overnemen, en tijdens dat proces zouden volgens de gemeente onjuistheden zijn aangetroffen in de documenten.

Mark ontkent bewust onjuist te hebben gehandeld. “Ik heb alles ingevuld samen met een adviseur, omdat ik dyslexie heb,” laat hij weten. Hij benadrukt dat hij niets te verbergen heeft en volledig heeft vertrouwd op professionele begeleiding bij het invullen van de benodigde formulieren.

Hoewel de zaak nog in onderzoek is, werpt deze nieuwe beschuldiging wel opnieuw een schaduw over zijn zakelijke ambities.

Een familie onder druk

De afgelopen jaren is de familie Gillis vaker in het nieuws gekomen, niet alleen vanwege hun realityserie en zakelijke successen, maar ook door diverse juridische procedures en incidenten. Toch proberen vader en zoon zich als een hecht front naar buiten toe te presenteren.

Peter Gillis heeft meermaals laten weten trots te zijn op zijn zoon en diens veerkracht. “Wat Mark heeft meegemaakt, gun je niemand. Ik zie van dichtbij hoe moeilijk hij het soms nog heeft, maar ik zie ook dat hij blijft doorgaan. Dat verdient respect,” aldus Peter in een eerder interview.

Mark zelf probeert ondanks alles zijn leven weer op te bouwen. “Het is moeilijk, maar ik probeer me te focussen op de toekomst. Ik wil me blijven ontwikkelen en mijn plek binnen het bedrijf versterken,” liet hij eerder weten.

De impact van gew*ld op lange termijn

Het verhaal van Mark Gillis laat zien hoe ingrijpend de gevolgen van geweld kunnen zijn, zelfs jaren na de gebeurtenis. Slacht0ffers dragen niet alleen fysieke littekens, maar kampen vaak ook met langdurige mentale gevolgen zoals angst, slapeloosheid en wantrouwen.

Zijn openheid over deze gevolgen draagt bij aan meer begrip voor wat slacht0ffers doormaken — ook als de rechtszaak al lang voorbij is. De uitspraak in het hoger beroep biedt misschien enige vorm van genoegdoening, maar genezing is een veel langzamer proces.

Mark’s verhaal herinnert ons eraan hoe belangrijk het is om slacht0ffers niet alleen juridisch, maar ook emotioneel en mentaal te ondersteunen. De angst waarmee hij dagelijks leeft is reëel, en zijn getuigenis biedt een indringend inkijkje in wat het betekent om écht geraakt te worden door gew*ld.

Continue Reading