Actueel
een van de honden in het asiel waar ik van hield had een blauwe ‘tatoeage-achtige’ lijn.
Als je een kleine blauwe lijn op de buik van een hond opmerkt, kan dat in eerste instantie vreemd en intrigerend lijken. Deze eenvoudige markering geeft echter belangrijke informatie over de gezondheid en medische geschiedenis van de hond.
In de diverse wereld van honden, variërend van kleine, speelse rassen tot grote, majestueuze typen, heeft elk dier unieke kenmerken, zowel natuurlijk als door mensen toegevoegd.
Naast hun genetische eigenaardigheden zoals verschillende vachtkleuren of opvallende ogen, gebruiken we als huisdiereigenaren verschillende methoden om onze dieren te markeren, zoals halsbanden, winterjassen, of in dit geval, een sterilisatietatoeage.
Sterilisatietatoeages worden aangebracht om aan te geven dat een hond gesteriliseerd of gecastreerd is, een procedure die door dierenartsen tijdens de operatie wordt uitgevoerd.
Deze tatoeages worden meestal aangebracht met een tatoeagepistool, eigendom van de dierenartspraktijk, terwijl het dier nog onder narcose is.
Cherice Roth, DVM, hoofd diergeneeskunde bij Fuzzy, een online platform voor huisdiergezondheid, legt uit dat de inkt steriel is en direct in de wond wordt geplaatst voordat het dier wakker wordt.
Dit proces zorgt ervoor dat het dier geen extra pijn ervaart. Deze praktijk is vooral gebruikelijk bij reddingshonden en in dierenasiels waar sterilisatie een vereiste is voor adoptie.
De sterilisatietatoeage is meestal een eenvoudige, maar duidelijke blauwe lijn dicht bij de incisieplaats.
Deze kan variëren van een enkele lijn aan één kant tot lijnen aan beide kanten van de incisie, afhankelijk van de voorkeur van de dierenarts.
Hoewel de inkt kan vervagen, blijft deze een cruciale visuele indicator van de sterilisatiestatus van de hond. Dit is bijzonder waardevol in situaties waarin de medische geschiedenis van een hond onbekend is.
Het aanbrengen van een sterilisatietatoeage is een belangrijke preventieve maatregel om verschillende redenen:
- Preventie van onnodige medische ingrepen: Het
bespaart het dier de mogelijke pijn en risico’s van een onnodige
operatie om de sterilisatiestatus te bevestigen.
- Kostenbesparend: Het voorkomt de hoge kosten
van alternatieve methoden zoals hormoonbloedtesten of echografieën,
die vaak niet doorslaggevend zijn.
- Snelle identificatie in noodgevallen: In
noodgevallen waarbij de eigenaar niet aanwezig kan zijn, biedt de
tatoeage onmiddellijke duidelijkheid over de sterilisatiestatus van
het dier.
Ondanks de voordelen is de praktijk van het tatoeëren nog niet universeel geadopteerd in privé dierenartspraktijken.
De voornaamste redenen hiervoor zijn vaak gerelateerd aan de kosten en een gebrek aan bewustzijn over de potentieel veranderende omstandigheden in het leven van een huisdier.
Dierenartsen en huisdiereigenaren in privépraktijken overwegen minder vaak de scenario’s waarin een dier kan eindigen zonder duidelijke medische geschiedenis.
De blauwe sterilisatietatoeage voor honden is een vitale medische indicatie die veel meer betekent dan alleen de huidige gezondheidsstatus van een huisdier.
Het helpt onnodige chirurgische ingrepen, pijn, en medische kosten te voorkomen en biedt essentiële informatie in noodgevallen.
Voor huisdiereigenaren en verzorgers biedt deze kleine blauwe lijn een snelle bevestiging van de sterilisatiestatus van de hond, wat cruciaal kan zijn in de besluitvorming over de behandeling in noodgevallen.
Familie in shock na tragedie met Klaas Bijl, Jeffrey en Emma: ‘Niet te bevatten’
Het familiedrama rond de vermissing van Jeffrey (10) en Emma (8), die samen met hun vader Klaas Bijl d00d werden aangetroffen in een auto in Winschoten, heeft diepe sporen nagelaten binnen de familiekring. De pijn, het ongeloof en de vragen die achterblijven, maken duidelijk hoe intens het verdriet is.
Een ondenkbare wending
In gesprek met Hart van Nederland doet Mariska, de voormalige stiefdochter van Klaas Bijl, voor het eerst haar verhaal. Terwijl de emoties zichtbaar op haar gezicht staan geschreven, spreekt ze over de verwarring, het verdriet en de verwoesting die deze gebeurtenis heeft veroorzaakt.
“Dat je jezelf iets aandoet, is al moeilijk te begrijpen. Maar dat je ook nog je eigen kinderen meeneemt… dat snap ik écht niet,” zegt ze, zichtbaar aangedaan. “Ongelooflijk. Het grijpt me bij de keel.”
Klaas Bijl had in het verleden een relatie met Mariska’s moeder. “Hij was ooit mijn stiefvader. Mijn moeder is inmiddels bijna twaalf jaar geleden overleden.” Ze kende hem dus door en door, en toch had ze dit nooit aan zien komen. “Ik vind dit echt heel heftig. Dat hij zoiets zou doen? Nooit verwacht. Echt totaal niet.”
