Emma (42) kiest bewust voor laatste afscheid om haar kinderen te beschermen: “Ik wil hen het ergste besparen”

De 42-jarige Emma Bray, moeder van twee tieners, staat voor een hartverscheurende beslissing. Twee jaar geleden werd bij haar de spierziekte ALS vastgesteld, een progressieve en ongeneeslijke aandoening. Inmiddels is haar situatie zo ernstig dat ze besloten heeft om deze zomer naar een hospice te verhuizen en daar vrijwillig te stoppen met eten en drinken. Een moeilijke keuze die ze maakt vanuit liefde voor haar kinderen – om hen het allerzwaarste moment te besparen.

Een moeder met een missie: beschermen tot het einde

Emma is moeder van twee kinderen, een dochter van 14 en een zoon van 15. Haar besluit komt voort uit haar diepe wens om haar kinderen niet te confronteren met het verstikkende einde dat ALS met zich meebrengt. In een openhartig interview met de Britse krant The Mirror vertelt Emma: “Ik wil niet dat mijn kinderen meemaken hoe ik uiteindelijk stikkend afscheid moet nemen van het leven. Dat beeld zou hen voor altijd bijblijven.”

Emma’s ziekte is in een vergevorderd stadium. Ze kan haar kinderen niet meer de knuffels en troost bieden die ze zo graag zou geven. “Het is zwaar om te zien hoe mijn kinderen me willen knuffelen, maar ik het simpelweg niet kan,” zegt ze. “Ik voel dat ik de essentie van wie ik ben aan het verliezen ben. En ik zie dat verdriet elke dag in hun ogen.”

Laatste mooie herinneringen

Voordat Emma haar laatste reis aanvaardt, heeft ze bewust tijd gemaakt om nog bijzondere herinneringen te creëren met haar gezin. Zo maakte ze een droomreis naar de Malediven, een bestemming die al lang op haar verlanglijstje stond. “Het was mijn ‘bucketlist-vakantie’,” vertelt ze. “Ik wilde nog één keer iets heel bijzonders doen met de mensen die ik het meest liefheb.”

Daarnaast heeft ze een laatste feest georganiseerd om haar leven te vieren. Een avond vol muziek, verhalen en dierbaren – een manier om afscheid te nemen op een warme en liefdevolle manier. “Het was belangrijk voor me dat ik nog één keer het leven kon vieren, samen met de mensen die altijd voor me klaarstonden,” zegt ze. “Dat gaf me kracht.”

Een toekomst die steeds beperkter wordt

De vooruitgang van ALS is onverbiddelijk. Emma’s situatie verslechtert met de dag. “Ik kan geen van mijn ledematen meer gebruiken,” legt ze uit. “Mijn spraak is sterk aangetast en eten gaat steeds moeilijker. Ademen wordt zwaarder en zwaarder. Alleen in bed kan ik me nog een beetje comfortabel voelen, maar zelfs dat kost me veel energie.”

Zelfs de meest basale dingen in het leven zijn voor haar inmiddels onmogelijk geworden. “Ik kan niet meer krabben als ik jeuk heb, mijn bril rechtzetten of een laken verschuiven als ik het te warm of te koud heb. Alles wat zo vanzelfsprekend lijkt, is voor mij een onoverkomelijke hindernis geworden.”

Het besluit: stoppen met eten en drinken

Emma heeft het besluit genomen om deze zomer naar een hospice te verhuizen. Daar zal ze, wanneer ze zich er klaar voor voelt, vrijwillig stoppen met eten en drinken. Ze wordt daarin begeleid door de zorgverleners van het hospice, die haar de best mogelijke zorg en comfort zullen bieden in haar laatste dagen.

“Ik weet dat het een zwaar besluit is,” zegt ze. “Maar ik heb lang nagedacht en ik weet dat dit het juiste moment is. Mijn kinderen hebben me altijd intens geliefd, maar ik kan niet meer de moeder zijn die ik wil zijn. Het laatste stukje ouderschap dat ik nog kan doen, is hen beschermen tegen het ergste lijden en trauma.”

Wachten op het juiste moment

Voor Emma is het belangrijk dat haar kinderen eerst hun eigen belangrijke momenten kunnen afronden. Zo wacht ze bewust tot haar dochter haar examen heeft gedaan. “Ik wil dat zij dit hoofdstuk kan afsluiten zonder nog extra zorgen,” zegt ze. “Daarna zal ik mijn beslissing nemen, op het moment dat het voor mij goed voelt.”

Emma weet dat ze nog maar kort de tijd heeft. “Ik voel dat mijn kwaliteit van leven zo ver achteruit is gegaan dat het niet meer eerlijk voelt om door te gaan,” zegt ze eerlijk. “Ik word liefdevol verzorgd, maar ik kan niet meer mezelf zijn.”

Een boodschap van kracht en liefde

Ondanks de zwaarte van haar situatie blijft Emma vechten voor een waardig en liefdevol afscheid. Ze heeft haar uitvaart al tot in de puntjes voorbereid, inclusief de tekst die tijdens de dienst zal worden voorgelezen. “Ik wil dat het een moment wordt dat mijn kinderen en familie met warmte en trots kunnen herinneren,” zegt ze. “Niet met verdriet of schuldgevoel.”

In haar woorden klinkt niet alleen verdriet, maar ook kracht en liefde. “Deze hele reis is meedogenloos geweest,” zegt ze. “Maar ik heb nog steeds kunnen proberen een goede moeder te zijn. Zelfs dat gaat nu niet meer. En daarom kies ik ervoor om mijn kinderen het zwaarste te besparen.”

Een indringend verhaal dat raakt

Emma’s verhaal laat zien hoe intens en complex het proces van afscheid nemen kan zijn. Het roept vragen op over waardigheid, liefde en verantwoordelijkheid – thema’s die universeel zijn, maar voor Emma nu bijzonder scherp en persoonlijk.

Voor haar kinderen en dierbaren zal Emma altijd een moeder blijven die hen tot het laatste moment wilde beschermen. Een vrouw die, ondanks haar ziekte, haar laatste kracht putte uit haar liefde voor haar gezin. “Ik heb altijd geprobeerd er voor hen te zijn,” zegt ze. “Nu is het mijn beurt om hen te beschermen tegen het verdriet dat nog zou komen.”

 

Een oproep tot begrip en medeleven

Emma’s verhaal is niet alleen een persoonlijk drama, maar ook een oproep tot begrip voor iedereen die met een terminale ziekte te maken krijgt. Het laat zien dat beslissingen over het levenseinde vaak voortkomen uit liefde en zorg, niet uit opgeven.

Voor de mensen die achterblijven is het een les in medeleven: de kracht om te blijven steunen, ook als dat betekent dat je iemand moet laten gaan. En voor Emma is het de manier om zelf regie te houden over haar laatste momenten – op haar manier en in haar tempo.