Actueel
Ash (23) is boos: Ik kan geen baan vinden, overal word ik afgewezen
In de moderne samenleving zijn tatoeages en piercings steeds meer geaccepteerd, maar op de arbeidsmarkt blijven ze een bron van discussie. TikTok-influencer Ash, die als Uber Eats-bezorger werkt, ondervond dit aan den lijve toen ze een baan misliep bij TJ Maxx. Volgens haar waren haar opvallende tatoeages de doorslaggevende reden voor de afwijzing, en haar ervaring roept belangrijke vragen op over vooroordelen in de professionele wereld.
Afgewezen door Vooroordelen
Ash solliciteerde onlangs bij TJ Maxx, maar kreeg al snel een automatische afwijzing. Toen ze persoonlijk navraag deed, werd haar verteld dat andere sollicitanten meer ervaring hadden. Toch is Ash ervan overtuigd dat haar lichaamskunst een belangrijke rol speelde. “Het kan geen toeval zijn,” vertelt ze in een TikTok-video die inmiddels miljoenen keren is bekeken. “Omdat ik tatoeages heb, betekent dat toch niet dat ik geen goede werknemer ben?”
De afwijzing leidde tot een storm aan reacties. Velen prezen haar openheid, maar ze ontving ook haatdragende opmerkingen. Een van de meest gelikete reacties luidde: “Je maakt kinderen bang.” Een andere gebruiker suggereerde dat ze beter in een circus of Halloween-winkel kon werken. “TikTok-gebruikers kunnen echt wreed zijn,” reageert Ash. “Maar ik laat me niet veranderen voor een baan met minimumloon.”
Creativiteit als Zelfexpressie
Ash benadrukt dat haar tatoeages en piercings een vorm van zelfexpressie zijn. Hoewel ze bezig is met het weglaseren van een spin-tatoeage op haar voorhoofd, is dit geen spijtbetuiging. “Ik vervang hem gewoon door iets anders,” zegt ze nuchter. “Het zijn mijn keuzes, en ik sta daar volledig achter.”
Ze vindt het frustrerend dat werkgevers tatoeages vaak als onprofessioneel beschouwen. “Het idee dat lichaamskunst je minder capabel maakt, is echt achterhaald. Het is 2024. Mensen zouden verder moeten kijken dan uiterlijkheden.”
Een Breder Probleem
De ervaring van Ash is niet uniek. Velen met lichaamskunst ondervinden nog steeds obstakels in hun professionele leven. Volgens Ash zouden werkgevers niet moeten vasthouden aan traditionele ideeën over professionaliteit. “Ik ken zoveel slimme en creatieve mensen met tatoeages en piercings. Het werk dat je levert, zegt toch veel meer dan hoe je eruitziet?”
Hoewel ze de afwijzing van TJ Maxx betreurt, blijft Ash positief. Ze redt zich prima met haar inkomsten als bezorger en influencer. “Als een bedrijf me niet accepteert zoals ik ben, dan is dat niet de plek waar ik wil werken,” zegt ze resoluut.
Een Oproep tot Verandering
Met haar verhaal hoopt Ash een breder debat te openen over diversiteit en zelfexpressie op de werkvloer. “Werkgevers moeten zich aanpassen aan de moderne samenleving. Diversiteit gaat niet alleen over cultuur of gender, maar ook over persoonlijke keuzes zoals tatoeages en piercings.” Ze hoopt dat haar verhaal anderen inspireert om trouw te blijven aan zichzelf, ongeacht de vooroordelen.
Ash blijft vastberaden en trouw aan haar identiteit. “Ik ben wie ik ben, en dat ga ik niet veranderen om in een hokje te passen. Diversiteit moet gevierd worden, niet veroordeeld.”
Met haar openheid en vastberadenheid houdt Ash een spiegel voor aan een samenleving die nog steeds worstelt met traditionele normen. Haar verhaal benadrukt dat er meer moet worden gekeken naar talent en vaardigheden dan naar uiterlijkheden, en dat inclusiviteit op de werkvloer verder moet worden uitgebreid.
