Actueel
Flinke Boete voor mensen die niet thuis zijn bij bezorgen pakketje!!
Een financiële prikkel kan helpen om verantwoordelijker om te gaan met bezorgmomenten, stelt Pieter Van den Broecke van Manhattan Associates. Volgens hem zou een boete voor consumenten die niet thuis zijn bij de levering van hun pakketje een effectieve maatregel kunnen zijn. “Zo’n maatregel dwingt consumenten om bewuster na te denken over waar en wanneer zij hun pakket willen ontvangen. De druk op de pakketbezorging blijft immers toenemen.”
Probleem van mislukte bezorgpogingen
Webwinkels en hun vervoerders hebben al jaren te maken met de uitdaging om pakketjes efficiënt bij consumenten te krijgen. Door de explosieve groei van online winkelen zijn de aantallen leveringen en retouren enorm gestegen. Hier komt nog bij dat pakketbezorgers vaak voor een dichte deur staan, wat leidt tot onnodige extra bezorgritten. Dit is niet alleen inefficiënt en tijdrovend, maar heeft ook negatieve gevolgen voor de werkdruk van bezorgers en het milieu.
Bovendien zorgen mislukte bezorgingen voor extra kosten bij bezorgdiensten en webwinkels. Elke poging om een pakket opnieuw aan te bieden kost tijd, brandstof en extra logistieke planning. Dit kan uiteindelijk leiden tot hogere bezorgkosten voor consumenten en grotere uitdagingen voor bedrijven die hun logistieke processen proberen te optimaliseren.
A person wearing an orange T-shirt is delivering parcels to a satisfied client. Friendly worker, high quality delivery service.
Financiële prikkel als oplossing
Pakketbezorgers rijden dagelijks duizenden extra kilometers omdat ontvangers niet thuis zijn op het moment van bezorging. Dit verhoogt niet alleen de werkdruk voor bezorgdiensten, maar heeft ook een aanzienlijke impact op de CO2-uitstoot. Van den Broecke is van mening dat een financiële prikkel kan helpen om consumenten bewuster te laten kiezen voor geschikte bezorgmomenten. “Een boete voor gemiste bezorgingen moedigt consumenten aan om een goed moment te selecteren voor de ontvangst van hun pakket, of om een pakketpunt of winkel als afleveradres te kiezen.”
Een dergelijke maatregel zou volgens hem kunnen leiden tot minder verspilde bezorgpogingen en efficiëntere routes voor bezorgdiensten. Hierdoor zouden bedrijven minder kosten maken en zou de bezorgervaring voor consumenten verbeteren. Het kan ook bijdragen aan een duurzamere vorm van logistiek, doordat het aantal onnodige ritten en de milieubelasting verminderen.
Verantwoordelijkheid bij webwinkels en vervoerders
Toch ligt de verantwoordelijkheid volgens Van den Broecke niet alleen bij de consument. Webwinkels en vervoerders moeten ook meer flexibiliteit bieden bij het kiezen en wijzigen van bezorgmomenten. “Vaak kunnen klanten slechts een bezorgdag selecteren, maar ontbreekt de optie voor een specifiek dagdeel of tijdslot. Ook is het na bestelling niet altijd mogelijk om het aflevermoment aan te passen.”
Volgens hem kunnen webshops en logistieke bedrijven betere systemen implementeren waarbij consumenten na aankoop nog de mogelijkheid krijgen om hun bezorgvoorkeuren te wijzigen. Dit zou kunnen via e-mails, sms-meldingen of selfservice-apps waarin klanten eenvoudig een nieuwe bezorgtijd kunnen kiezen.
Daarnaast zouden bedrijven ervoor kunnen zorgen dat consumenten eerder op de hoogte zijn van hun bezorgmoment en eenvoudig de optie krijgen om vooraf aanpassingen door te voeren. Hiermee kunnen misverstanden en frustraties bij de klant worden voorkomen.
De rol van technologie en selfservice-apps
Een oplossing voor onverwachte wijzigingen in de beschikbaarheid van consumenten zou een selfservice-app kunnen zijn. Van den Broecke stelt voor dat klanten via een app hun bezorgmoment kunnen aanpassen als ze merken dat ze niet thuis kunnen zijn. Dit zou niet alleen gemiste bezorgingen verminderen, maar ook de klanttevredenheid vergroten.
