Actueel
Slecht nieuws uit het ziekenhuis: zo gaat het nu met prinses Margriet
Prinses Margriet hard ten val tijdens schaatsevenement: armbreuk en z!ekenhuisopname
Op 82-jarige leeftijd is prinses Margriet vanmiddag met spoed naar het z!ekenhuis gebracht na een ongelukkige val op het ijs. Tijdens het sportevenement de Hollandse 100 kwam ze hard ten val tijdens haar schaatsrondes in Thialf. Haar zoon, prins Bernhard, bevestigt dat zijn moeder een armbreuk heeft opgelopen en hevige pijn ervaart.
Val tijdens sportieve uitdaging
De prinses was vanochtend aanwezig bij het schaatsevenement in Thialf, waar ze zelf meedeed aan een sportieve prestatie: tien kilometer schaatsen in het kader van de Hollandse 100. Dit evenement combineert een schaatstocht met een fietstocht en wordt georganiseerd door de stichting Lymph&Co. Margriet wist vrijwel de volledige afstand af te leggen, maar tijdens de laatste ronde ging het mis.
Ze verloor haar balans en kwam met flinke snelheid ten val op het gladde ijs. Ooggetuigen en opnamen van het incident tonen hoe prins Bernhard en enkele aanwezigen direct toesnelden om hulp te bieden. Margriet bleef op het ijs liggen en leek direct veel pijn te hebben. Niet lang daarna arriveerde een amb*lance, die haar naar het z!ekenhuis vervoerde voor nader onderzoek.
Medische diagnose: armbreuk
Uit eerste medische onderzoeken is gebleken dat prinses Margriet haar arm heeft gebroken. Volgens haar zoon is de pijn aanzienlijk. De breuk vereist naar verwachting een langere periode van rust en revalidatie. Hoewel de prinses bekend staat om haar vitaliteit en sportiviteit, zal ze het voorlopig rustig aan moeten doen.
Prins Bernhard deelde het nieuws met verslaggevers van Shownieuws en gaf aan dat zijn moeder erg is geschrokken, maar wordt omringd door goede zorg. “Ze heeft veel pijn, maar is in goede handen,” liet hij weten.
De Hollandse 100 en stichting Lymph&Co
De Hollandse 100 is een jaarlijks sportevenement dat zich inzet voor onderzoek naar lymfeklierk*nker. Deelnemers schaatsen en fietsen om geld in te zamelen voor onderzoek en bewustwording. Het evenement is opgericht door prins Bernhard, nadat hij in 2013 zelf werd getroffen door lymfeklierk*nker. Inmiddels is hij volledig hersteld.
Door het organiseren van dit sportevenement wil hij anderen helpen en bijdragen aan betere behandelmogelijkheden. Jaarlijks krijgen ongeveer 4.000 mensen in Nederland de diagnose lymfeklierk*nker. Ongeveer 1.000 mensen overlijden aan deze z!ekte. Met de opbrengst van de Hollandse 100 wordt wetenschappelijk onderzoek gefinancierd.
Dat prinses Margriet aan dit evenement meedeed, onderstreept haar betrokkenheid bij het goede doel en haar steun voor haar zoon. De valpartij maakt het moment des te schrijnender.
Een leven in dienst van het koningshuis
Prinses Margriet werd geboren op 19 januari 1943 in Ottawa, Canada, tijdens de Tweede Wereldoorlog. Haar ouders, koningin Juliana en prins Bernhard, verbleven daar vanwege de oorlogssituatie in Nederland. Haar volledige naam is Margriet Francisca.
Margriets geboorte in Canada had een bijzonder karakter: het z!ekenhuis waarin zij werd geboren werd tijdelijk tot extraterritoriaal gebied verklaard, zodat het kind de Nederlandse nationaliteit kon verkrijgen. Hoewel ze dus in Canada ter wereld kwam, behield Margriet altijd haar Nederlandse nationaliteit. Ze heeft wel een sterke band met Canada gehouden en keerde later meerdere keren terug voor officiële bezoeken.
Als derde dochter van Juliana en Bernhard groeide Margriet op in een prominente koninklijke familie. Ze is de jongere zus van de voormalige koningin Beatrix en tante van de huidige koning Willem-Alexander. In 1967 trouwde ze met Pieter van Vollenhoven, met wie ze vier zonen kreeg: Maurits, Bernhard, Pieter-Christiaan en Floris.