Oude beelden van Marco Borsato en familie Thielen duiken op: “Ze hadden een warme band”
De rechtszaak rond Marco Borsato heeft een nieuwe dimensie gekregen nu er steeds meer oude videofragmenten en geluidsopnames opduiken die laten zien hoe hecht de band vroeger was tussen de zanger en de familie Thielen. De beelden, die inmiddels veel gedeeld worden op sociale media, tonen een ontspannen en vriendelijke sfeer tussen Borsato en de mensen die nu tegenover hem staan in de rechtbank.
De video’s roepen gemengde reacties op: sommigen zien er een herinnering in aan een tijd waarin Marco dichtbij zijn fans stond, terwijl anderen ze vooral confronterend vinden gezien de huidige situatie.
Een vrolijke videoboodschap voor Asmara
Een van de meest besproken fragmenten is een video uit begin 2009, waarin Marco Borsato een persoonlijke boodschap inspreekt voor Asmara Thielen, die destijds nog maar negen jaar oud was.
De zanger had toen intensief contact met zijn fans via een actieve fansite waar hij wekelijks iemand in het zonnetje zette. Asmara was dat jaar uitgeroepen tot ‘weblog van de week’, omdat ze enthousiast schreef over haar hobby’s, waaronder paardrijden.
In de video verschijnt Marco met een grote glimlach, een cowboyhoed op zijn hoofd en een speelgoedpaard in zijn handen. Met een knipoog begint hij zijn boodschap:
“Jij denkt dat ik Marco ben, maar ik ben eigenlijk cowboy Jimmy,” zegt hij lachend in de camera.
Hij vervolgt speels:
“Ik heb gehoord dat jij fantastisch kunt paardrijden. Dat vind ik echt bijzonder. Dus ik wil op je weblog een filmpje zien waarin jij aan het paardrijden bent.”
De toon van de video is luchtig en humoristisch, precies zoals fans Marco destijds kenden: vriendelijk, toegankelijk en met oog voor zijn jonge achterban.
“Jij bent mijn grote vriendin”
Naarmate de video vordert, wordt de boodschap iets persoonlijker. Borsato blijft in zijn rol als cowboy en kijkt lachend naar het speelgoedpaard in zijn hand:
“Ik zal dit paardje maar niet verder uitlaten, want die zegt nooit zoveel terug,” grapt hij.
Daarna voegt hij toe:
“Ik wil even dat iedereen weet dat jij mijn grote vriendin bent.”
Tot slot zegt hij met een warme glimlach:
“Wie weet — heel misschien ooit een keertje — gaan we samen paardrijden. Of nee, ik kom gewoon kijken, dat lijkt me beter. Ik val er namelijk gauw af. Nou Asmara, heel veel groetjes. Ik weet zeker dat heel veel mensen op je blog gaan reageren!”
De video eindigt zoals hij begon: speels en vriendelijk. De beelden laten zien hoe Marco destijds op persoonlijke wijze contact onderhield met zijn fans, iets wat hem jarenlang typeerde als artiest die zijn publiek dichtbij zich hield.
Een boodschap aan de moeder: Nathalie Thielen
Naast de boodschap voor Asmara is er ook een tweede video opgedoken, waarin Marco zich rechtstreeks richt tot Nathalie Thielen, de moeder van Asmara. Zij was destijds actief binnen de officiële fanclub van de zanger en speelde een grote rol in de online gemeenschap rond zijn muziek.
In de video prijst Marco haar inzet voor de fansite en noemt haar met een glimlach “de moeder van alle fans”.
“Nathalie, jij bent deze week niet alleen weblog van de week, maar ook weblog van de maand,” zegt Marco enthousiast. “Je schrijft persoonlijk, je schrijft lang, je schrijft veel, en je gebruikt prachtige foto’s.”