Klaas in het verleden: drank en egoïsme
Mariska vertelt dat de relatie van haar moeder met Klaas niet altijd eenvoudig was. “Hij was een egoïstische man. Altijd met zichzelf bezig. Dat hij dronk, ja, dat speelde zeker mee.” Volgens haar stelde Klaas zijn eigen noden vaak boven die van anderen. Het schetst een beeld van iemand die al langere tijd worstelde met persoonlijke demonen, al blijft het moeilijk te verklaren wat hem uiteindelijk tot deze daad heeft gebracht.
Wat Klaas bezielde om deze fatale beslissing te nemen, blijft onduidelijk. Wel geeft Mariska aan dat hij eerder dreigde met het ondernemen van drastische stappen. “Hij heeft vaker dingen gezegd. Achteraf denk je: we hadden alarm moeten slaan. Maar het is zo lastig. Je denkt toch: hij meent het niet, het zijn woorden in een boze bui.”
Nauwe band met het gezin
De afgelopen dagen stond Mariska dicht bij het getroffen gezin. Haar zoon heeft veel contact met de familie van Jeffrey en Emma. “We waren hier gisteravond nog. Mijn zoon is er vaak, dus ik ken ze ook goed. Wat er is gebeurd, raakt ons allemaal.”
De impact op de familie is enorm. “Ze zijn kapot van verdriet. Dat is logisch. Dit is zoiets afschuwelijks. Je kan het niet bevatten. Dit komt zo hard binnen, bij iedereen.”
De plek van de vondst: een litteken in het landschap
Dat de auto met de lichamen van Klaas en zijn kinderen werd gevonden aan de Renselweg in Winschoten, maakt diepe indruk. Voor Mariska is het een plek geworden die voor altijd beladen zal blijven. “Het is nu een gekke plek. Een plek van verdriet, van ongeloof. Ik wil het niet geloven, maar het is helaas wel echt gebeurd.”
Volgens haar kende Klaas de omgeving goed. “Hij kwam hier vaker. Het is typisch dat hij juist hier is heen gegaan. Misschien heeft hij het allemaal van tevoren bedacht. Die gedachte maakt het extra wrang.”
Reconstructie van een tragedie
De afgelopen dagen werd steeds duidelijker dat er tekenen waren die wezen op een zorgwekkende toestand van Klaas Bijl. De dag vóór de verdwijning stuurde hij verontrustende berichten naar de moeder van de kinderen, waarin hij schreef dat er ‘iets zou gaan gebeuren’ en dat ze het ‘wel te boven zou komen’. De moeder nam deze signalen serieus en schakelde de p0litie in.
Agenten bezochten het huis van Klaas, maar zagen destijds geen directe aanleiding om de kinderen bij hem weg te halen. De volgende dag nam Klaas de kinderen mee in zijn grijze Toyota Avensis, met de belofte dat ze naar McDonald’s zouden gaan. Tegen een vriendin, Mirka, zei hij echter dat ze ‘naar het paradijs’ gingen.
Later op zondag belde Klaas nog kort met een kennis, om te zeggen dat het goed ging met de kinderen en dat ze aardappelen en schnitzel hadden gegeten. Het bleek het enige en laatste teken van leven.
De brief en de vondst
Op dinsdagochtend maakte de p0litie bekend dat er een handgeschreven brief van Klaas was gevonden. De inhoud riep ernstige zorgen op. Er stonden aanwijzingen in dat hij zichzelf en zijn kinderen van het leven wilde beroven. Het was een dramatische wending in een zaak die het hele land in de greep hield.
Diezelfde avond werd de auto van Klaas gevonden in het water bij de Renselweg in Winschoten. Forensisch onderzoek bevestigde later dat zich meerdere lichamen in het voertuig bevonden. Daarmee kwam een tragisch einde aan de dagenlange zoekactie, waarin honderden mensen hadden meegezocht.
Verbijstering in de gemeenschap
In Beerta en Winschoten heerst diepe rouw. Scholen, sportclubs en buren zijn geraakt door het verlies van twee jonge kinderen. “Iedereen kende ze wel een beetje,” zegt een buurtbewoner. “Altijd vrolijk, altijd samen.” Er worden herdenkingsmomenten voorbereid en er is een stroom van bloemen neergelegd op plekken waar het gezin werd gezien.
Reflectie en vragen
De tragedie roept, naast intens verdriet, ook fundamentele vragen op. Hoe kon dit gebeuren, ondanks de signalen? Wat kunnen we leren over omgangsregelingen, conflicten na scheiding, en de signalering van psychische nood?
Mariska is daar duidelijk over. “Er moeten betere manieren komen om in te grijpen als er zulke duidelijke signalen zijn. Want dit mag nooit meer gebeuren. Geen enkel kind verdient dit. Geen enkele familie verdient dit.”
Voor nu overheerst de stilte, de r0uw en de poging om te begrijpen. Wat rest is een familie die zich door een onvoorstelbare tragedie moet worstelen — en een samenleving die achterblijft met de opdracht om te waken, beschermen en leren van het ondenkbare.