Actueel
De schokkende reden waarom Marieke Elsinga ineens zo slecht presenteert – Dit zag niemand aankomen!
Marieke Elsinga krijgt al geruime tijd kritiek op haar presentatievaardigheden, en haar recente tv-optredens helpen haar imago niet bepaald. De shows waarin ze te zien is, zoals The Jump, worden door critici als teleurstellend bestempeld. Ook The Headliner, waarin ze binnenkort naast Jim Bakkum zal presenteren, lijkt niet bepaald een succes te worden. Tv-kenner Victor Vlam denkt te weten waarom Marieke’s tv-optredens zo ondermaats zijn en deelt zijn visie in de podcast De Communicado’s.
Een moeizame presentatiestijl
Volgens Victor is Marieke Elsinga op de radio bij Qmusic nog steeds goed in haar element en deed ze het vroeger bij RTL Boulevard ook prima. Maar zodra ze een strakker geregisseerd programma moet presenteren, zoals een quiz of talentenjacht, lijkt het alsof ze vastloopt.
“Toen ik haar bij The Jump zag, dacht ik meteen: dit is echt niet goed,” zegt Victor. “Tina Nijkamp en Angela de Jong hadden hier ook kritiek op en ik dacht hetzelfde. Maar ik vond het wat sneu om er ook nog eens op in te hakken. Toch moet ik zeggen: The Jump presenteert ze gewoon niet goed.”
Waarom lukt het haar niet?
Volgens Victor ligt het probleem in het strakke format van dit soort shows. Marieke is van nature spontaan en goed in losse, luchtige gesprekken. Maar bij een quiz of spelprogramma moet een presentator spanning opbouwen, kandidaten begeleiden en de kijker op het juiste moment uitleg geven. Dit vraagt om een meer gecontroleerde stijl, en daar loopt Marieke volgens hem op vast.
“Ze lijkt gevangen in een keurslijf waarin alles volgens een vast script moet verlopen,” legt hij uit. “Dat gaat haar niet natuurlijk af. Iemand als Robert ten Brink kan zo’n rol moeiteloos vervullen – bij hem voelt het organisch en vloeiend. Maar bij Marieke lijkt het alsof ze een rol speelt in plaats van dat ze echt in haar element is.”
Geen authentieke uitstraling
Een groot probleem is volgens Victor dat Marieke’s presentatie niet geloofwaardig overkomt. “Het voelt alsof ze de rol van quizmaster aan het acteren is. Je ziet dat ze niet volledig in haar element is, en dat merkt de kijker.”
Bij The Jump was dat al duidelijk zichtbaar, maar bij The Headliner, waarin ze binnenkort verschijnt, vreest Victor dat dit probleem zich opnieuw zal voordoen. “In The Headliner zit je als presentator ook in een keurslijf. Je hebt een vast format waarbinnen je moet opereren en kunt weinig improviseren. Als je niet op een natuurlijke manier in zo’n rol past, komt het snel geforceerd over.”
Somber vooruitzicht voor The Headliner
Het programma The Headliner werd bij de eerste aflevering al massaal afgekraakt. Dat voorspelt niet veel goeds voor Marieke’s debuut als presentatrice van de show. Victor denkt dat haar stijl simpelweg niet aansluit bij de eisen van dit soort programma’s.
“Een spelshow of talentenjacht presenteren vraagt om een hele andere aanpak dan radio maken of bij RTL Boulevard een gesprekje voeren,” concludeert hij. “Als presentator moet je de juiste toon kunnen zetten en het programma laten draaien om de kandidaten, niet om jezelf. Bij Marieke voelt het te gemaakt en dat gaat niet goed uitpakken.”
Of Marieke Elsinga haar draai nog weet te vinden in dit soort programma’s, blijft de vraag. Maar volgens critici en tv-kenners lijkt ze niet op haar plek in strak geregisseerde formats – en dat begint steeds meer kijkers op te vallen.
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.