BE
Bommetje bij Ward Lemmelijn en danspartner Yulia: ´Allemaal doorgestoken kaart!´
Na hun overwinning in het VTM-programma Dancing With The Stars bleef Vlaanderen in spanning: zouden Ward Lemmelijn (28) en zijn danspartner Yulia Düll Dursin (21) ook romantisch een duo vormen? Helaas voor fans is er nog geen sprake van een koppel. Ondanks de vele speculaties en de intense chemie die ze op televisie lieten zien, geeft Ward duidelijk aan dat er geen relatie is ontstaan tussen hem en Yulia.
Winnen op de dansvloer
Ward en Yulia sprongen tijdens het programma meteen in het oog. Hun dansen waren technisch sterk, maar vooral hun uitstraling als duo wist het publiek te boeien. Na weken van intensieve training en samen optredens op de dansvloer, groeide een band tussen hen die door velen werd geïnterpreteerd als meer dan professioneel. Hun overwinning leek dan ook voor een deel gebaseerd op de charme en het enthousiasme dat ze samen uitstraalden.
Onderzoeken van gevoelens
Direct na hun overwinning verklaarden de twee dat ze hun gevoelens voor elkaar wilden onderzoeken buiten de televisiecontext. Veel fans hielden hun adem in, benieuwd of er een romance zou ontstaan. Inmiddels zijn er drie maanden verstreken, en het resultaat blijkt teleurstellend voor de liefhebbers van het vermeende koppel: er is geen date geweest, en er zijn geen plannen voor een romantische toekomst samen.
Een uitstapje naar Lille
Volgens Dag Allemaal hebben Ward en Yulia slechts één uitstapje samen gemaakt: een trip naar Lille in Frankrijk. De locatie werd bewust gekozen, omdat de kans klein was dat ze herkend zouden worden. Het lijkt erop dat dit uitstapje vooral bedoeld was om elkaar beter te leren kennen in een privéomgeving, zonder de druk van de media en fans. Desondanks voedde dit enkel de geruchten over een mogelijke romance.
De kracht van de vibe
Het weekblad schrijft dat Ward en Yulia wekenlang in een “goede vibe” leefden. De positieve sfeer tijdens de show versterkte het gevoel van verbondenheid en leidde bij henzelf tot het idee dat er misschien iets meer kon ontstaan. Het is begrijpelijk dat intense samenwerking en veel nabijheid dit gevoel kunnen opwekken. Toch betekent dat niet automatisch dat er daadwerkelijk romantische gevoelens waren die buiten de dansvloer standhielden.
Fans en media
Vlaanderen leefde intens mee met de twee dansers. Hun chemie en het idee van een ontluikende liefde zorgden voor enorme media-aandacht en fanbetrokkenheid. Het zou overdreven zijn te stellen dat hun succes volledig gebaseerd was op de vermeende romance, maar het enthousiasme rondom hun duo heeft ongetwijfeld bijgedragen aan hun overwinning. Het publiek genoot van het verhaal en zag hen als een stel, ook al was dat slechts een interpretatie van wat er op televisie werd getoond.
Geen opgezet spel
Hoewel sommigen zouden kunnen denken dat Ward en Yulia hun “romantische” band bewust hebben gespeeld om het publiek te winnen, lijkt daar geen bewijs voor te zijn. Het weekblad benadrukt dat de positieve dynamiek tussen hen oprecht was en dat hun samenwerking eerder resulteerde in een sterke professionele connectie dan in een echte romance. De chemie op televisie zorgde voor een natuurlijke aantrekkingskracht, die echter niet doorleefde buiten de context van de show.
Conclusie
Voorlopig blijft het dus bij een hechte vriendschap en een succesvolle samenwerking op de dansvloer. Ward Lemmelijn en Yulia Düll Dursin bewijzen dat je samen op televisie een enorm aansprekend duo kunt vormen, zonder dat daar automatisch romantische gevoelens uit voortkomen. Fans zullen hun chemie blijven bewonderen, maar moeten voorlopig genoegen nemen met het feit dat er geen liefde in de coulissen bloeide.
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
