Actueel
Slecht nieuws voor André Hazes jr. vanwege zijn naam
Verdrietig nieuws rondom André Hazes: door de aanhoudende strijd met zijn moeder Rachel vraagt de zanger zich af of het verstandig was zijn zoon dezelfde naam te geven. In een openhartig gesprek met Fernando Halman deelt hij zijn zorgen en spreekt hij over de impact van de familieruzie.
Conflict over de naam André Hazes
André Hazes ligt al geruime tijd in de clinch met zijn moeder, Rachel Hazes. De strijd draait om het gebruik van de naam André Hazes. Rachel, die de merkrechten op de naam bezit, vindt dat haar zoon deze naam onterecht gebruikt zonder dat zij daar financieel van profiteert. Haar eis: André moet voortaan optreden onder de naam André Hazes jr..
De situatie escaleerde verder toen Rachel op kerstavond een deurwaarder stuurde naar André. De zanger ontving een dagvaarding, waarin hij formeel werd gesommeerd om de naam aan te passen. “Dit was echt een klap in mijn gezicht,” vertelt André. “Zoiets verwacht je niet op een dag die draait om familie en samenzijn.”
Twijfels over de naam van zijn zoon
De voortdurende conflicten rondom zijn naam zorgen ervoor dat André nu zelfs twijfelt aan de naamgeving van zijn zoontje, André Hazes III. Hij blikt terug op het moment dat hij en Monique, de moeder van zijn kind, besloten hun zoon naar hem te vernoemen.
“Het was echt mijn eis dat hij André Hazes zou heten,” geeft André toe. Maar nu, met alles wat er speelt, lijkt hij daar spijt van te krijgen. “Ik heb weleens gesprekken met Monique en vraag me af of het wel zo’n slimme keuze was.”
Zijn zorgen richten zich vooral op de toekomst van zijn zoon. Mocht André Hazes III in de voetsporen van zijn vader treden en ook een carrière in de muziek nastreven, dan vreest hij dat Rachel opnieuw zal proberen haar merkrechten te gebruiken om invloed uit te oefenen. “Misschien wordt hij straks ook gesommeerd om zijn artiestennaam aan te passen. Dat is iets wat ik hem niet wil aandoen,” zegt André.
Een naam als vloek én zegen
De naam André Hazes is altijd een groot deel van de identiteit van de zanger geweest. Hij noemt het een van de mooiste cadeaus die hij ooit heeft gekregen, maar erkent ook dat het een zware last met zich meebrengt. “De naam brengt zoveel verwachtingen met zich mee,” zegt hij.
André verwijst naar de druk die hij zelf heeft ervaren als zoon van de legendarische volkszanger. “Het is al moeilijk genoeg om in de schaduw van mijn vader te staan. Mijn zoon heeft straks niet alleen een beroemde opa, maar ook een vader om tegenop te boksen.”
Hij vervolgt: “Ik voel me schuldig dat ik die last op zijn schouders heb gelegd door hem die naam te geven. Het was vanuit liefde, maar misschien niet doordacht genoeg.”
De complexiteit van een familienaam
De familieruzie tussen André en Rachel is de afgelopen jaren steeds meer naar buiten gekomen, tot groot verdriet van de fans. Wat ooit een liefdevolle familieband was, is veranderd in een strijd om merkrechten, geld en controle. De gevolgen hiervan reiken nu zelfs tot de volgende generatie.
André benadrukt in het interview dat hij hoopt dat zijn zoon in de toekomst de vrijheid zal hebben om zijn eigen keuzes te maken, zonder zich beperkt te voelen door de familienaam. “Ik wil dat hij André Hazes kan zijn op zijn eigen manier. Of dat nu als zanger is, of iets totaal anders.”
De toekomst van de Hazes-dynastie
Ondanks de spanningen met Rachel probeert André zich te focussen op de positieve kanten van zijn leven. Hij heeft zijn band met zus Roxeanne weten te herstellen en geniet van het gezinsleven met Monique en hun zoon. Toch blijft de schaduw van het conflict hangen.
Voorlopig lijkt de ruzie met Rachel niet snel opgelost te worden. André heeft al meerdere keren aangegeven geen contact meer met haar te willen. De deur lijkt definitief dicht te zijn. “Ik wil mijn leven leiden zonder constante strijd,” zegt hij.
Ondertussen blijft de vraag of de naam André Hazes III een last of een zegen zal zijn. André zelf lijkt vastbesloten om zijn zoon te beschermen tegen dezelfde druk die hij zelf heeft ervaren. Maar hoe dat precies zal uitpakken, zal alleen de tijd leren.
Een boodschap van liefde, maar met een waarschuwing
Het interview eindigt met een boodschap van André aan zijn fans. “Ik ben dankbaar voor iedereen die me steunt in deze moeilijke tijd. Het is niet makkelijk om familieproblemen zo publiekelijk te hebben, maar jullie steun maakt het draaglijker.”
Hij roept anderen ook op om bewust na te denken over de impact van keuzes die vanuit liefde worden gemaakt. “Soms denk je dat je iets goeds doet, zoals het vernoemen van je zoon naar jezelf of je vader. Maar je moet ook nadenken over de gevolgen. Liefde is belangrijk, maar soms moet je verder kijken dan dat.”
Met deze woorden hoopt André niet alleen zijn eigen ervaring te delen, maar ook een les mee te geven aan anderen die met vergelijkbare keuzes en conflicten te maken hebben.
Een gecompliceerd erfgoed
Het verhaal van André Hazes en zijn zoon André Hazes III is er een van liefde, familie, en de complexe erfenis van een beroemde naam. Terwijl André blijft strijden voor zijn eigen onafhankelijkheid en die van zijn zoon, is het duidelijk dat de naam Hazes zowel een trots verleden als een uitdagende toekomst met zich meebrengt. Fans blijven hoopvol dat de familie ooit weer herenigd zal worden, maar voor nu lijkt die droom ver weg.
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