Daarna vervolgt hij met een warme boodschap:
“Wij houden van je — ik niet alleen, maar alle fans. En dat wil ik een keer heel duidelijk maken.”
Borsato benadrukt dat haar bijdrage aan de fancommunity door veel mensen werd gewaardeerd.
“Doordat jij weblog van de maand bent, kan iedereen zien hoe belangrijk je bent. Maar dat ben jij voor mij eigenlijk het hele jaar door.”
De beelden laten een zanger zien die duidelijk oprecht betrokken was bij zijn fanclub, iets wat destijds een groot deel van zijn imago vormde.
De context van die tijd
De videoboodschappen stammen uit een periode waarin Marco Borsato op het hoogtepunt van zijn carrière stond. Zijn albums verkochten honderdduizenden exemplaren, hij vulde stadions, en zijn fanclub was een van de actiefste van Nederland.
Het was de tijd van persoonlijke videoboodschappen, gesigneerde foto’s en vaste fanbijeenkomsten. Borsato stond bekend als een artiest die zijn fans bij naam kende en ze vaak persoonlijk bedankte voor hun steun.
Asmara en haar moeder Nathalie behoorden jarenlang tot de vaste kern van zijn fanclub. Volgens oude forumberichten hielp Nathalie met het beheer van de website, het plaatsen van updates en het organiseren van fanactiviteiten.
Die hechte band maakt de huidige situatie — waarin de families tegenover elkaar staan in een rechtszaal — des te opmerkelijker.
Reacties op sociale media
De herontdekte video’s hebben inmiddels duizenden reacties opgeroepen. Op sociale media delen mensen uiteenlopende gevoelens: verwondering, nostalgie, maar ook ongemak.
Een veelgelezen reactie luidt:
“Wat een bizarre beelden om nu terug te zien. Je ziet een vrolijke Marco met die mensen, en nu staan ze lijnrecht tegenover elkaar.”
Anderen benadrukken dat de video’s vooral iets zeggen over de sfeer van vroeger:
“Hij had toen met veel fans contact op deze manier. Dit was gewoon hoe Marco toen met zijn community omging.”
Er zijn ook mensen die vinden dat de beelden nu onterecht in een ander daglicht worden gezet.
“Als je deze fragmenten uit hun tijd haalt en bekijkt met de kennis van nu, lijkt alles verdacht. Maar destijds was dit heel normaal in fanland.”
Symboliek en tijdsbeeld
De opnames roepen vragen op over hoe dichtbij artiesten vroeger konden komen bij hun fans, zeker in een tijd zonder sociale media zoals we die nu kennen. Het persoonlijke contact tussen artiest en fan was toen juist een van de charmes van de muziekindustrie.
Media-analist Sanne Hendriks legt uit:
“Marco was een van de eerste artiesten in Nederland die actief gebruikmaakte van internet om fans persoonlijk te bereiken. Hij deed dat met humor en warmte. In de context van die tijd werd dat gezien als iets unieks en verbindends.”
Volgens haar moeten we die beelden niet los zien van het tijdsbeeld.
“Wat toen als onschuldig en charmant werd beschouwd, wordt nu met heel andere ogen bekeken. Dat maakt deze oude video’s zo beladen.”
https://www.youtube.com/watch?v=lYhyiapjKoc
Een herinnering aan een andere tijd
Of de beelden nog invloed zullen hebben op de lopende rechtszaak is niet duidelijk. Juridisch gezien lijken ze geen directe rol te spelen, maar ze bieden wel een blik in het verleden — een tijd waarin Borsato en de familie Thielen ogenschijnlijk in vriendschappelijke harmonie met elkaar omgingen.
De video’s tonen een zanger die met zijn fans lachte, grapte en genoot van de interactie. Wat ooit bedoeld was als vrolijk contactmoment, voelt nu voor velen als een herinnering aan een verloren tijdperk — een tijd waarin alles simpeler leek en onschuldiger aanvoelde.