Bekend om haar maatschappelijke betrokkenheid
Gedurende haar leven heeft prinses Margriet zich toegewijd aan tal van maatschappelijke en humanitaire doelen. Ze was jarenlang actief binnen het Nederlandse Rode Kruis, zette zich in voor de gezondheidszorg en vervulde talloze officiële verplichtingen. Haar betrokkenheid bij goede doelen is altijd groot geweest, en ook op gevorderde leeftijd blijft ze haar steentje bijdragen.
Sport is altijd een belangrijk onderdeel van haar leven geweest. Ze schaatst al van jongs af aan en heeft zich vaak laten zien bij sportieve evenementen, niet alleen als eregast maar ook als deelnemer. Haar inzet bij de Hollandse 100 past dan ook volledig bij haar karakter: betrokken, sportief en altijd bereid om bij te dragen.
Reacties vanuit het publiek en de media
Het nieuws over Margriets val werd snel opgepikt door binnenlandse media. Op sociale media stromen de beterschapswensen inmiddels binnen. Veel mensen prijzen haar sportieve instelling en wensen haar een spoedig herstel toe. “Wat een sterke vrouw,” schrijft iemand op X. “Zelfs op 82-jarige leeftijd schaatsen voor het goede doel. Heel veel respect.”
Ook binnen het Koninklijk Huis is er geschokt gereageerd. Het hof heeft nog geen officiële verklaring uitgegeven, maar insiders melden dat koning Willem-Alexander en koningin Máxima op de hoogte zijn gesteld en nauw betrokken zijn bij de situatie.
Een periode van herstel
Voor prinses Margriet breekt nu een periode van herstel aan. Een armbreuk op hogere leeftijd is een serieuze blessure en vereist zorgvuldige revalidatie. Naar verwachting zal ze de komende weken haar publieke agenda moeten aanpassen. Of ze binnenkort weer zichtbaar zal zijn bij evenementen, is nog onzeker.
Toch is het niet ondenkbaar dat ze – zodra haar gezondheid het toelaat – opnieuw van zich zal laten horen. Haar vastberadenheid en doorzettingsvermogen zijn immers kenmerkend voor haar publieke leven.
Tot slot
De val van prinses Margriet tijdens het sportevenement Hollandse 100 is een pijnlijke herinnering dat ook de meest actieve en toegewijde leden van het Koninklijk Huis kwetsbaar zijn. Toch laat haar deelname aan het evenement op indrukwekkende wijze zien hoezeer zij zich nog altijd inzet voor maatschappelijke doelen – zelfs op 82-jarige leeftijd.
Het Nederlandse volk leeft met haar mee en hoopt op een voorspoedig en volledig herstel. Haar sportieve geest en betrokkenheid zijn inspirerend voor velen, en het is te hopen dat we haar binnenkort weer gezond en wel mogen zien bij toekomstige gelegenheden.
Voor nu rest er vooral bewondering voor haar moed, inzet en kracht. Beterschap, prinses Margriet!
De gezondheidstoestand van Bruce Willis blijft de afgelopen tijd verder achteruitgaan, en dat laat diepe sporen na bij zijn familie. Volgens mensen uit zijn directe omgeving is er binnen het gezin een pijnlijk maar eerlijk besef gegroeid: de man die hij ooit was, is langzaam aan het verdwijnen. Zijn dochters hebben daar in stilte al afscheid van genomen – niet van hun vader als persoon, maar van wie hij vroeger was.
Samen, zolang het kan
Tijdens de feestdagen probeert de uitgebreide familie Willis zo veel mogelijk samen te zijn. Dat betekent: Demi Moore met dochters Rumer, Scout en Tallulah, én Bruce’ huidige vrouw Emma Heming met hun dochters Mabel en Evelyn. De samenstelling is bijzonder, maar de band is hecht. Alles draait om nabijheid, rust en het maken van herinneringen – hoe klein die momenten soms ook zijn.
Binnen de familie leeft het besef dat elke kerst, elk gezamenlijk etentje of simpel samenzijn extra betekenis heeft gekregen. Niet vanuit angst, maar vanuit waardering. Niemand weet hoe de toekomst eruitziet, maar iedereen voelt dat het nu telt.
Een bron vertelt: “De feestdagen waren altijd al belangrijk voor deze familie. Juist nu willen ze die momenten koesteren. Ze voelen zich dankbaar dat Bruce er nog is en dat ze hem kunnen omringen met liefde.”
