Actueel
Expert: Zoveel fooi moet je geven op het terras of in een restaurant
Fooi geven: een traditie die steeds meer verdwijnt
Waar het vroeger vanzelfsprekend was om een fooi achter te laten in de horeca, is dat tegenwoordig allerminst het geval. Steeds minder mensen geven een extraatje na een drankje op het terras of een etentje in een restaurant. Maar wat ligt hieraan ten grondslag? Waarom lijken we afscheid te nemen van deze traditie?
De dalende trend van fooi geven
Het aantal mensen dat nog fooi geeft, neemt al jaren gestaag af. Dat komt door meerdere factoren, waaronder een verschuiving in de manier waarop we betalen. In een tijd waarin contant geld steeds minder vaak wordt gebruikt, lijkt de traditionele manier van een paar muntjes op tafel leggen langzaam uit te sterven. Tegenwoordig rekent de overgrote meerderheid van de horecabezoekers af met een pinpas of zelfs via een QR-code. Dit lijkt een directe impact te hebben op het aantal fooien.
Een poging om dit probleem op te lossen, was de introductie van een ‘fooifunctie’ op pinapparaten. Deze functie stelt klanten in staat om bij het betalen van de rekening eenvoudig een bedrag voor fooi aan te tikken. Hoewel dit bedoeld was om het geven van een fooi makkelijker te maken, heeft het vaak het tegenovergestelde effect. Klanten vinden de functie opdringerig en voelen zich soms zelfs onder druk gezet om meer te betalen. In plaats van de gewenste positieve impact, lijkt het juist weerstand op te roepen.
Wantrouwen over digitale fooien
Naast de technische veranderingen is er ook sprake van een groeiend wantrouwen over wat er met digitale fooien gebeurt. Wanneer iemand contant geld op tafel laat liggen, weet je zeker dat dit rechtstreeks naar het personeel gaat. Bij een digitale fooi via een pinapparaat is dat veel minder duidelijk. Veel mensen hebben het idee dat deze fooien niet bij de werknemers belanden, maar in plaats daarvan in de zak van de ondernemer verdwijnen. Dit idee maakt mensen huiverig om digitaal een extraatje te geven.
Daarnaast is er kritiek op het systeem zelf. Sommigen vinden dat fooien niet zouden moeten bestaan in een moderne werkomgeving, omdat het personeel gewoon een fatsoenlijk salaris hoort te krijgen. “Als je in een restaurant werkt, zou je een eerlijk loon moeten ontvangen zonder afhankelijk te zijn van fooien,” klinkt het vaak.
Discussie over het horecasysteem
Niet iedereen heeft begrip voor de traditie van fooi geven. Irene, een criticus van het systeem, legt haar standpunt uit: “Je krijgt een menukaart met prijzen, maar eigenlijk ben je bijna verplicht om 30 procent meer te betalen voor het loon van de medewerkers.” Zij pleit voor een andere aanpak: “Waarom verhoog je de prijzen niet gewoon en betaal je je personeel een normaal salaris?”
Aan de andere kant staat Henk, die juist boos reageert op mensen die in de horeca klagen over een gebrek aan fooien. “Die horecamedewerkers moeten maar gaan klagen bij hun baas in plaats van bij de klant. Wij betalen al genoeg voor een drankje, en dan durven ze ook nog te zeuren dat ze geen fooi krijgen.”
De discussie over fooien roept duidelijk heftige emoties op, zowel bij horecamedewerkers als bij consumenten.
Wat is de etiquette rondom fooi geven?
Om wat meer duidelijkheid te scheppen, legt Anne-Marie van Leggelo, directeur van het Etiquette Bureau, de ongeschreven regels uit. Volgens haar zijn er bepaalde normen die mensen kunnen hanteren bij het geven van fooien. “In een restaurant is een fooi van 5 tot 10 procent van de rekening gebruikelijk,” legt ze uit. “Op een terras is het naar boven afronden al voldoende.”
Deze regels lijken echter minder breed gedragen te worden. Waar sommige mensen nog trouw de etiquette volgen, zien anderen de stijgende prijzen in de horeca als reden om geen extraatje meer te geven. Toch benadrukt Van Leggelo dat het personeel in de horeca vaak hun uiterste best doet om gasten een fijne ervaring te geven, en dat een fooi een blijk van waardering is.