“In zo’n app moet het mogelijk zijn om het bezorgmoment te verplaatsen naar een ander tijdslot of naar een andere dag, of om alsnog te kiezen voor een pakketpunt of de winkel als bezorglocatie,” zegt Van den Broecke.
Met de opkomst van slimme technologieën, zoals realtime tracking en geautomatiseerde meldingen, kunnen consumenten bovendien beter op de hoogte worden gehouden van het exacte bezorgmoment. Dit kan helpen bij het verbeteren van de algehele efficiëntie van bezorgdiensten.
A person wearing an orange T-shirt is delivering parcels to a satisfied client. Friendly worker, high quality delivery service.
Kritiek op het idee van een boete
Hoewel het idee van een boete een manier kan zijn om het aantal mislukte bezorgpogingen te verminderen, is het niet zonder kritiek. Consumentenorganisaties vrezen dat zo’n maatregel vooral nadelig is voor consumenten met onregelmatige werktijden of die door omstandigheden niet in staat zijn om hun pakket in ontvangst te nemen.
Daarnaast zijn er al bestaande maatregelen om dit probleem te verminderen, zoals de mogelijkheid om pakketten bij buren af te leveren, gebruik te maken van pakketkluizen of om voor een afhaalpunt te kiezen. Het verplicht stellen van een boete zou dan als extra belasting voor de consument kunnen worden gezien.
Verder is er de vraag in hoeverre zo’n boete juridisch en praktisch haalbaar is. Webshops en bezorgdiensten werken vaak met verschillende contracten en voorwaarden, waardoor het invoeren van een algemene boete ingewikkeld kan zijn. Bovendien zou het voor klanten negatief kunnen uitpakken als ze bijvoorbeeld door overmacht, zoals ziekte of onvoorziene omstandigheden, niet thuis kunnen zijn.
Alternatieve oplossingen
In plaats van een boete zouden er andere maatregelen genomen kunnen worden om bezorging efficiënter te laten verlopen. Zo zou een dynamisch systeem waarin consumenten kort voor bezorging hun beschikbaarheid kunnen bevestigen of wijzigen een stap in de goede richting kunnen zijn.
Daarnaast kunnen webshops consumenten beter informeren over hun bezorgopties. Door duidelijk te maken welke gevolgen een gemiste bezorging heeft en hoe ze het beste hun pakket kunnen ontvangen, kunnen veel misverstanden en onnodige ritten worden voorkomen.
Ook de uitbreiding van bezorgopties zoals avondleveringen en bezorging op zondag zou kunnen bijdragen aan een oplossing. Op die manier kunnen consumenten een bezorgmoment kiezen dat beter bij hun planning past, waardoor de kans op mislukte bezorgpogingen afneemt.
Conclusie
Het voorstel van Pieter Van den Broecke om een boete in te voeren voor consumenten die niet thuis zijn bij pakketbezorging heeft als doel om efficiënter om te gaan met bezorgmomenten en de impact op het milieu te verminderen. Volgens hem kan een financiële prikkel consumenten stimuleren om bewuster te kiezen voor een geschikt bezorgmoment of een alternatieve afleverlocatie.
Tegelijkertijd ligt de verantwoordelijkheid niet alleen bij de consument. Webshops en vervoerders kunnen ook meer flexibiliteit bieden door betere bezorgopties aan te bieden en consumenten in staat te stellen om hun bezorgmomenten eenvoudig te wijzigen. Daarnaast zou een selfservice-app waarmee klanten last-minute aanpassingen kunnen doen een goede oplossing kunnen zijn.
Toch roept het idee van een boete veel discussie op. Consumentenorganisaties vrezen dat het oneerlijk uitpakt voor mensen die door onvoorziene omstandigheden hun pakket niet in ontvangst kunnen nemen. Bovendien bestaan er al alternatieve methoden om bezorging efficiënter te maken, zoals pakketkluizen, afhaalpunten en betere communicatie vanuit webwinkels.
Het blijft dan ook de vraag of een boete daadwerkelijk de beste oplossing is, of dat er andere maatregelen nodig zijn om het logistieke proces te optimaliseren zonder extra lasten voor de consument. Het debat over de toekomst van pakketbezorging en hoe deze duurzamer en efficiënter kan verlopen, zal ongetwijfeld nog verder worden gevoerd.
