Actueel
Een kijkje in het harde en uitdagende leven van Pattie Mallette
Pattie Mellette is scenarioschrijfster en producer – maar vandaag de dag is ze het meest bekend als de moeder van popsensatie Justin Bieber.
Weinig mensen weten echter veel over haar en de uitdagingen waar ze in de loop van haar leven mee te maken heeft gehad…
Justin Bieber is een van de grootste sterren ter wereld en in de ogen van velen heeft de Canadese ster alles wat je je maar kunt wensen.
Maar zelfs beroemde mensen hebben problemen en lijden onder crises – vaak zonder dat het publiek zich daar volledig bewust van is. De relatie tussen Justin Bieber en zijn moeder, Pattie Malette, is niet altijd even goed geweest – en gezien haar moeilijke achtergrond is het niet zo schokkend dat de dingen ingewikkeld werden.
Pattie Mallette werd geboren op 2 april 1975 in Stratford, Ontario, en heeft een Frans-Canadese achtergrond. Tragisch genoeg werd haar vroege jeugd gekenmerkt door een onvoorstelbaar verlies. Toen Pattie net 2 jaar oud was, werd haar 5-jarige zusje Sally aangereden door een auto toen ze de straat overstak en kwam helaas om het leven. Deze verwoestende gebeurtenis zou voor altijd een stempel drukken op Pattie’s familie en haar eerste jaren.
Pattie beviel van Justin op de jonge leeftijd van 17. Ze was toen vrijgezel en was niet onbekend met het omgaan met obstakels. Volgens Daily Mail voedde Pattie Justin helemaal alleen op in een woning met een laag inkomen in Canada. Ze had wat hulp van haar ouders, Justin’s grootouders.
Volgens Pattie heeft ze jarenlang te maken gehad met verschillende gevallen van misbruik en geweld, te beginnen op 3-jarige leeftijd. Ze legde uit:
“Tot mijn daders behoorden een mannelijke babysitter, de opa van een van mijn vrienden en kinderen uit de buurt die naar verluidt volwassener waren dan hun jaren,” zegt ze.
Toen ze 14 werd, begon ze verschillende middelen te gebruiken. Rond die tijd begon ze ook winkeld!efstal te plegen en werd ze van school gestuurd omdat ze brand had gesticht in de toiletten. Helaas ging het s*ksueel m!sbruik door. In haar boek beschrijft Patti date rape op 15-jarige leeftijd.
“Ik werd zo vaak s*ksueel m!sbruikt dat het met de jaren normaal begon te voelen. Het is een vreemd huwelijk – weten dat er iets mis is en het tegelijkertijd vertrouwd en gewoon vinden,” zei ze.
Als kind ontwikkelde Mallette een passie voor acteren en zingen. Toen ze negen was, trad ze al op in lokale tv-programma’s zoals Romper Room en Big Top Talent, een talentenprogramma voor kinderen dat in haar omgeving werd uitgezonden.
Op 15-jarige leeftijd begon ze te daten met Jeremy Bieber. Hun relatie duurde vier jaar, maar de tiener liep op haar 16e van huis weg. Ze kwam rond door d!efstal en de verkoop van dr*gs.
“Mijn leven was echt pijnlijk als kind,” vertelde Mallette aan George Stroumboulopoulos, zoals geciteerd door Cosmopolitan. “Ik had een liefde voor kunst die ik deel met Justin, en daar hebben we een soort band over.”
Met haar verleden en huidige gewoontes die haar inhaalden, verslechterde haar geestelijke gezondheid verder.
Na een lange periode van wanhoop en zelfm00rdgedachten probeerde de 17-jarige zichzelf van het leven te ber0ven. Ze werd opgenomen in een psychiatrische inrichting waar christelijke bekeringstherapie werd toegepast.
Nadat ze uit het ziekenhuis was ontslagen, zocht Mallette contact met voormalige vrienden en collega’s die niet dezelfde nieuw ontdekte religie volgden als zij. Toen kwam ze weer in contact met Jeremy Bieber.
Nadat het stel zes maanden had gedatet, realiseerde Pattie zich dat ze zwanger was. Justin werd geboren in Londen, Ontario, op 1 maart 1994.
Hoewel Pattie en Jeremy in eerste instantie bleven daten na de geboorte van hun zoon, besloten ze uiteindelijk al na een paar maanden uit elkaar te gaan.
Ondanks alle ontberingen die ze had meegemaakt, was Pattie een ondersteunende en aanwezige moeder. Ze hielp Justin bij het nastreven van zijn muzikale interesses en hielp hem uiteindelijk om mee te doen aan de Stratford Star talentenjacht 2007 toen Justin nog een tiener was.
De nu ster-zanger werd tweede met zijn vertolking van Ne-Yo’s “So Sick” en Pattie plaatste de video van zijn winnende optreden op Youtube. De video, naast de video’s die ze daarna online bleef zetten, won na verloop van tijd aan populariteit.
Mallette’s autobiografie werd in september 2012 gepubliceerd door de christelijke uitgeverij Revell.
Het boek, getiteld “Nowhere But Up,” ging niet alleen over Pattie’s moeilijke opvoeding, maar ook over hoe ze geloof en liefde gebruikte om optimistisch te worden en de beste alleenstaande ouder voor haar zoon te zijn.
Vandaag de dag is hun relatie veranderd
“Wanneer je kinderen een bepaalde leeftijd bereiken, verandert je opvoedingsstijl en is het moeilijk om los te laten,” vertelde Mallette aan People in 2013, toen haar zoon 19 jaar werd.
“Zijn leven was mijn leven en nu moest ik hem een beetje loslaten en hem onafhankelijk laten zijn. Het is moeilijk om niet alles te kunnen controleren wat je volwassen kind doet.”
Na zijn enorme doorbraak kreeg Justin Bieber problemen met de wet. Hij werd in 2014 gearr*steerd toen p0litieagenten hem rond 4 uur ’s nachts aan de kant moesten zetten terwijl hij aan het straatracen was.
Dat incident leidde tot een breuk in de moeder-zoon relatie.
“Ik wilde nooit dat mijn moeder teleurgesteld in me zou zijn en ik wist dat ze dat was. We hebben een tijd niet met elkaar gepraat, dus het kost tijd om dat vertrouwen weer op te bouwen… het is moeilijk, maar het gaat steeds beter. Ze is een geweldige vrouw en ik hou van haar,” vertelde de ster Billboard in 2015, zoals geciteerd door Cosmopolitan.
Maar tegenwoordig is die periode in Justins leven bijna vergeten en Pattie is erg trots op haar zoon.
“Ik ben zo trots op de geweldige jongeman die je bent en op de jongeman die je aan het worden bent. Niemand van ons is perfect en zal dat ook nooit worden (dus we zullen altijd geduld en genade voor elkaar nodig hebben), maar je oprechte groeiende relatie met Jezus is duidelijk te zien in de keuzes die je dagelijks maakt en de goede ‘vruchten’ die je draagt. Ik bewonder je karakter en integriteit. Je wordt prachtig volwassen en bent wijser dan je jaren,” deelde ze op Instagram.
Hoewel Pattie zeker werd uitgedaagd in haar jonge jaren, is haar wending naar genade echt een inspiratie. Deel dit verhaal op Facebook als je het ermee eens bent!
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”
Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.
“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”
Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”
De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.
Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.