Deskundige Reinildis van Ditzhuyzen voegt hieraan toe dat mensen “niet krenterig” moeten zijn als ze besluiten een fooi te geven. “Als je fooi geeft, doe het dan goed,” zegt ze. “Je geeft niet een paar losse centen of vraagt wisselgeld terug als je een biljet hebt overhandigd. Dat is niet netjes.”
Waarom geven we steeds minder fooi?
Naast de praktische veranderingen in hoe we betalen, speelt ook de economische realiteit een rol. Voor veel mensen worden uit eten gaan of een drankje doen steeds duurder, mede door inflatie en hogere kosten in de horeca. Dit zorgt ervoor dat consumenten kritischer kijken naar hun uitgaven. Waar een fooi vroeger een vanzelfsprekendheid was, is het nu eerder een afweging.
Daarnaast lijkt er een generatiewisseling plaats te vinden. Jongere generaties lijken minder waarde te hechten aan het geven van fooien dan oudere generaties. Voor hen voelt het eerder als een vrijwillige keuze dan een sociale verplichting.
Hoe reageert de horeca op het dalende aantal fooien?
Horecamedewerkers voelen de gevolgen van het dalende aantal fooien direct in hun portemonnee. Voor veel medewerkers zijn fooien een belangrijk onderdeel van hun inkomsten. Toch lijkt het horecapersoneel begrip te hebben voor de veranderende tijdgeest.
Sommige horecabedrijven proberen het systeem aan te passen. Zo experimenteren sommige restaurants met het opnemen van een servicetoeslag in de rekening, waardoor klanten niet meer expliciet om een fooi worden gevraagd. Dit systeem wordt in andere landen, zoals de Verenigde Staten, al langer gehanteerd.
Een cultuurverschil
Het debat rondom fooien is niet uniek voor Nederland. In sommige landen, zoals Japan, wordt fooi geven zelfs als beledigend beschouwd, terwijl het in andere landen, zoals de Verenigde Staten, juist als een sociale norm wordt gezien. De Nederlandse cultuur lijkt ergens tussenin te zitten.
Aan de ene kant waarderen Nederlanders goede service en laten ze dat graag blijken met een fooi. Aan de andere kant hechten ze ook veel waarde aan gelijkheid en vinden ze dat een goede beloning voor horecapersoneel niet afhankelijk zou moeten zijn van de klant.
Wat nu? De toekomst van fooien
De vraag of fooi geven een traditie is die langzaam zal verdwijnen, blijft voorlopig onbeantwoord. Met de opkomst van digitale betalingen en een veranderende houding onder consumenten, lijkt het in ieder geval minder vanzelfsprekend te worden.
Wat wel duidelijk is, is dat het onderwerp veel discussie oproept. Terwijl sommige mensen trouw een extraatje blijven geven, zien anderen het als een achterhaald concept dat niet meer past in de moderne tijd.
Ik geef in een restaurant geen fooi (vanwege de absurd hoge prijzen). En ik ding in een winkel niet af. Dus betaal ik gewoon wat ik moet betalen zonder extra korting of fooi.
— Marina (@dejong62) January 5, 2025
Praat mee: geef jij fooi?
De meningen over fooi geven lopen uiteen. Ben jij iemand die altijd een fooi geeft, of kies je er juist bewust voor om dat niet te doen? Deel je mening en ervaringen over dit onderwerp. Het blijft een discussie die relevant is voor iedereen die van tijd tot tijd een terrasje pakt of uit eten gaat.
Actueel
Annelien Coorevits doet boekje open over Olivier Deschacht: “Dit is er gebeurd na de scheiding”
Annelien Coorevits openhartig over breuk met Olivier Deschacht: “Het hakt er dieper in dan je denkt”
Annelien Coorevits heeft in een recent interview met Maison Slash ongebruikelijk open gesproken over de emotionele nasleep van haar relatiebreuk met voormalig voetballer Olivier Deschacht. De voormalige Miss België en presentatrice deelt eerlijk hoe moeilijk die periode voor haar is geweest — niet alleen voor haarzelf, maar ook voor haar gezin.
Van goede voornemens naar onverwachte spanningen
Wanneer een relatie ten einde loopt, hopen veel ex-partners de breuk in goede verstandhouding te regelen. Zo ook Annelien. “Je neemt je voor om als vrienden uit elkaar te gaan”, vertelt ze. Maar de realiteit bleek weerbarstiger dan verwacht. “Ongewild ontstaan er spanningen”, erkent ze openlijk.
