In de nieuwste aflevering van hun podcast De Zussen Coorevits hebben Annelien en Stephanie Coorevits openhartig gesproken over een ongemakkelijk en grensoverschrijdend voorval dat recent plaatsvond tijdens een professioneel evenement. Ze werden meermaals ongewenst aangeraakt door een dronken man, iets waar ze achteraf slecht over voelden, vooral omdat ze zich normaal gesproken altijd sterk uitspreken tegen dergelijk gedrag.

Annelien begon het verhaal: “Onlangs waren we bij een job die we moesten doen, en er kwam een man die te veel gedronken had en zich op een zeer irritante manier tegen ons begon te gedragen.” Wat aanvankelijk begon als onredelijk gedrag in de vorm van eindeloos praten, escaleerde al snel. “Zijn hand ging naar beneden,” beschrijft Annelien, zichtbaar nog aangeslagen door de situatie.

Stephanie herinnert zich de voorvallen scherp. “Hij heeft ons niet één keer, niet twee keer, maar vier keer vastgegrepen. Zijn hand ging van mijn middel naar beneden, tot aan mijn bil. Pas achteraf dacht ik: Coorevits, dat was verkeerd. Eigenlijk had ik tegen die man moeten zeggen: ‘Sorry, maar we gaan het handje daar niet leggen.’”

Het moeilijke moment van niet ingrijpen

Hoewel de zussen het duidelijk als ongewenst gedrag beschouwen, erkennen ze dat de professionele omgeving de situatie bemoeilijkte. “Ik voelde me er ambetant over achteraf,” zegt Stephanie. “Dat ik denk: waarom heb ik daar nu niets van gezegd? Omdat ik beleefd wilde zijn, maar die man was ook niet beleefd naar ons toe. Hij was stomdronken.”

Annelien, die normaal gesproken niet bang is om haar mening te uiten, geeft toe dat ze op dat moment niet ingreep. “Normaal ben ik de eerste om te zeggen: ‘Hup, hand naar boven’,” vertelt ze. “Maar toen niet.” De zussen geven toe dat ze achteraf spijt hebben van hun stilzwijgen.

Waarom is het moeilijk om voor jezelf op te komen?

Het moeilijke moment van inactie komt waarschijnlijk door het idee om “beleefd” te blijven, zelfs wanneer men ongemakkelijk is. Annelien legt uit: “Ik heb dat rechtvaardigheidsgevoel ten opzichte van andere mensen. Als ik zie dat iemand onterecht behandeld wordt, kom ik meteen voor diegene op.” Haar zus Stephanie beaamt dit: “Dat zou ik ook doen, tussenbeide komen als ik vind dat er onrecht wordt aangedaan. Maar voor de een of andere reden is het moeilijker om dat voor jezelf te doen.”

Een pijnlijke realisatie

De zussen gaven beiden toe dat het voor hen een leerzaam moment was. Ze voelen zich nu sterker en begrijpen beter dat zij ook recht hebben om zich te verdedigen en een grens aan te geven. Stephanie gaf zelfs aan: “Het belangrijkste is dat ik nu weet dat ik in de toekomst niet zal twijfelen om voor mezelf op te komen.”

Ze benadrukken dat dit incident een pijnlijke realisatie is, maar dat het hen ook meer bewust heeft gemaakt van de grenzen die iedereen zou moeten stellen, zowel op professioneel als persoonlijk vlak. “Het is goed om hierover te praten, zodat anderen zich ook gesteund voelen om een grens aan te geven wanneer dat nodig is,” aldus Annelien.