Na het verliezen van haar vijfjarige dochter aan kanker, besluit een rouwende moeder eindelijk om een ander kind te adopteren. Maar wanneer een geheim van haar vervreemde man opduikt, moet ze een moeilijke situatie onder ogen zien. In het gedempte licht van haar woonkamer slaakte Eleanor een kreet en gooide haar Chinees afhaalmaaltijd ergens achter haar neer, zonder zich erom te bekommeren. Het geluid doorbrak de stilte die haar eens levendige huis tegenwoordig kenmerkte.
Na het verliezen van haar dochter, Ava, aan leukemie vijf jaar geleden en het jaar daarop scheiden van haar man Joseph, had Eleanor haar passie voor alles verloren, inclusief haar carrière in de kunstfotografie. Hoewel zij en Joseph hadden besproken om het weer te proberen, wilde Eleanor vooral weer moeder zijn. Het afgelopen jaar had ze uren op adoptiewebsites doorgebracht.
Haar kreet van vreugde kwam door het ontdekken van een kind, Charlotte, die het evenbeeld van Ava was. Eleanor klikte om meer foto’s van Grace Adoptiediensten te bekijken en pakte na een paar minuten haar telefoon. “Hallo, dit is Grace Adoptiediensten. Ik ben Samantha. Hoe kan ik u vandaag helpen?” klonk een warme stem aan de andere kant.
“Mijn naam is Eleanor. Ik hoop te adopteren, en een meisje op uw website heeft mijn aandacht getrokken,” zei ze, terwijl ze aan haar hoofd krabde. Samantha reageerde zacht. “We zullen een afspraak maken zodat u ons kunt ontmoeten. Het is altijd het beste om dit persoonlijk te doen.”
Eleanor stemde te snel in. “Ik ben klaar om die stap te zetten,” verklaarde ze. “Ik wil een verschil maken in het leven van een kind.” De dag van de afspraak kwam, en Eleanor zat nerveus te wachten in het kantoor van Samantha. “Het is geweldig om u persoonlijk te ontmoeten,” begroette Samantha haar hartelijk. “Ik heb uw aanvraag gelezen en ik kan nu al zeggen dat u een geweldige ouder zou zijn.”
De twee vrouwen bespraken Eleanor’s achtergrond, haar redenen voor adoptie en haar hoop voor de toekomst. Eleanor’s ogen dwaalden vaak af naar een familiefoto op Samantha’s bureau. “Ah, u hebt dat al een tijdje bekeken,” merkte Samantha op, terwijl ze haar twee dochters, Mary Ellen en Macy May, introduceerde. Eleanor zei: “Ik wil dat terug.”
Samantha knikte maar schraapte haar keel. Na een diepe ademhaling vroeg ze: “Kunt u me iets vertellen over uw man? Het is belangrijk dat kinderen in een tweeoudergezin worden geadopteerd.” Eleanor legde hun scheiding uit vanwege het verlies van hun dochter en haar hoop op verzoening. “Ik heb hem nog niet verteld over mijn adoptieplannen, maar dat zal ik doen,” onthulde ze.
Samantha stelde voor dat Eleanor de adoptie met Joseph zou bespreken en hoopte hem te ontmoeten als hij het goed zou vinden. Ze stemde in en vroeg om het dossier van het meisje dat ze op de website had gezien. Haar naam was Charlotte. “Ze lijkt een geweldig meisje,” zei Eleanor, terwijl ze de tranen uit haar ogen veegde. “Ik voel een band met haar. Het is alsof ze voorbestemd is om deel van mijn leven te zijn.”
Eleanor verliet het bureau een uur later, gevuld met hoop. Ze bracht de volgende weken door met het voorbereiden van haar huis voor een kind, waarbij ze de logeerkamer in een uitnodigende ruimte veranderde. Tijdens deze tijd bleef Eleanor in contact met Samantha, maar aarzelde om Joseph over de adoptie te vertellen. Toen Samantha ernaar vroeg, gaf ze haar aarzeling toe.