Hoewel het oorspronkelijke plan was om respectvol uit elkaar te gaan, raakte het proces toch beladen met emotie en onuitgesproken frustratie. En dat bleef niet zonder gevolgen.
De impact op dochter Elena
Vooral de dochter van Annelien en Olivier, Elena, kreeg meer mee van de situatie dan haar ouders hadden gehoopt. “Elena heeft dat in die periode wel gevoeld en beseft. Dat vind ik heel jammer, want dat wil je eigenlijk niet”, zegt Annelien zichtbaar aangedaan. De erkenning van de impact op haar kind siert haar, want het laat zien hoezeer ze als moeder begaan is met het emotionele welzijn van haar dochter.
“We hebben het niet perfect aangepakt”
Annelien steekt niet onder stoelen of banken dat het proces van loslaten en herordenen niet zonder hobbels verliep. “We hebben dat niet op de perfecte manier gedaan”, geeft ze eerlijk toe. Geen verwijten, geen dramatiek — gewoon de vaststelling dat het soms anders loopt dan je hoopt.
De ex-partners deden hun best, maar zelfs met de beste bedoelingen is het ingewikkeld om een gezin door een breuk heen te loodsen zonder dat er iets van schade ontstaat. Vooral omdat de emoties intens zijn, en het leven plots een andere richting inslaat.
Een periode die je met je meedraagt
Inmiddels probeert Annelien de bladzijde om te slaan, al is dat makkelijker gezegd dan gedaan. “Zo’n periode kruipt in je kleren”, vertelt ze. “Je doet je best om er door te komen en de schade zo klein mogelijk te houden, vooral voor de kinderen. Uiteindelijk lukt dat, maar het blijft iets dat je meedraagt.”
Met die woorden onderstreept ze dat herstel niet alleen tijd vraagt, maar ook ruimte voor reflectie en verwerking. Want een relatiebreuk is zelden een gebeurtenis die je zomaar achter je laat — het is een overgang die zich langzaam voltrekt, met vallen en opstaan.
Nieuwe balans en groei
Na de storm probeert Annelien opnieuw haar evenwicht te vinden, zowel als moeder als vrouw. Hoewel de periode zwaar was, lijkt ze ook gesterkt uit de ervaring te komen. Ze is zich bewuster geworden van haar grenzen, haar kracht én haar kwetsbaarheid.
In haar werk als presentatrice en ondernemer blijft ze actief, maar ze kiest tegenwoordig bewuster voor projecten die haar energie geven en passen bij wie ze nu is. Achter de schermen werkt ze aan het opbouwen van een leven dat rustiger aanvoelt, met ruimte voor haarzelf en haar dochter.
Een voorbeeld in kwetsbaarheid
Wat Annelien zo bijzonder maakt in haar verhaal, is haar bereidheid om de imperfectie van het leven te tonen. In plaats van een gelikt plaatje te schetsen, durft ze te delen hoe lastig het soms is om sterk te blijven. En juist daardoor raken haar woorden zoveel mensen.
Door open te praten over de moeilijkheden na een relatiebreuk, doorbreekt ze een taboe dat nog vaak rust op scheidingen en hun gevolgen voor kinderen. Haar eerlijkheid biedt herkenning voor velen die soortgelijke situaties hebben meegemaakt, of zich op dit moment in een vergelijkbare fase bevinden.
Hoopvol naar de toekomst
Hoewel de breuk met Olivier Deschacht geen makkelijke ervaring was, kijkt Annelien nu weer met hoop naar de toekomst. Ze wil haar leven stap voor stap opnieuw invullen, op haar eigen voorwaarden. Daarbij vormt haar dochter Elena haar grootste drijfveer en bron van kracht.
“Je leert jezelf opnieuw kennen,” zegt ze. “En uiteindelijk besef je: ik ben sterker dan ik dacht.”
Samenvattend:
Annelien Coorevits deelt in alle openheid hoe intens de nasleep van
een relatiebreuk kan zijn — zeker als er kinderen bij betrokken
zijn. Haar verhaal is er één van pijn, groei en moed. En het laat
zien dat kwetsbaarheid geen zwakte is, maar juist een kracht.
Wil je meer van Annelien volgen? Houd dan haar sociale media in de gaten, waar ze af en toe een glimp geeft van haar leven achter de schermen: als moeder, vrouw en professional in balans.