Afscheid in fases
Het woord ‘afscheid’ krijgt in dit verhaal een andere lading. Het gaat niet om een plots einde, maar om een proces dat zich langzaam ontvouwt. De z!ekte waarmee Bruce te maken heeft, is onomkeerbaar. Dat betekent dat zijn dochters hebben moeten leren loslaten, stap voor stap, terwijl hij fysiek nog bij hen is.
Dat afscheid is niet luid of publiek. Het gebeurt in kleine momenten: wanneer hij hen niet meer herkent, wanneer een gesprek niet meer lukt, of wanneer een herinnering alleen nog bij hen leeft. Het is r0uw in lagen – zonder duidelijke einddatum.
Rumer Willis sprak daar onlangs openhartig over. Ze vertelde dat haar vader haar soms niet meer herkent, maar dat ze daar niet verbitterd over is. “Ik ben vooral dankbaar dat ik hem nog kan vasthouden, hem kan knuffelen. Dat gevoel blijft.”
Leven met een veranderend contact
Bruce heeft intensieve zorg nodig, dag en nacht. Zijn z!ekte beïnvloedt vooral zijn cognitieve vermogens en communicatie. Voor zijn omgeving was die verandering in het begin beangstigend. Emma Heming beschreef dat eerder als confronterend: “Hij was niet meer de warme, open Bruce die iedereen kende. Dat was moeilijk om te zien.”
Toch heeft de familie een nieuw evenwicht gevonden. Door professionele begeleiding, structuur en veel geduld hebben ze geleerd om op andere manieren contact te maken. Communicatie verloopt niet meer via woorden, maar via aanraking, gezichtsuitdrukking en aanwezigheid.
“We hebben een manier gevonden om met hem te zijn,” vertelde Emma. “Niet zoals vroeger, maar op een nieuwe manier die werkt.”
De kracht van nabijheid
Wat opvalt in de verhalen van mensen rond Bruce Willis, is de nadruk op liefde en rust. Er is geen strijd tegen wat niet meer kan. In plaats daarvan wordt er gekeken naar wat er nog wél is: momenten van herkenning, een glimlach, een hand vasthouden, samen in stilte zijn.
Voor zijn dochters is dat een leerproces geweest. Ze hebben moeten accepteren dat hun rol verandert: van kind naar verzorger, van herinneringen ophalen naar nieuwe rituelen creëren. Het vraagt volwassenheid, maar ook zachtheid.
Die houding wordt door velen als bewonderenswaardig gezien. Op sociale media spreken fans hun respect uit voor de manier waarop de familie met de situatie omgaat. Zonder drama, zonder publieke uitbarstingen – maar met openheid en menselijkheid.
Geen grote woorden, wel betekenis
Wat dit verhaal zo aangrijpend maakt, is juist het ontbreken van grote uitspraken. Niemand probeert de situatie mooier te maken dan hij is. Tegelijkertijd is er geen wanhoop. Het is een verhaal over aanpassen, over leven met wat er is, en over liefde die niet verdwijnt, ook als herkenning dat soms wel doet.
Bruce Willis was jarenlang een icoon op het scherm: sterk, charismatisch, onverzettelijk. In deze fase van zijn leven is hij dat op een andere manier geworden – als middelpunt van een familie die laat zien wat zorg, trouw en verbondenheid betekenen.
Een ander soort nalatenschap
Voor zijn dochters zal hun vader altijd meer zijn dan de z!ekte die hem nu beperkt. Hij blijft de man van hun jeugd, van films, van herinneringen die niemand hen kan afnemen. Tegelijk leren ze hem opnieuw kennen, in stilte, in kwetsbaarheid.
Die dubbele werkelijkheid is zwaar, maar ook verbindend. Het dwingt tot vertraging, tot aanwezig zijn in het moment. En misschien is dat wel de grootste les die deze periode met zich meebrengt.
Zoals een familievriend het verwoordt: “Ze r0uwen niet alleen om wat verdwijnt, maar vieren ook wat er nog is.”
Liefde zonder voorwaarden
In alles wat naar buiten komt over Bruce Willis en zijn familie, staat één ding centraal: liefde zonder voorwaarden. Niet afhankelijk van woorden, prestaties of herkenning. Gewoon er zijn, samen.
En misschien is dat, los van roem en carrière, uiteindelijk de meest menselijke rol die iemand kan spelen.