“Oké,” verzekerde Samantha haar, “u bent nog steeds een zeer sterke kandidaat. Alleenstaand zijn is niet per se een breekpunt. Dit zijn tenslotte moderne tijden.” Een paar dagen later belde Samantha met geweldig nieuws. Ze hadden een officiële ontmoeting voor Eleanor met Charlotte gepland in een park. Ze bereidde zich voor op de ontmoeting door kleurboeken en stiften als cadeau voor het jonge meisje te kopen.
De speciale dag brak aan en Eleanor was er vroeg, zittend op een bankje met Charlotte’s cadeau in haar hand. Haar ogen speurden het groen af naar Samantha en Charlotte. Al snel zag ze hen. Charlotte, met haar donkere haar in een paardenstaart, leek verlegen en terughoudend. Eleanor begroette hen hartelijk. “Goed om je weer te zien,” zei ze, terwijl ze Samantha’s hand schudde.
“En jij ook. Dit is Charlotte,” antwoordde Samantha. “Hallo,” sprak Eleanor zacht, terwijl ze een beetje voorover boog. Charlotte mompelde verlegen iets terug, terwijl ze Eleanor kort aankeek. Wederom trof de gelijkenis met Ava haar. Ze liepen rond in het park en settelden zich bij de vijver. Ze gaf Charlotte haar cadeau. “Ik dacht dat we dit konden gebruiken om te tekenen of over onze dag te schrijven,” stelde ze voor.
Charlotte nam het cadeau aan met een zachte “Dank je wel.” Terwijl ze samen tekenden, begon er een band tussen hen te ontstaan. Het meisje opende zich langzaam en vertelde stukjes over haar leven in pleegzorg. Charlotte’s creativiteit en geest raakten Eleanor. Later, tijdens een picknicklunch, besprak Samantha de juridische aspecten en ondersteuningssystemen voor Charlotte’s adoptie. Maar ze gingen allemaal hoopvol uit elkaar dat dit zou lukken.
In de daaropvolgende weken bouwden zij en Charlotte een diepere band op, waarbij Charlotte Eleanor’s huis bezocht, haar nieuwe slaapkamer verkende en samen maaltijden deelde. Eindelijk belde Eleanor Joseph. “Ellie,” begroette hij haar warm. “Ik heb aan je gedacht.”
Eleanor antwoordde: “Ik heb groot nieuws om te delen. Kunnen we morgen afspreken?” De volgende dag, tijdens een kop koffie, legde Eleanor de adoptie aan Joseph uit. Hij luisterde stil, en sprak daarna bedachtzaam. “Ik zie dat dit veel voor je betekent. Het is goed om je weer zo levendig te zien.”
Ze was opgelucht door zijn begrip. “Ik kan niet toestaan dat verdriet me verteert,” zei ze. “Wij kunnen niet toestaan dat verdriet ons verteert.” Joseph knikte, begrijpende haar diepere betekenis. Eleanor en Charlotte bleven een band opbouwen, met logeerpartijtjes en zelfs diners met Joseph, die steeds vaker langs kwam.
Op een avond, terwijl Eleanor haar een verhaaltje voorlas, opende Charlotte zich. “Ik heb nooit een moeder zoals jij gehad. Ik wil niet terug naar pleegzorg.” Eleanor’s stem werd dik terwijl ze haar geruststelde. “Je hoeft dat ook niet, lieverd. Ik zal voor altijd je moeder zijn.” De dag van de officiële adoptiezitting was een belangrijke mijlpaal voor Eleanor en Charlotte. Eleanor had goede vrienden en familie, inclusief Joseph, uitgenodigd om dit bijzondere moment bij te wonen.
Bij de zitting stonden Eleanor en Charlotte hand in hand voor de rechter terwijl hij de adoptie afrondde; haar ogen vulden zich met vreugdetranen terwijl ze naar Charlotte keek en besefte welk nieuw hoofdstuk ze samen begonnen. Buiten de rechtbank nodigde Eleanor Joseph uit om met hen mee te gaan voor het avondeten. “Kom vanavond bij ons eten, Joe. Je bent ook deel van deze viering,” stelde ze voor.
“Dat zou ik graag doen, El,” antwoordde Joseph. In de volgende weken begonnen Eleanor, Joseph en Charlotte hun levens samen te voegen. Ze volgden therapiesessies, waarin ze hun verdriet en de uitdagingen waar ze voor stonden bespraken. Na een sessie vonden ze zichzelf in een hartverwarmend gesprek. “Joseph, ik weet dat dit niet is wat we gepland hadden, maar het is de weg die ik moet volgen,” zei Eleanor, terwijl het voelde alsof ze een misdaad bekende.
“Ik hou van je en wil hier echt deel van uitmaken met jou,” antwoordde Joseph, terwijl hij zijn keel schraapte. Na verloop van tijd bloeide Charlotte op in haar nieuwe omgeving. Ze herinnerde hen aan de liefde die ze verloren hadden en alles wat ze nog te geven hadden. Echter, Samantha belde op een dag, en haar toon gaf Eleanor direct koude rillingen.
“Eleanor, Charlotte’s biologische moeder heeft contact met me opgenomen,” onthulde de eigenaar van het adoptiebureau. “Ze beweerde dat Joseph Charlotte’s biologische vader was.” “Wat? Charlotte zou Ava’s halfzus kunnen zijn?” fluisterde Eleanor. Maar Samantha vertelde haar dat ze snel bevestiging nodig hadden. “We moeten Joseph hiermee confronteren,” adviseerde Samantha. “Als hij het ontkent, kan een vaderschapstest nodig zijn.”
“Waarom maakt het uit als ze het kind heeft afgestaan?” “Ze zei dat de affaire kort was, maar als de biologische vader plotseling in beeld wil komen, kan ze de adoptie willen aanvechten,” legde Samantha serieus uit. “Ik wil gewoon zeker weten dat niets Charlotte’s geluk in de weg kan staan.” Na het ophangen ging Eleanor naar buiten, waar Joseph aan het tuinieren was. Ze floepte eruit wat Samantha had gezegd en vroeg hem om de waarheid.
In het begin waren zijn ogen wild en verward, maar toen, liet hij zijn hoofd hangen en gaf toe aan een korte affaire met iemand in een steungroep voor rouwende ouders waar hij na Ava’s d00d en hun scheiding was bij aangesloten. “Het was een verschrikkelijke fout,” bekende hij met ogen die ver weg leken.
“Je bedoelt dat je dan misschien Charlotte’s vader bent als deze vrouw haar heeft afgestaan voor adoptie?” vroeg Eleanor met wijdopen mond van afschuw. “Ik verliet de groep kort nadat ze me vertelde dat ze zwanger was. Maar misschien heeft ze het kind voor adoptie afgestaan,” knikte Joseph, terwijl hij zijn ogen samenkneep.
Eleanor, overweldigd, knikte gewoon, terwijl ze haar handen in haar zij zette. Toen ze vroeg over een vaderschapstest, stemde Joseph zonder aarzelen in, “Dat zal ik doen. Ik zal dit helemaal toegeven.” Ze deden de test zo snel mogelijk, maar het zou dagen duren om de resultaten te krijgen. Eleanor twijfelde of ze Charlotte moest vertellen, maar besloot het niet te doen totdat ze de waarheid ontdekten en de juridische aspecten hadden opgelost.
Ze sprak ook voortdurend met Samantha. “In de meeste rechtsgebieden, zodra een adoptie voltooid is, is deze over het algemeen onomkeerbaar,” legde haar inmiddels vriend zachtjes uit. De resultaten kwamen per e-mail een paar dagen later, wat de meest zenuwslopende en angstige dagen van Eleanor’s leven waren sinds Ava’s overlijden. Zij en Joseph hadden het over al hun mogelijkheden tijdens therapie gehad en wat dit voor hen zou betekenen.
Maar niets kon besloten worden totdat ze de waarheid ontdekten. Samantha was hen aan het bezoeken toen de e-mail in Eleanor’s inbox verscheen. Ze las het langzaam voor, “Joseph is…niet Charlotte’s vader! Godzijdank!” Een paar dagen later kon Samantha bevestigen dat de biologische moeder had besloten niet verder te gaan aangezien Joseph niet Charlotte’s biologische vader was.
Met dit nieuws zag Eleanor Charlotte’s gelijkenis met Ava als een wonderbaarlijk toeval en een tweede kans voor haar familie. Haar 0verleden dochter zou altijd een deel van hen zijn, vooral omdat ze nu wisten hoe belangrijk elk moment was.